Lubomierscy-Lwowscy

Włodzimierz Dworzaczek                                                                                                                                     zurück

Materiały historyczno-genealogiczne do dziejów wielkiej własności w Wielkopolsce

[Historische und genealogische Materialien zur Geschichte großer Güter in Großpolen]

Lubomierscy-Lwowscy - 58 Einträge

>Lubomierscy z Lubomierza w p. kaliskim, wedle ks. Kozierowskiego Bylinowie-Szreniawici. Stanisław L. cedował Marcinowi Gołaskiemu cz. Bojanowskiemu swoje prawa dłużne, zyskowe i przezyskowe nabyte na Janie Suliszewskim cz. Magnuszewskim w Magnuszewicach osiadłych, Prusach Polskich oraz Pędzewie pustkach i w 1562 r. Aaron Jemiałkowski zobowiązał się wobec tego Gołaskiego stawić go do akt (I. Kal. 27 s. 755). Nie wiem, czy do tych należy zaliczyć Gabriela, który w 1610 r. został skwitowany z gwałtów przez małżonków Dobrosielskich (I. Kon. 35 s. 13).

>Lubomirscy h. Drużyna, Szreniawa z Lubomierza w p. szczyrzyckim. Joachim, mąż Katarzyny Domiechowskiej, wdowy 1-o v. po Mikołaju Oleśnickim, której w 1612 r. Anna z Domiechowskich Poniecka ustąpiła swych praw spadkowych po bezpotomnie zmarłym Janie Zbelitowskim (I. Kal. 78 s. 1476). Zofia z Lubomierza, żona Stanisława Kąckiego, już nie żyjącego 1630 r. Panna Konstancja zaślubiła 1637 r. Franciszka Sędziwoja Czarnkowskiego, wojewodzica łęczyckiego, starostę międzyrzeckiego. Barbara Tarłówna, wdowa po Jerzym L-im, marszałku wielkim koronnym i hetmanie polnym koronnym, właścicielka klucza śleszyńskiego 1672 r. (P. 199 k. 84). Hieronim August L., ks. S. I. T., rycerz maltański, hr. na Jarosławiu i Wiśniczu, administrator opactwa tynieckiego, instalowany 5 V 1682 r. na komandorię poznańską Św. Jana po śmierci Jana Ossolińskiego (Install., s. 119). Anna L-a i jej mąż ks. Dominik Mikołaj Radziwiłł, kanclerz wielki Litewski, dziedzice dóbr Śleszyn, Gorzeń i Minikowo w p. bydg. 1696 r. (N. 189 k. 232v). Ks. Aleksander (Jakub ALeksander), mąż Fryderyki Karoliny Vitzthum (Vicedom), która nabyła 1724 r. od Krzysztofa Towiańskiego, podkomorzego koronnego, sumę 236.000 tynfów, zastawną na dobrach sierakowskich, dawniej króla Stanisława, potem Aleksandra Sułkowskiego, łowczego nadwornego koronnego. W 1739 r. ów Aleksander L. był miecznikiem koronnym, generałem majorem wojsk koronnych i starostą soleckim. T. r. żona jego sumę powyższą cedowała Sułkowskiemu (Ws. 87 k. 83). Anna Katarzyna, córka Jerzego, wojewody sandomierskiego, w 1732 r. zaślubiła Antoniego Józefa hr. z Lubrańca Dąmbskiego, starostę inowrocławskiego i rotmistrza J. Kr. Mci, późniejszego wojewodę brzeskiego kujawskiego. Plenipotentami ks. Antoniego L-go, starosty kazimierskiego i lipnickiego, byli 1735 r. Kazimierz, łowczy bydgoski, i Jan, łowczy wschowski Wykowscy (Ws. 85 k. 48). Ks. Anna L-a, starościna kazimierska, umarła 18 III 1758 r. (Nekr. Franciszkanów Śrem.). Ks. Józefa L-a, córka Jerzego, chorążego koronnego, i Joanny Steinówny, żona 1759 r. Adama Łodzi ponińskiego, starosty babimojskiego. Ks. Antoni L. wojewoda lubelski, wraz z żoną otrzymał 1759 r. po śmierci Teresy Lipskiej, oboźnicy koronnej, starostwo śremskie i wieś Garbatkę (Kurier Pol., nr 10). Ks. Kasper L., generał wojsk rosyjskich, chrzestny 26 IX 1760 r. (LB Fara, Poznań). Ks. Jadwiga L-a, żona Franciszka Kwileckiego, ur. w Radaun 24 VI 1876 r., zmarła w Poznaniu 11 I 1930 r. i pochowana w Kwilczu. Teresa z Wodzickich, ur. 2 X 1883 r., żona ks. Kazimierza, w 20-leciu międzywojennym właścicielka Wielichowa z folwarkami: Lubnica, Trzcinia, Mokrzec (1154 ha) w pow. Śmigiel.

>Lubońscy h. Leszczyc z Luboni w p. łęczyckim, jednego pochodzenia z Rysińskimi, stąd czasem pisali się z Rysin. Boniecki na podstawie ksiąg grodzkich przedeckich ułożył genealogię tej rodziny za wiek XVI. Wedle niego, synowie Piotra, to jest Stanisław, Wojciech, Mikołaj, Andrzej i Piotr występowali w 1546 r., a był jeszcze i szósty syn Piotra, Jan, znany z r. 1549. Spośród nich, ze Stanisławem, Andrzejem i potomkami Piotra spotykamy się na terenie województwa kaliskiego, a potrosze i poznańskiego.

Stanisław L., syn Piotra, na połowie swych dóbr we wsiach Lubonia, Częstkowo i Szczmielnik w p. przedeckim oraz na połowie sum posiadanych u Piotra i Andrzeja Grodzieckich oprawił 1547 r. posag 1.000 zł żonie swojej Bogumile z Wyszyny Grodzieckiej, córce Jana (P. 1395 k. 318). Skwitował 1548 r. jej brata Andrzeja Grodzieckiego, dziedzica w Wyszynie, z 400 zł (I. Kon. 5 k. 105v), zaś w 1551 r. z 1.000 zł całego jej posagu (ib. k. 355v). Według Bonieckiego, ów Stanisław wwiązany został 1549 r. do części Luboni, którą mu odstąpił brat Andrzej, zaś w 1553 r. oprawił posag żonie Katarzynie Krzykoskiej, która byłaby więc jego drugą żoną. W 1571 r. ustąpiła ona z Częstkowa. Stanisław nie żył już 1577 r., kiedy to w imieniu jego synów: Piotra, Stanisława i Jana, Jan Grodziecki, chorążyc kaliski, kwitował z długów zaciągniętych przez zmarłego już Hieronima Jaranda z Brudzewa, wojewodzica łęczyckiego, siostry tego wojewodzica (P. 929 k. 299). Z Bonieckiego wiemy, że był jeszcze i czwarty syn Stanisława - Andrzej. Jan, Stanisław, Andrzej i Piotr mieli w 1571 r. wspólnie ze swymi braćmi stryjecznymi, to jest synami Andrzeja i synami Piotra, kwitować się z Wiesiołowskimi i procesować się z Dzierzbickim. Chyba córką Stanisława była też Katarzyna, żona Andrzeja Wolskiego z Woli Łaszczowej, bowiem ten Wolski dał zobowiązanie Piotrowi i Janowi, braciom L-m, w skutku którego to zobowiązania oprawił w 1581 r. posag 2.160 zł żonie swej Katarzynie L-ej (R. Kal. 5 k. 195).

1. Jan, syn Stanisława i zapewne Grodzieckiej, o którym Boniecki pisze, iż wraz z braćmi kwitował 1572 r. Górkę, pozwał tego Górkę 1575 r. o wwiązanie w Skrzyszów, objął 1572 r. Ozorzyno, 1574 r. Kozanki i Chociszew, 1579 r. Mdzurowo, którego część rezygnował 1580 r. Rokowskiej, a 1588 r. część Jarnowskiemu, 1591 r. sprzedał Lubienie i zastawił  część Słupecka Rysińskiemu i zapisał oprawę żonie Jadwidze Pękosławskiej. Chyba tego to Jana mianował 1584 r. jednym z opiekunów swych dzieci, urodzonych ze zmarłej Katarzyny L-ej (zob, wyżej) Andrzej Wolski (I. Kon. 21 k. 35). Jam wespół z żoną Jadwigą z Pękosławia wydzierżawił 1592 r. Smoszewo od małżonków Lisieckich (I. Kal. 59 s. 1256), z której to dzierżawy zostali oboje skwitowani przez Lisieckich 1598 r. (I. Kon. 28 k. 356v). T. r. wciąż wspólnie z żoną zastawił w sumie długu 1.304 zł Andrzejowi Grodzieckiemu części wsi Wielanowo, Wielanówko, Brozówka i pustki Rybno, oraz części wsi zastawnej Czopowo w p. sier. (ib. k. 354v). Żył jeszcze 1599 r. (Boniecki).

2. Stanisław, syn Stanisława i zapewne Grodzieckiej, dzielił się dobrami z bratem Piotrem 1575 r. (ib.), dostał 1579 r. zobowiązanie od Mikołaja Grodzieckiego, chorążyca kaliskiego (I. Kon. 18 k. 474), nabył wraz z braćmi Gołębiów 1580 r., a sam nabył t. r. młyn w Korzeczniku, t. r. kwitował się z bratem stryjecznym Maciejem, 1582 r. uzyskał zasądzenie brata Piotra za dług (Boniecki).

3. Piotr, syn Stanisława i zapewne Grodzieckiej, zapisał 1573 r. dług 2.650 zł braciom swoim rodzonym, Stanisławowi i Janowi (I. Kon. 16 k. 334). Janowi z Konar Malechowskiemu dał1584 r. zobowiązanie stawienia do akt przyszłej swej żony Katarzyny Siedleckiej, córki Stanisława seniora i Katarzyny z Bnina (I. Kal. 50 s. 384; Kośc. 264 k. 43v). T. r., już po ślubie, oprawił jej na połowie swoich części we wsiach Osiek Mały, Dęby i Drzewica w p. kon. posag 1.533 zł (R. Kal. 5 k. 378v). W 1591 r. swe części w tych wsiach, nabyte od Jana Zapolskiego, sprzedał za 1.400 zł Feliksowi Rybińskiemu. Jego żona wtedy jeszcze żyła (I. Kal. 59 s. 701, 704). Skwitowany 1596 r. ze 100 zł przez Stanisława i Wacława Rajskich, synów Jana (ib. 63 k. 302), pozywany 1597 r. o uiszczenie 200 zł długu przez Jadwigę Bielicką (I. Kon. 28 k. 196v). Nie żył niewątpliwie w 1599 r., kiedy to jego synowie, Andrzej, Jan i Adam wspólnie ze stryjem Janem kwitowali Skarbków (Boniecki). Mowa o nim wyraźnie jako o zmarłym w 1601 r., kiedy owi trzej synowie występowali przeciwko Adamowi, Rafałowi i Maciejowi Bielickim, synom Stanisława (I. Kon. 30 k. 145). Spośród nich, Andrzej i Jan bezdzietni, żyli jeszcze obaj 1604 r., kiedy w imieniu własnym i nieletniego Adama zastawiali Osiek Mały Stanisławowi Latalskiemu (ib. 35 s. 17). Obaj już nie żyli 1610 r. Córkami Piotra były: Jadwiga, w l. 1618-1622 zona Jana Gaszyńskiego Oremusa, Anna, w 1620 r. żona Stanisława Ciesielskiego, Katarzyna, t. r. niezamężna (P. 1004 k. 219).

Adam, syn Piotra, brat rodzony i jedyny spadkobierca Andrzeja i Jana, urodzony około 1593 r. lub 1594, wedle układu zawartego w 1604 r. przez starszych braci ze Stanisławem hr. z Łabiszyna Latalskim, części po ojcu i części tych braci w Osieku zastawił mu w 1610 r. na lat sześć za 4.000 zł (I. Kon. 35 s. 17), a w 1617 r. te dobra po braciach sprzedał owemu Latalskiemu za 6.000 zł (P. 1410 k. 432). W 1618 r. w Łaskowie zawierał pod zakładem 1.600 zł kontrakt z Janem Gaszyńskim Oremusem (I. Kal. 84 s. 368). Zapewne był to kontrakt o rękę siostry Jadwigi. Od Mikołaja Latalskiego, jako stryja i opiekuna córek zmarłego już Stanisława Latalskiego, otrzymał 1620 r. cesję sumy 2.333 zł, zapisanej Stanisławowi przez Andrzeja Grodzieckiego (P. 1004 k. 218). Żona jego Elżbieta Załuskowska, córka Jana i Eufemii Przyłubskiej, zawarła 1619 r. układ ze swoim rodzonym stryjem Wojciechem Załuskowskim, mocą którego sprzedała mu za 150 zł swoje części w Komorowie p. gnieźn., odziedziczone po Aleksandrze Irzykowskim, wuju ojca, stryj zaś ze swej strony sprzedałjej i jej siostrze pannie Katarzynie części w Załuskowie w p. brzeskim, które nabył od swego brata Dadźboga (G. 337 k. 451v; I. Kon. 48 k. 13). Adam, dziedzic w Osieku, wziął w zastaw 1622 r. od Andrzeja Grodzieckiego wsie Brzezno, Szczepidło, Głodno i Kociętowy (I. Kon. 42 k. 10v). Przez Jana Gaszyńskiego i jego żonę skwitowany t. r. z 200 zł (ib. k. 206v). Z żoną swoją spisywał w 1623 r. wzajemne dożywocie (R. Kal. 10 k. 56). Od Andrzeja Cielmowskiego nabył 1625 r. zastawem za 1.300 zł trzy role kmiece w Kucharach Cerkiewnych (I. Kon. 44 k. 249v). Elżbieta z Załuskowskich skwitowała 1626 r. Stefana Modlibowskiego z 1.600 zł, za które Modlibowski zastawił małżonkom Zdrowskim część Wardężyna Mniejszego, a Zdrowscy scedowali to jej (ib. k. 593v). Oboje małżonkowie i Wojciech Załuskowski kwitowali się 1636 r. z dzierżawy Łaskowa (I. Kal. 102 s. 629). T. r. od Andrzeja Dzięczyńskiego i żony jego Anny Belęckiej wydzierżawili Chrzanowo i Kurcewko (ib. s. 705). Adam otrzymał 1637 r. od siostry swej żony, Katarzyny żony Zygmunta Stawskiego, cesję spadku po matce tych sióstr i po ciotce, Zofii Przyłubskiej, żonie 1-o v. Broniewskiego, 2-o v. Magnuszewskiego (I. Kon. 48 k. 318v). Oboje z żoną wydzierżawili 1641 r. od Wojciecha Kotarskiego i jego żony Agnieszki z Trąmpczyńskich część wsi Czachóry w p. kal. (I. Kal. 107a s. 664). Adam nie żył już w 1668 r. (Py. 153 s. 45). Elżbieta z Załuskowskich L-a chyba identyczna z Elżbietą L-ą, której w 1671 r. zapisał dług 700 zł Stanisław Wysocki, sędzia ziemski brzeski (I. Kon. 60 k. 173). Dzieci Adama i Elżbiety: Anna, ochrzcz. 26 V 1638 r. (LB Kuczków) Jan, Stefan, Piotr i Stanisław, ochrzcz. 1 IX 1641 r. (LB Droszew), o którym wiem jeszcze tylko tyle, że żył w 1677 r. (I. Kon. 60 k. 1038v, 1039).

1) Jan, syn Adama, otrzymał 1668 r. zapis długu 500 zł od Macieja Kokowskiego (Py. 153 s. 45), z której to sumy kwitował Kokowskiego w 1671 r. (I. Kon. 60 k. 174). Administrator starostwa konińskiego, zabity został 13 V 1676 r. przez Stanisława Walewskiego, rotmistrza chorągwi Zaleskiego chorążego łęczyckiego, i innych (ib. k. 1038v, 1039).

2) Stefan, syn Adam, ożenił się 13 II 1661 r. z Zofią Niemierzycką (LC Brody), córką Wojciecha i Heleny Pakosławskiej, która to Zofia w 1676 r. scedowała siostrze swojej Annie i jej mężowi Florianowi Winiarskiemu swoją połowę z sumy 400 zł zapisu małżonków Ponińskich (G. 85 k. 302v). Obok braci Piotra i Stanisława występował 1677 r. przeciwko zabójcom brata Jana (I. Kon. 60 k. 1038v, 1039). Oboje z żoną żyli jeszcze 1683 r. (P. 1106 IV k. 61), a zapewne i 1685 r. (Kośc. 306 k. 307v).

3) Piotr, syn Adama i Załuskowskiej, kwitował 1677 r. Stanisława Wysockiego, sędzica ziemskiego brzeskiego, z 250 zł z sumy oryginalnej 700 zł, którą zapisał był rodzicom jego (I. Kon. 60 k. 1102v). Chyba to ten sam Piotr i żona jego Marianna Paruszewska, córka Jana, już nie żyli w 1686 r., kiedy to córka ich Anna była żoną Kazimierza Piątkowskiego (Py. 155 s. 57). Wyszła za niego w Ostrzeszowie 6 III 1685 r. Inna córka Piotra i Paruszewskiej, Marianna, niezamężna, kwitowała 1701 r. Baltazara Bronikowskiego, poprzedniego dziedzica części Parusewa (P. 1141 IX k. 65v). Syn ich Tomasz.

Tomasz, syn Piotra i Paruszewskiej, występował 1686 r. (py. 155 s. 57). Jego dzieci z żony Felicjanny, nieznanej mi z nazwiska: Mikołaj, ochrzcz. 5 XII 1687 r. (LB Witkowo), Wawrzyniec Michał, ochrzcz. 19 VII 1703 r. (LB Bieganowo).

Andrzej, syn Piotra, odstąpił część Luboni bratu Stanisławowi 1549 r. i zastawił część Częstkowa bratu Piotrowi za 1.000 zł 1556 r. (Boniecki). Wspólnie ze swoją żoną Elżbietą Rajską zobowiązał się 1564 r. wyderkować siedlisko puste z ogrodem i stawem w Rajsku p. kal. za 15 grz. Stanisławowi Kobierzyckiemu z Rajska (ib. 29 s. 90). Oboje już nie żyli 1582 r., kiedy to ich synowie Stanisław i Jan, dziekan kaliski i pleban goszczyński, swoje odziedziczone po matce części w Rajsku sprzedali za 1.000 zł Janowi Kobierzyckiemu z Rajska (R. Kal. 5 k. 274v). Ten to Jan (Jan, syn Andrzeja L-go z Rajska) imatrykulował się 1573 r. na Uniwersytecie Krakowskim (Alb. Stud. III, s. 90).

Po Piotrze, synu Piotra a bracie wspomnianych wyżej Stanisława i Andrzeja, dziedzicu w Częstkowie, wśród innych synów wymienionych przez Bonieckiego, był i Wojciech. Ów Wojciech, dziedzic części w Częstkowie 1590 r. (R. Kal. 6 s. 338), chyba jeszcze żyjący 1600 r., nie żyjący już 1601 r., był ojcem Jadwigi, w 1590 r. żony Łukasza Wolskiego z Woli Rozustowej w p. kon., i Jana, który w 1601 r. zapisał 100 zł Łukaszowi Jemiełkowskiemu (I. Kon. 30 k. 119v). Od Łukasza Wolskiego kupił 1600 r. za 3.000 zł jego części w Woli Rozustowej i Bogdałowie (Rel. Kal. 1 k. 650). Wspólnie ze swą żoną Elżbietą Popowską zapis na 1.000 zł, otrzymany od Stanisława Trąmpczyńskiego, syna Jana, sposobem zastawnym na częściach Trąmpczyna i młyna zwanego Drzezgowski, cedował 1615 r. Stanisławowi Trąmpczyńskiemu, synowi Wojciecha (ib. 38 k. 448). T. r. wydzierżawili oboje od Jana Gorzewskiegoczęści wsi Kawnice i Głodowo (ib. k. 449). Jan żył jeszcze 1618 r., kiedy od Andrzeja Zbierskiego otrzymał zapis długu 16 zł (ib. 40 k. 350). Zob. tablicę.

Tomasz kwitował 1550 r. Marcina Koźmińskiego z 600 zł, za które trzymał od niego Kaliszkowice w p. ostrzeszowskim (I. Kal. 12 s. 675). Piotr, któremu w 1601 r. Bartłomiej Lubstowski rezygnował część w Lubstówku, wezwał 1602 r. Głembockich, matkę i synó, do odebrania z tej części sumy 21 zł (I. Kon. 30 k. 475). Jan L. z Rysin, pisarz grodzki koniński, skwitowany 1610 r. ze spraw przez Andrzeja Domaradzkiego (ib. 35 s. 34).

@tablica: Lubońscy h. Leszczyc

Żył jeszcze 1615 r. (ib. 38 k. 338). Zofia L-a, nieletnia siostrzenica Jadwigi z Sierakowa, wdowy po MIkołaju Szemborskim, 1618 r. (N. 62 k. 140). Seweryn, mąż Anny Gliszczyńskiej, córki Wojciecha, 1636 r. (N. 223 k. 1065). Aleksandra, żona Wojciecha Śniegockiego, 1638 r. Walenty wspólnie z żoną Zofią Gawrońską skarżył 1640 r. Jana Sadowskiego o gwałtowne najście ich w Chłapowie, wsi dziedzicznej Władysława Głoskowskiego (P. 165 k. 336v). Marianna L. (?), wdowa po Stefanie Żychlińskim 1634 r.

Krzysztof roborował 1652 r. kontrakt z Mikołajem Kozłowskim (I. Kal. 118 s. 1740 ). Krzysztofa żona, Marianna z Rudnik, wdowa 1-o v. po Jakubie Skrzypińskim, zapisał 1654 r. dług 300 zł Janowi Goreckiemu (Py. 151 s. 194). Tan Krzysztof już nie żył 1657 r., kiedy Jan Lisowski kwitował jego pasierbów Skrzypińskich, dzieci też już zmarłej Marianny z Rudnik (I. Kal. 122 s. 323). Nie wiem, czy ten, czy też inny Krzysztof kwitował się 1655 r. z małżonkami Żakowskimi z dzierżawy wsi Gruszczyce (ib. 121 s. 459). Inny najoczywiściej Krzysztof L. był mężem Łucji Nieniewskiej, wdowy 1-o v. po Mikołaju Sarbskim, która w 1657 r. w imieniu własnym i synów z pierwszego małżeństwa mianowała plenipotentów (ib. 122 s. 619). W 1677 r. już 3-o v. żona Jana Lelińskiego, który ją od sześciu lat porzucił, cedowała Janowi Zamłyńskiemu wyprocesowane sumy zastawne na wsi Gorzuchy (ib. 138 s. 782).

Wojciech nie żył już 1663 r., kiedy to wdowa po nim Marianna zapisała sumę 2.000 zł Stanisławowi Leszczyńskiemu jako posag za jego żoną a swoją córką Konstancją (G. 84 k. 10). Konstancja występowała jako wdowa po Leszczyńskim w l. 1679-1685. Synami tego Wojciecha byli: Andrzej, Piotr i prawdopodobnie Wojciech.

Andrzej, syn Wojciecha, kwitował 1673 r. Kaspra Jankowskiego i Krzysztofa Wysockiego, towarzyszy chorągwi Skoroszewskiego, chorążego poznańskiego (I. Kon. 60 k. 519v). W 1696 r. w imieniu własnym i brata ks. Piotra mianował plenipotentów (G. 90 k. 92v). Żył jeszcze w 1703 r. Żoną jego była Marianna Gowarzewska, już nie żyjąca 1726 r. (G. 94 k. 431). Ich córka Petronella, ur. w Wełnicy, ochrzcz. w grudniu 1686 r. (LB Św. Michał, Gniezno). Inne córki tego Andrzeja: Marianna, w l. 1719-1721 żona Mikołaja Kobylińskiego, Anna zaślubiła w Gnieźnie 24 IX 1735 r. Wojciecha ROżnieckiego, wdowa po nim w l. 1737-1739, 2-o v. w 1753 r. żona Melchiora Kaliszkowskiego, zmarłą 31 XII 1762 r. Synem Andrzeja był Marcin Leopold, który 1705 r. otrzymał zapis sumy 1.000 zł od małżonków Skorzewskich (G. 92 k. 65). Ten sam Marcin czy też inny jeszcze, nieznany mi z imienia, syn Andrzeja został księdzem i w 1737 r. jako wikary przy katedrze gnieźnieńskiej wspólnie z siostrami Kobylińską i Rożniecką sumę 2.000 zł zapisaną ich ojcu 1703 r. przez małżonków Borawskich, mieszczan poznańskich, cedował Franciszkowi Raszewskiemu (G. 97 k. 141). Skorzewscy, którzy w 1705 r., jak wyżej była o tym mowa, zapisali 1.000 zł Marcinowi Leopoldowi L-mu, zapisali jednocześnie takąż sumę Mikołajowi Wypychowskiemu, synowi Franciszka (G. 92 k. 65). Teresa L-a była w 1681 r. żoną Franciszka Wypychowskiego, a nie żyła już 1718 r. Chyba to córka Wojciecha, a siostra Andrzeja i Piotra?

Piotr, syn Wojciecha, uczeń w Toruniu (w kolegium jezuickim?) 1678 r. (LB Tuczno), ksiądz w 1685 r. (ib.), pleban w Pobiedziskach 1696 r. (G. 90 k. 92v).

Wojciech, syn Wojciecha, zapewne identycznego z powyższym, żonie swojej Elżbiecie Komorowskiej, córce Stafana, zapisał 1683 r. dług 1.000 zł (Py. 155 s. 32, 33).

Jan L. z Rysin otrzymał 1672 r. od ks. Wojciecha Potworowskiego, protonotariusza apostolskiego, kanonika kamienieckiego, proboszcza iwanowickiego, dziedzica Iwanowic, zapis 1.000 zł (I. Kal. 167 s. 74). Był ożeniony z Katarzyną Załuskowską, z którą miał córkę Annę, żonę Jana z Wierzbicy Romera, występującą jako wdowę w l. 1725-1729, nie żyjącą już 1743 r. (ib. 178/180 s. 135).

Jadwiga L-a wyszła 19 XII 1677 r. za Walentego Jankowskiego i żyła z nim jeszcze 1681 r., zaś 2-o v. w 1685 r. zaślubiła Jana Eysmonta, z którym żyła w r. 1694. Adam i Katarzyna z Pruskich, rodzice Macieja, ur. ok. 1699 r., który będąc już wdowcem ożenił się 9 III 1739 r. z Konstancją Marchewską, córką ur. Jana i Kaatrzyny, służącą klasztorną (LC Śrem). Łukasz, owdowiały po N. Żbikowskiej, ożenił się 2-o v. 14 IX 1710 r. z Anną Kawiecką (LC Konary). Był w 1711 r. podstarościm w Ostrobudkach, a w 1715 r. w Karcu (LB Krobia). Anna Kawiecka po jego śmierci wyszła 2-o v. 22 VI 1733 r. za Józefa Polinarskiego (LC Krobia), żyła jeszcze 1739 r. (Kośc. 320 s. 435). Z pierwszego małżeństwa był syn Stefan, podczaszy bracławski, bezpotomny, zmarły w 1739 r. lub krótko przed tą datą. Z drugiego małżeństwa pochodziły bliźnięta, Jan Antoni i Józef Łukasz, ochrzczone 11 VI 1711 r. (LB Golejewko). Z nich, Józef występował 1739 r. jako jedyny spadkobierca brata Stefana (Kośc. 320 s. 435).

Józef, podporucznik chorągwi kanclerza wielkiego koronnego, plenipotent 1715 r. Aleksandry z Ponińskich Braziny, kasztelnicowej santockiej (P. 149 I k. 67v). Krystyna w l. 1722-1746 ksieni klarysek gnieźnieńskich (G. 94 k. 239; 98 k. 36v). Mikołaj i Katarzyna, rodzice Teresy, ochrzcz. 18 X 1723 r. (LB Winnogóra). Panna Joanna, chrzestna 29 VII 1726 r. (LB Śnieciska). Jan i jego żona Teresa z Kurowskich, bezdzietni, oboje już nie żyli w 1730 r. (I. Kon. 76 k. 327; 77 k. 70). Wojciech i Anna z Olszewskich, rodzice Agnieszki, żony 1-o v. Antoniego Konarskiego, 2-o v. w l. 1745-1760 Wawrzyńca Zdzenickiego zw. Mieczko, wdowy w 1773 r. (I. Kal. 209/213 k. 191). Krystyna, ksieni klarysek gnieźnieńskich 1745 r. (G. 97 k. 749), umarła w Gnieźnie 11 IV 1748 r. (Nekr. Franciszkanek Śrem.) Regina i jej mąż Wincenty Płaczkowski, oboje już nie żyjący 1749 r. Ewa poślubiła w Gołańczy 10 V 1755 r. Michała Kościeńskiego. Katarzyna (Marcjanna?) i jej mąż Maciej Cudnowski już nie żyli oboje 1761 r. Stanisław i żona jego Regina z Lisieckich, rodzice: Jakuba, ur. 14 VII 1773 r. (LB Węglewo), Marianny Krystyny, ur. w Berkowie 6 XII 1775 r. (LB Sławno), i Józefa Kazimierza, ur. w Charzewie, ochrzcz. 28 II 1779 r. (LB Sławno). Roch chrzestny 12 IX 1802 r. (LB Węglewo).

>Luboński h. Drya, chyba z Luboni, dziś Luboń, wsi koło Poznania. Maciej "Luboński alias Dria" kwitował 1496 r. ks. Macieja, plebana w Gościeszynie, dziedzica w Szczepankowie (P. 856 k. 309v).

>Lubońscy h. Pomian ze wsi Luboń, Lubom, dzisiaj Lubań koło Poznania. Jan Pomian z Lubomi, zazwyczaj nazywany tylko Pomianem, występował od 1387 r. (Leksz. I, nr 48), umarł zaś w 1390 r. (ib., nr 800, 862). Przeciwko wdowie po nim Dobrochnie, Dobroszce Jakusz z Góry prowadził t. r. proces (ib., nr 834, 862, 870). W l. 1399-1403 miała ona sprawę z Kuszem Gołanieckim o granicę między Lubonią a Wirami, którą to sprawę toczyła w imieniu własnym i swoich synów (ib., nr 3120; Ks. Z. Pozn., nr 202, 1057, 1164). Żyła jeszcze 1404 r. (ib., nr 1933, 1953). Synowie Pomiana i jej to Jarand, Jakusz i zapewne Dobrogost.

Jarand wspomniany 1404 r. (ib. nr 1953, 2011). Przeciwko niemu i Jakuszowi uzyskał 1406 r. termin o dwie grzywny Pietrasz Czepurski (ib., nr 2595). W 1416 r. wymieniony obok Stefana, Piotra i Jana z Luboni (P. 4 k. 143). Dziedzic w Luboni, żył jeszcze 1426 r. (P. 9 k. 68v), ale wnet potem umarł, bo jeszcze t. r. żona jego Świąchna występowała jako wdowa po nim (ib. k. 92v). Żyła jeszcze 1428 r., kiedy procesowała się z Janem z Luboni o 1.000 grz. posagu czyli wiana (P. 10 k. 141v).

Jakusz Pomian wraz z Jarandem dziedzice Luboni, mieli 1420 r. termin z dziedzicami z Nowegodworu (P. 6 k. 77). Jakusz Pomian Lubomski zeznał 1422 r. cztery grzywny Mikołajowi ze Starołęki (P. 6 k. 32). Mąż Katarzyny, która 1424 r. miała sprawę z Erazmem z Naramowic (P. 7 k. 162v), wspólnie z nią swoje części w Luboni, stanowiące połowę owej wsi, dał 1426 r. Mikołajowi z Grabowa w zamian za sołectwo w Grabowie (P. 8 k. 132v; KDW V, s. 450). W l. 1427-32 mowa o nim jako o "olim de Luboma" (P. 9 k. 84, 10 k. 131v; Gr. Kal. 1 k. 38v). Stawił 1428 r. świadków wobec Jana z Luboni (P. 10 k. 64). Świadkujący w Poznaniu 1428 r. Mikołaj Lubomski (KDW V, s. 464), to niewątpliwie wspomniany wyżej Grabowski, który drugą połowę Luboni kupił za 300 grz. od Jana Błociszewskiego, a 1429 r. zrzekli się do niej prawa bliższości Maciej z Szczodrowa, Andrzej z Brodnicy i Jan, niegdy z Brodnicy dziedzice (KDW V, s. 477). Grabowski wieś Luboń wymienił 1429 r. z Barbarą żoną mieszczanina poznańskiego Mikołaja Strosberga Starszego, biorąc od niej w zamian wieś Rozdziałowo w p. kal. i dopłatę 200 grz. (P. 11 k. 65). Mikołaj ten kupił 1430 r. połowę Luboni od Macieja z Brodnicy (ib. k. 51a). Synowie tego Mikołaja Strossberga Starszego, Grzegorz i Erazm (Rosman) sprzedali Luboń 1452 r. miastu Poznaniowi (P. 18 k. 84v; J. Mika, Studia nad patrycjatem poznańskim, s. 48, 53).

Dobrogost z Luboni, może syn Pomiana i Dobrochny, mąż Krzemki, która zawierała 1401 r. ugodę ze swoją macochą Dobiesławą Bytkowską. Miała ta Dobiesława zrzec się oprawy na Bytkowie i wrócić do swej ojcowizny w Ossowie (Ks. Z. Pozn., nr 621). Dobrogost miał t. r. termin z Elżbietą, obywatelką poznańską, o sumę dziesięciu grzywien wiana, które jej obiecał ojciec Dobrogosta, kiedy ją wydawał za pierwszego jej męża (ib. nr 676). Była więc oczywiście ta Elżbieta siostrą Dobrogosta, a może też siostrą Jaranda i Jakusza. Dobrogost uzyskał 1403 r. na Krzywosądzie ze Sławna i jego braciach, dziedzicach w Bytkowie, posesję tej wsi aż do śmierci pani Dobiesławy z Bytkowa względnie Ossowa, ciotki ich (ib., nr 1130).

Jarosław z Luboni 1416 r. (P> 4 k. 170).

>Lubońscy h. Rogala ze wsi Lubonia w p. kośc. Gałąź Oderwolfów ze Śląska (Kozierowski, Obce ryc., s. 74). Sziban, mąż Katarzyny, która, jako matka Bernarda, miała 1411 r. sprawę z Anną Cziperową o Lubonię (Kośc. 3 k. 159v). Występowała jako wdowa wraz ze swymi dziećmi 1413 r. (Kośc. III k. 127v). Jej syn Bernard wspomniany już 1409 r. (Kośc. 3 k. 118. 129). Między nim a Andrzejem Janiszewskim 1419 r. założone "ius treugis pacis" (P. 6 k. 7). Bernard Hoderwolf niegdy Mierzewski w Luboni 1426 r. (Kośc. IV k. 20). Bernard Oderwolf z Luboni 1432 r. (P. 12 k. 17). Franciszek Oderfol z Luboni i Janusz Oderfol z Luboni 1429 r. (P. 11 k. 20).

>Lubońscy h. Tader ze wsi Lubonia w p. kośc. Żyra, dziedzic z Luboni, Luboński 1394 r. (Leksz. II, nr 1625, 1645) żył jeszcze 1399 r. (ib. nr 2319). Przeciwko niemu działała 1391 r. Zofka z Luboni (ib., nr 1383). Adam Luboński miał 1399 r. termin z Mikołajem z Czacza (ib., 2387). Adam L., brat Mikołaja z Daleszyna 1401 r. (Kośc. I k. 9v). Adam Żyra L. 1404 r. (Kośc. I k. 54v), w r. 1406 mąż Elżbiety (Kośc. 3 k. 20). Zapewne identyczny z nim Adam Tader Mierzewski z pobliskiego MIerzewa, Mierzejewa 1404 r. (Kośc. II k. 68). Nieletni Adam, syn zmarłego Adama L-go, 1413 r. (Kośc. III k. 146). Kiedy Szyban Tader dowodził w r. 1414 szlachectwa, wśród jego świadków z ojczystej proklamy "Tadrow" znalazł się i Getna "de Luboncz" (Ulanowski, Mat., nr 112). Janusz Tader z Lubońca (!) 1416 r. (Kośc. II k. 98). Szyban, Michał i Jurga, bracia z Luboni 1424 r. (Kośc. IV k. 165). Ks. Kozierowski mniemał, iż część Luboni koło Ponieca zwano w XV wieku Lubońcem. Występowanie w tej samej wsi imienia Szyban, raz jako ojca Bernarda Oderwolfa, inny raz jako członka rodu Tadrów budzi wątpliwości, czy nie mamy tu do czynienia z jedną i tą samą osobą? Wymieniony wyżej Bernard Hoderwolf niegdy Mierzewski z Luboni i tutaj znów Adam Tader Mierzewski, zapewne też dziedzic w Luboni, dalej Janusz niegdy Luboński zwany Oderwolf i Janusz Tader z Lubońca, to wszystko jeszcze silniej nakazuje zachowanie tu wielkiej ostrożności.

>Lubońscy z Luboni w p. kośc., różni. Tomisław Luboński w l. 1404-1418 (Kośc. I k. 49; Py. 4 k. 52, 63). Małgorzata, córka zmarłego Czewleja L-go 1415 r. (Kośc. III k. 63, 81v, 82v). Stefan z Luboni, Luboński pozwany przez Ludkę z Włostowa o bliższość w Luboni po bracie przyrodnim Januszu z Czeronego Kościoła, uzyskał 1438 r. termin przeciwko niej (Kośc. 17 s. 117). T. r. miał Stefan termin ze strony Katarzyny niegdy Kościolskiej, córki Olbrachta z Czerwonego Kościoła (ib. s. 58, 89). W 1440 r. pozywała go Katarzyna, córka zmarłego Olbrachta z Robaczyna (ib. s. 148), chyba ta sama. Była to żona Janusza Krakwicza niegdy z Czeronego Kościoła, i w 1442 r. na rzecz Stefana L-go skasowała swe wiano na Luboni (ib. s. 244). Stefan L. miał 1443 r. termin ze strony Dziersława Bylęty z Trzebca (ib. s. 372). Stefan Kąkolewski z Luboni wraz z Wincentym Korzbokiem z Kamieńca ręczył 1444 r. za Annę, dziedziczkę Ponieca, żonę Ścibora, iż się stawi, by zapisać czynsz wyderkowy na połowie Ponieca Agnieszce, dawnej dziedziczce z Koźmina, żonie Stanisława Wigłosza (ib. k. 489). Nie żył już w 1445 r., kiedy jako opiekun jego nieletniego syna Wojciecha występował stryj Andrzej Kąkolewski (ib. s. 592). Marcie, córce zmarłego Stafana (nie wiem, czy tego samego), oprawił 1496 r. posag 100 grz. mąż jej Jan Gołaski z Gołaszyna w p. kośc. (P. 1383 k. 127).

Jan, dziedzic w Luboni, na połowie tej wsi 1472 r. oprawił 200 grz. posagu żonie swej Katarzynie (P. 1385 k. 161). Janowi L-mu Mikołaj Osiecki wyderkował 1489 r. półtora łana w Krzemieniewie i półtora łana w Drobninie, wsi pustej w p. kośc. za 60 zł (P. 1387 k. 117v). Wspólnie z żoną Katarzyną sprzedał 1501 r. na Luboni cztery grzywny rocznego czynszu wyderkowego za 50 grz. ks. Mikołajowi, altaryście w Dolsku (P. 1389 k. 161v). Tej swej żonie, Katarzynie Kluczewskiej, wyderkował t. r. za 70 grz. tę połowę Luboni, która była wolna od jej oprawy (ib. k. 164). Jej wujem nazwany 1502 r. Andrzej Kąkolewski. Wtedy to Jan wraz z nią na Luboni sprzedał za 150 grz. roczny czynsz wyderkowy 12 grz. Janowi Miaskowskiemu (ib. k. 189). Jan 1502 r. półtora łana w Krzemieniewie i półtora w Drobninie p. kośc. wyderkowane sobie przez Osieckiego sprzedał wyderkafem 1502 r. za 60 zł węg. zięciowi Jędrzejowi Brodnickiemu (P. 1389 k. 187). Pozywał 1509 r. pannę Barbarę i Małgorzatę, żonę Lasoty Zaborowskiego, dziedziczki z Osieczny, o gwałtowne wygnanie go z części w Krzemieniewie i Drobninie, zastawione mu przez ich zmarłego ojca Mikołaja Osieckiego (P. 863 k. 153v). Żył jeszcze w 1519 r., kiedy to jego córka Anna, wdowa po Sędziwoju Brodnickim, 2-o v. żona Mikołaja Rydzyńskiego, zobowiązała się, iż w dwa lata po jego śmierci uiści ze swych dóbr w Luboni synom swoim Wawrzyńcowi i Felksowi Brodnickim 200 zł węg. swego posagu, nie wypłacone za nią przez jej ojca ich ojcu (P. 867 k. 212). Nie żyła już 1538 r.

>Luboradzcy, Luboraccy, Luberadzcy, Luberaccy z Luboradza w p. łęczyckim, jak również z Luberadza w p. śreńskim. W p. łęczyckim w Luboradzu Małym siedzieli w XVI wieku Doliwczycy, w Luboradzu Wielkim - Dołęgowie, w Luboradzu Godziembach - Godziembowie (Wittyg). Luberadz w p. śreńskim to gniazdo Pobogów (boniecki). L-cy spotykani w Wielkopolsce właściwej mogli pochodzić z tych wszystkich wsi i nie ma żadncy danych, by ich segregować wedle herbów.

Szl. i sław. Józef L., mieszczanin słupecki, poddany biskupa i kapituły poznańskiej, 1576 r. protestował się przeciwko szl. Kasprowi Kaliskiemu i jego wspólnikom o rany (Py. 113 k. 260). Anna, siostra proboszcza w Tucznie, umarła 1666 r. (LM Tuczno).

Marcin występował 1669 r. przeciwko Krzysztofowi Ramułtowi, podstarościemu z Barcina, oskarżając go o najazd na dzierżawione przezeń części Piechcina (P. 196 k. 89). Chyba ten sam Marcin, syn Wojciecha już nie żyjącego w 1684 r., żeniąc się z Dorotą z Rusinowa Wolską, zwaną też czasem Rusinowską, otrzymał od niej 1677 r., na krótko przed ślubem, zapis 200 zł na sumie 5.000 zł, zabezpieczonej jej zposobem wyderkafu na wsi Kowalewo przez Jadwigę z Kościeleckich Kaczkowską (G. 86 k. 60). Była ona wdową 1-o v. po Chryzostomie Makowieckim i już nie żyła 1684 r. (G. 88 k. 26). Marcin t. r. kwitował ks. Aleksandra Kołudzkiego, proboszcza kaplicy Kołudzkich w katedrze gnieźnieńskiej z rozrachunków z tytułu trzyletniej dzierżawy Modliszewka i części Dębłowa (ib. k. 19v). Jego drugą żoną była w 1687 r. Regina Makowiecka, występująca w 1701 r. już jako wdowa (I> Kon. 72 k. 54v). Z Makowiecką miał trzech synów: Tomasza, Franciszka i Macieja.

1. Tomasz Wojciech, syn Marcina i Makowieckiej, ur. w Skalmierowicach, ochrzcz. 11 XII 1687 r. (LB Ludziska), w 1713 r. mąż Franciszki Łempickiej, jedynej córki i spadkobierczyni Walentego i Marianny z Mycielskich (P. 290 k. 146v; G. 93 k. 316). Była Franciszka dziedziczką wsi Osowiec w p. gnieźn., w której widzimy ją i jej męża w l. 1717-1735, ale w 1735 r. nazwana dziedziczką części Osowca obok Franciszka Wolskiego, dziedzica tej wsi (G. 93 k. 316; 94 k. 224v; P. 1241 k. 103v). Tomasz żył jeszcze w 1736 r., kiedy to żona jego scedowała synowi Janowi sumę 1.000 zł, zapisaną jej w grodzie kruszwickim przez Stefana Jarnowskiego, kasztelanica kowalskiego (I. Kon. 77 k. 5v). Nie żył już 1738 r. (ib. k. 96), a ona, owdowiawszy, szła w 1740 r. powtórnie zamąż za Aleksandra Komorowskiego, burgrabiego grodzkiego bobrownickiego, i zapisała mu przed ślubem 17 II na swych dziedzicznych częściach Gorenina w p. kon. sumę 1.000 zł (ib. k. 176v). Jako spadkobierczyni rodzonego stryja Stafana Łempickiego, dała t. r. plenipotencję swemu synowi Janowi dla windykowania należnych jej części Nozewa (?) i Chrostowa w ziemi rożańskiej, pozostających w posiadaniu Pawła Łempickiego, jej stryjecznego brata (ib. k. 177). Była już wdową po Komorowskim 1746 r. (ib. 78 k. 37), zaś w 1749 r. widzimy ją zamężną po raz trzeci za Franciszkiem Baranowskim (ib. s. 238). Na odziedziczonej po ojcu sumie 1.000 zł, należnej jej ze wsi Trląg Konarzewskich, zapisała 1750 r. synom swym, Janowi i Wawrzyńcowi, każdemu po 500 zł (ib. s. 429). Baranowski żył jeszcze 1754 r. (ib. s. 795). W 1764 r. Franciszka, już wdowa, dziedziczka części Gorenina, nabytej za sumę posagową, sprzedała tę wieś za 4.000 zł synowi Mateuszowi (ib. 79 k. 379). Synowi Janowi zobowiązała si1766 r. zrezygnować jako jego wydział po matce całe części Nozewa i Nozewka w p. rożańskim, odziedziczone po stryju Stefanie Łempickim (ib. 80 k. 45). Nie żyła już 1786 r. (ib. 83 k. 221). Oprócz wymienionych wyżej synów, to jest: Jana, Wawrzyńca i Mateusza, był jeszcze i czwarty - Józef. Córka Salomea była żoną Macieja Dziekcińskiego, nie żyła już 1784 r.

1) Jan, syn Tomasza i Łempickiej, wymieniany od 1736 r., dziedzic jak widzieliśmy, części Nozewa i Nozewka w p. rożańskim, mąż Katarzyny Żmijewskiej, córki Józefa i Doroty Górskiej, otrzymał od swej teściowej najpierw w r. 1738, a potem w 1750 r. cesję pewnych sum (ib. 77 k. 96, 78 s. 435). Wspólnie z braćmi Józefem i Mateuszem sumy 3.000 zł posagu i wyprawy oraz 3.000 zł wiana, które w 1701 r. ich dziad Walenty Łempicki za[isał był babce ich Mariannie Mycielskiej, cedował 1787 r. bratankowi Łukaszowi L-mu (ib. 83 k. 305). Córka Jana i Żmijewskiej Febronia Salomea Jadwiga, ur. w Miroszce 25 VII 1752 r. (LB Niechanowo).

2) Wawrzyniec, syn Tomasza i Łempickiej, dostał, jak było wyżej, w 1750 r. zapis od matki, a nie żył już 1787 r., kiedy to występował jego syn Łukasz (I. Kon. 83 k. 305). Z tym Wawrzyńcem chyba identyczny Wawrzyniec L., mążKatarzyny Baranowskiej, po której syn Tomasz, porucznik gwardii pieszej koronnej, zapisywał 1788 r. wzajemne dożywocie z żoną Domicellą Łopacką, która owdowiawszy, zrzekła się 1789 r. tego zapisu (Boniecki). Byłby więc Tomasz bratem Łukasza.

Łukasz, syn Wawrzyńca, w 1784 r. mąż Konstancji Paruszewskiej, córki Michała i Rozalii Krzesińskiej, spisywał z nią 1788 r. wzajemne dożywocie (I. Kon. 82 k. 23; 83 k. 182; 84 k. 63v). Jego dzieci z nią zrodzone: Zuzanna, ur. w Tarnówku, ochrzcz. 20 X 1789 r., Wawrzyniec, ur. tamże, ochrzcz. 5 IX 1792 r., Maksymilian, ur. tamże, ochrzcz. 19 IV 1795 r. (LB Chełmce). Ten to Łukasz kwitował 1785 r. Ewę z Kossowskich, wdowę po Józefie Rosenie, pułkowniku wojsk koronnych, z 200 zł z kontraktu sprzedaży Gorenina i części Sławęcina, spisanego między teściem Paruszewskim a Rosenem w 1784 r. (I. Kon. 83 k. 135), a jego żona t. r. skwitowała tę wdowę po Rosenie z 6.000 zł swego posagu (ib. k. 182).

3) Józef, syn Tomasza i Łempickiej, w 1781 r. mąż Barbary Osińskiej (I. Kon. 82 k. 222v), córki Jana i Teresy Mirzejewskiej, która to Barbara, bezpotomna, nie żyła już 1785 r. (ib. 83 k. 210v). Józef żył jeszcze 1787 r. (ib. k. 305).

4) Mateusz, syn Tomasza i Łempickiej, swoje części Goranina sprzedał 15 VI 1784 r. za 6.000 zł Józefowi Rosenowi, pułkownikowi wojsk koronnych (ib. k. 33, 33v). Żył jeszcze 1787 r. (ib. k. 305).

2. Franciszek, syn Marcina i Makowieckiej, ur. w Skalmirowicach, ochrzcz. 14 II 1689 r. (LB Ludziska), żył jeszcze 1722 r. (G. 94 k. 224v). Zapewne identyczny z Franciszkiem, mężem Marianny Strońskiej (I. Kon. 83 k. 357; P. 1369 k. 363), ojcem Melchiora, Mikołaja i Wojciecha oraz co najmniej jeszcze jednego syna.

Mikołaj w imieniu własnym i brata Wojciecha mianował 1787 r. rodzonego bratanka Tomasza, pułkownika wojsk koronnych, plenipotentem do sprawy spadku po bracie Melchiorze, zmarłym bezdzietnie (I. Kon. 83 k. 357v). Mikołaj był ożeniony z Elżbietą Trąmpczyńską, już nie żyjącą 1791 r. Sam żył jeszcze 1792 r. (P. 1369 k. 363). Jego dzieci: Michał, Marcjanna, żona Stanisława Przeszkodzińskiego, obywatela poznańskiego, i Antonina dały 1791 r. plenipotencję temu Przeszkodzińskiemu celem podjęcia ze wsi Czyste należącej do Cieńskich sumy spadłej po matce (P. 1368 k. 413). Wszyscy troje żyli jeszcze 1792 r., a żył wówczas i ich stryj Wojciech L. (P. 1369 k. 363, 625).

3. Maciej, syn Marcina i Makowieckiej, ur. w Skalmirowicach, ochrzcz. 25 II 1691 r. (LB Ludziska), w imieniu własnym i żony swej Marianny Gądeckiej spisywał 1721 r. komplanację z Andrzejem Lipskim, plenipotentem Władysława Józefa Koczorowskiego, dziedzica Osowca (G. 94 k. 155). Po raz drugi ożenił się Maciej 28 VII 1729 r. z Agnieszką Bojanowską (LC Kamieniec), córką Wojciecha i Katarzyny Kraśnickiej, która to Agnieszka w 1736 r., już będąc wdową, scedowała Teresie Bobrowskiej, wdowie po Aleksym Russockim, i jej córce Barbarze, żonie Kazimierza Gumowskiego, swoją sumę posagową 2.000 zł, zabezpieczoną jej w 1729 r. przez Wojciecha Bronisza i jego synów na wsi Wąsosz (I. Kon. 77 k. 51v). Zob. tablicę.

Michał, syn zmarłego Łukasza, żeniąc się z Jadwigą Czyżewską,

@tablica: Luboradzcy

córką Jakuba i Elżbiety Małachowskiej, zapisał jej przed ślubem 10 VII 1690 r. sumę 1.000 zł (G. 89 s. 71). Oboje małżonkowie kwitowali 1694 r. Ignacego Wąglikowskiego, asesora sądowego ziemskiego człuchowskiego, i jego żonę Zofię Chrząstowską z 2.000 zł (P. 1128 XI k. 122). Od Tomasza Chwaliszewskiego Michał wydzierżawił 1695 r. na rok jeden części Grzybowa, dziedziczne Rosnów  (G. 90 k. 58). Jadwiga, już wdowa, otrzymała od Wacława Wierusz Walknowskiego 1712 r. zapis 2.000 zł (I. Kon. 73 k. 141), była potem 2-o v. żoną Kowalskiego i żyła jeszcze 1717 r., nie żyła już 1721 r. (P. 1184 k. 25). Jej dzieci z pierwszego męża: Antoni i Marianna, w l. 1721-1729 żona Krzysztofa Makowieckiego. Antoni w imieniu własnym i swej matki kwitował 1717 r. Jana Marquarta, kapitana dragonii pieszej, i innych, wyznaczonych do odbierania poborów (G. 93 k. 323v). Bazpotomny, nie żył już 1722 r., a spadek po nim brała siostra Makowiecka (G. 94 k. 207).

Michał, mąż Ewy Drachowskiej, córki Wojciecha, żony 1-o v. Ludwika Jeziorkowskiego, po jej śmierci skwitowany 1690 r. przez Samuela Sadowskiego z pozostałego po jej pierwszym mężu i po niej inwentarza rzeczy domowych (G. 89 s. 98). Antoni, syn tego Michała i Drachowskiej, oraz Jan i Franciszek Jeziorkowscy, jego przyrodni bracia, wszyscy oni poprzedni dziedzice Częstkowa w p. kon., otrzymali 1713 r. od Jakuba Czeluścińskiego, posesora tej wsi, cesję sumy 2.000 zł (I. Kon. 73 k. 221v). Może ten sam Antoni spisywał 1742 r. dożywocie wzajemne z żoną swoją Anną Łukowską, córką Adama i Doroty z Biskupskich (I. Kal. 178/180 s. 437; I. Kon. 78 s. 243). Od Jana Zdzenickiego otrzymał 1745 r. cesję sumy zapisanej 1735 r. przez swego zmarłego teścia (I. Kon. 77 k. 388v). Oboje wydzierżawili 1745 r. małżonkom Kublickim część Szetlewa (ib. k. 389; I. Kal. 185/189 k. 181). Była to wieś odziedziczona po rodzicach Anny. Poddanego stamtąd dali 1752 r. Michałowi Miaskowskiemu, staroście gembickiemu (I. Kon. 78 s. 572v). Anna z Łukowskich dała 1754 r. zobowiązanie temu Miaskowskiemu, iż mu sprzeda za 5.200 zł całe swoje części w Szetlewie Wielkim (ib. s. 805).

Szl. Barbara Luberacka, chrzestna 16 I 1690 r. (LB Pakość). Jan występował 1696 r. jako brat cioteczny Jadwigi Kokuleckiej (!) 1-o v. Trzcińskiej, 2-o v. Kaczkowskiej (G. 90 k. 71v). N., ożeniony z Magdaleną Krajewską, córką Jana, nie żyjącą już 1711 r., bezpotomną (Kc. 134 k. 73). Piotr, mąż 1744 r. Łucji Otockiej (P. 1276 k. 29v). Jerzy i Katarzyna, rodzice Marii Joanny zmarłej 24 IV 1747 r. w wieku lat dwóch (LM Leszno).

Antoni, już nie żyjący 1771 r., miał z żony Anny Ziemborowskiej (!) syna Wojciecha, który żeniąc się t. r. z Elżbietą Madalińską, córką Michała, podsędka ziemskiego wieluńskiego, i Teresy z Pruszkowskich, wdową 1-o v. po Franciszku Kamińskin, otrzymał od niej przed ślubem zapis 3.000 zł (I. Kal. 209/213 k. 31). Oboje spisywali wzajemne dożywocie 1772 r. (ib. k. 37). Wojciech ten kwitował 1774 r. Ignacego Rubacha, dzierżawcę wsi Wola i Rudlice w ziemi wieluńskiej, z 500 zł prowizji od sumy 5.000 zł posagowej swej żony, zabezpieczonej na tych wsiach dziedzicznych Piotra Karśnickiego, podczaszyca wieluńskiego (ib. 214/216 k. 123).

Wojciech nie żył już 1777 r., kiedy to wdowa po nim Marianna Gałczyńska mianowała plenipotentem Stanisława Gałczyńskiego (I. Kon. 81 k. 140). Mikołaj, nie żyjący już 1789 r., kiedy wdowa po nim Katarzyna Radolińska, córka Andrzeja  i Marianny Taczanowskiej, części swoje spadkowe dóbr Kośmina, Kwiatkowa, Głów, Kuźnicy, Sacał w p. kon., Kozubowa i Łękaszyna w wojew. sieradzkim sprzedała za 2.000 zł Walentemu Osińskiemu, stolnikowi chełmińskiemu (ib. 84 k. 74, 74v). Bartłomiej, mąż Agnieszki Mrokowskiej 1791 r. (P. 1368 k. 499v). Ewa z Ostrowa nad Gopłem, chrzestna 27 X 1822 r. (LB Ostrowo n. Gopłem).

>Luborscy. Anna, w 1655 r. żona Adama Rynarzewskiego. Anna, w 1677 r. żona Jana Cielmowskiego.

>Luborzycka Anna, córka Sędziwoja Szurkowskiego, żona Jana Czyrnińskiego, kwitowała ojca z dóbr ojczystych i macierzystych w Szurkowie, a asystował jej przy tym stryj Bieniasz Rosnowski (P. 871 k. 367v).

>Luboscy z Lubosza w p. pozn. Maczek, dziedzic w Luboszu, dał w 1379 r. zapis Bieniaszowej, Żydówce poznańskiej (Leksz. I, nr 832). Stanisław z Lubosza miał 1390 r. termin ze strony owej Bieniaszowej (ib. nr 792), zaś w 1391 r. pozywał ją sam (ib., nr 1107). Andrzej L. miał 1393 r. sprawę z Goldbergiem (ib., nr 1441), a 1398 r. termin ze strony Aarona, Żyda poznańskiego (ib., nr 2791). Przybysław L. z Lubosza procesował się w l. 1397-1398 w imieniu swoich kmieci z Dobiesławem Kwileckim (ib., nr 2472, 2629). Staszek L. 1398 r. (ib., nr 2707).

Niemierza L., z Lubosza, miał sprawę 1400 r. z Mikołajem Bielewskim (Ks. Z. Pozn., nr 133, 246). Dziedzic w Pierzchnie 1401 r. (ib., nr 592) i w Uścikowie 1403 r. (ib., nr 1626, 1627). Intromitowany 1412 r. do wsi Kunino i Linie (P. 3 k. 46v). W 1420 r. występował Niemierza z Lubosza, określany jako "Strenuus" i "validus" (P. 6 k. 70, 107,116). Niemierza z Lubosza, w r. 1425 mąż Eufemii, rodzonej siostry Dziersława z Orzeszkowa, burgrabiego poznańskiego (P. 8 k. 18). Nie wiem, czy to ten sam, czy też inny Niemierza, o którym teraz przyjdzie mi mówić? A może to wszystko jedna i ta sama, mocno długowieczna osoba? Oto w 1446 r. bracia rodzeni, Niemierza z Lubosza i Sędziwój z Grodziska otrzymali zapis 150 grz. od Dobrogosta z Kolna podsędka poznańskiego (P. 15 k. 139). Niewątpliwie to ten sam Sędziwój z Grodziska, nazwany Luboskim, zyskał 1445 r. termin przeciwko Barbarze, żonie Sędziwoja z Długiej Gośliny (ib. k. 100). Sędziwój z Lubosza pozywał 1447 r. Jana Otuskiego (P. 17 k. 12). Strenuus Niemierza L. oraz dziedzice Lutomia mieli 1448 r. terminy ze strony dziedziców z Wielżyna (ib. k. 125, 235v). Ów Niemierza, tenutariusz międzyrzecki, sprzedał1449 r. swemu bratu, Sędziwojowi z Grodziska, czwartą część miasta Sarnówka, zamku tamtejszego oraz wsi Baranówka i Solinice w p. kośc. (P. 1380 k. 52v). W 1453 r. sąd nakazał mu dać ks. Piotrowi, kantorowi poznańskiemu, i Wincentemu, braciom z Pniew, intromisję do dóbr Lubosz, Mościejewo, Charzewo, które miał sobie przysądzone zmarły ich ojciec, Jan Pniewski (P. 18 k. 79v). Jego żona Anna miała 1452 r. oprawę na Luboszu, Charzewie i Mościejewie (P. 18 k. 104v). W 1453 r. miała termin ze strony dziedziców z Pniew (P. 18 k. 147). Nie żyła już 1459 r. (ib. k. 267v). Niemierza, jako dziedzic powyższych dóbr i posiadacz sum na mieście i zamku Międzyrzeczu, mieście Skwierzynie, wsiach: Nietosyl (?), Kęszyce, Słabino, miał 1464 r. sprawę z Dobrogostem z Ostroroga, kasztelanem kamieńskim (P. 18 k. 23v). Nie żył już zapewne w 1466 r., bowiem wtedy jako tenutariusze międzyrzeccy występowali jego synowie, Jan i Piotr z Lubosza (P. 18 k. 144v). Jan pojawiał się już wcześniej, w r. 1459, kiedy to jako syn zmarłej w Mościejewie Anny sprzeciwiał się intromisji do tych dóbr Sędziwoja z Grodziska, swojego stryja (ib. k. 267v). Piotr niegdy z Lubosza kupił 1467 r. całe Mościejewo za 900 grz. od Stanisława z Ostroroga, wojewody kaliskiego. Nazwany przy tej okazji bratankiem Sędziwoja z Tuczampu (P. 1384 k. 245v). Niemierza oprócz tych dwóch synów miał i córki, obie w 1470 r. już nie żyjące. Z nich Małgorzata była żoną Mikołaja Drzeczkowskiego, Katarzyna Jana Gryżyńskiego. Córki tej Katarzyny pozywały 1470 r. swego wuja Piotra z Mościejewa o posag swej zmarłej matki (P. 20 k. 72).

Jan L., trzymający wyderkafem od Jana z Góry w sumie 33 grz. dwa łany w Górze w p. pozn., już nie żyjący w 1496 r., był ojcem Marcina wójta z Luboszu, który t. r. owe łany w Górze za taką samą sumę wyderkował Janowi Górskiemu (P. 1383 k. 130v). Marcin L., zapewne ten sam, wuj 1501 r. Scholastyki, wdowy po Janie Sepieńskim (Kośc. 231 k. 119v). Marcina L-go, wójta w Luboszu, skwitowała 1521 r. Dorota Psarska (Kośc. 234 k. 43v).

Stanisław L., mąż Scholastyki (Przyborowskiej?), wdowy po Janie Sepieńskim, która 1509 r. oświadczyła gotowość przyjęcia od Jana Sepieńskiego i jego matki Elżbiety, żony Macieja Starołęskiego, sumy zapisanej jej na łanie osiadłym w Mniejszym Sepienku (P. 863 k. 168v). T. r. trzecią część ze 100 grz. posagu, oprawionego przez pierwszego męża na części Mn. Sepna, dała obecnemu mężowi (Kośc. 233 k. 10v, 345 k. 8).

>Lubosińscy z Lubosiny w p. pozn., pochodzili co najmniej z dwóch rodów, Zarembów i Ramszów z Opalenia (Opal, Oppeln) na Łużycach Górnych, lecz, być może, siedzieli tam i przedstawiciele innych rodów.

Pani Joanna z Lubosiny wspólnie ze swym synem Mikołajem zyskała 1388 r. termin przeciwko Janowi z Przyborowa (Leksz. I, nr 386). Mikołaj, zapewne ten sam, oraz jego rodzony brat Bogusław, dziedzice w Lubosinie, rezygnowali 1387 r. trzecią część tej wsi Wincentemu, dziedzicowi w Pniewach, z warunkiem, iż wypłaci 17 grz. Przybyłowi (ib., nr 119). Cwał (Chwał?) z Mniejszej Lubosiny pozywany był 1388 r. przez panią Bogusławę o jej oprawę na tej wsi (ib., nr 405). Przybył z Lubosiny występował 1396 r. przeciwko Paszkowi z Lubosiny i jego siostrom, Gosce i Junosce (Junoszce?) o bliższość do dwóch części w Lubosinie (Ib., nr 2226). Paweł, niewątpliwie identyczny z powyższym Paszkiem, miał 1397 r. sprawę z Dobrogostem z Kamiony (ib., nr 2525), a 1398 r. zyskał termin przeciwko Przybyłowi o część w Lubosinie należącą do pani Jafroszki (ib., nr 2652).

Piotr, Pietrasz zwany Wilkiem, z rodu Zarembów, świadczył 1398 r. przy wywodzie szlachectwa Macieja Watty z Nądni (ib., nr 2810). Miał t. r. termin z Pawłem z Lubosiny (ib., nr 2793). Z biskupem poznańskim Wojciechem wadził się o granice między Lubosiną a Podrzewiem, wsią biskupią. Przy tej okazji zabił męża Małgorzaty z Podrzewia, poranił inne osoby, więził Włościbora, brata biskupa. Sprawa została 1403 r. skierowana przed sąd królewski. Zakończyła się kompromisami zawartymi z biskupem, najpierw w 1403 r., potem w 1404 r. (Ks. Z. Pozn., nr 1329-1332, 1338, 1342, 1343, 1430, 1944). Miał w 1407 r. sprawę z Jakubem i Pietraszem braćmi Bytyńskimi o gwałty, jakich dopuszczał się w Bytyniu (ib., nr 2828). Żył jeszcze w 1410 r. (P. 3 k. 170v), a chyba już nie żył 1420 r. Jego żoną była Przechna, która w 1404 r. miała termin z Pietraszem Słomowskim o zabicie jego ojca (Ks. Z. Pozn., nr 1773). Przedkładała ona 1423 r. xapis oprawy na połowie Lubosiny (P. 7 k. 80). Była wyjątkowo długowieczna. W 1443 r. pani Przechna, ekskomunikowana przez plebana kostrzyńskiego za niepłacenie mesznego z ról sołeckich w Pościkowie (dziś Puszczykowo), wiodła t. r. przed sądem duchownym sprawę o zdjęcie tej ekskomuniki (Acta capit. II, nr 1159). Prawie to nie do wiary, ale jeszcze w 1465 r. Przechna, wdowa po Piotrze Wilku Lubosińskim, dała Wojciechowi Jabłonowskiemu oprawę 150 grz. swego posagu na Mirosławicach w p. poznańskim (P. 1383 k. 202v). Dzieci Piotra Wilka to Jan i Dorota, występujący po raz pierwszy w 1412 r. (P. 3 k. 196). Miał on też bratanka Jana, wspólnie z którym występował 1410 r. (ib. k. 126v, 170v). Ów Jan w 1416 r. nazwany bratem stryjecznym Jana i Doroty (P. 4 k. 154v). Jan, syn Piotra Wilka, nazwany t. r. bratankiem Jana (ib. k. 42), może więc Piotr Wilk miał rodzonego brata Jana? Nie wiem który z tych Janów nazwany 1425 r. "niegdy Lubosińskim, obecnie w Kokoszczynie" (P. 8 k. 28v). Pani Przechna występowała 1420 r. z dziećmi (P. 6 k. 122), zaś 1423 r. nazwana matką Zaremby (P. 7 k. 53). Zarembę z Lubosiny spotykamy pod r. 1426 (P. 8 k. 82v) i 1427 r. (P. 9 k. 82). Zapewne identyczny z Bieniakiem z Lubosiny, któremu stawiał 1422 r. świadków Sędziwój z Mielina (P. 7 k. 44) i z Bieniakiem Zarembą z r. 1433 (P. 12 k. 88v). Miał ów Bieniak 1443 r. termin ze strony Tomasza Przystanowskiego (P. 14 k. 192v). Jego żona Elżbieta, zaspokojona przez męża z oprawy na Lubosinie, umorzyła 1444 r. wszelkie roszczenia wobec Mikołaja Stęszewskiego (P. 14 k. 265). Bieniak Zaremba z Lubosiny zeznał 1444 r. dwie grzywny Marcinowi Pietrskiemu (P. 15 k. 18v). Bieniak zwany Zarembą, niegdy z Lubosiny, obecnie w Jabłowie, miał 1447 r. termin ze strony tego Mikołaja Stęszewskiego (P. 17 k. 34). Szwagrem (levir) pani Przechny nazwany 1443 r. Przecław (Acta cap. II, nr 1159). Nie wiem, czy można go identyfikować z Przecławem z Lubosiny, niegdy z Gorazdowa, występującym w l. 1419-1424 (P. 6 k. 6v; 7 k. 146).

Bartosz z Lubosiny miał 1399 r. termin ze srtony Bieniady z Kazimierza (Leksz. I, nr 3063). Dobiesław L. świadczył w Poznaniu 1402 r. (Ks. Z. Pozn., nr 806). Bartosz z Lubosiny występował 1416 r. (P. 4 k. 131v), a już 1417 r. mowa o wdowie po nim, Przechnie (!) (P. 5 k. 15). Piochnie (może identycznej z jedną lub drugą Przechną?) winna była 1421 r. uiścić dług Szwana, dziedziczka z Siekierek, żona Mikołaja Sirzniaka (P. 7 k. 13). Przybysław z Lubosiny miał 1440 r. termin ze strony braci z Żyrzyna (P. 14 k. 92).

Władysław, Włodek Ramsz L. z Lubosiny i Śmigla, mąż Klary Grąbkowskiej, która miała 1453 r. terminy ze strony Przybka z Konar i ks. Jana Furmana, kustosza gnieźnieńskiego i kanonika poznańskiego (Kośc. 19 k. 214v, 215v). Oboje żyli jeszcze 1459 r. (ib. k. 260v), a w 1464 r. Klara była już wdową (ib. k. 323v). Synem Władysława był Mikołaj, córką Władysława i Klary - Barbara, która w 1470 r., będąc żoną Dobrogosta z Soboty, dobra po rodzicach w Grąbkowie, Śląskowie, Golejewie oraz czwartą część Stwolna w p. kośc. sprzedała za 400 grz. bratu (P. 1385 k. 54v).

>Lubowieccy h. Kuszaba z Lubowca w p. lipnowskim. Ignacy, dziedzic Malic w gub. lubelskiej, i Karolina z Gliszczyńskich, rodzice Marianny, ur. ok. 1816 r., wydanej przed 18 II 1847 r. za hr. Waleriana Kwileckiego, dziedzica Kobylnik, zmarłej w Kobylnikach 1 X 1863 r. w wieku 47 lat (LB, LM Białcz), i Aleksandry Delfiny, ur. ok. 1822 r., zaślubionej 15 II 1849 r. Michałowi Skarżyńskiemu, dziedzicowi Chełkowa (LC Wonieść). Syn Antoni, dziedzic Malic, świadkował 22 VI 1870 r. (LC Wonieść).

>Lubowieccy z Lubowic Wielkich cz. Większych i Małych cz. Mniejszych, zwanych też Lubowiczkami w p. gnieźn. Wsie owe pisano też Łubowice i Łubowiczki, stąd i pisownia nazwiska przybierała niekiedy formę: Łubowicki niekiedy: Lubowski. W tym drugim przypadku tylko powiązanie ewentualne tego nazwiska z posiadaniem wsi Lubowice pozwala mieć pewność, że chodzi tu o Lubowieckich. Boniecki, idąc w tym za Niesieckim, dziedzicom owej wsi daje jako herb Szreniawę, nie wiem czy słusznie. Siedziała tam drobna szlachta, jak się zdaje, należąca do kilku rodzin. Kozierowski przyjmuje, iż w XV wieku dziedziczyli tam również Poraje (BNT IV, s. 474), a byli może i Odrowąże, jednego pochodzenia z Odrowążami Wysockimi. Nie staram się zebranych tu L-ch dzielić na grupy wedle tego, czy dziedziczyli w Lubowicach Większych, czy w Lubowicach Mniejszych, bowiem dziedziczenie części zarówno w jednej jak i w drugiej wsi nierzadko łączyło się w jednych rękach. Byłby więc taki podział nie tylko zawodny, ale i zgoła niemożliwy do konsekwentnego przeprowadzenia.

Bartłomiej, mąż córki Gniewomira z Poklatek 1389 r. (Leksz. I, nr 636). Niewątpliwie jego córkami były Dzierżka i Wierzchosława, dziedziczki z Lubowic, które w 1401 r. miały sprawę z Mikołajem Poklatką i jego braćmi o 16 grz. posagu swojej matki. Sprawę tę zleciły Janowi z Lubowic (Ks. Z. Pozn., nr 614, 749). Lubek z Lubowic 1399 r. (Leksz. II, nr 1354). Pietryka, dziedzic z Lubowic, miał 1400 r. sprawę z Mikołajem, sędzią kaliskim, a po śmierci sędziego tegoż jeszcze roku z jego dziećmi (Ib., nr 15, 103, 131, 295, 312). Jan L. miał 1402 r. termin ze strony Żyda Aarona (ib., nr 972). Klemens z Lubowic 1402 r. (G. 1 k. 14v). Przecław i Bogusław 1402 r. (ib.). Bogusław 1403 r. (ib. k. 29v). Bogufał 1402 r. (ib. k. 16v). Jan i Bartłomiej L-cy 1403 r. (ib. k. 39v). Bogusław, Mikołaj, Lutek, Dominik, Paweł, Bartłomiej, Jan i Jasiek, dziedzice Lubowic, mieli 1404 r. sprawę o dziesięciny z Wojciechem, plebanem z Dąbrowy (Acta cap. II, nr 11). Jan 1404 r. (G. 1 k. 55). Katarzyna 1411 r. (ib. k. 73). Dzierżka, Pietryka i Mirosława 1411 r. (ib. k. 87v). Świąchna, córka Nosala z Lubowic 1411 r. (ib. k. 91). Wojciech, syn Piotra, na Uniwersytecie Krakowskim 1412 r. (Alb. stud. I, s. 32). Mikołaj, Bodzęta, Marcin, Maciej i Bartłomiej 1414 (?) r. (ib. k. 20). Paweł, Dobiesław i Pietryka 1415 (?) r. (ib. k. 26). Paweł 1415 r. (ib. k. 57v). Jasiek Lubecz z Lubowic 1415 r. (ib. k. 58). Wierzchosława, siostra Jana 1415 r. (Py. 3 k. 62). Stanisław Pietrzycic (a więc syn Pietryki) i Tomasz 1418 r. (P. 5 k. 66v). Dziersław 1418 r. (G. 2 k. 112). Dobiesław L. 1418 r. sądził się o dziesięciny z Lubowic z plebanem z Dąbrowy, Maciejem (Łaski, Lib. benef. I, s. 67, przyp. 3). Sasin 1419 r. (G. 2 k. 67v). Bodzęta 1419 (?) r. (ib. k. 81v). Budziwój 1419 (?) r. (ib. k. 85). Anna, rodzona siostra Jadwigi, i Michał 1419 (?) r. (ib. k. 91). Stanisław i Bogusz 1420 r. (G. 3 k. 23v). Bogusław 1427 r. (ib. k. 98v). Dobiesław 1420 r. (ib. k. 27). Świętosława, żona Szymona z Lubowic 1423 r. (P. 3 k. 133). Wojciech i Mikołaj 1424 r. (G. 3 k. 207v). Mikołaj z Świąchną 1424 (?) r. (ib. k. 231). Świąchna, matka Mikołaja, i Świąch 1427 r. (ib. k. 244v). Stanisław 1424 r. (ib. k. 212v). Wiachna (Świąchna?) z Lubowic, żona Zbiluta 1424 r. (Ib. k. 215, 217). Stanisław, Sasin, Dominik i Wojtek 1424 r. (P. 7 k. 193). Chwał z Lubowic miał ok. 1424 r. termin z Bartłomiejem z Lubowic (G. 3 k. 220v). Świąch Pąkacz z Lubowic ze Stefanem z Lubowic ok. 1424 r. (ib. k. 256v). Świętosław Pąkacz, dziedzic z Lubowic, był 1430 r. pozywany przez Janusza, plebana z Dąbrowy, o resztę należności za sprzedaną mu dziesięcinę (Łaski, Lib. ben. I, s. 67, przyp. 3). Paweł, syn Jakuba, na Uniwersytecie Krakowskim 1440 r. (Alb. stud. I, s. 96).

Mikołaj z Lubowic na czwartej części tej wsi oprawił 1444 r. posag 30 grz. żonie swojej Annie (P. 1379 k. 1). Mikołaj, dziedzic w Lubowicach Wielkich, mąż Anny, żądał 1449 r. uiszczenia się przez Michała, dziedzica z Lubowic (G. 17 k. 48v). Chyba ta sama Anna miała t. r. termin z Barbarą, żoną Teodoryka ze Szwanowa (Zwonowa?). Termin przeciwko tej Barbarze miał wówczas i Jan z Lubowic (G. 7 k. 31). Budziwój z Lubowic Mniejszych na swej części dziedzicznej w tej wsi oprawił 1444 r. posag 35 grz. żonie swojej Elżbiecie (P. 1379 k. 4). Budziwoja, dziedzica w Lubowicach, wzywał 1452 r. do uiszczenia 10 grz. ks. Grzegorz z Sokolnik, pleban i dziedzic w Skokach, jako prokurator szl. (!) Stanisława, syna Szymona, mieszczanina ze Skoków (G. 6 k. 201v). Za Mikołaja. Wojciecha i Piotra, synów Piechny z Lubowic, poręczyli 1448 r. Mikołaj Ulanowski i WIncenty ze Skrzetuszewa niegdy Witakowski, iż będą żyć w zgodzie z Mikołajem. Piechna z Lubowic, jej syn Mikołaj i córka Małgorzata mieli też wtedy termin z Piotrem Hynkiem z Lubowic (G. 6 k. 22). Jan z Lubowic kupił 1449 r. od Mikołaja, dziedzica w Wolanowicach, za 40 grz. ósmą część Wolanowic (P. 1380 k. 60). Marcin, Andrzej, Jan, Bartłomiej i Małgorzata, dzieci Mikołaja Szyszki z Wielkich Lubowic, skwitowani 1449 r. z sumy przez Sędziwoja z Pląskowa (G. 6 k. 82). Zbilut i Andrzej z Lubowic 1449 r., przy czym Zbilut nazwany niegdy Budziejowskim (G. 7 k. 9v). Jan z Lubowic miał termin 1449 r. z Dorotą, żoną Wawrzyńca z Wysokiej (ib. k. 46).

Mikołaj, syn Szymona z Lubowic, miał 1449 r. termin z Adamem z Wolanowic (ib. k. 16v). Mikołajowi Szymonowiczowi z Wielkich Lubowic w 1482 r. zeznał 20 grz. długu Jan Jemieleński jako posag za Katarzyną, siostrą jego a żoną Mikołaja (G. 11 k. 110v). Mikołaj t. r. na połowie swych części Wielkich Lubowic oprawił tej żonie 40 grz. posagu (P. 1386 k. 167). Od Jakuba, Mikołaja i Wincentego, braci, dziedziców Wysokiej, kupił t. r. ich część w Wielkich Lubowicach (ib. k. 167v). Jego żona Katarzyna skwitowała 1492 r. z dóbr rodzicielskich w Jemielnie swego brata Jana (G. 15 k. 143v).

Mikołaj z Lubowic, stryj rodzony Macieja, syna Dobiesława z Wielkich Lubowic, toczył 1451 r. sprawę z Janem z Bodzaporowic cz. Parzączewskim (G. 6 k. 184). Andrzej, inny syn tegoż Dobiesława, miał 1459 r. termin z Janem Korzbokiem z Kiszkowa (G. 7 k. 186), a jego żona Anna miała wówczas termin z Janem z Ruśca (ib. k. 185v). W 1469 r. Dobiesław ten już nie żył, a Andrzeja kwitowały ze swej ojcowizny w Lubowicach Anna i Katarzyna, córki zmarłego Marcina z Lubowic (G. 8 k. 2v). Wspomniany już syn Dobiesława, Maciej, pisany też z Bodzaporowic, miał żonę Małgorzatę, którą w 1469 r. na terminie, jaki miała ze strony Jakuba z Lubowic, zastępował jej syn Wojciech (G. 9 k. 11). Ten Jakub to też zapewne syn Dobiesława. Dwaj bracia rodzeni i niedzielni, Andrzej z Lubowic i Jakub z Głęboczka, oraz ich rodzony bratanek Dobiesław z Lubowic kwitowali 1469 r. Małgorzatę, wdowę po Macieju z Lubowic i jej niedzielnego syna Wojciecha z sześciu grzywien, które jej zmarły mąż importował był na swoją macierzyznę w Bodzaporowicach, a które im przypadły prawem bliższości (G. 8 k. 70). A wię Wojciech był zapewne synem Małgorzaty z innego, poprzedniego małżeństwa. Może jeszcze jednym synem Dobiesława starszego był Jan. Andrzej i Jan, bracia rodzeni i niedzielni z Lubowic, swoje części w tej wsi sprzedali za 100 zł i 6 grz. 1467 r. Mikołajowi z Lubowic (P. 1383 k. 285).

Mikołaj z Lubowic, mąż Katarzyny z Golczewa, miał z nią synów: Macieja, Dominika i Jana, braci niedzielnych, którzy wzywani byli 1452 r. do skwitowania Wojciecha i Jana, synów Andrzeja Szczyrby z Pląskowa, z długu winnego ojcu ich (G. 7 k. 174v). Mikołaj nie żył już 1479 r., kiedy jan, dziedzic Golczewa, zwany Dominikiem, rodzony wuj jego synów, zobowiązał się stawić dla skwitowania powyższych braci z Pląskowa. Katarzyna była już wtedy 2-o v. żoną Stanisława z Cielmowa (G. 10 k. 93v, 94). Ta Katarzyna wspólnie z tymi synami wzywała 1480 r. Wojciecha Pląskowskiego do uiszczenia czterech i pół grzywien (ib. k. 114v). W 1481 r. Dominik i Maciej domagali się uiszczenia pewnej sumy od braci z Pląskowa (G. 11 k. 40), a ich opiekun Dominik Golczewski zeznał, iż owi bracia uiścili jego trzem siostrzeńcom dwie kopy groszy (ib. k. 40v). W 1482 r. ów Golczewski miał płacić winę dziedzicom Pląskowa, bo nie stawił do akt swoich siostrzeńców dla skwitowania ich (G. 21 k. 108).

Michał z Lubowic i Jan z Gwiazdowa, braci rodzeni, mieli 1462 r. sprawę z Maciejem i Wojciechem, braćmi z Pląskowa (G. 20 k. 9). Michałowi i Janowi zapisała 1463 r. kopę groszy długu Anna z Lubowic z synami Łukaszem i Janem (ib. k. 19). Obaj, Michał z Lubowic Mniejszych i Jan z Gwiazdowa, mieli terminy z powyższymi braćmi z Pląskowa, najpierw t. r. (ib. k. 28), a potem 1466 r. (ib. k. 116). Zapewne ten sam Michał nazwany t. r. wujem Piotra, syna Mikołaja z Węgrów (Py. 14 k. 75v). Michał z Lubowic Mniejszych miał 1469 r. termin z Anną Gacką, żoną Andrzeja Gądkowskiego (G. 9 k. 16v). Ten czy inny Michał L. z Lubowic ręczył pod zakładem 60 grz. 1478 r. za swego syna Jana, iż będzie on żył w pokoju z Piotrem Wilczyńskim (G. 10 k. 43).

Jan, syn Adama z Lubowic, miał 1462 r. termin z Janem, synem zmarłego Wojciecha z Lubowic (G. 20 k. 13). Wdowa po tym Adamie, Anna, wraz ze swymi synami niedzielnymi, Łukaszem i Janem z Bodzaporowic Mniejszych, pozwanymi przez Jana z Lubowic Mniejszych, miała t. r. sprawę z tym Janem (ib. k. 15). Wraz z tymi synami zapisała 1463 r. kopę groszy długu Michałowi i Janowi z Lubowic (ib. k. 19).

Bogusław cz. Bogusz występował z synem Wojciechem z Lubowic Mniejszych 1462 r. (ib. k. 15), żył jeszcze 1466 r., nie żył już 1469 r. Wojciech, syn jego, miał 1466 r. termin ze strony Macieja z Pląskowa (ib. k. 116). Dziedzic w Lubowicach, połowę swej części w tej wsi wyderkował 1469 r. za 17 grz. Michałowi z Lubowic (P. 1385 k. 13). Małgorzata L-a, córka zmarłego Bogusława L-go, występowała 1486 r. przeciwko Wojciechowi zwanemu Budziwój i jego bratankom L-im o najazd na jej dobra po rodzicach w części Lubowic (G. 22 k. 74v).

Ks. Bogusław z Lubowic Mniejszych 1463 r. (G. 20 k. 28).  

Jakub z Lubowic Wielkich część ojczystą w tej wsi sprzedał w 1465 r. za 14 grz. swemu bratu Mikołajowi z Lubowic (P. 1383 k. 236). Jakub L. z Lubowic W., niedzielny syn Michała z Lubowic, 1473 r. (G. 20 k. 280v). Może ten sam Jakub L. część w Lubowicach W. sprzedał 1471 r. za 60 grz. Michałowi z Wysokiej (P. 1385 k. 119v). Piotr niegdy z Lubowic, którego żona Anna wzywała 1471 r. do uiszczenia 10 grz. swego brata rodzonego, Piotra z Karczewa (G. 8 k. 102v). Anna, jako wdowa po Piotrze L-m, uzyskała  1483 r. zapis długu 20 grz. od Jana Karczewskiego, syna zmarłego już Piotra (G. 12 k. 19v). Maciej z Wielkich Lubowic na dwóch częściach tej wsi oprawił 1472 r. posag 15 grz. żonie swojej Katarzynie (P. 1385 k. 157).        

Świętosław niegdy Wolanowski kupił 1476 r. za 50 grz. od Marcina z Lubowic zwanego Borzy całą jego część w Lubowicach Wielkich (P. 1386 k. 43). Ten Świętosław, jak to zobaczymy niżej, umarł bezpotomnie, a więc zapewne o nim mowa, kiedy w 1512 r. opatrzny Stefan, obywatel gnieźnieński, część w Lubowicach Wielkich odziedziczoną po rodzonym wuju Świętosławie L-m, sprzedał za 20 grz. Janowi L-mu (P. 786 k. 349). Jadwiga Siroczyńska, wdowa po Mikołaju Grzymale, rodzona bratanica zmarłego Świętosława niegdy Wolanowskiego, dziedzica w Lubowicach, pozywała około 1513 r. Jana L-go, który nie stanął (G. 259 k. 142), i znów około 1520 r. pozywała  Jana L-go o zajęcie siłą części w tej wsi, należnej jej po tym stryju z prawa bliższości (ib. k. 364v). Może do tego Świętosława odnoszą się transakcje, o których będzie mowa jeszcze niżej, pamiętać jednak trzeba, że współcześnie z nim żył i inny Świętosław, który miał synów. O nim też za chwilę. Świętosław L. z Wielkich Lubowic skwitowany 1491 r. z dwóch kop groszy długu przez Bartłomieja L-go, syna Andrzeja Łopaty L-go (G. 15 k. 97), a 1492 r. skwitowany przez tego Bartłomieja z ojcowizny w Lubowicach Mniejszych (ib. k. 145). Świętosław cz. Świąch, Świąszek, zwany Bzdzichem, ojciec Jana z Wielkich Lubowic, który to Jan 1494 r. miał termin ze strony Anny Brudzewskiej, żony Macieja L-go z Luboeic Mniejszych (G. 23 k. 31v), zaś Jan i Wojciech, synowie Świętosława z Lubowic, mieli t. r. termin ze strony Macieja Lubowskiego (!) z Wielkich Lubowic (ib. k. 54). Może ci sami, Jan i Wojciech, bracia rodzeni niedzielni z Lubowic składali 1497 r. w kancelarii grodzkiej gnieźnieńskiej jeden wierdunek dla poddanego Macieja Witkowskiego (G. 17 k. 2). Świętosław cz. Świąch, dziedzic w Lubowicach Wielkich, zabiwszy Macieja z Wielkich Lubowic zwanego Kliszem, zapisał 1497 r. tytułem główszczyzny osiem grzywien długu wdowie po nim Małgorzacie i synom jego, Janowi i Dobiesławowi (G. 17 k. 58v). W tej sumie wyderkował im 1498 r. czwartą część swej części w Lubowicach Wielkich (ib. k. 74), czego jednak najwidoczniej faktycznie nie dopełnił, bowiem synowie zabitego żądali odeń 1499 r. zrezygnowania im owej czwartej części, przy czym wdowie po zabitym miał zapłacić 3 grz. winy, bo nie uiścił się z należnych jej 10 grz. (G. 24 k. 49). Dopiero w 1500 r. został przez wdowę i synów zabitego skwiotwany z 30 grz. główszczyzny (G. 18 k. 167). Uzyskawszy od Bartosza Łopaty z Lubowic Mniejszych, rzeźnika gnieźnieńskiego, zobowiązanie do wieczystego zrezygnowania sobie za 16 grz. części w tej wsi, sam ze swej strony zobowiązał się wyderkować ową część za 12 grz. Dobiesławowi i Janowi, synom zabitego przez siebie Macieja L-go (ib. s. 354). Świętosław L. na połowie swej części w Lubowicach Wielkich oprawił 1502 r. posag żonie swej Krystynie L-ej (P. 1389 k. 196v) Jakub L. z Lubowic W., niedzielny syn Michała z Lubowic, 1473 r. (G. 20 k. 280v). Może ten sam Jakub L. część w Lubowicach W. sprzedał 1471 r. za 60 grz. Michałowi z Wysokiej (P. 1385 k. 119v). Ten czy inny Świętosław, rodzony brat zmarłej Anny, żony Wojciecha Pomorzanowskiego, podsędka ziemskiego kaliskiego, pozywany był około 1518 r. przez tego szwagra o 27 grz. jej posagu, należnego z Węgierskiego od jej wujów, Wojciecha i Marcina (G. 259 k. 97).

Wojciech z Mniejszych Lubowic, zwany Budziwój, miał 1478 r. termin z Janem, Wawrzyńcem i Andrzejem, braćmi rodzonymi i niedzielnymi z tychże Lubowic (G. 21 k. 64). Wspólnie ze swymi bratankami, Wawrzyńcem i Janem, synami Wojciecha, pozywany był 1486 r. przez Małgorzatę L-ą, córkę Bogusława, o najazd jej części rodzicielskich w Lubowicach (G. 22 k. 74v). Sławetnej Małgorzacie z Poznania, swej siostrze stryjeczno-rodzonej, zapisał 1487 r. jedną grzywnę (G. 13 k. 58v). Zawierał 1493 r. ugodę ze swymi rodzonymi bratankami, Wawrzyńcem i Janem (G. 22 k. 228v). Marcina Rzągnowskiego pozywał 1499 r. o to, iż ten poręczył był pod zakładem 6 grz. za Wawrzyńca L-go, że będzie żyć z nim w pokoju (G. 24 k. 55). Pozywał 1500 r. Wawrzyńca, syna zmarłego Adama z Lubowic, o najazd na jego części w Lubowicach i zabicie tam syna jego, Jana (ib. k. 68). Od Wawrzyńca L-go nabył wyderkafem 1501 r. za 30 grz. jego część w Lubowicach (P. 1389 k. 156v) a poręczyli za tego Wawrzyńca, iż ową część uwolni od obciążeń, Maciej L. i Marcin z Lubowic Mniejszych (G. 24 k. 140). Od bratanka Wojciecha L-go, syna Wojciecha zwanego Boguszem, kupił 1502 r. za 20 grz. jego część w Mniejszych Lubowicach i część, którą  u Michała L-go był wyderkował (P. 1389 k. 193v). Od ks. Wojciecha GAłczyńskiego, plebana w Jarząbkowie, uzyskał poręczenie za Wawrzyńca L-go, iż ten ostatni zapłaci 3 grz. (G. 24 k. 212v). Małgorzacie L-ej, żonie Wojciecha Budziwoja, Dobiesław Raczkowski wyderkował 1509 r. za 20 grz. dwa osiadłe łany w Niedarzynie w p. gnieźn. (G. 19 k. 99). Ta Małgorzata w 1511 r. nabyła wyderkafem za 20 grz. od Benedykta i Stanisława braci z Raczkowa 3 łany osiadłe w Raczkowie w p. gnieźn. (P. 786 s. 261). Pozywała ich obu 1513 r. o wygnanie jej z owych trzech łanów (P. 865 k. 358), a ponieważ nie stanęli, mieli 1514 r. płacić winę (P. 866 k. 81). Wojciech Budziwój żył chyba jeszcze 1524 r. (P. 869 k. 22v) nie żył już 1527 r. (P. 1393 k. 181). Jego córki: Zofia, w 1519 r. żona Stanisława Skrzetuskiego Bogusza, już nie żyła 1527 r., Barbara, w l. 1524-1528 za Janem Wysockim, Małgorzata i Agnieszka, obie niezamężne w 1524 r. Barbara zamężna Wysocka, Małgorzata i Agnieszka pozywały 1524 r. Mikołaja Gwiazdowskiego o wygnanie ich z pustych łanów i z sołectwa w Gwiazdowie (P. 869 k. 22v). Małgorzata w r. 1527/28 zona opatrznego Jakuba zwanego Mielcarz, mieszczanina w Buku, część w Lubowicach należną z działu z siostrami, Agnieszką i Barbarą, sprzedała za 30 grz. Andrzejowi L-mu Łopatce. Działał wtedy w asyście stryja Macieja Brudzewskiego i wuja Jana Goreckiego (G. 335a k. 99). Jako stryj Barbary zamężnej Wysockiej występował 1528 r. Marcin L. (P. 1393 k. 212v).

Wspomniałem już wyżej o bratankach Wojciecha Budziwoja, Janie, Wawrzyńcu i Andrzeju, synach Wojciecha. Ponieważ niekiedy owi bratankowie nazwani "rodzonymi", musielibyśmy przyjąć istnienie dwóch braci tego samego imienia: Wojciecha Budziwoja i Wojciecha, co nasuwa wątpliwości. Brak mi danych, by je całkowicie rozproszyć, zresztą, jak zobaczymy niżej, i jeden z owych bratanków, a mianowicie Wawrzyniec, łatwy do pomylenia z innym współczesnym mu Wawrzyńcem. Genealogia wszędzie tu mocno niepewna. Jan, Wawrzyniec i Andrzej, bracia rodzeni niedzielni, dziedzice w Wielkich (!) Lubowicach, zapisali 1481 r. jedną grzywnę długu Wojciechowi z Wielkich Lubowic (G. 21 k. 91). Jak to już widzieliśmy, przy tej okazji pozwu z r. 1486 o najazd części w Lubowicach będących ojcowizną Małgorzaty L-ej, Wawrzyniec i Jan nazwani synami Wojciecha a bratankami Wojciecha Budziwoja. Andrzej L. w imieniu własnym oraz braci, rodzonego Jana i stryjecznego Marcina oświadczył 1487 r., iż nie mają oni żadnych praw do ojcowizny Bartłomieja, syna zmarłego Andrzeja Łopaty z Lubowic (G. 13 k. 59v). Bracia Wawrzyniec i Jan zawierali 1493 r. z rodzonym stryjem Wojciechem Budziwojem (G. 22 k. 228v). Ci dwaj bracia wspólnie z innymi spadkobiercami zmarłego Jana, wójta kłeckiego, sprzedali 1494 r. za 70 grz. Jarosławowi Skubarczewskiemu, wójtowi w Kłecku, części w wójtostwie kłeckim, we wsi Próchnowo oraz młyn wodny "Kuracz" (Curacz) na rzece Głównie (P. 1383 k. 24) i t. r. kwitowali owego wójta, obok innych spadkobierców, z 30 grz. (G. 23 k. 11, 11v). Ze swej bliższości do spadku po wójcie Janie, to jest z 20 grz., kwitowali oni obaj 1499 r. Stanisława, syna zmarłego już wójta Jarosława (G. 18 s. 107).

Wawrzyniec, syn zmarłego Adama z Lubowic, pozywany był 1500 r. przez Wojciecha Budziwoja L-go o najazd na jego część w Lubowicach i zabicie tam syna Budziwoja, Jana (G. 24 k. 68). Widzimy więc, iż było współcześnie co najmniej dwóch Wawrzyńców L-ch i obaj mieli do czynienia z Budziwojem. Nakazuje to daleko idącą ostrożność w identyfikacjach! Wawrzyniec z Lubowic ręczył 1481 r. za Jana Gołuńskiego z Glinki ks. Janowi Zakrzewskiemu, kanonikowi poznańskiemu, i jego poddanym z Glinki Popowskiej (G. 11 k. 64). Wawrzyniec L. pozywany był w 1487 r. przez Bartłomieja, syna Andrzeja Łopaty z Lubowic (G. 13 k. 57v). Za Wawrzyńca L-go ręczył 1499 r. Marcin Rzągnowski, iż będzie żyć w pokoju z Wojciechem Budziwojem L-m (G. 24 k. 55). Wawrzyniec L. swoją część w Lubowicach wyderkował 1501 r. za 30 grz. temu Wojciechowi Budziwojowi (P. 1389 k. 156v). Wawrzyniec L. nazwany w l. 1503-1508 stryjem Barbary Jarockiej, żony Wojciecha Winieckiego (G. 25 k. 65v, 312). Wawrzyniec L., występujący 1511 r. jako stryj Katarzyny Słowikowskiej, żony Andrzeja Ruchockiego (P. 786 s. 305).

Wawrzyniec L., któryś w powyższych, oraz inni współdziedzice Źwierdzina pozwani byli przez opata lędzkiego o grabież dóbr klasztornych w czasie pochodu na wojnę 1498 r. (Acta cap. II, s. 720). Mąż Małgorzaty z Żwirdzina, która w 1501 r. wspólnie ze swą siostrą Agnieszką, żoną Stefana Siekierzeckiego, zawierała ugodę o części w Kołaczkowie z Szymonem Wierzchowskim (G. 24 k. 121). One obie wykupiły części ojczyste w Kołaczkowie za 25 grz. od ks. Jana Źwirdzińskiego, wicekustosza katedralnego gnieźnieńskiego, i jego bratanka Szymona Wierzchowskiego, poczem t. r. zastawiły swoją część w owej wsi za 30 grz. Stafanowi Strzałkowskiemu (G. 18 s. 381). Zdaje się, iż to ten Wawrzyniec występował 1504 r. jako wuj Małgorzaty Skubarczewskiej, żony Wojciecha Małachowskiego Koziełka (G. 24 k. 272). Chciałoby się więc zidentyfikować go z Wawrzyńcem, synem Wojciecha, bratankiem Budziwoja, a niewątpliwie krewnym wójta kłeckiego Skubarczewskiego, o którym było wyżej. Małgorzata Źwirdzińska, żona Wawrzyńca L-go, sprzedała wyderkafem 1511 r. lub przed tą datą połowę Źwirdzina za 13 grz. Wawrzyńcowi Małachowskiemu (G. 25 k. 226v). Wawrzyniec L. cz. Źwirdziński i Wojciech Karszewski ręczyli 1512 r. Janowi Małachowskiemu, dziedzicowi w Kołaczkowie, za synów tego Wawrzyńca, to jest za Jana, Macieja i Jakuba, że będą żyć z nim w pokoju (ib. k. 325). Miał Wawrzyniec 1513 r. sprawę z Błażejem Małachowskim (G. 25 k. 8v). Nie żył już 1518 r. (G. 26 k. 76). Małgorzata, żona Wawrzyńca, całą swą wieś Kołaczkowo dała w r. 1527 lub 1528 synowi Jakubowi (G. 335a k. 101v). 1528 r. P. 871 k. 45). Wszyscy trzej jej i Wawrzyńca synowie, Jan, Maciej i Jakub zwani stale Źwirdzińskimi. Pozywał ich 1512 r. Jan Małachowski, dziedzic Kołaczkowa (G. 25 k. 315v). Jan zabił Jana, syna Błażeja Małachowskiego z Małachowa Złych Miąsic, i matka Małgorzata Źwirdzińska oświadczyła 1512 r., że nie uczynił tego na jej rozkaz (G. 26 k. 23). Maciej t. r. miał sprawę z poddanymi Jana Małachowskiego, dziedzica w Kołaczkowie (G. 25 k. 318). Między nim a Janem Kołaczkowskim założone zostało 1514 r. vadium, iż będą żyć ze sobą w pokoju (P. 866 k. 52). Żył jeszcze 1518 r. (G. 26 k. 76). Jakub, mąż Katarzyny Paksińskiej, córki Jana, wdowy 1-o v. po Jerzym Noskowskim, otrzymał 1523 r. od swej matki zobowiązanie, iż na Kołaczkowie oprawi posag 70 grz. tej jego żonie (P. 28 k. 127v). Jakuba L-go i jego matkę pozywał 1528 r. Jan Chłądowski o wygnanie z części Źwirdzina (Twierdzina) w p. gnieźn. (P. 871 k. 45).

Nie wiem w jakim stosunku do powyższych pozostawał Jan L. Budziwój który w 1561 r. procesował Wojciecha L-go Żegotkę o gwałtowne wyniszczenie przez bydło ozimin i łąk w Wielkich Lubowicach (G. 262 k. 419).

Jan z Lubowic, mąż Jadwigi z Wełmicy, która w 1481 r. obok innych swych sióstr zawierała ugodę działową z bratem Nikodemem z Wełmicy (G. 21 k. 97v). Od siostry Małgorzaty, żony Jakuba Świrczewskiego z Gierwatowa, otrzymała 1494 r. zapis długu dwóch i pół grzywien (G. 16 k. 117v) i t. r. dostała od niej zobowiązanie sprzedania łanu pustego w Gierwatowie w p. gnieźn. (G. 17 k. 41v). Siostrą tego Jana była Helena L., w l. 1481-1493 żona Jana Pawłowskiego (Pawłowickiego), 1487 r. dziedziczka części w Lubowicach (G. 13 k. 41, 115, 150v). Synami Jana z Lubowic byli Marcin i Grzegorz, za których 1486 r. ręczył Wojciech L., iż skwitują z pretensji swojej matki Jakuba i Wojciecha Prusieckich (G. 13 k. 10).

1. Marcin L., czasem zwany Wełmickim, syn Jana i Jadwigi, wspólnie z bratem swym Grzegorzem otrzymał 1491 r. od ciotecznego brata Wojciecha Prusieckiego zobowiązanie uiszczenia dwóch kop groszy "ciotczyzny" (G. 15 k. 90). Dziedzic w Wełmicy, otrzymał 1495 r. od swego teścia, Mikołaja Grzymały z Panienki zobowiązanie wypłacenia 50 zł węg. posagu za córką Dorotą, której zobowiązał się oprawić ową sumę na połowie części w Wełmicy, Kiszkowie i Lubowicach, przypadających mu z działu z bratem (G. 16 k. 85). Dokonał tej oprawy 1496 r. (P. 1383 k. 126v). Żyła jeszcze ta Dorota 1501 r. (P. 23, karta wszyta między 20 a 21). Marcin kwitował brata Grzegorza 1506 r. (G. 25 k. 263v), i wspólnie z nim całą Wełmicę sprzedał 1508 r. za 120 grz. Wincentemu Karszowskiemu (P. 786 s. 47). Sprzedał bratu Grzegorzowi 1522 r. za 50 grz. swoją część Lubowic (G. 335a k. 63v). Może idenytczny z nim Marcin L., któremu w 1507 r. jego rodzony bratanek (!) Michał Kamieniecki zobowiązał się rezygnować swoją ojczystą część w Lubowicach Mniejszych (G. 25 k. 164).

2. Grzegorz L., syn Jana i Jadwigi, jak już widzieliśmy, wspólnie z bratem 1508 r. sprzedał Wełmicę. Za swoją żoną Anną Wysocką, córką Mikołaja, otrzymał od jej brata 1521 r. jako posag za nią zapis 40 grz. długu i ów posag oprawił jej na połowie swej części w Lubowicach (G. 28 k. 20v, 21). Część w Mniejszych Lubowicach zwaną Świderkowską, odziedziczoną po bezdzietnej rodzonej ciotce Helenie Pawłowskiej, sprzedał 1531 r. za 46 grz. Janowi Wysockiemu (G. 335a k. 526). Zabójcy swego syna Jana, Mikołajowi Markowskiemu, dał 1548 r. zobowiązanie, iż go uwolni od pretensji o główszczyznę (G. 34 k. 92v; P. 888 k. 120). Wspólnie ze swym synem Piotrem skwitował 1550 r. poręczycieli za sumę 60 grz. tej główszczyzny (P. 890 k. 166). Żył jeszcze 1553 r. (P. 1396 k. 73). Oprócz wspomnianych wyżej synów miał jeszcze jednego, Wojciecha. Spośród córek, Regina była w r. 1553 żoną Wojciecha Lubowickiego, syna Jana Żegoty, Helena za opatrznym Feliksem mieszczaninem z Łekna, Anna za opatrznym Jakubem, sołtysem w Ujeździe, Małgorzata za opatrznym Augustynem, kowalem w Łeknie, Agnieszka za Wojciechem Sadowskim, mieszczaninem obornickim. Wszystkie cztery, już wdowy, 1562 r. sprzedały odziedziczone po bracie Piotrze L-im części rodzicielskie w Mniejszych Lubowicach za 100 grz. Michałowi Wysockiemu (P. 1397 k. 165). Transakcji tej nie rozumiem, bo, jak zobaczymy niżej, Piotr nie był bezdzietny. Te cztery siostry żyły jeszcze 1566 r. (ib. k. 501).

1) Piotr, syn Grzegorza i Wysockiej, żeniąc się z Katarzyną Wysocką, córką Michała, otrzymał przed ślubem 1553 r. od jej ojca zapis 80 grz. posagu, którą to sumę zobowiązał się oprawić jej na Lubowicach Mniejszych (P. 894 k. 176v, 177). Umarł w r. 1562 i t. r. jako opiekun jego synów, to jest Jana, Wojciecha, Gabriela i Stanisława, występował ich dziad Michał Wysocki kwitując ze 107 zł Wojciecha L-go Łopatę (G. 41 k. 34v, 549v). Tym synom Piotra oraz pogrobowemu dziecku, które dopiero miało przyjść na świat, Michał Wysocki t. r. zobowiązał się sprzedać pod zakładem 100 grz. swoje części w Lubowicach Mniejszych (P. 904 k. 566). Przyszła na świat córka Barbara, wymieniona już w zapisie z r. 1563, mocą którego Wojciech L., stryj i opiekun dzieci, na połowie ich części w Mniejszych Lubowicach oprawił 150 grz. posagu ich owdowiałej matce (P. 1397 k. 236v). Ta jeszcze 1566 r. była wdową (G. 46 k. 44), ale już w 1571 r. żona Bartłomieja Karczewskiego, który występował wówczas wspólnie z nią jako posesor dóbr swoich pasierbów w Lubowicach Mniejszych (G. 51 k. 156). Nie żył już ów Karczewski 1579 r. (P. 933 k. 232v), a owdowiała powtórnie Katarzyna występował jeszcze 1586 r. (P. 947 k. 96v). Już nie żyła 1591 r. (P. 955 k. 759). Córka Barbara wyszła w 1586 r. za Gabriela Sarnowskiego i żyli jeszcze oboje 1592 r.

(1) Jan, syn Piotra i Wysockiej, nieletni w l. 1562-1566, żył jeszcze 1598 r. (P. 968 k. 1451), a, jak się zdaje, i 1608 r. (P. 980 k. 810).

(2) Wojciech, syn Piotra i Wysockiej, nieletni w l. 1562-1566, żył jeszcze 1598 r. (P. 968 k. 1451).

(3) Gabriel, syn Piotra i Wysockiej, nieletni w l. 1562-1566, zapisywał dług 50 zł 1580 r. bratu Wojciechowi (P. 935 k. 646), a w 1581 r. zapisał dług 30 zł siostrze swej Barbarze (P. 936 k. 370). T. r. intromitował się do części w Lubowicach, które za 400 zł kupił od Wojciecha L-go (P. 940 k. 447). Żeniąc się z Anną Modrzewską, córką Jakuba, otrzymał od przyszłego teścia przed ślubem, 17 (18?) I 1581 r. zapis długu 300 zł jako jej posag (P. 936 k. 123v). Swojej matce zobowiązał się płacić każdego roku dożywotnio po sześć zł i po cztery ćwiertnie ziarna oraz dostarczać inne wiktuały (ib. k. 122v). Żonie swej oprawił 1583 r. posag 400 zł (P. 1399 k. 31v). Wspólnie z braćmi był spadkobiercą zmarłego stryja Wojciecha L-go (P. 954 k. 638v). Jako nabywca praw od swej zmarłej już matki, kwitował 1591 r. z 30 zł długu Marcina Wysockiego (P. 955 k. 759). Skwitowany 1592 r. przez szwagra Gabriela Sarnowskiego ze 100 zł posagu siostry Barbary (G. 64 k. 483). Od Wacława i Kaspra L-ch cz. Wysockich, spadkobierców Macieja L-go cz. Wysockiego, rodzącego się z Reginy, ciotki rodzonej Gabriela, ten nabył w l. 1596-1597 za 400 zł i 200 grz. części w Lubowicach Mniejszych (P. 138 k. 234; 1402 k. 171, 225v, 226). W imieniu własnym oraz braci skwitował 1598 r. Jana Kucharskiego, który zapisał był ich stryjowi dług 107 zł i trzymał od niego posesją część Lubowic (P. 968 k. 1451). W 1600 r. zaświadczał szlachectwo kanonika poznańskiego Wojciecha Wysockiego herbu Odrowąż (Scr. rer. Pol. IX, s. 455). Jego drugą żoną była 1604 r. Dorota Chraplewska, córka Łukasza (G. 68 k. 180). Pustkę Pławno, należącą do Lubowic Mniejszych, dał 1608 r. synowi Wojciechowi (P. 1406 k. 193v). Córce swojej Barbarze, wdowie po Stefanie Kotowieckim, cedował 1626 r. kontrakt zawarty między sobą a Janem Węgierskim o części w Lubowicach Mniejszych (G. 78 k. 177v). Trzy części w Lubowicach Mniejszych, jedną kupioną za 400 zł od Wacława L-go cz. Wysockiego, drugą kupioną za 200 grz. od tegoż Wacława i trzecią nabytą za 400 zł od Kaspra Wysockiego cz. L-go, dał w 1634 r. swemu synowi Walerianowi (P. 1418 k. 8v). Pozostałe części w tej wsi wyderkował 1638 r. swej córce Elżbiecie i jej mężowi Janowi Borkowskiemu (P. 1419 k. 331v). Sekretarz J. Kr. Mci, oblatował 1647 r. przywilej dany sobie 29 XII 1646 r. na wójtostwo we wsi Gostomia w starostwie wałeckim i przywilej z tejże daty na pewne grunta we wsi Braksztyny w tymże starostwie (W. 82 k. 79, 80). Umarł jeszcze t. r. (P. 1056 k. 938v). Dorota z Chraplewskich żyła jeszcze 1643 r. (P. 1048 k. 460). Synowie: Wojciech Wacław, domownik Olizarów na Wołyniu, trzymał od nich miasto Korosteszów, Szachwostówkę (?) i Łukaszówkę w p. żytomier. Był bezpotomny (G. 91 k. 52v) i Walerian. Córki: Barbara, w 1621 r. żona Stefana Kotarskiego, wdowa w l. 1623-1652, Elżbieta (urodzona z drugiego małżeństwa), w l. 1638-1643 żona Jana Borkowskiego, już nie żyjąca 1661 r.

a. Wojciech, syn Gabriela, chyba identyczny z Wojciechem, który otrzymał 6 IV 1604 r. konsens królewski na wykupienie sołectwa we wsi Wąchabno w starostwie kopanickim (M. K. 148 k. 296v, 297). Jak już widzieliśmy, otrzymał od ojca 1608 r. pustkę Pławno należącą do Lubowic Mniejszych. W 1609 r. wspólnie z żoną Zofią Starczewską skwitowany przez Mikołaja Latalskiego z 900 zł drugiej raty z kontraktu dzierżawy wsi królewskich Międzychód, Osno, Laskowo i Chrościnko, zawartego 1608 r. (G. 70 k. 330v). Nie żył już w 1635 r., kiedy to Zofia Starczewska będąc już wdową, nabyła wyderkafem za 2.000 złp od Aleksandra Łochyńskiego, pisarza grodzkiego nakielskiego, wieś Samostrzele w p. nakiel. (P. 1418 k. 277). Nabyła wyderkafem 1638 r. od Wojciecha Baranowskiego, kasztelana kamieńskiego i starosty kcyńskiego, za 3.000 zł wieś Sypniewo w p, kcyń. (P. 1419 k. 511v). Już nie żyła w 1635 r., kiedy jako jej spadkobiercy występowały jej dzieci: Jan Franciszek, Franciszka, Zuzanna i Katarzyna (P. 180 k. 207).

Jan Franciszek, syn Wojciecha i Starczewskiej, sekretarz królewski 1641 r., stolnik ciechanowski 1643 r., dworzanin królewski, otrzymał 1653 r. od Jadwigi Raczyńskiej, wdowy po swym stryju Walerianie L-im cesję sumy 800 zł, zapisanej jej przez męża na Lubowicach (G. 82 k. 807). Lubowice Większe i Mniejsze wydzierżawił t. r. za 1.000 zł Mikołajowi Skoroszewskiemu (ib. k. 953). Posłował na sejm 1658 r. (P. 182 ck. 319). Został 1659 r. kasztelanem chełmskim, 1661 r. kasztelanem wołyńskim. Był 1658 r. starostą puńskim, 1659 r. tłumackim, 1662 r. lipnickim, 1665 r. radomskim. Ożeniony był z Anną Konstancją Charlęską, wdową 1-o v. po ks. Konstantym Puzynie, podkomorzycu włodzimierskim. Umarł bezdzietnie 1674 r., a wdowa wyszła po raz trzeci 1678 r. za Gabriela Silnickiego, kasztelana kamienieckiego. Anna Kostancja, już wdowa po Silnickim, sumę 30.000 zł, którą jej drugi mąż zapisał był sposobem długu na Łubowicach, cedowała 1682 r. w grodzie grabowieckim synom Waleriana L-go, a więc stryjecznym braciom swego zmarłego męża (P. 1171 k. 128v). Boniecki temu Janowi Franciszkowi daje jako braci rodzonych Franciszka, podczaszego dobrzyńskiego, i Macieja, nie wiem czy nie błędnie. Franciszek L., podczaszy dobrzyński, pozywał 1665 r. Władysława Włostowskiego, cześnika koronnego, pułkownika, i Stanisława Kurnatowskiego, chorążego tegoż regimentu (ZTP 31 s. 572).

b. Walerian, syn Gabriela, na połowie kupionej od ojca części Lubowic Mniejszych oprawił 1634 r. posag 900 zł żonie swojej Jadwidze z Raczyc Raczyńskiej, córce Wojciecha (P. 1418 k. 12). Szwagrowi Janowi Borkowskiemu zapisał 1647 r. dług 200 zł (P. 1056 k. 938v). Żył jeszcze 1653 r., kiedy Jadwiga z Raczyńskich cedowała Janowi Franciszkowi L-mu, stolnikowi ciechanowskiemu, sumę 800 zł, zapisaną jej przez męża na Lubowicach Mniejszych (G. 82 k. 807). Synami Waleriana byli: Jakub, Paweł, Maciej i Andrzej, którym w 1682 r. Konstancja z Charlęskich, wdowa po Janie Franciszku L-m, kasztelanie wołyńskim, i po Silnickim, kasztelanie kamienieckim, cedowała sumę 30.000 zł, którą miała na Lubowicach od męża. Paweł nie żył już 1701 r., pozostawiając syna Marcina (G. 91 k. 51). Może to ten sam Paweł był 1676 r. mężem Anny Skarmirowskiej (P. 1094 k. 207). Maciej czy raczej Maciej Kazimierz, osiadł w Małopolsce i z żony Katarzyny Brzeskiej miał syna Pawła Andrzeja oraz córki Mariannę i Izabelę, wszystkich troje żyjących 1701 r., kiedy to stryjowie zapisali im 3.000 zł z sumy, którą mieli nadzieję wywindykować jako spadkobiercy Wacława L-go. Andrzej również osiadł w Małopolsce. Maciej i Andrzej do spraw spadku po stryju Wacławie dali 1701 r. plenipotencję bratu Jakubowi, mieszkającemu w Wielkopolsce (o nim niżej), i bratankowi Marcinowi synowi Pawła (G. 91 k. 52v). O Pawle, Macieju i Andrzeju mowa w r. 1719 jako o bezdzietnych (P. 1171 k. 128v), chyba więc to potomstwo Pawła i Macieja już wymarło wtedy?

Jakub, syn Waleriana i Raczyńskiej, spisywał 1699 r. wzajemne dożywocie z żoną Marianną Karszecką, córką Wojciecha i Marianny Pawłowskiej G. 90 k. 228), wdową po Andrzeju Łaskawskim i po Janie Dzierżanowskim (P. 1139 XIII k. 100v). Mieniąc się dziedzicami Lubowic Wielkich występowali oboje 1712 r. przeciwko Andrzejowi, Janowi, Marcjannie i Agnieszce Niedrowskim, dzieciom Jakuba i Katarzyny z Bronikowskich, skarżąc ich o wygnanie z Lubowic (P. 286 k. 239v). Jakub żył jeszcze 1719 r. (P. 1171 k. 128v).

(4) Stanisław, syn Piotra i Wysockiej, nieletni w l. 1562-1566, żył jeszcze 1598 r. (P. 968 k. 1451).

2) Wojciech, syn Grzegorza i Wysockiej, w 1562 r. jako opiekun bratanków po bracie Piotrze, kwitował z 107 zł Wojciecha L-go Łopatę (G. 41 k. 549v). Bratowej swej, owdowiałej Katarzynie Wysockiej, zapisał 1563 r. na połowie części w Lubowicach Mniejszych należących do bratanków oprawę 150 grz. jej posagu (P. 1397 k. 236v). Swemu siostrzeńcowi Stanisławowi z Łekna, piszącemu się czasem szl. Lubowickim, czasem tylko opatrznym Stanisławem, dał 1564 r. część w Lubowicach Mniejszych, zatrzymując sobie jednak jej dożywocie (P. 906 272v; 1397 k. 320v, 419). Jako opiekun bratanków po bracie Piotrze, dał1566 r. zobowiązanie ich matce (G. 46 k. 44). Siostrzeniec, nazwany tym razem uczciwym Stanisławem z Łekna, pozywał go 1569 r. o zapisane sobie w 1568 r. jako dług 200 zł (G. 49 k. 34v; P. 915 k. 218). Po śmierci owego siostrzeńca Stanisława jego brat rodzony i spadkobierca, uczciwy Wojciech zwany Piechotą, mieszczanin z Kiszkowa, cedował 1571 r. swe prawo do owego zapisu Bartłomiejowi Karczewskiemu, dziedzicowi części w Lubowicach Mniejszych (G. 51 k. 155). Części w Lubowicach Wojciech L. sprzedał 1581 r. za 400 zł bratankowi Gabrielowi (P. 940 k. 447). Nie żył już 1590 r., kiedy to jako jego spadkobiercy występowali bratankowie: Jan, Wojciech, Gabriel i Stanisław (P. 954 k. 638v). Zob. tablicę 1.

Ks. Wojciech i Mikołaj, obaj z Lubowic, mieli termin ze strony Sędziwoja Węgorzewskiego i jego syna Mikołaja (G. 22 k. 43). Ów ks. Wojciech, zwany "Zalyak" (?), miał 1492 r. sprawę z Dorotą Wysocką, wdową po Wawrzyńcu L-m, o gwałtowne wygnanie jej z Lubowic, gdzie zmarł jej mąż (G. 22 k. 205). Wojciech L. wspólnie ze Stanisławem Witakowskim 1486 r. poręczyciel za Marcina i Grzegorza, synów Jana L-go i Jadwigi, o których niżej (G. 13 k. 10). Jan L., mąż Małgorzaty, któa w 1487 r. swoje dobra macierzyste, to jest dwie ćwierci pustego pola w Orzeszkowie i pół łana pustego w Naczkach w p. pyzdr. sprzedała za 30 grz. Kasprowi Grodzewskiemu. Działała przy tej okazji w asyście stryja Andrzeja Hersztopskiego i wuja Marcina Komornickiego (P. 1387 k. 66).

Andrzej L. występował 1487 r. jako stryj Anny L-ej, żony Macieja Ujejskiego, nazwanej też strjeczną siostrą Jana z Lubowic Wielkich (P. 1387 k. 85; G. 13 k. 66v; 22 k. 101v).

Jan L. cz. Wysocki, zwany "Klisz", od swej siostry stryjecznej Anny L-ej, żony Macieja Ujejskiego, kupił 1487 r. za 30 grz. jej części w Lubowicach (P. 1387 k. 85; G. 13 k. 66v; 22 k. 101v). Za siebie i za niepodzielonego z nim bratanka Jana wyruszył na wojnę wołoską, a w jego orszaku Wysoccy posłali zastępcę (Star. pr. pol. pomn. VII, s. 291, 385). Jan Klisz z Wielkich Lubowic ręczył 1501 r. za Jana i Dobiesława, synów zabitego Macieja L-go, iż skwitują z główszczyzny Świętosława z Lubowic, zabójcę ich ojca (G. 18 s. 357). Mąż Jadwigi Dziechczyńskiej, wdowy 1-o v. po Mikołaju Wysockim, po jej śmierci kwitował 1521 r. jej synów, Michała i Tomasza Wysockich z 40 grz., które zapisała mu była w r. 1507 na swej oprawie na Wysocku (P. 867 k. 554v; G. 335a k. 6v).

@tablica: Lubowieccy 1

W 1523 r. na połowie całej wsi Lubowice oprawił 100 grz. posagu drugiej swojej żonie Zofii Szczodrochowskiej cz. Potrzonowskiej, córce Stanisława Szczodrochowskiego (P. 1392 k. 511). Sprzedała ona 1528 r. swą częśc macierzystą w Potrzonowie p. pozn. za 70 grz. Jerzemu, Janowi i Mikołajowi braciom Oleskim (P. 1393 k. 216). Jan "Klisz" swoją część w Lubowicach Wielkich sprzedał 1529 r. za 40 grz. Franciszkowi Wysockiemu, dziedzicowi w Lubowicach (p. 1395 k. 315v), chyba swemu synowi. Jan żył jeszcze 1530 r. (P. 871 k. 641v), a już 1531 r. Zofia Potrzonowska, 2-o v. żona Jana Zaworskiego, wyderkowała swoją oprawę na Lubowicach za 200 grz. Mikołajowi Rogalińskiemu, zaś Jan Zaworski oprawił jej 100 grz. posagu na połowie swej części w Puzdrówcu kupionej właśnie od tego Rogalińskiego (P. 1393 k. 421, 421v). Franciszek L., syn Jana, kwitował 1530 r. Rakojeckie, matkę z córkami, z 10 grz., które zmarły Stefan Michalecki zapisał był na dwóch łanach w Michalczy w p. gnieźn. jemu i jego bratu rodzonemu Marcinowi (P. 871 k. 641v). O Marcinie nie wiem nic więcej. Synem Jana był też Michał Wysocki, który w 1552 r. występował jako nabywca praw od swego brata ks. Franciszka i kwitował Jana Żegotę Wysockiego z 17 grz., za które ów Jan wyderkował był ksędzu łąkę i ogród w Mniejszych Lubowicach (P. 893 k. 33v).

Franciszek L. cz. Wysocki, syn Jana i Dziekczyńskiej, pasierb Zofii Potrzonowskiej, notariusz konsystorza poznańskiego 1527 r., skarbnik biskupa Latalskiego 1530-1537 r., pleban w Czerlejnie w l. 1531-1536, proboszcz w Głuszynie w l. 1534-1561, kanonik łęczycki 1533 r., kanonik poznański t. r., skarbnik katedry w l. 1545-1566, kantor poznański 1553 r., wikariusz generalny i oficjał poznański w l. 1550-1568, administrator diecezji 8 II - 4 IV 1553 r. i znów 14 VIII - 7 XI 1562 r. (Nowacki II, s. 215, 216; G. 31 k. 204). Skwitowany 1532 r. przez Mikołaja Rogalińskiego ze 100 grz. posagu, oczywiście macochy (G. 29 k. 273v). Część "Kliszkowską" w tychże Lubowicach sprzedał 1532 r. za 40 grz. Marcinowi Rosnowskiemu (G. 262 k. 85), gdy zaś ten z kolei sprzedał ją Janowi Kliszowi L-mu (bratu stryjecznemu Franciszka), odkupił od niego t. r. za 100 grz. jego część w Lubowicach Wielkich (P. 1393 k. 497). Od Jakuba Źwierdzińskiego kupił 1534 r. za 100 grz. jego część w Lubowicach Mniejszych (G. 262 k. 57). Od swej siostry stryjecznej Zofii, córki Macieja L-go, kupił 1534 r., za 20 grz. jej część w Wielkich Lubowicach (G. 30 k. 184). Kupił 1542 r. od Macieja Pawłowskiego za 30 grz. łan pusty karczmarski w Pawłowie (G. 335a k. 267). Od Jana L-go Żegoty nabył wyderkafem 1543 r. łakę zwaną Nasypka a Mniejszych Lubowicach nad rzeką Zdzarowitą (ib. k. 282v), do której potem, jak widzieliśmy, prawa scedował bratu Michałowi. Przy okazji instalacji na kanonię katedralną poznańską Św. Michała w 1544 r. udowodnił, że jest synem Jana Wysockiego z Lubowic herbu Ostrzew (z matki ojcowskiej h. Prawdzic) i Jadwigi Dziechczyńskiej herbu Dryja (z matki macierzystej herbu Róża cz. Poraj) (Install.). Umarł 25 IX 1568 r. (Nowacki II, s. 215).

Maciej L. z Wielkich Lubowic, zwany Kliszem, brat rodzony wymienionego wyżej Jana L-go cz. Wysockiego Klisza, zamordowany został przez Świącha (Świętosława) z Wielkich Lubowic, który 1497 r. wdowie po nim Małgorzacie i synom jego z niej zrodzonym, Janowi i Dobiesławowi zapisał jako główszczyznę dług 8 grz. (G. 17 k. 58v). Jan i Dobiesław od tego Świętosława nabyli 1498 r. wyderkafem w owej sumie czwartą część z jego części w Lubowicach Wielkich (ib. k. 74). Żądali od niego 1499 r. zrezygnowania im owej części (G. 24 k. 49). Obaj bracia wspólnie z matką zeznali 1500 r., iż są zaspokojeni z 30 grz. główszczyzny (G. 18 s. 167). Uzyskali 1501 r. od owego zabójcy zobowiązanie, iż wyderkuje im w 12 grz. część w Lubowicach Mniejszych (ib. s. 354). Córką Macieja a siostrą Jana i Dobiesława była Zofia, która, jak to już widzieliśmy, swoją część rodzicielską w Lubowicach Wielkich sprzedała 1534 r. za 20 grz. bratu stryjecznemu Franciszkowi L-mu. Już jako żona prac. Marcina, kmiecia z Lubowicach Wielkich, część rodzicielską w Lubowicach Mniejszych sprzedała 1535 r. za 50 grz. bratu Dobiesławowi. Działała wtedy w asyście stryja Macieja Charzewskiego i wuja Mikołaja Grzybowskiego zwanego Kossek (P. 1393 k. 740). Z jej braci, Jan L. zwany Kliszem najpierw w 1532 r. swoją część w Lubowicach i swe prawo bliższości w tejże wsi sprzedał za 100 grz. bratu Dobiesławowi (P. 1393 k. 486), a potem t. r. kupił od Marcina Rosnowskiego za 60 grz. część "Kliszkowską" w Lubowicach Wielkich (ib. k. 496). Zaraz potem całą swoją część w tej wsi sprzedał za 100 grz. Franciszkowi Wysockiemu (ib. k. 497). Dobiesław L. swą część w Lubowicach Mniejszych sprzedał 1520 r. za 6 grz. Maciejowi L-mu (P. 1392 k. 353v). Żonie swej Jadwidze Skrzetuskiej oprawił 1523 r. na połowie części Lubowic posag jej 10 grz. (ib. k. 494v). Występował 1529 r. jako wuj małoletnich dzieci Stanisława Skrzetuskiego, zrodzonych ze zmarłej już Zofii L-ej (G. 335a k. 124). Łąkę w Lubowicach Wielkich położoną koło wsi Wysoka nad rzeczką Zdzarowitą sprzedał 1533 r. za 100 grz. Wojciechowi Raczkowskiemu (ib. k. 161v). Jako rodzony bratanek Jana L-go Klisza występował 1534 r. przeciwko Franciszkowi L-mu cz. Wysockiemu o to, iż trzyma on część w Lubowicach Wielkich, którą stryj sprzedał był za 40 grz. (G. 262 k. 83v). Od Jana L-go Żegoty dostał 1539 r. zobowiązanie sprzedania za 6 grz. łąki w Mniejszych Lubowicach (G. 32 k. 73). Zob. tablicę 2.

@tablica: Lubowieccy 2

Bliskimi krewnymi powyższych "Kliszów" byli L-ccy o przydomku "Łopata". Andrzej Łopata z Lubowic nie żył już 1487 r., kiedy inny Andrzej L. zeznał w imieniu własnym oraz swoich braci, rodzonego Jana i stryjecznego Marcina, że nie roszczą sobie oni żadnych praw do ojcowizny jego syna Bartłomieja (G. 13 k. 59v). Ów Bartłomiej pozywał 1487 r. Wawrzyńca L-go (ib. k. 57v), a w 1491 r. kwitował z dwóch kop groszy długu Świętosława L-go (G. 15 k. 97). Tego Świętosława z Lubowic Mniejszych kwitował 1492 r. ze swej ojcowizny (ib. k. 145). Bartosz Łopata, obywatel i rzeźnik gnieźnieński, swoją część ojczystą w Lubowicach Mniejszych zobowiązał się 1501 r. sprzedać za 16 grz. Świętosławowi, dziedzicowi w tej wsi (G. 18 k. 354). Dwa wiatraki koło Gniezna sprzedał 1522 r. sław. Maciejowi Omyczynie, mieszczaninowi gnieźnieńskiemu (P. 1392 k. 426v). Część po swym ojcu w Lubowicach Mniejszych sprzedał 1534 r. za 80 grz. Stanisławowi Korzbokowi Rybieńskiemu (G. 30 k. 74). Szl. i sław. Bartłomiej L. Łopata, obywatel gnieźnieński i dziedzic w Lubowicach Mniejszych, miał 1535 r. sprawę z Maciejem L-m Łopatą (ib. k. 309). Toczyła się jeszcze ta sprawa w r. 1536, a dotyczyła wykupienia Macieja z części ojczystej Bartłomieja w Lubowicach Mniejszych (P. 874 k. 185v). T. r. całą swoją część w tej wsi sprzedał za 120 grz. Stanisławowi Korzbokowi Rybieńskiemu (P. 1394 k. 22).

Marcin L. zwany Łopatą, zapewne syn Andrzeja Łopaty a brat powyższego Bartłomieja, zobowiązał się 1509 r. żonie swojej Annie wyderkować za 16 grz. dwie części w Lubowicach, trzecią zachowując dla siebie (G. 19 k. 109). Marcin nie żył już w 1534 r. (P. 1393 k. 685v). Jego synami byli niewątpliwie: Andrzej, Wojciech, Maciej i Jakub.

1. Andrzej L. Łopata kupił około r. 1527/28 za 30 grz. część w Lubowicach od Małgorzaty L-ej, zony opatrznego Jakuba zwanego Mielcarz, mieszczanina w Buku (G. 335a k. 99). Andrzej i Jakub Łopatkowie nazwani 1534 r. braćmi ze stryjecznych rodzonymi Zofii L-ej, córki Macieja z Lubowic Wielkich, a siostry rodzonej Dobiesława L-go (G. 30 k. 184), o której było już wyżej.

2. Wojciech L. całą swoją część dziedziczną w Lubowicach Mniejszych, przypadającą z działu z rodzonymi swymi braćmi, Maciejem i Jakubem, wyderkował 1532 r. za 9 grz. bratu Maciejowi (G. 29 k. 263). T. r. ożenił się z Polikseną cz. Apolonią (Polonią) Rosnowską, córką Mikołaja, wdową 1-o v. po Macieju Laskownickim cz. Kakulińskim, skąd i ją zwano czasem Kakulińską. Jeszcze przez ślubem Poliksena połowę dworu w Kakulinie, nabytą od szwagra Andrzeja Kakulińskiego, oraz sumy oprawne na tej wsi dane sobie przez zmarłego pierwszego męża, jak również sumy wyderkowe zapisane sobie przez Macieja Wojnowskiego cz. Strzeleckiego, sprzedała za 200 grz. Wojciechowi L-mu, a ten 6 VII t. r. na połowie swych części w Lubowicach i w Kakulinie oprawił swej narzeczonej 80 grz. posagu (P. 1393 k. 523, 523v). Wspólnie z żoną Apolonią połowę części w Kakulinie w p. gnieźn. wyderkował 1533 r. 15 grz. Maciejowi Wojnowskiemu, dziedzicowi w Popowie (G. 335a k. 163). Oboje małżonkowie wraz z synem swym Janem kwitowali 1534 r. Stanisława Jabłkowskiego z 23 grz., za które mu wyderkowali część Kakulina (G. 30 k. 189v). Wojciech i Poliksena zapisali 1536 r. dług 11 grz. Janowi Wojnowskiemu (P. 874 k. 230v). Wojciech część dziedziczną w Lubowicach, uzyskaną z działów braterskich, sprzedał 1540 r. za 100 grz. Stanisławowi Korzbokowi Rybieńskiemu (P. 1394 k. 397). Skwitowany 1549 r. ze 100 grz. długu przez pasierbicę Annę Kakulińską, żonę sław. Jana Brąbczewskiego z miasta Obornik (P. 888 k. 106). Od swej rodzonej bratanicy Anny, zamężnej Domasławskiej, kupił 1552 r. za 100 grz. jej część w Lubowicach (N. 213 k. 165v). Od drugiej bratanicy Barbary, sołtyski w Kuninie, kupił za 100 grz. jej część w Lubowicach w 1533 r. (P. 1396 k. 141). Żonie Apolonii Rosnowskiej oprawił 1556 r. na połowie części w Lubowicach posag 20 grz. (P. 1396 k. 383v). Wojciech L. Łopata, skwitowany 1562 r. z sumy 107 zł przez opiekunów Jana, Wojciecha, Gabriela i Stanisława, synów Piotra L-go (G. 41 k. 549v). Wspólnie z bratem Jakubem części w Lubowicach Mniejszych sprzedał 1566 r. za 800 zł Andrzejowi Rybieńskiemu (P. 1397 k. 482v). Część w tejże wsi sprzedał1568 r. za 250 zł Bartłomiejowi Karczewskiemu (ib. k. 751).

3. Maciej zwany Łopatka, mąż Barbary L-ej, niewątpliwie córki Macieja L-go i Anny Brudzewskiej, która to Barbara w 1529 r. kupiła za 30 grz. część w Lubowicach od swych rodzonych braci, Macieja i Wawrzyńca L-ch (P. 1393 k. 271v). Maciej od brata Wojciecha nabył wyderkafem 1532 r. za 9 grz. jego część w Lubowicach Mniejszych (G. 29 k. 263). I on, i żona jego Barbara nazwana Brudzewską nie żyli już 1552 r., kiedy ich córka Anna, żona Jana Domasławskiego, odziedziczoną po rodzicach część w Lubowicach sprzedała za 100 grz. stryjowi Wpjciechowi. Asystował jej przy tej transakcji Michał Kamieński jako stryj (N. 213 k. 165v). Druga córka Macieja, Barbara, żona opatrzn. Sebastiana, sołtysa we wsi Kunino, sprzedała za 100 grz. swoją część w Lubowicach temuż stryjowi w 1553 r. (P. 1396 k. 141).

4. Jakub Łopata w 1534 r., już po śmierci ojca Marcina, na połowie swej części w Lubowicach Mniejszych oprawił 20 grz. posagu żonie swej Reginie, córce Wojciecha Ryszewskiego (P. 1393 k. 685v). Ta Regina była 1-o v. za Wojciechem Ryszewskim Bodzętą. W 1535 r. kwitowała z dóbr po rodzicach swego brata Kaspra Ryszewskiego (G. 30 k. 219v). Jakub żył jeszcze 1566 r. (P. 1397 k. 482v). Zob. tablicę 3.

@tablica: Lubowieccy 3

Jan, Wojciech i Wawrzyniec, bracia. Z nich, Jan nie żył już w 1490 r., pozostawiając syna Łukasza. Piotr Gwiazdowski i Jan Jemieliński poręczyli Łukaszowi t. r. za Wietrzycha Chojnickiego, iż będzie żył z nim w pokoju (G. 15 k. 61v). T. r. Wawrzyniec i Wojciech oraz bratanek ich Łukasz, niedzielni dziedzice w Lubowicach, pozywani byli przez ks. Jana Przesieckiego, kanonika gnieźnieńskiego (G. 15 k. 37, 58v). Obaj ci stryjowie i bratanek występowali 1491 r. (G. 22 k. 151v).

Wojciech L., mąż Anny z Sulina, która w 1491 r. w działach ze swoją siostrą Katarzyną, żoną Jana Branczyńskiego, wzięła część ojczystą w Sulinie w p. gnieźn., oddając siostrze część w Chlebowie (P. 1387 k. 140, 140v).

Maciej L. z Lubowic Mniejszych, mąż Anny Brudzewskiej, córki Wojciecha z Węgorzewka, pozywanej 1493 r. przez Annę, żonę Wincentego Żegrowskiego, przez Annę, Katarzynę, Dorotę i Helenę, siostry z Kamieńca, i przez Małgorzatę Swiniarską o pwene należności rodzinne z Brudzewa, macierzystych dóbr tej Anny (P. 22 k. 15, 188, 223). Miała w 1494 r. termin z Janem z Wielkich Lubowic (G. 23 k. 31v). Maciej zeznał 1496 r. trzy i pół grzywny długu Elżbiecie, żonie Wawrzyńca Mirkowskiego, w myśl ugody, jaką zawarła z jego żoną Anna o dobra, do których Elżbieta miała prawo bliższości po swym ojcu Świąszku Szczodrochowskim (G. 16 k. 142). Anna w 1496 r. zeznała 12 grz. długu Maciejowi Swinarskiemu i 16 grz. długu siostrom Kamieńskim (ib. k. 141v, 145v). Połowę Węgorzewka wyderkowała 1497 r. za 6 grz. Jakubowi Węgorzewskiemu (G. 17 k. 51v). W 1514 r., już wdowa po Macieju L-m i 2-o v. żona Jana Przeborowskiego, swoją połowę w Węgorzewku w p. gnieźn. dała wiecznością Andrzejowi Zakrzewskiemu, sekretarzowi królewskiemu, dziedzicowi w Turostowie (G. 259 k. 237). Dziećmi Macieja i jej byli niewątpliwie: Maciej, Wawrzyniec, Barbara i Małgorzata, bracia i siostry rodzeni, którzy w 1529 r. całą wieś pustą Brudzewo w p. gnieźn., swoją macierzystą, sprzedali za 400 grz. Wincentemu Zdzarowskiemu. Z nich Barbara była wówczas żoną Macieja L-go zwanego Łopatka i jej to bracia, Maciej i Wawrzyniec sprzedali wtedy za 30 grz. części w Lubowicach (P. 393 k. 271v).

Wojciech z Lubowic Mniejszych nabył wyderkafem 1493 r. za 26 grz. od Heleny, żony Jana Kłodzińskiego, część w Lubowicach Mniejszych (P. 1387 k. 183). Jan L. z Wielkiego Kaczkowa za zabicie Mikołaja L-go, brata swego rodzonego, pozywał 1494 r. Mikołaja Kaczkowskiego o 60 grz. główszczyzny i 18 grz. win (Kc. 8 k. 61), a 1499 r. otrzymał intromisję do jego części w Kaczkowie w sumie 60 grz. tej główszczyzny (ib. k. 8v). Po Agnieszce Ząbkowej i Małgorzacie L-ej, jako po ciotkach rodzonych, bliższość do Orzeszkowa należała się Kasprowi Orzeszkowskiemu, który 1495 r. pozywał o to pannę Barbarę Gorecką (Py. 169 k. 56). Tomasz L. nabył 1499 r. wyderkafem za 6 grz. część jeziora w Jarotkach od Barbary z Jarotek i jej synów (G. 18 s. 30). Mikołaj L. uzyskał 1500 r. utrzymanie w mocy listu sprzedażnego Katarzyny starszej i Katarzyny młodszej, córek zmarłego Mikołaja Kaczkowskiego, wraz z przezyskami (G. 24 k. 71). Katarzyna L., żona 1501 r. Wojciecha Grzybowskiego z Grzybowa Wódek. Jako wdowa po Wojciechu "Wodeckim", występowała 1509 r. przeciwko Janowi L-mu, skarżąc go o wygnanie jej z części mężowskich w Wódkach, które to części Jan, opiekun dzieci zmarłego Wojciecha, dzierżawił (P. 863 k. 212). Tego Jana L-go pozywał t. r. i Jan Korzkiewski w imieniu nieletniego bratanka, Wojciecha Wodeckiego, którego Jan wygnał był z domu (ib. k. 190v). Jan L. został 1510 r. skwitowany przez owdowiałą Katarzynę Wodecką z odebrania dwóch krów (ib. k. 264), a 1514 r. skwitował go małoletni Wojciech Wodecki z czteroletniej dzierżawy folwarku w Wódkach (P. 866 k. 71). Nie wiem, czy tego Jana L-go można identyfikować z Janem L-m, który będąc spadkobiercą swych bratanków z brata stryjeczno-rodzonego, to jest Wawrzyńca, Macieja, Wojciecha, dziedziców w Rabieżyc Grzybowie, intromitowany do ich części w tej wsi, został z niej wygnany 1520 r. przez Agnieszkę Grzybowską, wdowę po Wincentym Gowarzewskim (P. 867 k. 238v, 239, 244v). W 1521 r. części swe w tej wsi sprzedał za 20 grz. Andrzejowi Przeborowskiemu (G. 335a k. 58v). Wojciech L., mąż Anny Pogorzelskiej, od jej ojca Jana nabył wyderkafem 1502 r. za 100 grz. siedem łanów osiadłych w Gumienicach w p. pyzdr., jako jej posag, i tę sumę oprawił jej na tych łanach i na połowie folwarku w Lubowicach (P. 1389 k. 224). T. r. kwitowała ona ojca z posagu i z dóbr rodzicielskich (P. 859 k. 214v). Anna, już jako wdowa, nabyła w 1506 r. od ojca wyderkafem za 100 grz. owe siedem łanów w Gumienicach (P. 1390 k. 86). Małgorzata L., w l. 1502-1504 żona Macieja Grzybowskiego zwanego Zelek (Szelek, Żełek?) z Grzybowa Krczonowic. Marcinowi L-mu zobowiązał się 1511 r. jego rodzony bratanek Michał Kamieniecki cz. Kamieński oddać swoją ojcowiznę w Mniejszych Lubowicach (G. 19 k. 180), a dopełnił tego zobowiązania w 1513 r. (P. 786 s. 405). Jan L., dziedzic w Wielkich Lubowicach, kupił 1512 r. za 20 grz. od mieszczanina gnieźnieńskiego opatrznego Stefana jego część w tej wsi, odziedziczoną po rodzonym wuju Świętosławie L-im (ib. s. 349). Maciej L. kupił 1520 r. od Dobiesława L-go za 6 grz. część w Lubowicach Mniejszych (P. 1392 k. 353v). Jan L. kupił 1520 r. sposobem wyderkafu od Andrzeja Karczewskiego za 15 grz. łan roli osiadłej i część stawu w Karczewie (G. 335a k. 49), zaś w 1523 r. nabył od tegoż Karczewskiego wyderkafem za 50 grz. połowę Karczewa (P. 1392 k. 511). Jan z Lubowic Wielkich kupił wyderkafem od Jerzego Swinarskiego 1525 r. za 20 grz. dwa łany osiadłe w Ostrowie w p. gnieźn. (G. 28 k. 183). Marcin i Franciszek, synowie Jana, kupili 1528 r. sposobem wyderkafu za 10 grz. od Stefana Michaleckiego cz. Rakojeckiego dwa półłanki osiadłe w Michalczy w p. gnieźn. (G. 335a k. 109).

Andrzej L. zapisał 1529 r. dług siedem grzywien Wojciechowi i Jakubowi L-im, braciom rodzonym, i zobowiązał się rezygnować im swoją część ojczystą w Lubowicach (G. 29 k. 32v). Czy swoim braciom rodzonym? Andrzej L., chyba ten sam, kupił 1529 r. za 18 grz. od Pawła, Anny i Barbary, nieletnich dzieci Stanisława Skrzetuskiego i zmarłej Zofii L-ej, ich część macierzystą w Lubowicach (G. 335a k. 124). Agnieszka, żona Andrzeja L-go, kupiła 1531 r. od Daniela Bożejewskiego za 18 grz. część w Lubowicach Mniejszych (P. 1393 k. 408v), zaś w 1532 r. nabyła wyderkafem za 18 grz. od Stanisława Korzboka Rybieńskiego tę część w Mniejszych Lubowicach, którą Rybieński kupił był wieczyście od wspomnianego Bożejewskiego (G. 335a k. 158v). Od Jakuba Źwierdzińskiego kupił 1534 r. za 100 grz. jego części po rodzicach w Lubowicach Mniejszych oraz bliższość, która spadła na tego Źwierdzińskiego po jego rodzonych stryjach, Wojciechu, Janie i Andrzeju. Z tych nabytych teraz dóbr zatrzymał dla siebie części ojczyste Jakuba, inne wyderkował zaraz za 40 grz. Franciszkowi L-mu z Lubowic Wielkich (ib. k. 177). Nie żył już chyba w 1550 r., kiedy to Agnieszka występowała wraz z synem Janem, zapisując dług 11 grz. Janowi Zwanowskiemu (P. 890 k. 66v). Nie żył już na pewno 1559 r., kiedy owdowiała Agnieszka części w Lubowicach Mniejszych dała synowi Janowi L-mu (P. 1396 k. 745). Była i córka Jadwiga, w 1580 r. żona uczc. Klemensa, młynarza ze Stawian (G. 58 k. 325).

Jan L. zwany Płoszajem, syn Andrzeja i Agnieszki, występujący od 1550 r., na połowie swych dóbr oprawił 1559 r. przyszłej swej żonie Zofii Chlebowskiej, córce Jerzego, posag 150 zł (P. 1396 k. 745), a w 1560 skwitował tego Chlebowskiego ze 100 zł na poczet swego posagu (G. 39 k. 222). Na połowie swoich części w Lubowicach oprawił 1570 r. posag 150 zł swej drugiej żonie Dorocie Paksińskiej, córce Marcina (P. 1398 k. 68v). Ta Dorota, już jako wdowa po Janie L-im, skwitowała 1571 r. Macieja Chlebowskiego, swego brata rodzonego (!), a spadkobiercę Jana Chlebowskiego, z 10 grz. długu (G. 51 k. 377). Dorota w 1578 r. skwitowała swego rodzonego brata Stanisława Paksińskiego z 70 grz. długu z posagu zapisanego jej przez zmarłą matkę N. z Sobiesierni (G. 56 k. 213). T. r., krótko po 14 XI wyszła za Jana Starzyńskiego, który wtedy zobowiązał się oprawić jej 200 zł posagu (ib. k. 409v). W 1580 r. skwitowała z zapisów Jakuba Sypniewskiego (G. 58 k. 73). Synowie Jana i Zofii Chlebowskiej, Jerzy i Maciej, córka Anna, wspomniana 1584 r. (G. 274 k. 340v), żona uczc. Stanisława ze wsi Łoskuń, skwitowała wtedy brata Jerzego ze 100 zł zapisanych jej przez niego i Macieja (G. 64 k. 175). W 1604 r. nazwana wdową po uczc. Stanisławie Trzcińskim, części dziedziczne Chlebowa, spadłe po wuju Macieju Chlebowskim, sprzedała za 500 zł Katarzynie Chlebowskiej, żonie Marcina Racięskiego (P. 1405 k. 180v).

1. Jerzy, syn Jana i Chlebowskiej, ciotce swej Jadwidze L-ej, żonie Klemensa, młynarza ze Stawian, zapisał 1580 r. dług 10 grz. (G. 58 k. 326). Sprzedawszy Janowi Kucharskiemu za 600 zł swoje części w Lubowicach Mniejszych, zobowiązał się 1581 r. uwolnić je od obciążeń (P. 936 k. 135v). Obok innych spadkobierców Anny z Chlebowskich Wygrozowskiej, w wyniku dekretu grodu poznańskiego, kupił od Pawła Wygrozowskiego 1585 r. za 200 grz. połowę jego części w Pomorzanach Kościelnych (P. 1399 k. 485v), zaś w 1586 r. wspólnie z tymi współspadkobiercami owe części za takąż sumę sprzedał Pawłowi, Jerzemu, Stanisławowi i Krzysztofowi, braciom Wygrozowskim (ib. k. 754). Od Piotra Golemowskiego kupił 1586 r. za 2.000 zł części we wsi Paksino (dziś Pakszyn) i w pustce Paksinko w p. gnieźn. oraz na połowie owych części oprawił 550 zł posagu żonie swojej Barbarze Dembickiej cz. Drogoszewskij, córce Sebastiana, właśnie t. r. zaślubionej (ib. k. 686; G. 62 k. 322v). T. r. Barbara skwitowała swego brata WOjciecha z dóbr rodzicielskich (G. 62 k. 374). Oboje t. r. zapisali dług 1.300 zł Piotrowi Golemowskiemu (P. 946 k. 408), który po uzyskaniu wyroku przysądzającego mu z tej sumy 900 zł, został 1590 r. w tej sumie intromitowany przeciwko nim do dworu w Łopiennie (Kc. 27 k. 102). Części w Paksinie i Paksinku, nabyte od Piotra Golemowskiego, Jerzy sprzedał 1591 r. za 2.000 zł temuż Golemowskiemu (P. 1400 k. 633v). Od siostry Anny otrzymał 1591 r. zrzeczenie się na swoją osobę praw spadkowych we wsi Chlebowo po wuju Macieju Chlebowskim (P. 1400 k. 775v) i t. r. został przez nią skwitowany z dóbr rodzicielskich (P. 956 k. 698). Z żoną wzajemne dożywocie sporządził 1593 r. (P. 1400 k. 1037). Z drugą żoną, Katarzyną Rynarzewską, wdową 1-o v. po Janie Modliszewskim, spisywał dożywocie 1597 r. (Kc. 122 k. 594v; P. 1402 k. 311v). Wspólnie z nią kwitował się 1599 r. z pozwu o rany z Wojciechem Modliszewskim (G. 66 k. 264v). Jerzy L. zobowiązał się 1605 r. wobec swojej rodzonej ciotki Katarzyny Chlebowskiej, żony Marcina Racięskiego, iż jej sprzeda za 1.000 zł swoją część Chlebowa ze spadku po wuju Macieju Chlebowskim (ib. k. 391). Umarł w 1609 r. (Py. 134 k. 177; G. 70 k. 135). Wdowa żyła jeszcze 1614 r. kiedy to Stanisław Grzymisławski zapisał jej dług 80 zł (G. 337 k. 364). Synami Jerzego byli: Jan, Stanisław i Prokop. Tan ostatni z drugiej żony.

1) Jan, syn Jerzego i zapewne Dembickiej, mąż 1631 r. Doroty Boińskiej, zobowiązał się stawić ją do akt celem skwitowania jej brata Świętosława Boińskiego z dóbr rodzicielskich (G. 79 k. 343v, 346v). Nie żył już 1641 r., kiedy Dorota występowała jako wdowa (G. 80 k. 847).

2) Stanisław, syn Jerzego i zapewne Dembickiej, otrzymał 1640 r. od Mikołaja Szadokierskiego, syna zmarłego Hieronima, cesję zapisu danego mu przez brata Zygmunta na części we wsi Jaskółki zwanej "Wiśniewska" w p. kal. (ib. k. 779v). Stanisław był niewątpliwie już wtedy mężem Anny Szadokierskiej, wspólnie z którą odstąpił 1641 rr. zastawu Trzebuchowa Kobierzyckiemu (Boniecki). Wspólnie z nią otrzymał 1643 r. zobowiązanie od Bartłomieja Modliszewskiego (Py. 150 k. 103v). W r. 1645 Anna sumy zapisane jej przez Wiktoryna Kobierzyckiego cedował bratu Hieronimowi Szadokierskiemu (I. Kon. 31 k. 599). Stanisław wraz z żoną nabył 1651 r. zastaw Ogorzelewa od Szadokierskich (Boniecki), a jako spadkobierca brata Prokopa kwitował 1654 r. ks. Szymona Kołudzkiego, proboszcza gnieźnieńskiego, z 300 zł zapisanych zmarłemu bratu Janowi w r. 1631, a scedowanych sobie przez brata Prokopa 1643 r. (G. 82 k. 931v).

3) Prokop, syn Jerzego i Rynarzewskiej, żonie swej Jadwidze z Konar Malechowskiej, córce Jerzego, oprawił 1642 r. posag 1.500 zł (P. 1420 k. 875v). Jako współspadkobierca brata Jana, cedował 1643 r. sumy spadkowe po nim należne bratu Stanisławowi (Py. 63 k. 32). Żył jeszcze 23 VII 1645 r., kiedy to została ochrzczona córka jego i Jadwigi - Anna (LB Św. Wojciech, Poznań). I on sam, i ta córka nie żyli już 1654 r., a jako spadkobierca Prokopa występowałwtedy brat Stanisław (G. 82 k. 931v). Jadwiga z Malechowskich nie żyła już 1688 r., a spadkobiercami jej byli wówczas Malechowscy, brat i bratanek (Kośc. 307 k. 85).

2. Maciej, syna Jana i Chlebowskiej, występował w l. 1580-1584, był współspadkobiercą wuja Macieja Chlebowskiego (G. 85 k. 326; 274 k. 340v). Bezpotomny, nie żył już 1590 r. (G. 64 k. 175). Zob. tablicę 4.

@tablica: Lubowieccy 4

Jan L. cz. Wysocki zwany Żegota, dziedzic w Mniejszych Lubowicach, wyderkował 1533 r. dwie łąki w tej wsi koło granic Wielkich Lubowic za 6 grz. Stanisławowi Korzbokowi Rybieńskiemu (G. 335a k. 165), a w r. 1535 zobowiązał się wobec niego uwolnić owe łąki od obciążeń (G. 262 k. 239). Maciejowi L-mu dał zobowiązanie 1537 r., iż mu w r. 1540 wyderkuje za 6 grz. ogród w swej części Lubowic Mniejszych (G. 31 k. 228v). Dobiesławowi K-mu zobowiązał się 1539 r. wyderkować za 6 grz. łąkę w Mniejszych Lubowicach (G. 32 k. 73). Trzy płosy roli w tej wsi wyderkował 1543 r. za 10 grz. Grzegorzowi L-mu, zaś łąkę zwaną Nasypka, nad rzeczką Zdzarowitą w Mniejszych Lubowicach wyderkował jednocześnie za 16 grz. Franciszkowi WYsockiemu, dziedzicowi w Lubowicach (G. 335a k. 282v). Z tytułu tej transakcji Michał Wysocki, brat Franciszka, skwitował go 1552 r. z 17 grz. (P. 893 k. 33v). Synowi Wojciechowi Jan dał 1553 r. część w Mniejszych Lubowicach (P. 1396 k. 64v). Jego synowi: Wojciech, Wacław i zapewne Zygmunt, a może i Maciej.

1. Wojciech L. zwany Żegotką, syn Jana L-go cz. Wysockiego Żegoty, na połowie ojczystej części w Lubowicach Mniejszych oprawił w 1553 r. posag 43 grz. żonie swej Reginie L-ej, córce Grzegorza (ib. k. 73). Pozywał tego Wojciecha 1561 r. Jan L. Budziwój o wyniszczenie przez bydło ozimin i łąk w Wielkich Lubowicach (G. 262 k. 419). Zarówno Wojciech jak i żona jego już nie żyli 1590 r., kiedy to ich dzieci, Maciej i Anna, pozostawały pod opieką stryja Wacława L-go (P. 954 k. 638v). Ów Maciej Wysocki cz. L. nie żył już 1596 r., a spadkobiercami jego byli brat stryjeczny Kasper i stryj Wacław (P. 1402 k. 171, 226).

2. Wacław L. cz. Wysocki, syn Jana L-go cz. Wysockiego Żegoty. W r. 1547 oprawił posag żonie Katarzynie Jerzmanowskiej (Boniecki). Od Wojciecha Karczewskiego 1582 r. w długu 150 zł wziął w zastaw na trzy lata wieś Karczewo p. gnieźn. (G. 60 k. 293v). Był 1596 r. mężem drugiej żony Agnieszki Skubarczewskij, córki Tomasza. Części Lubowic Mniejszych sprzedał wtedy za 400 zł Gabrielowi L-mu (G. 337 k. 107v, 109). T. r. wspólnie z bratankiem Kasprem L-im zaświadczał szlachectwo Krzyckiego, kanonika poznańskiego (Scr. rer. Pol. IX, s. 453). Część w Lubowicach Mniejszych, którą zrazu nabył wyderkafem od Piotra Karczewskiego, a potem nabył wiecznością od jego syna Wojciecha sprzedał 1597 r. za 200 grz. Gabrielowi L-mu (P. 1402 k. 225v). Jednocześnie sprzedałtemu Gabrielowi za 400 zł część w Mniejszych Lubowicach, którą odziedziczył po bratanku Macieju L-m (ib. k. 226). Ożenił się 3-o v. 7 V 1599 r. z Jadwigą Cielmowską, córką Baltazara i Doroty Małachowskiej (LC Św. Wawrzyniec, Gniezno). T. r. jeszcze przed ślubem owdowiała teściowa zapisała mu w posagu za córką dług 100 zł (G. 66 k. 68). W 1600 r. Jadwiga z Cielmowskich, już wdowa po Wacławie L-m, zawierała kontrakt ze swym pasierbem Walentym L-m (ib. k. 450). Wyszła 2-o v. 5 VIII 1603 r. za Grzegorza Obłaczkowskiego (LC Św. Wawrzyniec, Gniezno). Innym synem Wacława był urodzony z pierwszej żony Wojciech L., mąż 1625 r. Doroty Korytowskiej (Boniecki), który 1626 r. kwitował Grzegorza Janiszewskiego (G. 78 k. 70v).

3. Zygmunt (Maciej?) L., o którym nie wiem nic więcej, prócz tego, że był ojcem Kaspra występującego jako stryjeczny brat i współspadkobierca Macieja, syna Wojciecha L-go Żegotki. A więc ów Zygmunt musiał być synem Jana Żegoty. Nie żył już 1581 r. (P. 937 l. 612v). Ten Kasper jednak gdzie indziej w 1596 r. nazwany synem zmarłego Macieja Wysockiego cz. L-go (P. 1402 k. 171), brak więc pewności co do imienia.

Kasper L. cz. Wysocki, syn Zygmunta (Macieja?), kwitował 1581 r. Jana Prądzyńskiego (P. 937 k. 612v). Jako brat stryjeczny i spadkobierca Macieja Wysockiego cz. L-go, syna Wojciecha, odziedziczone oi nim części w Lubowicach Mniejszych sprzedał 1596 r. za 400 zł Gabrielowi L-mu (P. 1402 k. 171). Żonie swojej Jadwidze Cieleckiej, córce Jana z Bachorzewa, oprawił 1608 r. posag 2.300 zł (R. Kal. 1 k. 311v). Wspólnie ze swą żoną cedował 1616 r. Wojciechowi Żychlińskiemu sumę 3.000 zł, za którą Wojciech Mielżyński zastawił był połowę Mielżyna, wieś Mielżynko i czterech kmieci w Lipiu (P. 996 k. 651). Od Abrahama Ciświckiego nabył t. r. wyderkafem za 4.000 zł wsie Gołąbki i Pyszczec (dziś Pyszczyn) w p. gnieźn. (P. 1411 k. 144v). Ponowił owo kupno wyderkafowe 1619 r. za 5.000 zł (ib. k. 403v). Od Wojciecha Rozdrażewskiego oboje małżonkowie kupili wyderkafem 1620 r. za 5.000 zł wsie Boguszyn, Chromiec i Kruczyn w p. kośc. (P. 1412 k. 458). Kasper chyba jeszcze żył 1624 r. (P. 152 k. 500). Jadwiga z Cieleckich w r. 1626 była już 2-o v. żoną Kaspra Wierzbińskiego (P. 1017 k. 21). Żyła jeszcze 1645 r. (Boniecki). Synem Kaspra i Cieleckiej był Mikołaj L., któremu Łukasz Opaliński, starosta pobiedziski, wyderkował 1634 r. za 7.000 zł wsie Kłosowice i Stary Zatom w p. pozn. (P. 1418 k. 48). Od Melchiora Konarzewskiego otrzymał 1636 r. zapis 4.000 zł długu (P. 1033 k. 741v). Kwitował 1641 r. z 4.000 zł Macieja i Jana, braci Kokowskich (P. 1043 k. 422v). W 1645 r. otrzymał zapisy od matki i wuja (Boniecki). Zob. tablicę 5.

@tablica: Lubowieccy 5

Andrzej L. ręczył 1534 r. za Jakuba Źwirdzińskiego Franciszkowi L-mu (G. 262 k. 57). Temu Franciszkowi L-mu wyderkował 1534 r. lub przed tą datą za 40 grz. część "Jadamowską" w Lubowicach Mniejszych (G. 30 k. 226v). Wojciech występował 1536 r. jako wuj Marcina, syna Wojciecha Rożnowskiego i Agnieszki (P. 874 k. 223). Maciej otrzymał 1537 r. od Jana L-go zwanego Żegotą zobowiązanie rezygnacji wyderkowej w 1540 r. za 6 grz. ogrodu w jego części w Mniejszych Lubowicach (G. 31 k. 228v).

Jan, żyjący jeszcze chyba w 1560 r., ojciec Wojciecha, Macieja i Wincentego. Wojciech zapisał 1553 r. po 10 grz. braciom Maciejowi i Wincentemu (P. 894 k. 68). WIncenty kwitował 1560 r. brata Wojciecha z ugody uczynionej między nimi przez ich ojca Jana (G. 39 k. 56v). W 1582 r. Wojciech już nie żył. Pozostał po nim syn Maciej, a stryj Wincenty w imieniu własnym i tego bratanka wydzierżawił wtedy części w Lubowicach Mniejszych Janowi Kucharskiemu (G. 60 k. 22v). Wincenty kwitował 1590 r. Sabinę Wysocką, żonę Pawła Gierkowskiego z 11 grz. (P. 954 k. 787).

Anna, żona 1-o v. Macieja Dobaczewskiego, 2-o v. w l. 1557-1569 Piotra Karczewskiego, nie żyła już 1576 r. Marcin wspólnie z żoną Elżbietą kwitował 1557 r. z 60 grz. Marcina Napruszewskiego (G. 36 k. 4v). Jakub całą należną sobie z działów braterskich część w Lubowicach sprzedał1560 r. za 100 zł bratu Janowi (P. 902 k. 122v; 1396 k. 198v). Katarzyna, klaryska gnieźnieńska 1604 r. (G. 68 k. 178), wikariuszka 1609 r. (G. 70 k. 239v), ksieni w l. 1622-1623 (G. 76 k. 56v, 345), w 1637 r. występowała jako była ksieni (G. 80 k. 372v). Marcin działał 1609 r. w imieniu Łukasza Kaliskiego (G. 70 k. 230). Anna za N. Przedzyńskim 1610 r. lub przed tą datą. Andrzej, brat rodzony i spadkobierca Piotra, kwitował 1612 r. Zawidzów z 200 zł (P. 988 k. 645v). Wojciech, ojciec Stanisława 1619 r. (N. 62 k. 247v). Anna, w l. 1622-1648 żona Jerzego Popowskiego.

Jan wspólnie ze swoją żoną Katarzyną Pozowską wydzierżawił 1624 r. od Jana Koszutskiego wieś Ostrów w p. kośc. (Kośc. 292 k. 295). Od Anny Wilkońskiej, wdowy po Andrzeju Sławoszewskim, pisarzu ziemskim wschowskim, 2-o v. żony Marcina Pigłowskiego, kupił 1626 r. za 11.800 zł części wsi Goreczki w p. pyzdr. (P. 1415 k. 489). Był podstarościm śremskim. Nie żył już 1629 r., kiedy owdowiała Katarzyna z Pozowa zapisywała dług mansjonarzom śremskim (Py. 143 k. 51v). W imieniu synów swych, Marcjana, Tomasza i Franciszka skwitowała 1633 r. Jana Goreckiego, męża swojej zmarłej już bezdzietnie córki Anny z 1.000 zł jej posagu (I. Kal. 99b s. 2071). Żyła jeszcze 10 XII 1641 r. (LB Pępowo). Już nie żyła 1646 r. (P. 1422 k. 571). Córki Jana i Katarzyny: Anna, w l. 1626-1629 żona Jana Goreckiego, Elżbieta, w l. 1629-1648 za Świętosławem Bieganowskim, Cecylia, w l. 1643-1653 za Andrzejem Borkowskim. Annie, Katarzynie i Mariannie Bieganowskim, córkom Świętosława i Elżbiety L-ej, Jan L., syn zmarłego Jakuba, cedował 1649 r. dożywotnie użytkowanie 300 zł z sumy 400 zł zapisanej mu sposobem dłużnym przez Tomasza L-go (Py. 150 s. 155).

1. Marcjan, syn Jana i Pozowskiej, swoje części po rodzicach w Goreczkach sprzedał 1641 r. za 4.000 zł bratu Tomaszowi, żonie zaś swej Annie Bieganowskiej, córce Świętosława, oprawił posag 2.000 zł (P. 1420 k. 615, 617v). Jego żoną była już 1639 r. (P. 164 k. 394). Wspólnie z nią występował 1640 r. przeciwko Janowi Kurskiemu i żonie jego Magdalenie z Czeszewa, posesorem dóbr królewskich części miasta Kłecka i wsi Polska Wieś (P. 165 k. 472v). Oboje w 1650 r. nabyli wyderkafem od Łukasza Bojanowskiego Cerekwicę Wielką i połowę Strzyżewa w p. pyzdr. za 10.000 zł (P. 789 k. 43). Anna z Bieganowa żyła jeszcze 1653 r. (Py. 151 s. 299). Chyba ten sam Marcin wspólnie ze swą żoną Marianną Paruszewską (byłaby to więc jego druga żona) wydzierżawił 1657 r. od Chryzostoma Giżyckiego, sędziego ziemskiego wieluńskiego, jako stryja i opiekuna dzieci swego brata Albrachta, wieś Mystki (Py. 152 s. 135). Marcjan nie żył już w 1665 r. (P. 1076 k. 298). Z Anny Bieganowskiej syn jego Jan, ur. w Krzekotowicach, ochrzczony 10 XII 1641 r. (PB Pępowo), nie żył już chyba w 1665 r., kiedy jako dzieci zmarłego występują jedynie Wojciech i Jadwiga, żona Jana Starskiego. Jadwiga Starska nie żyła już 1697 r.

Wojciech, syn Marcjana, niewątpliwie urodzony z Bieganowskiej, kwitował 1665 r. wspólnie z siostrą Starską Andrzeja Zberkowskiego ze 100 zł jako połowy sumy 200 zł (P. 1076 k. 298). Chyba identyczny z nim Wojciech L. już nie żyjący w 1688 r., kiedy to Teresa Czeluścińska, wdowa 1-o v. po Sebastianie Wilkońskim, 2-o v. po tym L-m, 3-o v. po Wojciechu Ostrowskim kwitowała z 1.100 zł Jerzego Złotnickiego (Kc. 132 k. 511v). Żyła jeszcze 1690 r. (G. 89 s. 105). Syn Jan.

Jan, syn Wojciecha i Czeluścińskiej, był 1690 r. mężem Marianny Włoszynowskiej. Kwitował 1696 r. Żyda gnieźnieńskiego Józefa Snaja z 700 zł zapisanych w 1691 r. (G. 90 k. 72v). Andrzejowi Włoszynowskiemu i żonie jego Franciszce Jastrzębskiej sprzedał 1699 r. za 3.000 zł część Gorzykowa w p. gnieźn. (P. 1137 VI k. 73). Marianna z Włoszynowskich umarła między r. 1699 a 1713 (ib. k. 74; G. 93 k. 153). Dzieci Jana i jej: Stanisław, Jan, Marcjan, Teresa i Anna. Teresa, ur. w Odrowążu, ochrzcz. 11 IV 1691 r. (LB. Witkowo), niezamężna, żyła jeszcze 1748 r. (G. 98 k. 211). Anna, niezamężna jeszcze 1733 r. (P. 1238 k. 245), była w l. 1742-1753 żoną Kazimierza Gołębiewskiego.

1) Stanisław, syn Jana i Włoszynowskiej, ur. w Gorzykowie, ochrzcz. 8 V 1695 r. (LB Witkowo). Wspólnie z bratem Janem i siostrami skwitowany 1733 r. przez Macieja Gorzeńskiego (P. 1238 k. 245). T. r. dał franciszkanom poznańskim na wybudowanie ambony sumę 360 zł, zapisaną babce Teresie 3-o v. Ostrowskiej przez Bartłomieja Borowskiego (P. 1238 k. 72v). Był w 1739 r. dzierżawcą Gąsiorowa w p. gnieźn. oraz mężem Anny Pruskiej, córki Wojciecha i Teresy Żychlińskiej (LB Targowa Górka; I. Kon. 81 k. 52). Był 1742 r. plenipotentem brat Jana i sióstr dla windykowania sum z Gorazdowa, wsi będącej w posesji Chociszewskich (P. 1268 k. 151v). W l. 1742-1745 wspólnie z teściową swą, Teresą z Żychlińskich 2-o v. Zawadzką, trzymał zastawem w sumie 1.600 zł od Józefa Grabowieckiego i żony jego Jadwigi z Mąkowskich część Grzybowa Kościelnego zwaną Barszczyzną (G. 97 k. 770). Mocą komplanacji z 1765 r. Stanisław L. i Anna z Pruskich weszli w posiadanie cząstki dziedzicznej tego Grabowieckiego w Kozarzewie Kościelnym. W r. 1773 odebrali sumę 2.000 zł i ustąpili z owej posesji, lokując jednocześnie tę sumę na Przecławiu w p. gnieźn. u Ignacego Racięskiego. Zawierało się w niej 1.300 zł posagowych Anny i 700 własnych Stanisława L-go (I. Kon. 86 k. 265v, 266). Anna, już wdowa, kwitowała 1776 r. Joannę Hulewiczową z Młodziejewic z 125 zł (ib. 81 k. 52). Nie żyła już 1789 r. (G. 115 k. 78v). Syn Jan Chryzostom, o którym niżej. Córki: Weronika, ur. w Gąsiorowie, ochrzcz. 25 VIII 1739 r. (LB Targowa Górka) żona 1-o v. 1769 r. Aleksandra Wierusz Walknowskiego, 2-o v. Kazimierza Gądeckiego, nie żyła już 1787 r., Marianna Bogumiła, ur. w "Barszczyźnie", ochrzcz. 19 III 1743 r. (LB Witkowo), Katarzyna, niezamężna w 1789 r. (G. 115 k. 78v).

Jan Chryzostom, syn Stanisława i Pruskiej, zaślubił 25 I 1766 r. Zofię Zabłocką, córkę Adama i Barbary Nowowiejskiej (LC Biechowo; I. Kon. 84 k. 410v). Kwitował 1777 r. Elżbietę z Łaszczyńskich Walnowską z Gulczewa Czuprachtowego z 500 zł należnych po bezdzietnych ciotkach rodzonych, Annie L-ej zamężnej Gołębiowskiej i pannie Teresie L-ej (G. 104 k. 57). Oboje małżonkowie żyli jeszcze w r. 1792, kiedy Zofia swoją sumę posagową 550 zł ustąpiła synowi Antoniemu (I. Kon. 84 k. 410v). Jeszcze wcześniej, w 1789 r. 600 zł z sumy posagowej 1.150 zł u brata Stanisława Zabłockiego, cedowała synowi swemu Karolowi, zapewne starszemu (ib. k. 122).

2) Jan, syn Jana i Włoszynowskiej, wspomniany 1733 r. (P. 1238 k. 245), wspólnie z siostrami mianował brata Stanisława plenipotentem do windykowania sum od Chociszewskich z Gorazdowa (P. 1268 k. 151v). Żył jeszcze 1747 r. (G. 98 k. 176v), nie żył zaś w 1748 r., kiedy w imieniu jego córki nieletniej, Agnieszki, urodzonej z Marianny Tymienieckiej, działali stryj Stanisław i ciotka panna Teresa L-a (G. 98 k. 211).

3) Marcjan, syn Jana i Włoszynowskiej, w imieniu własnym i brata Stanisława kwitował w 1713 r. Jana Zarembę Tymienieckiego z prowizji od sumy 1.000 zł, zapisanej zmarłej ich matce (G. 93 k. 153). Zawierał 1723 r. wspólnie z braćmi Czeluścińskimi kompromis z Andrzejem i Kazimierzem braćmi Ryszewskimi (G. 94 k. 306v). Od Franciszka Malczewskiego otrzymał 1730 r. cesję pewnych sum na Goreczkach (G. 96 k. 206). Chyba już nie żył w 1748 r., kiedy to już tylko brat Stanisław i siostra Teresa działali w imieniu nieletniej bratanicy po Janie, Agnieszki (G. 98 k. 211).

2. Tomasz, syn Jana i Pozowskiej, od brata Marcjana kupił w r. 1641 za 4.000 zł części w Goreczkach p. pyzdr. (P. 1420 k. 615). Bratu rodzonemu stryjecznemu Mikołajowi zapisał 1641 r. dług 500 zł (P. 1043 k. 255). Żeniąc się z Dorotą Cerekwicką, córką Andrzeja i Zofii z Pudliszkowskich, oprawił jej 1641 r. przed ślubem posag 4.300 zł (P. 1420 k. 621; Kc. 129 k. 571v). Po skasowaniu tej oprawy sporządził 1643 r. inną na sumę 3.000 zł (P. 1421 k. 531). Od brata Franciszka nabył 1646 r. za 4.000 zł jego części w Goreczkach (P. 1422 k. 571). Od Łukasza Goreckiego nabył wyderkafem 1647 r. za 6.000 zł jego części w Małej Górce cz. Goreczkach w p. pyzdr. (P. 1423 k. 325v). Zapisał 1648 r. 400 zł długu stryjowi Janowi L-mu (Ws. 51 k. 213). Nie mógł to być, rzecz prosta, stryj rodzony, skoro Tomasz był synem Jana. Tomasz żył jeszcze w 1651 r. (Kc. 129 k. 698v), nie żył w 1652 r., kiedy Dorota występowała już jako wdowa (Kc. 130 k. 70v). Wspólnie ze swą siostrą Jadwigą, zamężną Mielińską, dziedziczki Cerekwicy i Słembowa w p. kcyń., sprzedały t. r. owe wsie za 60.000 zł Stefanowi Ostrowskiemu (G. 82 k. 515). W 1653 r. Dorota była już 2-o v. żoną Piotra Malczewskiego (G. 82 k. 665v). Spisywała testament w Goreczkach 22 IV 1683 r., a już nie żyła 18 VI, kiedy ów testament oblatowano. Poleciła pochować się u Bernardynów w Koźminie (Py. 155 s. 37). Syn Jakub.

Jakub, syn Tomasza i Cerekwickiej, zaślubił 15 VI 1665 r. Joannę Malczewską, córkę Macieja z Krzemieniewa i Jadwigi Bogwiedzkiej (LC Oporowo; Py. 156, rok 1693, s. 23). Oprawił jej t. r. sumę posagową 4.000 zł (P. 1425 k. 910v). Od Aleksanda Giżyckiego i jego brata Chryzostoma nabył 1665 r. wyderkafem za 6.670 zł wieś Mystki w p. pyzdr. (P. 1425 k. 900). T. r. zobowiązał się swoje części po rodzicach w Żabich Goreczkach cz. Górce Małej w p. pyzdr. sprzedać za 5.000 zł swemu ojczymowi i szwagrowi w jednej osobie, Piotrowi Malczewskiemu (Ws. 63 k. 824v). Żona jego Joanna z Malczewskich t. r. skwitowała z 3.000 zł posagu swych braci Wojciecha, sędziego surogatora grodzkiego wschowskiego, Piotra, Jakuba, Mikołaja, Jana i Dadźboga Malczewskich (P. 1076 k. 496v). Od brata swej żony, Wojciecha Malczewskiego, podsędka ziemskiego i sędziego surogatora grodzkiego wschowskiego, wydzierżawił 1668 r. pod zakładem 7.000 zł część Bielewa p. kośc. (Ws. 68 k. 352). Części w Żabich Goreczkach w 1683 r., już po śmierci Piotra Malczewskiego, sprzedał jego synowi Wojciechowi za 14.900 zł (P. 63 k. 122v). Oboje z żoną żyli jeszcze 1699 r. (P. 1137 XI k. 36). Ich synowie: Franciszek, Jan Piotr, ur. w Mystkach, ochrzcz. 1 VII 1667 r. (ib.), w l. 1689-1730 żona Jana Granowskiego, nie żyła już w 1743 r., Katarzyna (Katalina), w l. 1699-1705 żona Antoniego Gutowskiego. Franciszek spadek po dziadkach, Tomaszu L-im i Dorocie z Cerekwickich, oraz spadek po rodzicach scedował 1729 r. swemu bratankowi Marcjanowi L-mu, synowi Jana i Włoszynowskiej (P. 1218 k. 92v). Może to ten sam Franciszek występował 1716 r. w Pobiedziskach jako chrzestny (LB Pobiedziska).

3. Franciszek, syn Jana i Pozowskiej, swoje części po rodzicach w Goreczkach sprzedał 1646 r. za 4.000 zł bratu Tomaszowi L-mu (P. 1422 k. 571). Kwitował 1653 r. z sumy 5.000 zł Marcjana L-go i jego żonę Annę z Bieganowskich (Py. 151 s. 156).

Mikołaj, nazwany bratem rodzono-stryjecznym wymienionego wyżej Tomasza, syna Jana, dostał od niego 1641 r. zapis długu 500 zł (P. 1043 k. 255). Mogę więc przyjąć, iż jego ojciec był rodzonym bratem Jana ożenionego z Pozowską. Spisywał ów Mikołaj t. r. wzajemne dożywocie z żoną, Ewą Gorecką (P. 1420 k. 518v)., zaślubiwszy ją 26 XI 1640 r. (LC Czerlejno). Była ta Ewa córką i jedyną spadkobierczynią Jana, dziedzica w Węgierskiem (P. 1043 k. 546v). Mikołaj L. z Węgierskiego w p. pyzdr. płacił 1651 r. podwójnego podymnego z 14 dymów 28 zł (Py. 151 s. 215). Ewa w 1657 r., już jako wdowa, kwitowała się z Michałem Objezierskim dzierżawiącym od r.  1654 Węgierskie (Py. 152 s. 136). Wraz ze swymi nieletnimi dziećmi: Stanisławem, Janem, Franciszkiem, Katarzyną, Dorotą, Urszulą, Jadwigą i Zofią pozywał 1658 r. Andrzeja Przyjemskiego, stolnika koronnego (P. 1829 k. 244). Jako współspakobierczyni zmarłej ciotki Marianny Goreckiej, żony Marcina Paruszewskiego, swoje części we wsi Skąpe i w pustce Sarnowa w p. pyzdr. sprzedała 1673 r. za 250 zł Maciejowi Otto Trąmpczyńskiemu (P. 1426 k. 302). Wieś Węgierskie sprzedała 1677 r. za 16.700 zł Mikołajowi Malczewskiemu (P. 1428 k. 4). Z córek Mikołaja i Goreckiej, Katarzyna wyszła 25 XI 1663 r. w Czerlejnie za Stanisława Gądkowskiego, żył on jeszcze 1672 r., występowała jako wdowa 1701 r., Dorota była w l. 1672-1688 wdową po Janie Czarneckim, a jej drugim mężem był w 1691 r. Stanisław Mosiński. Już nie żyła 1718 r., Jadwiga, w r. 1672 żona Stefana Bobrownickiego, Zofia wreszcie, niezamężna jeszcze w 1672 r. (P. 199 k. 202), potem w l. 1679-1684 żona Tomasza Bardskiego, już nie żyła 1720 r.

1. Jan, syn Mikołaja i Goreckiej, został 1665 r. wspólnie z bratem Franciszkiem i matką skwitowany przez siostrę Katarzynę Gądkowską z dóbr po rodzicach (P. 1076 k. 45). Wspólnie z rodzeństwem, jako dziedzic wraz z nimi Górki Kociełkowej, pozwany był 1672 r. przez Andrzeja Święcickiego (P. 199 k. 202). Nie żył już w 1684 r., kiedy jako jego współspadkobierczynie występowały jago siostry Dorota Czarnecka i Zofia Bardzka (P. 1107 III k. 32).

2. Franciszek, syn Mikołaja i Goreckiej, mąż Krystyny z Rogaczewa Skaławskiej, wdowy 1-o v. po Jakubie Rogowskim, która spisywała w 1672 r. w Żegrowie testament (Kośc. 305 k. 627). Tej żonie swej Franciszek oprawił 1674 r. posag 5.000 zł (P. 1426 k. 891). W 1674 r. oblatował nowy jej testament spisany w Żegrowie 1673 r., w którym polecała pochować się u Bernardynów w Poznaniu, legowała mężowi 4.000 zł zaś bratankowi Stanisławowi Skaławskiemu 3.000 zł (Kośc. 133 k. 177v). Krystyna w 1677 r. nabyła sposobem wyderkafu za 8.000 zł od Wojciecha i Stanisława braci Mierzewskich wieś Brelewo w p. kośc. (P. 1438, niepag). Żyli jeszcze oboje 1679 r. (Kośc. 306 k. 3v), nie żyli już, bezdzietni 1686 r. (P. 1112 VII k. 56). Zob. tablicę 6.

Wojciech L. z Gromadna z żoną Zofią, rodzice Katarzyny, ochrzczonej 11 V 1626 r. (LB Smogulec). Wojciech, w 1628 r. plenipotent Wawrzyńca Chrząstowskiego (N. 176 k. 328). Jan, mąż Anny Przespolewskiej wdowy 1-o v. po Wojciechu Przybińskim, która 1635 r. nabyła sposobem wyderkafu za 3.300 zł od Wojciecha Karnkowskiego wieś Nadborowo w p. kcyń. (P. 1418 k. 611v). Oboje żyli jeszcze 1647 r. (Kc. 129 k. 219v). Wojciech, pisarz grodzki nakielski, 1638 r. zapisał 300 zł Janowi Konarskiemu (N. 178 k. 169). Jan, chrzestny 13 II 1646 r. (LB Gozdowo). Jan, nie żyjący już 1648 r., kiedy wdowie po nim Reginie Szofównie Adam Dadźbóg Baranowski zapisywał dług 1.000 zł (Kc. 129 k. 342). Elżbieta, wdowa po Marcinie Zadorskim 1650 r. Marianna, w 1653 r. żona Chryzostoma Makowieckiego, już nie żyła 1663 r. Anna, chrzestna 21 I 1659 r. (LB Fara, Poznań). Maciej, towarzysz spod znaku zmarłego Starkowieckiego, kasztelana kamieńskiego, 1663 r. (I. Kon. 58 k. 181v). Jakub i jego żona Anna Cucharska nabyli 1669 r. wyderkafem za 7.200 zł od Jana z Konar Malechowskiego Malechowo (Małachowo) i Gaj w p. kośc. (P. 1866 k. 112v). Jadwiga, w 1676 r. żona Jana Stawskiego. Marcjan sumę 2.000 zł zapisaną sobie przez swego brata stryjecznego Jakuba scedował 1682 r. swojej żonie Mariannie Komornickiej (N. 186 k. 80). Panna Marianna, zamieszkująca na Grobli w Poznaniu, zaślubiła 5 X 1692 r. Jana Zielińskiego, a jego świadkiem ślubu był Jakub L. z Nowej Grobli (LC Św. Marcin, Poznań). Jadwiga, pierwsza żona Stefana Bobrownickiego, już nie żyjącego 1696 r. Franciszek w 1698 r. lub przed tą datą zapisał był sumę 1.800 zł Wojciechowi Grzymisławskioemu (G. 90 k. 203).

@tablica: Lubowieccy 6

Ewa, chrzestna 8 VIII 1698 r. (LB Św. Marcin, Poznań). Pani Anna, chrzestna 7 VII 1709 r. (LB Grodzisk).

Marcin żeniąc się z Katarzyną Jerzykowską, córką Marcina i Marianny z Pijanowskich, wdową po Kazimierzu Woźnickim, otrzymał od niej jeszcze przed ślubem w 1706 r. zapis 200 zł(G. 92 k. 104v). Nie żył już 1711 r., kiedy to owdowiała Katarzyna została skwitowana przez swoją matkę, obecnie żonę Michała Kołudzkiego, z dożywocia danego jej przez pierwszego męża a ojca Katarzyny (G. 93 k. 75v). Ta Katarzyna, dziedziczka Kościeszek w p. kon., była już w 1714 r. 3-o v. żoną Józefa Kowalewskiego (I. Kon. 73 k. 297v, 298). Sprzedała 1738 r. Kościeszki za 7.800 zł Andrzejowi Ryszewskiemu (P. 1252 k. 105).

Józef, nie żyjący już w 1711 r., był ojcem Pawła, który żeniąc się z Katarzyną, córką Wojciecha Psarskiego i Heleny z Żychlińskich wdową po Władysławie Brezie, otrzymał od niej 13 X 1710 r., jeszcze przed ślubem, zapis 1.500 zł (I. Kon. 73 k. 59v). Oboje małżonkowie otrzymali 1711 r. od Heleny z Żychlińskich Psarskiej cesję dożywocia wsi królewskiej Krąmpsko w p. kon., za konsensem królewskim z 24 IV 1710 r. Jednocześnie Katarzyna Psarska skwitowała matkę z 4.000 zł (ib. k. 73v, 74). Paweł w 1715 r. posesor wsi Krampsko i Wąsosza (ib. k. 304). Oboje z żoną wwiązani 1723 r. w posesję Trzebuchowa (Boniecki). Paweł nazwany posesorem Trzebuchowa 1726 r. (ZTP 44 k. 1157). Oboje z żoną zawierali 1727 r. kompromis z jej bratem Adamem i bratankiem Maciejem Psarskimi (ib. 76 k. 196). Nie żyli już 1740 r., kiedy występował syn ich Stanisław, brat przyrodni Władysława Walentego Brezy (ib. 77 k. 206). W r. 1742 Stanisław ten brał w zastaw za 1.600 zł od Józefa i Jadwigi z Mąkowskich Grabowieckich, dziedziców części Grzybowa Kościelnego zwanej Barszczyzną (G. 97 k. 577v). Nie żył już w r. 1782. Z żony Marianny Tokarskiej dzieci: Józef, Jan, Antoni, panna Konstancja i Helena, wdowa po Wojciechu Trzcińskim, zostali wtedy skwitowani przez Stefana Górskiego, męża Ludwiki Karsewskiej, i Antoniego Dembińskiego, plenipotenta Antoniego Karsewskiego i Heleny Karsewskiej, wdowy po Ludwiku Dembińskim, z sum należnych w myśl komplanacji zawartej w Rygielewie 9 VI 1779 r. (I. Kon. 82 k. 289). Zob. tablicę 7.

@tablica: Lubowieccy 7

Marcin, dzierżawca folwarku plebańskiego w Ostrzeszowie, i Marianna z Komornickich, rodzice Teresy Jadwigi, ochrzcz. 17 X 1684 r. (LB Ostrzeszów). Jadwiga przez r. 1687 poszła za Marcina Głoskowskiego. Marcin, w 1712 r. mąż Konstancji Krzyckiej, córki Kazimierza i Anny z Radojewskich (I. Kon. 73 k. 160). Jan, nie żyjący już 1719 r., mąż Elżbiety Głembockiej, która była 2-o v. za Jakubem Czarlińskim, 3-o v. za Walentym Jastrzębskim i wtedy także już nie żyła (P. 1171 k. 106v). Teresa umarła 18 VIII 1731 r. (LM Pobiedziska). Panna Teresa z Młodaska, chrzestna 16 VII 1733 r. (LB Bytyń). Barbara, żona Tomasza Węgierskiego, nie żyła już 1752 r. Agnieszka z Lubowic i jej mąż Michał Ciszewski, oboje już nie żyli 1789 r. Felicjan, posesor folwarku Konarzewo, umarł tamże 5 XII 1814 r. (LM Chełmce). Panna Tekla, licząca lat 14, zaślubiła w Inowrocławiu 27 XI 1817 r. Kaspra Dembińskiego z parafii piotrkowskiej. Józefa, żona ur. Wojciecha Lamberta z Kalisza, chrzestna 19 IX 1817 r. (LB Ostrów) Franciszek (de gente nob.), urzędowy tłumacz sądowy w Poznaniu, i Anna Szarafinka (?), rodzice Anny Marianny, ur. w Poznaniu na Chwaliszewie 11 VII 1876 r. (LB Sw. Małgorzata, Poan.).

Wśród wymienionych ostatnio L-ch, tych żyjących w XVII i XVIII wieku, mogą się znajdować łatwo także i ci, pochodzący z Lubowca w p. lipieńskim, a więc herbu Kuszaba.

>Lubrańscy h. Godziemba z Lubrańca, dawniej Ludbrańca w p. brzeskim. Mikołaj nabył 1389 r. Lganowo w p. brzeskim od Jarosława z Pomorzan. Jego żoną była 1398 r. Helszka z Oporowa, siostra Mikołaja, łowczego łęczyckiego. Jak się zdaje, jego synami byli bracia rodzeni Bernard i Stanisław z Wielkiego Lubrańca, występujący w 1443 r. jako stryjowie dokonywujących działy dzieci Bogusława z Ossowej, skarbnika brzeskiego. Ten Bogusław cz. Bogusz wraz z Januszem z Biernacic, jako przedstawiciele rodu Godziembów podpisywali 1433 r. dane przez ziemię brzeską Władysławowi Jagielle przyrzeczenie obrania królem Jagiellończyka. Jeszcze wcześniej, w 1424 r. występował jako Bogusław z Chodowa, a w l. 1418-1423 chyba ten sam Bogusz pisał się z Lubrańca. Czy był to jednak rodzony brat Bernarda i Stanisława, nie wiem. O tym, iż Bernard i Stanisław rodzili się z Oporowskiej, byli więc obaj synami Mikołaja, zdają się świadczyć herby na nagrobku Grzegorza, syna Bernarda. Z tych dwóch braci, Stanisław, dziedzic Świerczyna w p. brzeskim 1424 r., ożeniony ze Stanisławą 1440 r., drugiej swojej żonie Zofii (Ofce), córce Marka z Korabiowic, kasztelana rawskiego, oprawił posag w 1458 r. T. r. wspomniani zrodzeni z niej synowie, Jan i Mikołaj. Adam Świrczyński, którego ustawa ordynacji Lubrańskich z r. 1518 wymienia jako piątego agnata, był niewątpliwie wnukiem lub prawnukiem tego Stanisława.

Bernard z Wielkiego Lubrańca, ożeniony z Anną z rodu Ogonów (Ogończyków), pozostawił sześciu synów, którzy w 1448 r. (niewątpliwie po śmierci ojca) przeprowadzili podział dóbr: Redecz Kalny i Ossowa w p. brzeskim, Chodów i Wiewierze w p. łęczyckim. Owi synowie to: Rupert, Mikołaj, Grzegorz, Jan, Łazarz i Wacław. Z nich, Jan umarł młodo. Mikołaj wpisany 1445 r. na Uniwersytet Krakowski jako "Nicolaus Bernardi dr Ludbrancz" (Alb. stud. I, s. 110), umarł bezdzietnie 1456 r., kiedy czterej żyjący jeszcze bracia dzielili się pozostałą po nim wsią Redecz Kalny.

1. Rupert, zwany też Ruprechtem i Lambertem (Lampertem), wpisany na Uniwersytet Krakowski 1437 r. jako "Rupertus Bernardi de Lubrancz" (ib., s. 90), zrazu duchowny, kleryk diecezji włocławskiej, pisarz publiczny i konsystorza krakowskiego 1444 r., zrzucił suknię duchowną, ożenił się z panną z rodu Boleściców i pozostawił synów: Jana, Bernarda i Mikołaja (Boniecki).

1) Jan, syn Ruperta cz. Lamberta i Boleścicówny, ur. ok. 1456 r., zapisał się 1472 r. na Uniwersytet Krakowski, jako "Johannes Lamperti de Lubranyecz" (Alb. stud. I, s. 207). W 1478 r. zyskał tam stopień mistrza nauk wyzwolonych. Studiował potem w Bolonii i w Rzymie, gdzie przed 1484 r. zdobył doktorat dekretów. Instalowany 2 V 1485 r. na kanonię gnieźnieńską, a 4 II 1489 r. na poznańską. Kanonik włocławski 1490 r., sekretarz królewski 1492 r. Po stryju Grzegorzu dostał 27 X 1493 r. prepozyturę poznańską, a kanonii tamtejszej zrzekł się 4 III 1494 r. na rzecz swego brata Bernarda. Mianowany 1497 r. biskupem płockim, której to infuły nie przyjął stryj Grzegorz. Potwierdzony prze papieża 5 III 1498 r., biskupstwa objąć nie zdążył, bo go po śmierci Uriela Górki wysunięto na biskupstwo poznańskie. Zatwierdzony na stej stolicy przez papieża 22 X 1498 r., objął rządy diecezji jak się zdaje, 7 I 1499 r. Odbył ingres 24 I t. r. Umarł w Buku nocą z 22 na 23 V 1520 r. (Nowacki, Archidjec. Pozn. II). Miał też i mniejsze beneficja. Z nich, kapelanię w Wieliczce za konsensem królewskim rezygnował 1484 r. Mikołajowi, proboszczowi i podżupkowi wielickiemu (MRPS I, nr 1646). Proboszczem skalmierskim był 1497 r. Był też rektorem kościoła parafialnego w Kazimierzu p. kon., przy którym to kościele fundował 1493 r. trzeciego wikariusza kaznodzieję (ib. II, nr 661).

Zajęty był gorliwie powiększaniem i zagospodarowywaniem i tak już znacznego majątku. Do r. 1502 trzymał wieś królewską Boguszyce w p. radziejowskim, którą wtedy, na jego prośbę, dano Jakubowi Pniewskiemu (ib. III, nr 98). W 1509 r. dostał przywilej na lokowanie we wsi Lubrańcu miasta na prawie magdeburskim (ib., nr 8972), ponowiony w 1512 r. (ib., nr 1440). Otrzymał 1510 r. konsens królewski na wykupienie z rąk Wojciecha Redzyńskiego wsi Kunkowa Wola w p. brzeskim (ib. IV, nr 9716). Tę samą wieś wraz z folwarkiem Starczewo zezwolono mu wykupić 1511 r. od braci Jana, Przecława i Andrzeja, zwanych "Brzeczkami" (ib., nr 9825). W 1513 r. dla upamiętnienia faktu, iż w jego domu w Poznaniu urodziła się królewna Jadwiga, król Zygmunt zezwolił, aby probostwo we wsi Bytom, leżącej koło Lubrańca, zostało włączone do kościoła kanoników regularnych Św. Augustyna w Lubrańcu, fundowanego przez biskupa Jana i jego stryja Grzegorza (ib., nr 2001). T. r. dostał też konsens królewski na wykupienie z rąk Jakuba i Feliksa z Grądów oraz ich sióstr, Potockiej i Naropińskiej, miasta Stawiszyna w p. kal. (ib., nr 10565), zaś od syna zmarłego Macieja z Modliboga wsi Płwce w p. radziej. (ib., nr 10566). Ponowny konsens na wykup Stawiszyna od tych samych dotychczasowych posesorów i obrócenia dochodów z tych dóbr na uposażenie doktorów i magistrów fundowanej właśnie przy katedrze poznańskiej szkoły, dostał w 1518 r. (ib., nr 11650). W tym samym celu pozwolił mu król 1519 r. wykupić wieś Kurza w p. kal. od Abrahama Giżyckiego (ib., nr 12252). T. r. wspólnie z bratem Mikołajem, wojewodą poznańskim, otrzymał wieś Kunkowo z folwarkiem Starczewo prawem dziedzicznym, podczas gdy dotąd obaj oni trzymali je w sumie 1.600 grz. (ib., 3167). Bratu temu Mikołajowi w 1513 r. dał połowę miasta Lubrańca i wsi: Kunkowa Wola, Kalny Redecz, Kazomy, Żydowo, Wrzosowo w p. brzeskim i Bicz w p. radziejowskim (ib., ne 10419). Wspólnie z tym bratem założył w 1518 r. potwierdzoną przez króla 5 V t. r. ordynację składającą się x następujących dóbr: Lubraniec Wielki i Mały, Kalny Redecz, Kunkowa Wola, Kazomy, Krowice, Siemionowo, Kwilino, Janiszewo, Żydowo, Wrzosowo, Przyborowo, Biernacice, Bicz, Biskupice, Chodów, Wiewierze, Psary, Szczecin w p. brzeskim, radziejowskim, łęczyckim i przedeckim (ib., nr 2786). Dziedziczenie owej ordynacji miało następować w ściśle określonej kolejności: 1) Potomstwo męskie Mikołaja, wojewody poznańskiego (córki wojewody miały otrzymać tylko posagi, po 500 zł węg. każda), 2) Potomkowie Tomasza, starosty piotrkowskiego, 3) Potomkowie ojca tego Tomasza, Bernarda z Biernacic, kasztelana brzeskiego, 4) Potomkowie Laskarego z Biernacic, 5) Potomkowie Adama Świerczyńskeigo, wiodącego się z Lubrańca, 6) Potomkowie Jana Feliksa z Paniowa (Boniecki).

Biskup Jan przyjął do swego herbu wyjednując u króla nobilitację kilku osób. I tak w 1504 r. wspólnie z bratem Mikołajem oraz Feliksem z Paniowa, ks. Stanisława ze Strzelec, kanonika skalmierskiego (MRPS III, nr 1461). Potem już sam w 1508 r. pokojowca swego Stanisława z Bochni (ib. IV, nr 8972), a w 1511 r. Łukasza z Ciechanowa (ib., nr 1141)

2) Bernard, syn Ruperta cz. Lamberta, ur. ok. 1460 r., zapisany na Uniwersytecie Krakowskim 1474 r. jako "Bernardus Lamperti de Lubraniecz" (Alb. stud. I, s. 215). Sekretarz królewski, kapelanię w Słomnikach cedował 1484 r. za zezwoleniem królewskim Piotrowi z Kozłowa (MRPS I, nr 1645). T. r. kapelanię w Tłokini cedował Bodzęcie z Komornik (ib., nr 1712). Kanonik krakowski 1490 r., archidiakon lubelski 1493 r., kanonik poznański 1494 r., proboszcz Św. Floriana w Krakowie i średzki 1497 r. Umarł mając lat 38 dnia 26 II 1499 r. i pochowany został w katedrze poznańskiej. gdzie nagrobek wystawił mu brat Jan (Łukaszewicz; Nowacki).

3) Mikołaj Gardzina, syn Ruperta cz. Lamberta, dworzanin królewski, chorąży nadworny, mianowany kasztelanem spisimirskim 21 XII 1492 r. (MRPS II, nr 66, 70), kasztelan lędzki w l. 1494-1500 (G.), gnieźnieński już 21 V 1501 r. (MRPS II, nr 1549), wojewoda kaliski zapewne w końcu t. r., bo nim był już 7 I 1502 r. (ib. III, nr 79), wojewodą poznańskim mianowany 16 VI 1511 r. (ib. IV, nr 1206). Był i wojskim łęczyckim, którego to urzędu zrzekł się po śmierci Jana Olbrachta (ib. III, nr 1216). Na czas nieobecności królewskiej obok Andrzeja z Tęczyna, wojewody sandomierskiego, 18 VIII 1522 r. mianowany dowódcą wszystkich wojsk, a to z racji choroby Mikołaja Firleja, kasztelana krakowskiego i hetmana koronnego (ib. IV, nr 13330). Trzymał też kilka starostw grodowych. Najpierw brzeskie w l. 1501-1502. Dnia 7 I 1502 r. dostał konsens na wykupienie starostwa radziejowskiego z rąk Rafała z Leszna, syna zmarłego marszałka (ib. III, nr 79), ale tej królewszczyzny nie wykupił. w 1507 r. był starostą łęczyckim (ib. IV, nr 207). W 1518 r. także i przedeckim (ib., nr 2793, 3370). Oba te starostwa, łęczyckie i przedeckie wskutek jego rezygnacji zostały oddane 22 II 1524 r. jego zięciowi Russockiemu (ib., nr 13799). Miał też w posiadaniu Mikołaj królewszczyzny niegrodowe oraz dostawał od króla zapisy innego rodzaju. W 1494 r. dostał konsens na wykupienie od Małgorzaty, wdowy po Stanisławie z Denowa, i jej syna Jana wsi Kamiona w p. kal. (ib. II, nr 358), Glinna w p. sier. od Jana i Elżbiety małżonków Dublińskich (ib., 447), Brzegu i Luboli od Jana i Doroty, syna i córki Barbary z Bużenina (ib., nr 448) i na tych dwóch wsiach zabezpieczenie 220 grz. i 200 zł węg. (ib., nr 455). W 1496 r. król odnowił mu zapis dany na Luboli w 1440 r. Jakubowi z Lubina (ib., nr 578). Otrzymał 1498 r. dożywotnio stacje z miasta Stawiszyna i wsi sąsiednich (ib., nr 1325), a w 1499 r. ponowne zezwolenie na wykupienie Glinna, tym razem z rąk Mikołaja Wiesiołowskiego (ib., nr 1347), i Winiar w p. sier. z rąk Łukasza Kiełbasy z Tymieńca, wedle zobowiązania uzyskanego w r. 1497 od tego Łukasza (ib., nr 1349; I. Kal. 4 k. 529). Za zasługi połozone w walkach z Tatarami na Podolu jeszcze za panowania króla Kazimierza, i potem w czasie wyprawy Olbrachta po koronę węgierską otrzymał 1501 r. zapis na Luboli 110 grz. i 100 zł węg. (MRPS III, nr 1556) i taką samą sumę na wsi Brzeg (ib., nr 1557). Otrzymał konsens 1502 r. na wykupienie od Jana Lasockiego Śremu z przyległymi wsiami (ib. III, nr 253), ale nie wykupił tej królewszczyzny. Za zezwoleniem królewskim Glinno zastawił 1503 r. Bartłomiejowi Bartochowskiemu (ib., nr 734), a Lubolę Głowackim (Boniecki). Otrzymał 1504 r. zezwolenie królewskie na trzymanie nadal stacji ze Stawiszyna (MRPS III, nr 1384). Dał mu król 1506 r. asygnatę na 20 bałwanów soli z żup krakowskich (ib., nr 2709). Dostał 1513 r. konsens na wykupienie od Jana, Mikołaja, Stanisława i Tomasza Swarackich Osmolina, którą to wieś odstąpił zaraz Mikołajowi Boruchowskiemu (ib. IV, nr 2062, 2063). Pozwolono mu 1515 r. wykupić od Mikołaja Dębnickiego młyn słodowy w Gnieźnie (ib., nr 2501) i t. r. otrzymał od króla daninę zbożową i peniężną od klasztorów owińskiego i Św. Jana za murami Poznania, które to daniny winien był wykupić z rąk Jana Pampowskiego, starosty średzkiego. Jednocześnie dostał przypadłe królowi dobra Zegrz cz. Zgierz i folwark Rataje z zagrodnikami koło Poznania (ib., nr 2514). W trzy lata potem, w r. 1518 otrzymał połączone razem sumy 314 zł węg., 200 zł w półgroszkach i 325 grz., dane niegdyś przez króla Kazimierza Piotrowi z Szamotuł, wojewodzie poznańskiemu, na Zgierzu, Ratajach, Wielkich i Małych Łęgach (ib., nr 2676). W 1515 r. dostał od króla konsens na wykup konnego młyna słodowego w Łęczycy, a ściślej mówiąc jednej czwartej przemiału tego młyna, z rąk mieszczan łęczyckich, Jana Leszka oraz Małgorzaty i Doroty Warzoszkowej (ib., nr 10528). W czasie sejmu piotrkowskiego 1519 r. dostał jedną trzecią młyna konnego w Łęczycy i t. r. na jednej czwartej owego młyna zapis 200 kop groszy i 20 grz. (ib., nr 2883, 2973). W 1521 r. otrzymał zezwolenie królewskie, by na połowie czwartej części tego młyna zapisać 316 zł dla fundowanego przez siebie ołtarza w kaplicy zamku w Lubrańcu (ib., nr 13072). Był też w posiadaniu dworu w Piotrkowie, który w 1523 r., na wypadek jego śmierci lub cesji, król obiecał Krzysztofowi Szydłowieckiemu (ib., nr 4376).

A oto jego transakcje dotyczące dóbr dziedzicznych, względnie nabywanych lub zbywanych wieczyście. Od Łukasza z Górki kupił 1504 r. części wsi Uniątki (dziś Humiętki) koło Krobi w p. kośc. (P. 1390 s. 15). Za konsensem królewskim z r. 1504 od Teodoryka, biskupa lubuskiego kupił dobra jego biskupstwa, to jest miasto Kazimierz z przyległymi wsiami: Nieświatów Wielki i Mały, Mokra, Bieniszew, Lubiec, Kamienica, Sławolidź (dziś Sławoludź), Gadów, Czartów, Biskupice (dziś Biskupie), Łęży, Kozarzew w p. kon., Przybysław w p. pyzdr. (I. Kal. 9 k. 136). Tę transakcję król potwierdził w 1505 r. (MRPS III, nr 1377, 2046). Dla Kazimierza uzyskał 1505 r. odnowienie prawa magdeburskiego, ustanowienie tygodniowych targów w poniedziałki i obniżenie na lat sześć opłaty przez mieszczan stacji z 20 grz. na 14 grz. (ib., nr 2177, 2192). Miasto i wieś Kwiatkowo w p. kal. sprzedał t. r. za 1.000 grz. Janowi Piątkowskiemu (P. 1390 k. 75). Od Chebdy Górskiego otrzymał 1509 r. zobowiązanie rezygnowania sobie za 25 grz. części wsi Święta w p. gnieźn. (G. 19 k. 111v). Od Jana Siedleckiego kupił 1511 r. za 100 grz. oba Bodzewa w p. kośc. (P. 786 s. 282). Części Uniątek sprzedał t. r. za 200 grz. bratu Janowi, biskupowi poznańskiemu (ib. s. 322). W 1512 r. od ks. Mikołaja, dziedzica i plebana w Dzierzbinie, kupił za 100 grz. połowę wójtostwa w Gadowie w p. kon. (P. 786 s. 334). Na mieście Kazimierzu i na wsiach przyległych sprzedał 1512 r. za 200 grz. czynsz roczny wyderkowy 16 grz. wikariuszom katedry poznańskiej (ib. s. 354). T. r. od Jonasza Siedleckiego kupił za 400 grz. jego części w obu Bodzewach (ib. s. 373). Od Macieja Głowackiego, chorążego sieradzkiego, kupił 1513 r. za 1.000 zł węg. Siemianowo oraz Kwilino z folwarkiem Siedliska w p. kruszw. (MRPS IV, nr 10420) i jednocześnie od Tomasza z Lubrańca za 2.500 zł węg. połowę miasta Lubrańca z wsiami: Janiszewo, Krowice, Toporzyszczewo, Biernacice, Przedborowice (!), połową Biernacic (!) i Małego Lubrańca (ib., nr 10421). Od brat Jana otrzymał zobowiązanie sprzedania za 500 zł węg. wsi Bicz w p. radziej. co w 1513 r. poręczył Jan Leszczyński, podkomorzy kaliski (P. 865 k. 297). T. r. sprzedał wieś Przybysław w p. pyzdr. za 600 grz. JakubowiBoturzyńskiemu (P. 786 s. 408). Otrzymał 1516 r. w dziedziczne władanie połowę wsi Gawronki w p. brzeskim i Stanomino w p. inowrocł., które po śmierci Mikołaja Kalinowskiego prawem kaduka dostały się królowi (MRPS IV, nr 11012). Jak już widzieliśmy, wspólnie z bratem biskupem poznańskim ustanowił w 1518 r. ordynację. T. r. od Stanisława Ostroroga, kasztelana kaliskiego, kupił za 450 grz. połowę wsi Czerniec cz. Nowawieś w p. kon. (ib., nr 2793). Umarł w 1524 r., między 22 II a 30 IV (ib., nr 4448, 13799).

Żoną Mikołaja Gardziny była Jadwiga Żychlińska, córka Jana, pisząca się z Zagórzyna. Na Gadowie w 1509 r. Mikołaj oprawił jej 400 zł węg. posagu (P. 786 s. 101; Py. 24 k. 149v). W 1520 r. jej to obok podkanclerzego Tomickiego, kasztelana poznańskiego Górki, kasztelana kruszwickiego Kaczkowskiego i ks. Stanisława ze Strzelec, kanonika poznańskiego i płockiego, powierzył opiekę dzieci swych z nią zrodzonych (MRPS IV, nr 3770). Jadwiga, już jako wdowa, synowi Grzegorzowi dała za opiekunów 1526 r. Mikołaja Działyńskiego, podkomorzego dobrzyńskiego, i Kaspra Kaczkowskiego, dworzanina królewskiego (ib., nr 14503). T. r. syna tego ustanowiła dziedzicem i spadkobiercą dóbr: Zagórzyn, Pamięcin, Żegocin, Proszków Wielki i Mały, Kliszewo, Podlesie, Dojutrów i Gadów w p. kal. (ib., nr 14504). Jako dziedziczka w Zagorzynie, Pamięcinie, Proszkowie i Żegocinie, pozywała 1530 r. Wojciecha Ciświckiego z Żernik (I. i D. Z. Kal. 7 k. 460v). Żyła jeszcze 1532 r. (I. Kon. 2 k. 265v). Prócz wspomnianego wyżej syna Grzegorza, Mikołaj Gardzina miał jeszcze następujące córki: Dorotę, w 1512 r. żonę Wincentego Świdwy z Szamotuł, kasztelana gnieźnieńskiego, Barbarę, w 1516 r. żonę Jana Opalenickiego (Opalińskiego), już nie żyjącą w 1533 r., Annę, w l. 1542-1546 żonę Mikołaja Russockiego, kasztelana biechowskiego, wdowę w l. 1549-1564, Zofię, w l. 1533-1550 za Mikołajem Świenickim cz. Niewierskim, już nie żyjącą w 1561 r., wreszcie Jadwigę, jeszcze niezamężną w r. 1534 (I. Ko.n 2 k. 351v, 354), t. r. żonę Macieja Opalińskiego, z którym żyła jeszcze 1537 r., zmarłą w r. 1558 lub 1559.

Grzegorz Gardzina, jedyny syn Mikołaja, wojewody poznańskiego i Żychlińskiej, spadkobierca ustanowionej przez ojca i stryja biskupa ordynacji, otrzymał krótko po śmierci ojca, 30 IV 1524 r. przywilej królewski zachowujący go na dalsze pięć lat w posiadaniu wsi Zgierz i Rataje (MRPS IV, nr 4448). Ożenił się z Anną, córką Jana z Oporowa, wojewody brzeskiego, który w dzień ślubu, 29 IX 1532 r. zapisał mu za nią w posagu 2.000 zł (P. 874 k. 155). Tego samego dnia Grzegorz na połowie swych dóbr oraz na całym dworze w Kazimierzu i folwarkach Kazimierskim i Nieświatowskim oprawił jej 4.000 zł posagu (P. 1393 k. 534). Umarł przed 15 VI 1533 r., kiedy to Anna z Oporowa, już jako wdowa, wyjednała królewskie potwierdzenie danej sobie przez męża oprawy (MRPS IV, nr 17114). Ordynacja, wedle ustawy z r. 1518, dostała się teraz Tomaszowi L-mu, ale dobra nie objęte nią dziedziczyły siostry, względnie ich potomstwo. Dotyczyło to miasta Kazimierza i wsi: Lubiec, Łężyn, Sławoludź, Nieświastów, Kamienica, Biskupie, Kozarzewo, Nowawieś, Czartów wraz z pustkami Radwaniec, Krążel i Kuczkowo, oraz wsi Mokra i Bieniszew w p. kon., dalej sumy na cle w Brześciu Kujawskim i połowy posagu, który Jan z Oporowa zapisał był Grzegorzowi (P. 1393 k. 683). Jak widzieliśmy, dobra powyższe były w części poddane oprawie Anny z Oporowa. Układała się tedy ze spadkobiercami męża w 1533 r. (I. Ko.n 2 k. 300). Chyba niedługo potem poszła 2-o v. spadkobiercę ordynacji Tomasza L-go.

2. Grzegorz, wpisany jednocześnie z bratem Mikołajem (zob. wyżej) na Uniwersytet Krakowski 1445 r., jako "Gregorius frater germanus eiusdem", to znaczy Mikołaja, nazwanego wyraźnie synem Bernarda (Alb. stud. I, s. 110). Żupnik krakowski w l. 1470-1477, sekretarz królewski 1475 r. (MRPS I, nr 1340), wielkorządca krakowski w l. 1479-1489, pleban u Św. Jana w Lubrańcu, archidiakon krakowski 1479 r. otrzymał t. r. zezwolenie na scedowanie kanonii sandomierskiej Janowi Rzeszowskiemu (ib., nr 1522), proboszcz Św. Floriana w Krakowie 1483 r. (ib., nr 1596) podkanclerzy koronny i proboszcz skalmierski 1484 r. (ib., nr 1623), proboszcz poznański w l. 1492-1493 (P. 22 k. 202), dziekan krakowski w l. 1494-1498, podkanclerstwa zrzekł się 1497 r., nie przyjął ofiarowywanego sobie t. r. biskupstwa płockiego. W Lubrańcu wymurował kościół, wyposażył i oddał kanonikom laterańskim, a w r. 1497 wyjednał utworzenie kolegiaty, na co zapisał 500 zł węg. Na pomnożenie tej fundacji zakupił 1398 r. za 700 zł dożywotni czynsz ze starostwa radziejowskiego, wynoszący 35 zł (Boniecki; MRPS II, nr 1244). Umarł 23 IV 1500 r. Na jego nagrobku w Krakowie dziś już nie istniejącym, widniały herby: Godziemba, Ogończyk, Sulima i nałęcz (Boniecki).

3. Łazarz, syn Bernarda , z Wielkiego Lubrańca, podsędek brzeski 1481 r., z nieznanej mi żony pozostawił córkę Dorotę, w l. 1473-1485 żonę Wojciecha z Tolibowa (MRPS I, nr 975, 1777; Boniecki).

4. Wacław, najmłodszy syn Bernarda, wpisany w 1443 r. na Uniwersytet Krakowski (Alb. stud. I, s. 106), pisał się z Kalnego Redcza 1464 r. Z nieznanej mi żony synowie jego Uriel i Bernard. Pierwszy z nich wpisany na Uniwersytet Krakowski (Boniecki).

Bernard, syn Wacława, pisał się z Biernacic i Lubrańca, jako synowiec podkanclerzego Grzegorza świadczył 1497 r. wraz z innymi jego bratankami przy fundowaniu kanoników regularnych w Lubrańcu (ib.). T. r. otrzymał część w Lubrancu Wielkim skonfiskowaną Maciejowi Sieroszewskiemu, jak również dobra skonfiskowane Piotrowi z Kalinowca w p. brzeskim (MRPS II, nr 968). Już będąc skarbnikiem brzeskim, dostał 1498 r. dobra skonfiskowane Janowi Redeckiemu, Kruków i Redecz, jak również części Anny, żony Chebdy z Lubrańca, Skierki z Brzezia i Zabłocie Ustrońskiego, wszystko w p. brzeskim (ib., nr 1148). Boniecki sądził, że ów Bernard był identyczny z Bernardem występującym w aktach brzeskich w l. 1496-1497 jako miecznik brzeski, w 1499 r. jako tamtejszy pdkomorzy, a mąż t. r. Katarzyny. Byłaby więc owa Katarzyna jego pierwszą żoną. O bernardzie, synu Wacława, wiem jeszcze tyle, że został kasztelanem brzeskim (Boniecki przypuszcza, iż ok. 1501 r.). Umarł przed 19 II 1507 r., kiedy kasztelnia brzeska, wakująca po nim, dostała się Oporowskiemu (MRPS IV, nr 8326). Wdowa po kasztelanie, Barbara z Kretkowa, ułożyła się 1509 r. ze swym bratem Mikołajem, wojewodą inowrocławskim, który zobowiązał się uiścić w kilku ratach jej posag 1.000 zł (ib., nr 514). Skwitowała go z tej sumy w 1512 r., otrzymując wtedy zobowiązanie od brata, iż w 1513 r. złoży dla niej jeszcze dodatkowo do wiernych rąk sumę 400 zł (ib., nr 10342). Rozrachunki posagowe robione tak późno, już po śmierci męża, mogłyby świadczyć o tym, iż zawarcie tego małżeństwa nie na długo ową śmierć poprzedziło. Nie z tego więc zapewne małżeństwa pochodziły dwie córki Barnarde, Małgorzata, w 1511 r. żona Wacława Tolibowskiego, i ANna, w r. 1512 za Wincentym Malskim. Jedyny znany mi syn Bernarda, Tomasz, zapewne również pochodził z innego związku małżeńskiego, może ze wspomnianej wyżej Katarzyny. Można jednak wątpić czy był on jedynym synem. W 1518 r. istniało chyba jakieś liczniejsze męskie potomstwo Bernarda, inaczej bowiem trudno sobie wytłumaczyć umieszczenie w statucie ordynacji na trzecim miejscu, zaraz po Tomaszu, jako uprawnionych do dziedziczenia potomków ojca tego Tomasza. Nie można przecie przypuszczać, by potomstwu córek Bernarda fundatorzy przyznawali prawa, których nie przewidywali dla córek samego fundatora. O nich ustawa przecie milczy!

Tomasz, syn Bernarda, kasztelana brzeskiego, jako nieletni zwolniony 1509 r. od udziału w wyprawie wojennej (ib., nr 9262), a na prośbę biskupa Jana ponowił to zwolnienie w 1511 r., tym razem na lat pięć. Tomasz bawił wtedy na naukach za granicą (ib., nr 9957). W 1515 r. otrzymał od króla poręczenie, iż trzymanej przezeń połowy miasta Piotrkowa i miasta Tuszyna w ziemi sieradzkiej w ciągu czterech lat z rąk jego nie wykupi (ib., nr 10567). Znów za wstawiennictwem stryja biskupa oba te miasta dostał 1518 r. w dożywocie (ib., nr 11653). Dworzanin królewski i cześnik królowej Bony, uwolniony był w 1520 r. dwa razy, w styczniu i we wrześniu od udziału w wyprawie pruskiej (ib., nr 3197, 12721). T. r. za protekcją biskupa król pozwolił mu wykupić miasto Śrem z przyległymi wsiami z rąk Lasockiego, podkomorzego poznańskiego (ib., nr 12582). Tego wykupu, jak się zdaje, nie dopełnił. Dostał 1533 r. dożywociem dwór na przedmieściu Piotrkowa (ib., nr 16888). Za protekcją Bony otrzymał 15 IV 1534 r. urząd podkomorzego poznańskiego (ib., nr 17523), a 25 XI 1535 r. mianowany został kasztelanem brzeskim (ib., nr 17946). W r. 1537, kiedy z rozkazu królewskiego udawał się na sejmik brzeski, zamordowany został w drodze w lesie koło Konina przez ludzi Mikołaja Russockiego, kasztelana biechowskiego, męża wojewodzianki poznańskiej Anny Lubrańskiej. Ciało jego zostało przewiezione do Konina, gdzie 18 V woźny dokonał wizji (I. Kon. 3 k. 58v). Sprawa przeciwko Russockiemu, oskarżonemu o zniewagę majestatu, nalazła się potem na sejmie piotrkowskim, gdzie zabójcę skazano na infamię i urtatę dóbr. W końcu jednak przywrócono go do praw, za wstawiennictwem Jana i Izabeli Zapolyów (MRPS IV, nr 19532). To zabójstwo było następstwem procesu, jako toczył się między Tomaszem L-im a córkami wojewody o spadek po wojewodzicu Grzegorzu. One uważały się za dziedziczki miasta Kazimierza z przyległościami, on, jako spadkobierca ordynacji również i do tych dóbr rościł sobie prawa (I. Kon. 3 k. 11v-14). W dodatku ożenił się z wdową po Grzegorzu L-im, Anną z Oporowa, wojewodzianką brzeską, która na dobrach kazimierskich miała zapisaną oprawę. Od drugiego męża dostała zapis dożywotniej sumy 2.000 na mieście Gembice (MRPS IV, nr 19103). To królewskie miasto trzymała potem ona sama (G. 264 k. 28). W r. 1538, jeszcze jako wdowa, występowała wraz ze swym synem Wawrzyńcem MRPS IV, nr 19147) w 1541 r. była już ponownie zamężna za Janem Woźnickim, podkomorzym łęczyckim. Rezydowała wówczas w Kazimierzu i tam doścignął ją pozew ze strony Mikołaja Russockiego, zabójcy jej męża (I. Kon. 3 k. 278; G. 32 k. 290v). Wspólnie ze swym trzecim mężem, jako posesorka połowy Kazimierza, procesowała się z siostrami i siostrzeńcami swego pierwszego męża jeszcze i w r. 1542 (G. 32 k. 321v, 322). Dnia 19 III 1545 r. otrzymała konsens na wykupienie za 500 zł części miasta Gembic z rąk swoich braci (MRPS IV, nr 21925). Nie wiem, czy nie była już wtedy znów wdową? Po raz czwarty wyszła za Jakuba Drzewickiego, starostę inowłodzkiego i lubocheńskiego. Już jako Drzewickiej, doręczono jej 1546 r. w Kazimierzu pozew ze strony siostrzeńców jej pierwszego męża, to jest Jana Świdwy z Szamotuł i Andrzeja Opalińskiego, występujących w charakterze dziedziców Kazimierza (I. Kon. 4 k. 286v). Jeszcze w 1559 r. miała na dobrach kazimierskich swój posag 4.000 zł, oprawiony jej ongiś przez Grzegorza L-go (P. 900 k. 569). Drzewicki umarł w 1563 r., Anna jako wdowa żyła jeszcze w 1576 r., trzymając starostwo lubocheńskie (Pawiński, Małopolska). Córka Tomasza i Oporowskiej - Zofia, w l. 1564-1575 żona Jakuba Odrowąża Chlewickiego. Syn - Wawrzyniec.

Wawrzyniec, syn Tomasza, kasztelana brzeskiego, i Oporowskiej, spadkobierca ordynacji lubrańskiej, odziedziczył wraz z nią i procesy ze spadkobiercami wojewodzica Grzegorza L-go. Z racji tych procesów król w 1540 r. dobra lubranieckie wziął w sekwestr i zlecił w administrację Janowi Tarnowskiemu, kasztelanowi krakowskiemu, Januszowi Latalskiemu, wojewodzie poznańskiemu, i Andrzejowi z Górki, kasztelanowi poznańskiemu (MRPS IV, nr 20193). Latalski i Górka jako opiekunowie dzieci Tomasza, zdeponowali 1543 r. w klasztorze w Kazimierzu dwie skrzynie zawierające dokumenty dotyczące Lubrańca oraz wsi: Psary, Strzeszyno, Pyszków w ziemi sieradzkiej (I. Kon. 3 k. 370v). Wawrzyniec pozywał 1546 r. małżonków Russockich o opanowanie siłą dóbr lubranieckich (ib. 4 k. 286v), zaś w 1550 r. pozew z jego strony przeciwko Opalińskim, synowi i córce wojewodzianki Jadwigi L-ej, złożono w Kazimierzu (I. Kon. 5 k. 212). W 1556 r. z dochodów dóbr lubranieckich pobierał jedynie roczną pensję w wysokości 400 zł na swe utrzymanie, zanim król nie rozstrzygnie sporu o te dobra między nim a "panami z Lubrańca", co obiecywał zrobić na pierwszej sesji zbliżającego się sejmu warszawskiego (MRPS V, nr 7603). Sekwestratorem tych dóbr był Erazm Kretkowski, kasztelan gnieźnieński. Wawrzyniec, dworzanin pokojowy królewski, udając się 1557 r. na wyprawę inflancką, wziąłod Kretkowskiego 300 zł (Py. 176 k. 99v). Doszło wreszcie do ugody między stronami w 1559 r. Wawrzyniec wykupił prawa wszystkich potomków i spadkobierców wojewody Mikołaja Gardziny Ł-go (I. Kal. 29 s. 266). T. r. Andrzej Opaliński skwitował go z 3.000 zł na poczet należnych sobie 15.000 zł za dobra Lubranieckie (P. 900 k. 353). Janowi Świdwie z Szamotuł wypłacił t. r. 400 zł na poczet takiej samej sumy, zapisanej kiedyś przez zmarłego wojewodę poznańskiego (ib. k. 449). Skwitowała go też w 1561 r. Anna L-a, wdowa po Russockim kasztelanie biechowskim (P. 903 k. 375). Pozywał 1562 r. Stanisława Latalskiego, starostę inowrocławskiego, jako syna i spadkobiercę zmarłego Janusza Latalskiego, wojewody poznańskiego, kiedyś sekwestratora i administratora dóbr lubranieckich, o złożenie rachunków z okresu administracji ojcowskiej, to jest za lata 1540-1545 (G. 41 k. 28). Ożenił się z Katarzyną Sierakowską, córką Jana, kasztelana lędzkiego. Nie żył już w 1564 r., prawdopodobnie już 15 IV t. r. Katarzyna była wdową (MRPS V, nr 9415). T. r. jako jedyna spadkobierczyni Wawrzyńca występowała siostra Zofia zamężna Chlewicka (I. Kal. 29 s. 237). W 1575 r. Zofia z Niewierskich Żegrowska, córka wojewodzianki Zofii L-ej, w dopełnieniu zobowiązania danego przez swego ojca w czasie sejmu piotrkowskiego, potwierdziła na rzecz Chlewickiej, jako spadkobierczyni Wawrzyńca L-go, dokonaną w 1559 r. rezygnację części przysądzonych przez króla dóbr lubranieckich (R. Kal. 4 k. 235a). Zob. tablicę.

Nie wiem w jakim stosunku do powyższych pozostawała Małgorzata z Lubrańca, w r. 1485 żona Jana Karnkowskiego, skarbnika inowrocławskiego (MRPS I, nr 1757). Była może córką Łazarza a siostrą Doroty Tolibowskiej?

Dobra Kapusty i jego synów, Jana i Macieja skonfiskowane 1497 r. (Arch. Kom. Hist. IX, s. 277). Dorota, córka Kapusty L-go, dziedzica w Chorzępinie w p. sier., była w 1533 r. żoną Macieja Golińskiego z p. konińskiego (Z. Kon. 6 k. 78).

@tablica: Lubrańscy h. Godziemba

Jan Łaskarz L. dostał 1511 r. konsens królewski na wykupienie wsi Lubola w z. sieradz. od Macieja Głowackiego (MRPS IV, nr 10095). Ponieważ stało się to za instancją biskupa Jana, możnaby w tym Łaskarzu dopatrywać się jego bliskiego krewnego. Król w 1518 r. zabronił mu dopuszczać się bezprawi w tej dzierżawie królewskiej, pod zakładem 100 grz. (ib., nr 11380). Na tej wsi oprawił Łaskarz 1519 r. posag żonie swej Małgorzacie (ib., nr 12123). Nie żył już 18 VIII 1531 r., a Małgorzata była wówczas 2-o v. żoną Jana Podłęskiego z Biernacic. Jedyną spadkobierczynią zmarłego była urodzona z Małgorzaty jego córka Anna. Mocą dekretu królewskiego wieś Lubola została wówczas wykupiona z jej rąk za sumę 1.076 zł i za tyle samo oddana Piotrowi Opalińskiemu, kasztelanowi lędzkiemu. Anna dostała też wtedy od ojczyma zobowiązanie uiszczenia sobie 100 grz. (ib., nr 16126-16128, 16130). Marcin Wilczyński cz. Bieganowski, dziedzic w Redczu Kątnym w p. pyzdrskim, zobowiązał się w 1571 r. stawić do akt Katarzynę Łaskarzównę L-ą, aby aprobowała zapisy dane przez niego Marcinowi Słoneckiemu (G. 51 k. 227).

Wojciech L. występował 1528 r. jako stryj Katarzyny Pąchowskiej, żony Macieja Wroniawskiego (Z. Kon. 6 k. 42v). Andrzeja L-go, już nie żyjącego 1530 r., córka Anna była wówczas żoną Marcina z Pęcławia (MRPS IV, nr 5777). Barbara L., w 1543 r. żona Wojciecha Broniowskiego.

>Lubrecht h. własnego, rodzina nobilitowana w Czechach 1745 r. (Ledebur). Jan Krzysztof i jego żona Karolina Konstancja z Jaskóleckich wydzierżawili 1767 r. od Józefa Mielżyńskiego, kasztelana poznańskiego, na trzy lata miasto Obrzycko z przyległymi wsiami (P. 1344 k. 127).

>Lubsińscy, Lubszyńscy, czasem Lubczyńscy h. Łabędź z Lubsina w p. radziejowskim. Fridanus (Fridant cz. Ferdynand) L., mąż Doroty Obielawskiej, przez jej brata Jana dopuszczony został 1508 r. z tytułu jej posagu do posesji wsi Obielawy w p. gnieźn. (Kc. 8 k. 119). Jan L., wuj Doroty, córki Mikołaja Pąchowskiego, żony Mikołaja Łuczydleńskiego 1533 r. (Z. Kon. 6 k. 74). Zofia, w l. 1543-1546 wdowa po Wojciechu Roli z Grabienic.

Andrzej z p. radziejowskiego i żona jego Barbara dostali oboje w 1545 r. zapis 100 zł od Erazma Oporowskiego, starosty kruszwickiego (P. 884 k. 52). Na wsi Potułowo i na borze zwanym Rybny w p. radziejowskim oprawił t. r. posag 500 zł tej żonie, nazwanej tutaj Barbarą Nowojczanką (P. 1395 k. 173). Nabywszy wspólnie ze swym stryjecznym bratem Walentym L-m od Jadwigi, córki Jakuba Janowskiego Gniewosza, a żony sławetnego Sebastiana, obywatela radziejowskiego, części wsi Ossowna i nowolokowanej Wola, dał je wieczyście t. r. temuż bratu stryjecznemu (ib. k. 166). Wspólnie z żoną, nazwaną tym razem szlachetną i sławetną Barbarą Romanówną, swoje części w Potułowie Wielkim wraz z borem Rybnym w Gradowie dał 1546 r. temu Walentemu (ib. k. 249v). W 1553 r. ów Andrzej, już jako szlachetny i sławetny burmistrz poznański, występował przeciwko Janowi Tuczeńskiemu o dług 127 zł (P. 894 k. 242). Burmistrzem był jeszcze 1554 r. (MRPS V, nr 6669). T. r. otrzymał serwitoriat królewski (ib., nr 6697) i był też administratorem Górków (W. 21 k. 10v). W imieniu własnym i żony Barbary dane im przez Łukasza Górkę, wojewodę poznańskiego, dożywotnie użytkowanie wsi Bukowiec w p. pozn. cedował 1572 r. Jakubowi Rokossowskiemu, podkomorzemu poznańskiemu (P. 920 k. 230). Andrzej L. skwitowany został 1584 r. z sumy 150 zł przez syna i córkę Jadwigi Janowskiej, żony sławetnego Jana Prosiątko, obywatela i wójta radziejowskiego (P. 942 k. 402). Nie żył już 1588 r. (P. 949 k. 363). Synem jego był Tymoteusz. Nie wiem, czy Andrzeja burmistrza można identyfikować z Andrzejem L-im, który w 1574 r. opiekę nad Stanisławem i Wojciechem L-imi, synami zmarłego Andrzeja L-go, swego bratanka z brata rodzonego, cedował Janowi Wojczyńskiemu i Wojciechowi L-mu (P. 923 k. 52).

Tymoteusz, syn Andrzeja i Barbary, ożeniony był 1-o v. z Elżbietą Kąsinowską, która 1584 r. kwitowała swego ojca Jakuba z 300 zł długu (P. 942 k. 667v). Oboje mieszkali 1586 r. we wsi Kępa koło Szamotuł (P. 946 k. 33), a w 1588 r. zostali skwitowani przez szl. Jakuba Janowskiego, obywatela szamotulskiego (P. 949 k. 595v). Od Jana Sędzińskiego Tymoteusz wziął w zastaw 1589 r. za 400 zł części jego i jego brata Stefana w Sędzinie Wielkim w p. pozn. (P. 952 k. 197). Tymoteusz miał odziedziczony po ojcu grunt w mieście Sierakowie, należący niegdyś do klasztoru augustianów pod wezw. Najśw. Marii Panny, a po "opustoszeniu" klasztoru do Łukasza hr. z Górki, wojewody poznańskiego, który sprzedał ów grunt wraz z rolami, łąkami, jeziorem, ogrodem i placem dworskim, gdzie niegdyś stał klasztor, Tymoteuszowi L-mu. Teraz w r. 1592 Tymoteusz ów grunt dał Janowi Opalińskiemu, kasztelanowi rogozińskiemu. Scedował mu również prawa odziedziczone po obojgu rodzicach do szpitala "Starego", ongiś w tymże Sierakowie istniejącego, wraz z rolami, łąkami, jeziorem i ogrodami (P. 1400 k. 832). T. r. Elżbieta skasowała swoją oprawę na tych położonych koło Sierakowa dobrach mężowskich (P. 957 k. 235). Po raz drugi Tymoteusz żenił się 1595 r. z Barbarą Tłocką, córką Bernarda, której przed ślubem oprawił na połowie swoich dóbr 400 zł posagu (P. 1401 k. 594). Oboje z żoną zapisali t. r. dług 400 zł Jakubowi Kąsinowskiemu (P. 964 k. 1454). Od Jerzego Ulanowskiego Tymoteusz kupił 1597 r. za 2.500 zł jego dział w Charbowie i Ulanowie w p. gnieźn. z wyłączeniem jednego kmiecia (P. 1402 k. 407). Wspólnie z żoną części w Charbowie oraz dwóch kmieci i dwóch zagrodników w Ulanowie zastawił 1598 r. za 1.200 zł małżonkom Rożnowskim (P. 968 k. 411). Działy w Charbowie sprzedał 1601 r. za 3.300 zł Stanisławowi Skrzetuskiemu (P> 1404 k. 46v). Nabył wyderkafem 1605 r. od Baltazara Sepińskiego za 1.000 zł części Wielkiego Sepna w p. kośc. (P. 1405 k. 389v). Nie żył już 1606 r., kiedy to owdowiałą Barbarę Tłocką skwitował ze 100 zł Baltazar Sepiński (Kośc. 286 k. 10). Jeszcze tego samego 1606 r. wyszła 2-o v. za Krzysztofa Zrzelskiego z ziemi dobrzyńskiej (Kośc. 286 k. 210, 211). Żyła jeszcze 1608 r. (P. 980 k. 739). Z pierwszego małżeństwa Tymoteusza syn Andrzej i córka Anna, w 1610 r. żona Marcina Kurowskiego.

Andrzej, syn Tymoteusza i Kąsinowskiej, dawał 1608 r. zobowiązanie swej macosze względem sumy 300 zł przez nią sobie zapisanej (P. 980 k. 339), a t. r. tę macochę skwitowała z 20 zł i siostra Andrzeja, Anna (ib. k. 420v). Andrzej w 1608 r. z żoną Anną Gawrońską, córką Andrzeja, spisywał wzajemne dożywocie (P. 1406 k. 210v). Skwitowany 1609 r. przez Elżbietę Golczównę, wdowę po Wojciechu Żółkowskim, z 500 zł z dzierżawy wsi Żółkowo (W. 24 k. 717). Nie żył już 1612 r., kiedy owdowiała Anna Gawrońska wraz ze swoim synem Jakubem L-m zostali intromitowani do dóbr Jadwigi SUłockiej, wdowy po Stanisławie Skrzetuskim zwanym Sekuła (P. 149 k. 314v). Wyszła 2-o v. za Jana Głuchowskiego i 1614 r. kwitowała małżonków Szczodrowskich z 40 zł na poczet sumy 100 zł (P. 992 k. 1030).

Już pisałem, że stryjecznym bratem burmistrza Andrzeja był Walenty, który najpierw w 1545 r. otrzymał od Andrzeja części Ossowna i Woli, wsi, które obaj nabyli wspólnie od Jadwigi Janowskiej, żony Sebastiana, mieszczanina radziejowskiego, potem zaś w 1546 r. od Andrzeja i jego żony dostał części w Potułowie Wielkim. Od króla Zygmunta I otrzymał wieś królewską ze starostwa brzeskiego, Wolę Rzadką, którą to wieś Zygmunt August w 1554 r. dał mu w dziedziczne władanie (MRPS V, nr 6839). T. r. otrzymał również na wieczność sołectwo wsi Sokołów w tymże starostwie (ib., nr 6620). Podkomorzy inowrocławski w 1556 r., dziedzic części Lubsina, Gradowa, Potułowa, Sokołowa 1557 r. ożeniony był 1-o v. z Anną Tolibowską, 2-o v. z Agnieszką Potocką, miał z pierwszej żony zynów Jana cz. Janusza, Feliksa i Hieronima, z drugiej Andrzeja, Władysława i Walentego (Boniecki). Podkomorzy nie żył już 1570 r., kiedy wszyscy ci jego synowie zostali skwitowani przez Krzysztofa Biskupskiego (I. Kal. 36 s. 641). Walenty obok Andrzeja L-go oraz Stanisława Wolskiego, kasztelana raciąskiego, należącego jak i oni do rodu Łabędziów, wyrobił sobie 1555 r. nobilitację i przyjęcie do herbu Łabędź ks. Tomasza, proboszcza kórnickiego, oraz uczc. Jana i Piotra Kołaczków z Mnichowic w starostwie brzeskim, braci rodzonych (P. 942 k. 331v).

Bracia Feliks, Hieronim, Andrzej, Władysław i mający lat ok. siedemnastu Walenty skwitowali 1579 r. Stanisława Górkę, wojewodę poznańskiego (P. 933 k. 474). Janusz i wszyscy pozostali bracia skwitowani 1582 r. przez Wojciecha Biskupskiego z 77 i pół grzywien zapisu posagowego, który niegdyś w grodzie brzeskim zmarłemu Wojciechowi Roli dał za swoją córką Zofią L-ą jej ojciec Daniel L. (I. Kal. 48 s. 367). Może ów Daniel to ich dziad, a Zofia ciotka? Z tych braci, Feliks, kanonik łęczycki 1589 r., dziekan łęczycki, kanonik łowicki, w 1599 r. kanonik gnieźnieński, zmarł 1612 r. (Boniecki). Był jednak najwidoczniej kanonikiem gnieźnieńskim kolegiackim, nie katedralnym, bo milczy o nim Korytkowski. Hieronim spisywał 1581 r. wzajemne dożywocie ze swą żoną Zofią Muchnińską, córką Jakuba (R. Kal. 5 k. 22v). W 1584 r. zapisał jej dług 1.200 zł (I. Kal. 50 s. 1440). Zob. tablicę.

@tablica: Lubsińscy h. Łabędź

Zofia L-a, wdowa po Wojciechu Roli Grabieńskim, zabitym przez swego brata Jana Grabieńskiego. O niej niewątpliwie mowa wyżej, jako o córce Daniela L-go. Jakub L., mąż Anny, córki Macieja Jaranda Kaliskiego, dostał za nią w posagu 1553 r. on jej nieletnich braci, Tomasza i Kaspra Kaliskich posesję ich części we wsiach Kaliska i Wola w p. kon. Jednocześnia żonie swojej na połowie swych części w Słonkowie w p. radziejowskim oprawił na poczet posagu sumę 100 zł (P. 894 k. 691v). Oprawę 100 grz. posagu dał jej znów w 1555 r. (Z. Kon. 6 k. 182). Od braci żony, Tomasza, Kaspra i Franciszka wydzierżawił 1556 r. wieś Kaliska z pustką Wola (P. 897 k. 49), co ponowił w 1558 r. na trzy lata, to jest do r. 1561 (G. 37 k. 75). Mikołaj otrzymał w 1555 r. konsns królewski na przejęcie wójtostwa w mieście Brdowie, tenucie hrabiego z Górki (MRPS V, nr 6949). Wojciech występował 1567 r. jako rodzony stryj (!) spadkobierców zmarłego Marcina Kaliskiego, to jest Marcina, Zofii i Anny (I. kon. 13 k. 307). Był więc zapewne rodzonym bratem Doroty L-ej, która w 1567 r., jako wdowa po Marcinie Kaliskim otrzymała od Jakuba Wolskiego z Płowieckiej Woli zapis 64 zł (ib. k. 308v). Skwitowała z tej sumy Wolskiego 1579 r. (ib. k. 18 k. 456). Żyła jeszcze 1597 r. Franciszek, mąż Agnieszki Muchnińskiej cz. Muchlińskiej, która wraz z siostrą panną Zofią skwitowała 1579 r. Jana Służewskiego, wojewodę brzeskiego (ib. k. 536v). Ta Agnieszka, już jako wdowa, brała 1582 r. od Hieronima Marszewskiego zastawem za 700 zł części w mieście Dobra i we wsi Potworowo w p. sier. (I. Kal. 48 s. 594). Skwitowała go z tej sumy 1584 r. (ib. 50 s. 1039) i t. r. brała zastawem od Mikołaja Mycielskiego jego częsci w Będziechowie w p. kal. (ib. s. 1118). Dorota, wdowa po Marcinie Kaliskim, nie żyła już w r. 1601. Jadwiga, w 1613 r. żona Stanisława Ostrębosza (!). Andrzej, mąż Anny Paruszewskiej, córki Stanisława, która 1626 r. kwitowała z 700 zł Bartłomieja Bieganowskiego, od brata zaś Stanisława otrzymała zapis 300 zł (P. 1017 k. 681v). Andrzej, syn zmarłego już Jana, żeniąc się 1631 r. z Dorotą Postawską, córką Adama, otrzymał przed ślubem od jej opiekuna Andrzeja Cielmowskiego zapis długu 600 zł i tej swojej przyszłej żonie zapisał sumę 1.200 zł (G. 79 k. 380v). Jan, już nie żyjący w 1649 r., był mężem Anny Bieganowskiej, wdowy 1-o v. po Benedykcie Piotrkowskim, po której zapisy na wsi Rzeczyca w p. radziejowskim dziedziczyli wówczas Bieganowscy, jej bratankowie (Py. 150 s. 36; G. 82 k. 184).

Po bezdzietnej Katarzynie L-ej, żonie Szachnowskiego, nie żyjącej 1746 r., brał spadek syn jej rodzonej siostry Marcjanny, żony Jana Budnego, też już wówczas nie żyjącej, Łukasz Budny (G. 98 k. 27v).

>Lubstowscy h. Leszczyc z Lubstowa i Lubstówka (Lubstowa Mniejszego) w p. konińskim, jednego pochodzenia z Radolińskimi, pod których nazwiskiem znajdują się też przypuszczalne najstarsze  pokolenia tej rodziny.

Piotr z Lubstowa nie żył już 1446 r. Chyba wdową po nim była Zofia, 2-o v. żona Andrzeja Piotrowskiego., która wniosła posag podjęty z Lubstowa na Piotrowo. Procesował ją o to syn Piotra L-go, Jan ze Smilic. Żądał 1446 r. 60 grz. posagu swej matki (czy macochy?) (P. 15 k. 214).

Bartłomiej z Wielkiego Lubstowa i Dorota, rodzice Stanisława 1454 r. (Boniecki). Chyba identyczny z nim Stanisław, którego spór ze Stanisławą i jej synami, Jakubem i Michałem, dziedzicami z Nowejwsi miał być oddany 1461 r. pod rozjemstwo Krystyna, kasztelana inowrocławskiego (Gr. Kon. 2 k. 14). Założone zostało 1464 r. vadium między wadzącymi się stronami (ib. k. 53). Stanisław na połowie swych dóbr we wsiach Lubstowo Wielkie i Police oraz części młyna wodnego w Lubstowie oprawił posag 700 zł żonie swej Krynie (Krystynie?) (P. 1385 k. 111v). Od Bartłomieja, Mikołaja i Stanisława, synów zmarłego Macieja, dziezdiców w Pcieninie, nabył 1472 r. trzecią część w Lubstowie Wielkim, dając w zamian folwark w Policach oraz dopłatę 400 grz. (ib. k. 143v). Od Stanisława i Jakuba, braci ze Szczodrkowa, nabył 1479 r. ich część macierzystą w Nowejwsi w p. kon., dając im w zamian swój Ostrów we wsi Police (I. Kon. 1 k. 109). Tym braciom ze Szczodrkowa dał 1483 r. folwark zwany Piątnice w Policach i dopłacił 200 zł węg. i 30 grz. za ich całą częśc w Nowejwsi (P. 1386 k. 186v). Stanisław Kawnicki z Wąglewa i jego synowie, Jan i Mikołaj poręczyli 1488 r. za braci ze Szczodrkowa, iż uwolnią od obciążeń trzecią część w Nowejwsi po ich babce Stanisławie na rzecz Stanisława L-go (I. Kon. 1 k. 183). Ten Stanisław L. od Andrzeja, dziedzica w Grochowach, nabył 1494 r. jego trzecią część w Nowejwsi za 140 zł węg. (ib. k. 234v). Nie żył już zapewne w 1501 r., na pewno w 1511 r. (P. 786 s. 277). Jego rodzona siostra Dorota, 1-o v. żona Janusza Mieszkowskiego, była 2-o v. w l. 1501-1513 za Stanisławem Ciświckim i już nie żyła 1514 r. Synowie Stanisława: Bartłomiej, Jan i Wojciech, córki: Jadwiga, w l. 1505-1525 za Maciejem Wysockim, Małgorzata, w l. 1522-1524 żona Andrzeja Kiełcza Brudzewskiego.

I. Bartłomiej, syn Stanisława, dziedzic w Lubstowie Wielkim, wespół z braćmi, Janem i Wojciechem, miał sprawę z Maciejem z Kiełczewa, w której w r. 1499 (?) zapadł dekret (Kon. 4 k. 145). Od Jana, Andrzeja i Floriana oraz ich matki Anny, dziedziców w Jabłkowie w p. kon. nabył 1501 r. wyderkafem całą tę wieś za 200 zł węg. (P. 1389 k. 144) i t. r. został wwiązany do tych dóbr (I. Kon. 1 k. 308v). Wspólnie z bratem niedzielnym Wojciechem zobowiązał się 1508 r. uiścić 300 zł posagu za ich siostrą Maciejowi Wysockiemu (ib. k. 353). Od Andrzeja Jabłkowskiego nabył wieczyście 1509 r. całe Jabłkowo w p. kon., dając w zamian folwark Bedlno w p. przedeckim i dopłacając 400 grz. (P. 786 s. 77). Mianowany podkomorzym brzeskim 21 I 1511 r. (MRPS IV, nr 9813), t. r. skwitowany przez Jabłkowskiego z 30 grz. ostatniej raty powyższej transakcji (I. Kon. 1 k. 397v). Wspólnie z braćmi pozywał 1514 r. potomków zmarłego Stanisława Ciświckiego o sumę 300 grz. wniesioną temu Ciświckiemu przez żonę jego Dorotę L-ą, rodzoną ciotkę po ojcu Bartłomieja i jego braci (Py. 24 k. 144). Na swej wsi dziedzicznej Jabłkowo w p. kon. zapisał 1518 r. plebanowi w Racięcicach półtorej grzywny czynszu rocznego od sumy 40 grz. (MRPS IV, nr 2721). Podkomorzym inowrocławskim został 5 III 1521 r. (ib., nr 3664). T. r. otrzymał wójtostwo konińskie, odjęte Janowi Lisieckiemu (ib., nr 3939). Poborca kujawski 1523 r. (ib., nr 13641). Od Anny Goryńskiej, żony Jakuba Trąmpczyńskiego, kupił 1524 r. za 43 zł węg. i 10 zł część w Policach, na której jej matka Beata Wysocka miała oprawę daną przez swego męża Jana Polickiego (I. Kon. 2 k. 68v; Z. Kon. 6 k. 26). Od Marcina Pątnowskiego kupił 1523 r. za 25 grz. bór i łakę w Półwiesku, graniczące ze wsią Police (P. 1392 k. 517). T. r. kupił część Wierzbi od Sienickiego (Boniecki). Od Feliksa Pąchowskiego nabył 1527 r. jego część ojczystą, to jest łan osiadły we wsi Podgór w p. kon., dając mu w zamian za to łan roli w Bielczewie oraz dopłatę 20 grz. (P. 1393 k. 168v). Wspólnie z braćmi pastwisko zwane Ługi w borach należących niegdyś do wsi Mniejszy Półwiosek, obecnie ich dziedzicznej, dał 1530 r. Mikołajowi i Andrzejowi braciom Pątnowskim w zamian za cały bór we wsi Piotrowice i za łąkę w Półwiesku Wielkim (Z. Kon. 6 k. 59v). Również wspólnie z braćmi nabył t. r. od rodzeństwa Macieja i Marty Boszkowskich ich częśc po rodzicach w Policach w zamian za część we wsi Rożniatowy (ib. k. 57), za 1532 r. w imieniu własnym i tych braci kupił za 400 zł od Sędziwoja Radolińskiego jego części w Policach (Ib. k. 69v). Mianowany 1533 r. jednym z rewizorów praw do wojew. inowrocławskiego (MRPS IV, nr 16820). Umarł zapewne krótko przed 13 III 1553 r., kiedy to po nim podkomorzym inowrocławskim został mianowany Mikołaj Trzebuchowski (ib. V, nr 6051).

II. Jan, syn Stanisława, wymieniony obok braci 1510 r. (I. Kon. 1 k. 365), otrzymał 1525 r. konsens na wykupienie wójtostwa konińskiego od Jana Lisieckiego (MRPS IV, nr 14158). Chorąży inowrocławski 1540 r. (I. R. Kon. 3 k. 206), dziedzic dóbr: Wierzbie, Ośno Podleśne, Brzezie i Mchowo Wielkie w p. przedeckim 1557 r. (Pawiński, Wielkopolska), bezpotomny, nie żył już 1564 r. (G. 43 k. 327v). Przeżył brata Wojciecha i wyznaczał opiekunów dla nieletnich swych bratanków po tym Wojciechu (G. 43 k. 327).

III. Wojciech, syn Stanisława, występował już 1508 r. (I. Kon. 1 k. 353), był w 1529 r. kanonikiem włocławskim (Ib. 2 k. 178), ale już w r. 1530 występował jako człowiek świecki (Z. Kon. 6 k. 59v). Na połowie swoich dóbr, przypadających mu z działu braterskiego, oprawił 1545 r. posag 350 zł i 250 zł wyprawy żonie Teofili cz. Bogumile Mielżyńskiej, córce Mikołaja (ib. k. 138v). Bogumiła i siostra jej Małgorzata, wdowa po Wojciechu Trzebuchowskim, odziedziczone po wuju Andrzeju Kiełczu Brudzewskim części we wsiach: Brudzewo, Wyrzutowo, Rudy i Staw oraz w pustkach Grabionki i Moszczenica dały 1554 r. swoim braciom Wojciechowi i Łukaszowi Mielżyńskim w zamian za części wsi Nieborzyno, odziedziczonej też po tym wuju, oraz za dopłatę 1.000 zł (P. 1396 k. 149) i zaraz potem Wojciech L., skwitowany przez żonę z 600 zł oprawy jej posagu, na Lubstowie i Policach oprawił jej 1.500 zł posagu (ib. k. 150; 895 k. 85, 85v). Nie żył już 1564 r. (G. 43 k. 327v). Jego synami byli Jan i Bartłomiej. Spośród kilku córek, znam tylko Krystynę, w r. 1565 żonę Jana Rysińskiego, która żyła jeszcze 1604 r. (Boniecki). O Bartłomieju wiem mało. Wraz ze swą żoną Anną miał 1562 r. termin z Wysockim (ib.). Od Stanisława WYsockiego otrzymał 1564 r. zobowiązanie wyderkowania za 1.743 zł wsi Bunków w p. inowrocławskim (G. 43 k. 327v). Wydzierżawił 1577 r. Sampolno Trlęskiemu (Boniecki). Dziedziczył 1579 r. w Policach (Pawiński, Wielkopolska). Jako spadkobierca stryja Jana, chorążego inowrocławskiego, kwitował 1588 r. WYsockich, kasztelaniców lędzkich, ze 100 zł z sumy 2.300 zł, którą zmarły ich ojciec zapisał był chorążemu (I. Kon. 23 k. 218v). Swoje części w Policach sprzedał 1591 r. za 8.500 zł bratu Janowi (ib. 25 k. 239v).

Jan, syn Wojciecha i Mielżyńskiej, kwitował 1564 r. z dóbr ojcowskich opiekunów swoich oraz swych braci i sióstr, to jest Stanisława z Budzisławia Wysockiego, sędziego ziemskiego kaliskiego, i Wojciecha Mielżyńskiego, wyznaczonych przez zmarłego stryja Jana (G. 43 k. 326). Wspólnie z bratem Bartłomiejem 1564 r. ustąpił praw do Chodowa i Wiewierza Sierakowskiemu (Boniecki). Celem wyposażenia siostry Krystyny, idącej za Rysińskiego, zastawił 1565 r. połowę swoją i brata w Nieborzynie za 1.200 zł Wojciechowi Mielżyńskiemu (G. 54 k. 147v). Od Jana Łuczylińskiego otrzymał 1571 r. zobowiązanie sprzedaży za 3.000 zł połowy wsi Łuczylino i Racięcice w p. kon. (G. 51 k. 542v). T. r. dziedzic Jabłkowa i części Polic (ib. k. 545). Z bratem Bartłomiejem podzielił się 1573 r. Lubstowem i Policami (Boniecki). Wieś Nieborzyno w p. gneiźn. wyderkował 1574 r. za 2.000 zł Stanisławowi Głębockiemu z Siernicza (I. Kon. 16 k. 605). T. r. nabył od Sierakowskiego Wierzbie i Luczylno (!) (Boniecki). Podczaszy brzeski kujawski, na połowie Lubstowa oprawił 1578 r. posag 5.000 zł żonie swej Katarzynie (Annie) Pstrokońskiej), córce Jakuba (R. Kal. 5 k. 22v; I. Kon. 23 k. 490v). Cześnik brzeski 1579 r. (I. Kon. 18 k. 505). Połowę Nieborzyna sprzedał t. r. Janowi Wilczyńskiemu (G. 58 k. 164v). Kaatarzyna Głembocka i jej syn Stanisław usiłowali 1579 r. intromitować się do jego dóbr w Lubstowie i Nowejwsi (ib. k. 546). Wysockich, kasztelaniców lędzkich, pozywał 1585 r. o uiszczenie długu 300 zł, zapisanego przez ich ojca swemu ojcu i stryjowi Janowi (ib. 21 k. 499). Procesował ich jeszcze i w r. 1588 (ib. 23 k. 176). Części w Nowejwsi w p. kon. sprzedał 1590 r. za 4.000 zł. Stanisławowi Ruszkowskiemu, chorążemu kaliskiemu (R. Kal. 6 s. 349). Od brata Bartłomieja kupił 1591 r. za 8.500 zł. jego części we wsi Police (I. Kon. 25 k. 239v). W 1593 r. potwierdził sprzedaż Ośna cz. Rynu oraz Wierzbi, dokonaną przez brata Siewierskiemu (Boniecki). Chorąży kaliski 1596 r. (ib.; I. Kon. 28 k. 98), Piotrowi Żychlińskiemu dał 1614 r. zobowiązanie stawienia do akt syna Adama, aby zaaprobował kontrakt zastawu ćwierci Lubstowa Wielkiego i całego Jabłkowa, które to wsie po zmarłej matce Pstrokońskiej spadły na synów, Adama i Wojciecha (I. Kon. 38 k. 148). Całe wsie Police i Jabłkowo w p. kon. rezygnował 1617 r. synowi Wojciechowi (R. Kal. 9 k. 45v). Żył jeszcze 1619 r. (I. Kon. 40 s. 2).

1. Adam, syn  Jana, chorążego kaliskiego, i Pstrokońskiej, w imieniu własnym i brata Wojciecha uwolnił 1608 r. z poddaństwa Marcina Gołego, rybaka z miasteczka Ostrowia koło Śródki, dóbr kapituły katedralnej poznańskiej, ale będącego rodem z Polic (P. 980 k. 81v). W 1615 r. mąż Jadwigi Zakrzewskiej, córki Jerzego, podczaszego inowrocławskiego (I. Kon. 38 k. 411v; B. 50 k. 401, 438), która żyła jeszcze 1622 r. (B. 50 k. 438). Wraz z bratem Wojciechem kwitował 1618 r. ojca ze spadku po matce. Część Jarkowa sprzedał 1628 r. Przyjemskiemu (Boniecki). Dziedzic Lubstowa Wielkiego (I. Kon. 40 s. 2), elektor Władysława IV z województwa inowrocławskiego, dworzanin królewski, został 1633 r. starostą kruszwickim (Boniecki). Umarł 1635.24/XII. r. (ib.), pozostawiając synów: Konstantego, Mikołaja, Kazimierza oraz córkę Mariannę (I. Kon. 48 k. 108; MPH V, s. 766; ZTP 29 s. 229). O Kazimierzu i Mariannie nie wiem nic więcej.

1) Konstanty, syna Adama, starosty kruszwickiego, i Zakrzewskiej, w imieniu własnym i rodzeństwa mianował 1635 r. plenipotentów (ZTP 29 s. 229). Starosta kruszwicki 1639 r. (ib. s. 963). Część Sycewa w p. kon. sprzedał 1646 r. za 1.500 zł. ks. Hieronimowi Szadokierskiemu, proboszczowi iłżeckiemu i drzewickiemu (I. Kon. 58 k. 121). Kasztelan bydgoski 1657 r. (R. Kal. 14 k. 441), t. r. dziedzic wsi Rucko (I. Kon. 56 k. 273v). Członek sądu kapturowego województwa inowrocławskiego 1668 r. wyznaczony na pułkownika tego województwa 1669.27/V. r. (Dzieje Z. Kuj. II, s. 219, 237), mowa o nim jako o obłożnie chorym 1670.2/X. r. (ib., 318). Zapewne umarł krótko potem, w każdym razie przed r. 1678, kiedy już kasztelanem bydgoskim był Gąsiorowski. Żoną Konstantego była Barbara Drzewicka, z którą 1640 r. spisał wzajemne dożywocie (Boniecki). Inna żona (nie wiem, pierwsza czy druga), Marianna Rogalińska nie żyła już 1683 r. (ZTP 33 s. 476). Synem Konstantego był Rafał.

Rafał, syna Konstantego, kasztelana bydgoskiego, występował 1683 r. ze stryjem Mikołajem, starostą kruszwickim (ib.). W 1691 r. był mężem Eleonory Latalskiej, za którą wziął w posagu 20.000 zł. (p 1122 VIII k. 13). Była ona córką Władysława i Izabeli z Mielęckich, 2-o v. żony Adama Lubstowskiego, kasztelana kowalskiego i starosty kruszwickiego, stryjecznego brata Rafała (zob. niżej). Wspólnie z tą żoną wydzierżawił małżonkom Sobolewskim 1695 r. wsie Obrowo i Zembowiec w p. lipnowskim (I. Kon. 69 k. 561). Elektor Augusta II z województwem sieradzkim, dziedzic Lubstowa, wspólnie z żoną zastawił 1706 r. części Piotrowic w wojew. inowrocławskim za 5.500 zł. synowi i córkom Wojciecha Wawrowskiego (ib. 72 k. 238, 238v). T. r. Eleonorze brat jej Jerzy Latalski scedował swoją część sum na Policach, wsi dziedzicznej Rafała L-go (P. 1144 k. 89). Spisując 1708.18/XI. r. w Policach kontrakt małżeński o rękę córki swej Ludwiki z Janem Zakrzewskim, cześnikiem brzeskim kujawskim, oboje małżonkowie L-cy cedowali jej jako wyposażenie prawa swoje zastawne do wsi Zabiel i Gorzewo w wojew. łęczyckim, dane im niegdyś przez Katarzynę Potocką, starościnę wiślicką. Rafał żył jeszcze 1709 r. (I. Kon. 73 k. 11v), już nie żył 1711 r., a Eleonora z Latalskich była wówczas 2-o v. żoną Aleksandra Ścibor Marchockiego, podsędkowicza ziemskiego kaliskiego, i kwitowała Jana i Zofię z L-ch Szygłowskich, starostów kruszwickich (ZTP 39 k. 532, 574, 985). Żyła jeszcze 1715 r. (I. Kal. 159 s. 114), nie żyła już 1720 r. (ZTP 40 k. 1016). Po Rafale, prócz wspomnianej wyżej córki Ludwiki, zamężnej Zakrzewskiej, nie żyjącej już w 1727 r., a może nawet i wcześniej, w 1714 r., pozostali synowie: Władysław, Konstanty, Aleksander, Karol i jeszcze jedna córka, Joanna (czasem zwana Anną), zrazu w l. 1723-1728 żona Władysława Tomickiego, 2-o v. wydana w 1730 r., między 22/IX. a 24/XI. za Józefa Kamińskiego, z którym żyła jeszcze 1764 r., a była wdową 1775 r. i już nie żyła 1776 r. Dla administrowania dobrami Lubstów i Mikorzyce, spadłymi po Rafale na jego dzieci, syn Aleksander w imieniu własnym i rodzeństwa, to jest Władysława, Konstantego, Zygmunta, Karola i Joanny (Ludwika zamężna Zakrzewska może już wtedy nie żyła?), mianował w 1713 r. plenipotentów, a między nimi Macieja L-go, starościca kruszwickiego (I. Kon. 73 k. 209v). W 1720 r. Władysław i Konstanty najwidoczniej już nie żyli, bowiem wtedy tylko nieletni, Zygmunt, Aleksander, Karol i Anna (Joanna) pozwani byli przez Michała i Kazimierza braci Kurcewskich (ZTP 40 k. 1016).

(1) Zygmunt, syn Rafała i Latalskiej, zawierał 1728 r. jako spadkobierca brata Aleksandra komplanację z Mirosławskimi (I. Kon. 76 k. 257). Odziedziczone po swym ojcu dobra: Mikorzyce, Wola, Ławy i Bełżatki w wojew. sieradzkim dał 1729 r. swojej siostrze Tomickiej (I. Kal. 167 s. 90), a otrzymał od niej cesję sumy 5.000 zł. zapisanej przez Jakuba Porczyńskiego na Krzymowie i Borowie (ib. k. 313). Kwitował 1731 r. Latalskich ze sprawy o klejnoty należące się po zmarłej matce Eleonorze z Latalskich, a na tę matkę spadłych po jej matce, Izabeli z Mielęckich Latalskiej (G. 96 k. 39v).

(2) Aleksander, syn Rafała i Latalskiej, mianował 1721 r. plenipotentem brata Karola i innych (I. Kon. 75 k. 27). Z ojczymem swoim Marchockim, posesorem Lubstowa, i z bratem swym Karolem L-m pozywany był 1722 r. przez Kazimierza Kurcewskiego (ZTP 41 k. 5). Wspólnie z tym bratem i siostrą Joanną, dziedzice Lustwowa i Polic, byli pozwani 1722 r. przez Mariannę Wolską, wdowę po Mikołaju Mirosławskim 2-o v. po Józefie Trąmpczyńskim i przez jej synów Franciszka i Aleksandra Mirosławskich (ib. k. 261; Boniecki), T. r. Aleksander z tymiż bratem i siostrą wydzierżawił Lubstów od ojczyma (I. kon. 75 k. 333). Obu braci i siostrę pozywał 1723 r. wspomniany wyżej Kurcewski (ZTP 41 k. 945). Żył jeszcze 1725 r., kiedy to wspólnie z bratem Karolem wydzierżawił swój dziedziczny Lubstów od Marchockiego (I. Kon. 76 k. 65). Bezpotomny, nie żył już 1726 r., zamordowany. W 1727 r. jego spadkobiercy, małżonkowie Tomiccy kwitowali z 60 grz. główszczyzny Jakuba Racięckiego, posesora Kramska (ib. k. 165v), nie on był  jednak właściwym zabójcą, bowiem t. r. Joanna i Władysław Tomiccy oraz Michał Zakrzewski, syn zmarłej Ludwiki L-ej, a więc siostra i siostrzeniec Aleksandra występowali przeciwko bratobójcy Karolowi L-mu (ZTP 45 k. 996v).

(3) Karol, syn Rafała i Latalskiej, w 1725 r. w zakonie dominikanów (I. Kon. 76 k. 65), za zabicie brata Aleksandra skazany 1726 r.na gardło przez Trybunał Piotrkowski, żył jeszcze jednak 1727 r., kiedy występowali przeciwko niemu siostra i siostrzeniec (ZTP 45 k. 996v).

2) Mikołaj, syn Adama, starosty kruszwickiego, i Zakrzewskiej, sędzia kapturowy inowrocławski, podpisał 1648 r. elekcję Jana Kazimierza z województwem inowrocławskim. Starosta kruszwicki i rotmistrz J.Kr.Mci, spisał 1657 r. wzajemne dożywocie ze swą żoną Zofią Kołudzką, córką Władysława i Anny Witosławskiej (R. Kal. 14 k. 435v), która to Zofia t. r. sumę po rodzicach 30.000 zł. cedowała swemu synowi Adamowi. Oboje małżonkowie spisali też wtedy wzajemne dożywocie (I. Kon. 56 k. 269, 270). Członek sądu kapturowego województwa inowrocławskiego 1668 r., marszałek sejmiku województw kujawskich w Radziejowie 1670.29/VII. r., obrany stąd posłem na sejm (Dzieje Z. Kuj. II, s. 219, 286, 313, 316). W l. 1671-1674 mieszkał w Rucewie (LB Tuczno). Starostwo kruszwickie 1685 r. odstąpił synowi Adamowi (Boniecki). Był to jego syn jedyny.

Adam, syn Mikołaja, starosty kruszwickiego, i Kołudzkiej, poseł z wojew. inowrocławskiego, podpisał 1668 r. konfederację generalną warszawską (Vol. leg.; Dzieje Z. Kuj. II, s. 222). Mianowany stolnikiem inowrocławskim 1670 r. (Boniecki). Żeniąc się z Zuzanną Trębińską, wdową po Ludwiku na Wyszynie Grodzieckim, jeszcze przed ślubem oprawił jej 1670.29/I. r. posag 9.000 zł. na połowie swoich dóbr (I. Kon. 60 k. 109v). Oboje małżonkowie protestowali 1671 r. przeciwko jej matce i ojczymowi, Zofii z Lutomirska i Franciszkowi Szomowskiemu (ib. k. 135). Zuzanna z Trębińskich żyła jeszcze 1681 r. (B. 125 k. 116). Ada, starosta kruszwicki, sumę 10.000 zł., cedowaną sobie przez Zofię z Lutomirskich Szamowską, cedował 1685 r. Franciszkowi Szamowskiemu, stolnikowi łęczyckiemu (G. 88 k. 82). Drugą jego żoną była 1685 r. Izabela Eufrozyna Mielęcka, wdowa 1-o v. po Władysławie hr. z Łabiszyna Latalskim (G. 88 k. 49), mająca dożywocie na Dębicy. Dziedzic Palczyna w p. bydgoskim 1687 r. (G. 88 s. 183). Starosta kruszwicki wraz z żoną mieszkał 1686 r. w Dębnicy (LB. Sokolniki). Wraz z nią otrzymał od braci Wojciecha i Andrzeja Bieganowskich zobowiązanie 1687 r. sprzedaży za 3.150 zł. części wsi Bojenice w p. gnieźn. (G. 88 k. 179). Adam wsie Żołwina i Fletnowy(?) z Holendrami w p. bydg. sprzedał 1691 r. za 17.000 zł. Franciszkowi Zygmuntowi Gałeckiemu, kuchnistrzowi koronnemu (P. 1122 X k. 138v). Otrzymał konsens na cesję starostwa kruszwickiego, ale go nie scedował. W 1700 był jeszcze tylko starostą kruszwickim, ale umarł jako kasztelan kowalski 1701.24/IV. r. (MPH V, s. 735). Izabela z Mielęckich żyła jeszcze 1712 r. (ZTP 39 k. 985). Adam miał z Trębińską synów Andrzeja i Macieja oraz córki: Mariannę Dorotę, Zofię i Izabelę. O rękę Marianny Doroty zawierał w Lubstowie 1697.27/IV. r. kontrakt z Przecławem Antonim Rupniewskim, cześnikiem owruckim, dając jej 17.000 zł. posagu (I. Kon. 70 k. 189v). Żyła z Rupniewskim jeszcze 1705.27/I. r. Drugim jej mężem był w l. 1716-1730 Antoni Leszczyński. Zofia, w L. 1701-1714 żona Jana Pawła Szygowskiego starosty kruszwickiego wdowa po nim 1716 r., 2-o v. żona Jana Antoniego Tarchalskiego, 3-o v. w l. 1720-1732 żona Franciszka Macieja Jarnowskiego, łowczego brzeskiego kujawskiego, nie żyła już 1741 r. W 1712  r. manifestowała się, iż nie została wyposażona porówni z siostrą Marianną, wtedy zamężną Leszczyńską (P. 287 k. 153). Izabela była norbertanką w Strzelnie i już nie żyła 1727 r. (Kc. 135 k. 193v, 194).

(1) Andrzej, syn Adama i Trębińskiej, nie żył już 1701 r. (B. 78 k. 76). Ożenił się około 1694 r. (1695?) z Ewą Dzierżkówną (LC Tuczno) córką Adama i Katarzyny Boruckiej, nie żyjącą już 1724 r., nazwaną bezpotomną (ZTP 43 k. 108). Czy była rzeczywiście bezdzietna, czy też nazwano ją tak dlatego, iż przeżyła swego syna, nie wiem. Tym synem Andrzeja był Adam, urodzony bądź z tej, bądź z innej, nieznanej mi żony Andrzeja.

Adam, syn Andrzeja, spisywał 1717 r. w Rucewie działy dóbr ze stryjem Maciejem (N. 199 s. 181, przy czym Adam błędnie nazwany Andrzejem). Obok tego stryja i ciotki Jarnowskiej pozwany 1720 r. przez Rzeczewskich(?) (ZTP 40 k. 1002). W 1721 r. spisywał testament (B 89 k. 40, 58) i t. r. zmarł bezpotomnie, pochowany u Bernardynów w Bydgoszczy (AB, Bydgoszcz, W. 39).

(2) Maciej, syna Adama i Trębińskiej, ożenił się 1695.4/V. r. z Anną Grabską (LC Nowe Miasto). Ta Anna, córka Piotra i Zofii Sierakowskiej, kwitowała 1700 r. z sum swego brata Franciszka (P. 1139 XI k. 139). Dziedzic z działu bratankiem Adamem, spisanego w Rucewie w 1717 r., Palczyma, Przyłęk i połowy Dąbrówki w p. bydg., połowę Dąbrówki sprzedał t. r. za 7.776 tal. Andrzejowi Komierowskiemu, podpiskowi i regentowi grodzkiemu nakielskiemu (N. 199 s. 181). Żył jeszcze 1719 r. (B. 87 k. 161), nie żył już 1721 r. (N. 201 k. 25, 26). Anna umarła między 1733.20/VIII. r. a 1741 r. (LB Barcin; ZTP49 k. 181). Syn Andrzej, córki Zofia 1-o v. zaślubiła przed 1716.14/V. r. Andrzeja Komierowskiego, kolejno regensa grodzkiego potem pisarza grodzkiego nakielskiego, cześnika kijowskiego, wreszcie pisarza grodzkiego bydgoskiego, żyła z nim jeszcze 1741 r., 2-o v. żona Michała Kalksteina Stolińskiego, wdowa po nim w l. 1760-1762, Magdalena, niezamężna 1721 r. (N. 201 k. 25), w l. 1724-1740 za Andrzejem Jarnowskim, nie żyła już 1759 r.

Andrzej, syn Macieja i Grabskiej, ożenił się 1721 r., krótko po 3.XI., z luteranką Małgorzatą Elżbietą Kalkreyterówną (Kalkreuth), córką Adama i Florentyny Zofii Gorzeńskiej (LC Jaktorowo-Smogulec; N. 201 k. 9; Kc. 135 k. 326). Dał zobowiązanie 1721.11/VIII. r. Annie z Komierowskich, żonie Michała Czyżewskiego, iż jej sprzeda za 2.533 zł. wieś Przyłęki w p. bydg. (N. 201 k. 25, 26), czego dopełnił w 1727 r. w imieniu własnym i swoich sióstr, Komierowskiej i Jarnowskiej (N. 202 k. 10). Był dziedzicem wsi Knieja (B. 41 k. 230). W 1727 r. występował jako brat rodzono-stryjeczny i spadkobierca Adama L-go (Kc. 135 k. 194). Jego żona dokonała 1730 r. działu dóbr macierzystych z bratem swoim Chryzostomem Kalkrayterem (Kc. 135 k. 326). Nie żyła już 1741.10/V. r., kiedy jej mąż w imieniu zrodzonych z nią dzieci, to jest Tomasza, Ludwika i Anny, zawierał w Zbyszewicach komplanację z tym jej bratem (Kc. 139 k. 219v). Jako spadkobierca bezdzietnych stryjów swej matki, Stanisława, kasztelana rogozińskiego, i Kazimierza, kasztelana śremskiego, braci Grabskich, kwitował 1746 r. swego brata wujecznego Stanisława Grabskiego, stolnikowicza bracławskiego (P. 1283 k. 115v). Synowi sawemu Ludwikowi, cystersowi lędzkiemu, zapisał 1747 r. sumę 6.000 zł. jako jego udział z dóbr rodzicielskich (G. 98 k. 109). Nazwany w 1748 r. dziedzicem dóbr Kąpiel (I. Kon. 78 s. 133). Jego druga żona, Ewa Grochowicka, córka Aleksandra i Katarzyny z Dorpowskich, wdowa 1-o v. po Jakubie Romanie, t. r. skwitowała swego brata Józefa (G. 98 k. 235v). Jako posesor wsi Kąpiel Andrzej zawierał 1749 r. kompromis z małżonkami Bielawskimi (ib. k. 284). Od Władysława Gurowskiego, kasztelanica poznańskiego, wziął w zastaw 1755 r. za 45.000 zł. Słaboszewko, część miasta Kleczewa i wsi Donajec, Rostoka, Jabłonka i Jarotki (I. Kon. 78 s. 927). Żył jeszcze 1759 r. (Kc. 144 k. 94), nie żył już 1760 r. (G. 99 k. 252). Ewa z Grochowickich, dziedziczka wsi Kąpiel, sprzedała te dobra 1760.12/III r. swemu pasierbowi Tomaszowi L-mu (G. 100 k. 15). Żyła jeszcze 1763 r., kiedy kwitowała z 1.000 zł. wspomnianego wyżej pasierba (ib. k. 433v). Nie żyła już 1772 r. (Kc. 148 k. 42). Synowie Andrzeja i Kalkrayterówny, Tomasz, Józef Andrzej, ochrzcz. 1725.5/IV r., zapewne zmarły dzieckiem, i Ludwik, córki: Joanna Zofia, ochrzcz. 1726.2/X r., chyba zmarła dzieckiem, Elżbieta Eleonora, ochrzcz. 1728.10/III r., zmarła 12/III t. r., Małgorzata Elżbieta, ur. w Kniei, ochrzcz. 1731.19/III r. (LB. Barcin), i Joanna. Wspomniana druga Joanna, a raczej Joanna Małgorzata, niezamężna w l. 1739-1741 (ZTP 49 k. 71; Kc. 139 k. 219v), w r. 1756 żona Stefana Radoszewskiego, chorążego kowalskiego, nie żyła już 1772 r.

a. Tomasz, syn Andrzeja i Kalkrayterówny, zapewne identyczny z Mikołajem Tomaszem, synem tychże rodziców, ochrzcz. 1724.2/II r. (LB. Jaktorowo), wspomniany 1739 r. (ZTP 49 k. 71), nabył, jak widzieliśmy, 1760 r., od swej macochy dobra Kąpiel. Kwitował 1761 r. swego wuja Chryzostoma Kalkraytera z 15.499 zł. (P. 1331 k. 140v). Jako dziedzic wsi Kąpiel skwitowany 1764 r. przez Annę z Trąmpczyńskich Kosicką z Bielejewa w p. pyzdr. ze sprawy o poddanych (I. Kal. 204/205 k. 106). Kwitował 1766 r. Franciszka Skorzewskiego, generała lejtnanta wojsk koronnych, i żonę jego Mariannę z Ciecierskich z sumy 4.688 zł. z dóbr rynarzewskich, ze spadku po swym pradziadzie Adamie L-im, kasztelanie kowalskim, i z cesji nabytej od konwentu łabiszyńskiego (Kc. 147 k. 110). Spadkobierca 1772 r. bezpotomnie zmarłej siostry Joanny Małgorzaty zamężnej Radoszewskiej (Kc. 148 k. 24). Skwitowany 1772 r. przez Antoniego Grochowickiego, spadkobiercę macochy Tomasza, Ewy z Grochowickich, z 14.000 zł. ceny wsi Kąpiel (Kc. 148 k. 42). Umarł 1773.10/VII. r. (Nekr. Cystersów, Wągrowiec), a wieś Kąpiel w spadku po nim dostała się Wojciechowi i Andrzejowi Jarnowskim, synom jego ciotki Magdaleny L-ej (G. 110 k. 546).

b. Ludwik, syn Andrzeja i Kalkrayterówny, ur. 1729.15/VIII. r., pod imieniem Benedykta profes cystersów w Lądzie 1747.1/XI. r., otrzymał, jak widzieliśmy, t. r. od ojca zapis 6.000 zł. Święcenia kapłańskie otrzymał około 1753 r. Był przeorem 1771 r. (G. 100 k. 415). Opat koadiutor w Obrze, był opatem lędzkim od 1777.8/III. r. Wizytator prowincji polskiej cystersów. Zapisaną sobie niegdyś przez ojca sumę 6.000 zł. cedował 1787 r. rodzeństwu Kalkrayterom (G. 114 k. 142). Był doktorem teologii. Umarł 1791.22/IX. r. (Nekr. Lądu, MHP IV, s. 495; Nekrol. Bledzew, tu data śmierci 23/IX; Nekr. Obra i Nekr. Przemęt z datą zgonu 21/IX; Nekr. Owińska).

2. Wojciech, syn Jana, chorążego kaliskiego, i Pstrokońskiej, wspomniany w 1608 r. (P. 980 k. 81v), skwitowany 1618 r. z 1.000 zł. zapisanych w grodzie radziejowskim przez Jana Ciosnowskiego (I. Kon. 40 s. 463). W 1622 r. dziedzic Polic i Jabłkowa, mąż Anny Zakrzewskiej, córki Jerzego, podczaszego inowrocławskiego, siostry swej bratowej Adamowej L-ej (B. 50 k. 401, 438). Jej mężem był już niewątpliwie w 1617 r., bo z całą pewnością to ta Anna (nazwana przez Bonieckiego Marianną) z Zakrzewskich L-a pozywała 1617 r. o Rucewo i Jaraczewo Stanisława Leszczyńskiego (Boniecki). Wojciech nie żył już 1726 r., kiedy Anna z Zakrzewskich była już 2-o v. za Andrzejem Batorym (ib.). W 1631 r. była wdową również i po tym drugim mężu (I. Kon. 46 k. 492). Żyła jeszcze 1636 r. (ib. 48 k. 296v). Ich syn Jan, córka Jadwiga, benedyktynka w Toruniu (Kc. 40 k. 366, 610; Niesiecki).

Jan, syn Wojciecha i Zakrzewskiej, dziedzic wsi Police, do której 1631 r. usiłował dokonać intromisji Jan Wiśniewski z tytułu długu 200 zł., należnego od zmarłego Wojciecha L-go (I. Kon. 46 k. 492). Jan był bezdzietnym a spadek po nim dostał się braciom stryjecznym, Konstantemu i Mikołajowi (Kc. 40 k. 366, 610). Zob. tablice 1-2.

Bracia rodzeni: Michał, Hektor i Tomasz żyli w połowie XV wieku. Byli, być może, synami Michała Maczudy z Radolina. Michał i Tomasz, dziedzice z Lubstowa i Półwioska, winni byli 1461 r. uiścić 7 grz.

@tablica: Lubstowscy h. Leszczyc 1

Żydowi z Konina (Gr. Kon. 2 k. 6v). Michał L. z Półwioska miał 1462 r. termin ze strony Wojciecha ze Sławoszewa (ib. k. 18). Występował 1470 r. jako brat stryjeczny Dobrochny, wdowy po Piotrze Nidomskim (P. 1385 k. 65v). Całą wieś Mały Półwiesek i część w Wielkim Półwiesku sprzedał 1477 r. za 400 zł. Jakubowi Gunickiemu (P. 1386 k. 69), a ten zobowiązał się uiścić mu za owe dobra 300 zł. węg. (I. Kon. 1 k. 89v).

@tablica: Lubstowscy h. Leszczyc 2

Michał L., były dziedzic w Wielkim Lubstowie, skwitował t. r. Gunickiego z tej sumy (ib. k. 95v). Żył jeszcze 1479 r., kiedy wraz z braćmi występował jako stryj Piotra, syna zmarłego Jakuna z Pątnowa (ib. k. 111v). Nie żył już 1505 r., kiedy mowa o nim jako o stryju ks. Tomasza Radolińskiego, plebana w Lisewie (ib. k. 330v).

Hektor L. z Półwioska płacić miał 1461 r. winę Florianowi z Wrzący (Gr. Kon. 2 k. 3). Od Andrzeja L-go kupił 1466 r. za 400 grz. jego części w mieście i wsi Lubstowie z cłem, prawem patronatu, części we wsi Łagiewniki i sołectwo tamże wraz z częścią folwarku zwanego Tarnówka, należącego do Łagiewnik w p. kon. (P. 1384 k. 225). Na Łagiewnikach i folwarku Tarnówce oprawił 1467 r. posag 400 grz. żonie swej Dorocie (ib. k. 249). Od Andrzeja, dziedzica w Luczydlnie, nabył w 1469 r. połowę tej wsi w p. kon., dając mu w zamian za to dwa łany w Łagiewnikach i dopłacając 150 grz. (P. 1385 k. 11, 11v). T. r. skwitował brata Tomasza z przeprowadzonych działów rodzinnych (Gr. Kon. 2 k. 110). Od Macieja z Wartkowic, oraz Piotra i Jakuba z Gostkowa nabył 1470 r. za 300 grz. połowę Łagiewnik z sołectwem i z połową folwarku Tarnówka (P. 1385 k. 62v). Hektor L. z Łagiewnik miał 1477 r. termin ze strony Katarzyny Paskówny z Luczydlna, żony Stanisława z Gaju (I. Kon. 1 k. 93). Był wówczas dziedzicem w Łagiewnikach, Raciącicach i Luczydlnie (ib. k. 94v). Występował 1480 r. jako rodzony stryj (gdzieindziej w tym zapisie nazwany wujem) Doroty, wdowy po Grzegorzu z Pąchowa, obecnie żony Stanisława z Polic (ib. k. 119v). Żył jeszcze 1485 r. (ib. k. 150), nie żył już 1491 r., kiedy to jego syn Mikołaj ręczył za Jakuba Bodzanowskiego (ib. k. 209). Ten Mikołaj L. immatrykulował się w 1493 r. na Uniwersytecie Krakowskim (Alb. stud. I, s. 259). Dziedzic w Łagiewnikach, zobowiązał się 1497 r. wobec Feliksa, Macieja i Mikołaja, braci z Racięcic, iż uwolni od obciążeń łan osiadły w Racięcicach (ib. k. 265v). Od ks. Tomasza Radolińskiego, plebana w Lisewie, swego brata stryjeczno-rodzonego, dostał 1505 r. zapis 100 zł. (I. Kon. 1 k. 330v). O Tomaszu Radolińskim wiemy, że był synem Marcina z Radolina występującego w l. 1462-1478. Byłby więc ów Marcin bratem Michała, Hektora i Tomasza. Ponieważ zaś być może ojcem jego był znany z lat 1420-1452 Maciej Maczuda z Radolina, istnieje prawdopodobieństwo iż ów Maciej był ojcem także i tych trzech braci (zob. S. Karwowski, Geschichte des Hauses Leszczyc v Radolin Radoliński, s. 13, 14).

Tomasz, współdziedzic 1461 r. Lubstowa i Półwioska (Gr. Kon. 2 k. 6v), na połowie miasta i wsi Lubstowa oprawił 1470 r. posag 100 kop gr. żonie swojej Annie z Sokołowa (P. 1385 k. 62). Tomasz z Mniejszego Lubstowa w r. 1487 brał w zastaw od Katarzyny, żony Stanisława Luczwieńskiego za 30 grz. cztery łany w Racięcicach (I. R. Kon. 1 k. 173). Oboje małżonkowie już nie żyli 1501 r. (ib. k. 307v). Synowie ich, Mikołaj i Michał, córka Barbara, w l. 1498-1507 żona Tomasza Trojana Szetlewskiego, pisanego także z Sadlna.

1. Mikołaj, syn Tomasza i Anny z Sokołowa, wspólnie ze swym bratem Michałem dziedzic w Mniejszym Lubstowie, skwitowany 1498 r. przez Tomasza Szetlewskiego z 20 zł. węg. z sumy 100 zł. węg. posagowej siostry ich Barbary (ib. k. 282v). Z działu dóbr macierzystych przeprowadzonego z bratem w 1501 r. wziął dobra zastawne w Goliszewie w p. kruszwickim (ib. k. 307v). Żył jeszcze 1507 r., kiedy skwitował go z 40 i pół. grz. posagu Trojan z Sadlna (ib. k. 350). Nie wiem, czy to tem sam Mikołaj L. "z Łagiewnik" pozwany był w r. 1499 przez braci z Luczydlna (Kon. 4 k. 10).

2. Michał syn Tomasza i Anny z Sokołowa, z działu dóbr macierzystych, przeprowadzonego z bratem w 1501 r., wziął dobra zastawne w Racięcicach (ib. k. 307v). Zobowiązał się 1503 r. na połowie dóbr wywianować żonę swoją Annę Głębocką (ib. k. 315) Dobra w Racięcicach, spadłe po ojcu, zobowiązał się wyderkować Władysławowi Głębockiemu (ib. k. 340). Drugiej swojej żonie, Jadwidze, córce Jana Napruszewskiego, oprawił 1507 r. posag 100 kop gr. na połowie swej połowy w Mniejszym Lubstowie, oraz na połowie części w Racięcicach nabytych wyderkafem za 35 i pół grz. od Mikołaja Pątnowskiego (P. 1390 k. 125). Skwitowany 1523 r. przez Wincentego Głębockiego  z 50 zł. cztery łany osiadłe i dwa puste w Racięcicach (I. Kon. 2 k. 42v). T. r. lub nieco wcześniej od Michała L-go wykupili dwa łany osiadłe i dwa łany puste w Racięcicach Mikołaj Luczydleński i siostra jego Anna Baranowska (ib. k. 39). Michał nie żył już 1531 r., kiedy to owdowiała Jadwiga z Napruszewskich kwitowała swoich braci Marcina i Mikołaja Napruszewskich z dóbr rodzicielskich (ib. k. 214; Z. Kon. 6 k. 62). W 1543 r. oprawę swą na Mniejszy, Lubstowie ustąpiła swym synom, Jakubowi i Maciejowi (I. Kon. 3 k. 403). Synowie Michała: Jan, Jakub i Maciej. Córki: Anna, w 1531 r. żona Jakuba Czyżewskiego Świderka, Regina, w l. 1540-1567 za Wojciechem Ruszkowskim, wdowa 1584 r., Małgorzata, w l. 1551-1558 za Stanisławem Słaboszewskim, nie żyła już 1564 r. O Janie wiem tylko tyle, że mu brat Jakub winien był 14 zł. i w tej sumie w 1534 r. zastawił mu łan osiadły w Lubstowie Mniejszym (ib. 2 k. 352v).

1) Jakub, syn Michała i Napruszewskiej, zwany Starszym, dziedzic w Mniejszym Lubstwie 1534 r. (ib.), wspólnie z bratem Maciejem skwitowany 1551 r. z 30 grz. posagu przez siostrę Małgorzatę zamężną Słaboszewską (ib. 5 k. 346v). W 1558 r. mianowany przez szwagra Słaboszewskiego jednym z opiekunów jego dzieci (I. i D. Z. Kal. 6 k. 508v). Był 1567 r. również jednym z opiekunów dzieci szwagra Wojciecha Ruszkowskiego (ib. 13 k. 214v). Wspólnie z Anną Zieleniewską (żoną?) zapisał 1573 r. dług 220 zł. Annie Drzewieckiej, żonie Mikołaja Bielikiego Kmity (ib. 16 k. 322v). Od owdowiałej siostry Reginy Ruszkowskiej otrzymał 1584 r. zapis 100 zł. długu (ib. 21 k. 218). T. r. limitował termin z Janem Luczywińskim (ib. k. 201v). Ożeniony 2-o v. z Jadwigą Ligocką, cedował jej 1584 r. zapis na 100 zł., dany mu przez siostrę Reginę Ruszkowską (ib. k. 219v). T. r. od Jakuba L-go, bratanka swego męża Jadwiga ta dostała zapis długu 10 grz. i w tej sumie zastaw dwóch zagrodników i trzech pustych łanów w Lubstówku (ib. k. 112v).

2) Maciej, syn Michała i Napruszewskiej, dziedzic w Mniejszym Lubstowie, działał 1538 r. imieniem matki (ib. 3 k. 96). Na połowie swoich części tej wsi oprawił 1543 r. posag 100 zł. żonie swojej Małgorzacie Galickiej (Z. Kon. 6 k. 123v). Zapisał 1568 r. dług 30 grz. swej córce Annie zamężnej Bogwidzkiej (I. Kal. 34 s. 47). Szl. i uczc. Bartłomiejowi Wysockiemu, obywatelowi kolskiemu, drugiemu mężowi tej Anny, zapisał w posagu za nią jeszcze przed ślubem, 1573.17/VIII. r. posag 30 grz. (I. Kon. 12 k. 502). Skwitowany został 1578 r. przez syna Bartłomieja z danego mu zobowiązania rezygnacji w dziale z innymi synami części w Mniejszym Lubstowie (ib. 18 k. 227). Innemu synowi, Jakubowi dał 1579 r. zobowiązanie rezygnowania mu w tym dziale z braćmi należnej mu części w Lubstówku Małym (ib. k. 360v). Nie żył już 1605 r. (ib. 32 k. 171). Synowie jego: Bartłomiej, Jakub i Piotr. Córka to wspomniana już Anna, żona 1-o v. 1568 r. Piotra Bugwidzkiego, 2-o v. 1573 r. uczc. Bartłomieja Wysockiego, mieszczanina z Koła.

(1) Bartłomiej, syna Macieja, dziedzic części w Lubstówku, które w 1592 r. trzymał w zyskach i przezyskach Adam Głębocki (ib. 25 k. 78v). W 1605 lub przed tą datą całe Lubstówko zastawił Bartłomiej za 200 zł. Stanisławowi Krzewskiemu (ib. 32 k. 248).

(2) Jakub, syn Macieja, zwany Młodszym, żonie swojej Małgorzacie Leskiej, córce Stanisława, zapisał 1579 r. w grodzie przedeckim dług 300 zł. Owa Małgorzata, bezpotomna, już nie żyła w 1592 r. (ib. 25 k. 256). Jakub część Lubstówka sprzedał 1601 r. Piotrowi Lubońskiemu (I. Kon. 30 k. 475). Chyba tego danego Jakuba żoną (a więc drugą) była w 1605 r. Dorota Nieniewska (ib. 32 k. 199). Jakub przeżył brata Piotra i odziedziczone po nim części w Lubstówku sprzedał 1618 r. Janowi Lutomierskiemu, drugiemu mężowi swej bratowej (I. R. D. Z. Kon. 18 k. 402; N. 223 k. 555). Jego trzecią żoną była t. r. Katarzyna Świderska (I. Kon. 40 s. 668).

@tablica: Lubstowscy h. Leszczyc 3

Katarzyna, córka Jakuba, chyba tego samego, pozywała 1604 r. Ruszkowskich o Lubstów (Boniecki). Inna córka Jakuba, Bogumiła (Teofila), zrazu w l. 1605-1610 żona Jakuba Wardęskiego Kantora, potem 2-o v. w 1618 uczc. Marcina z Wardężyna (ib. 40 s. 172, 192).

(3) Piotr, syn Macieja, dziedzic w Mniejszym Lubstówku, intromitowany 1605 r. do części w tej wsi wyderkowanych niegdyś przez Bartłomieja I-go w sumie 21 zł. zmarłemu Stanisławowi Głębockiemu (ib. 32 k. 131, 171). T. r. skwitował ze spraw Zofię Cielecką, wdowę po tym Głębockim, oraz jej synów, Wojciecha, Serafina i Aleksandra (ib. k. 249). Bezpotomny, już nie żył w 1614 r., kiedy wdowa po nim Agnieszka Palędzka wzywała Andrzeja Ruszkowskiego, chorążego inowrocławskiego, do uiszczenia należnych zmarłemu 300 zł. (ib. k. 151). Już jako 2-o v. żona Jana Lutomierskiego, w 1615 r. prolongowała Ruszkowskiemu termin uiszczenia powyższej sumy (ib. 38 k. 425). Żyła jeszcze 1624 r. (N. 223 k. 555).Zob. tablicę 3.

Anna L. z Mniejszego Lubstówka, żona Michała Przyborowskiego, już nie żyła 1347 r. Barbara, żona Andrzeja Głogińskiego, nie żyjącego już 1553 r. Maciej, żyjący w 1565 r., już zmarły 1570 r., ojciec Pawła i Zofii, żony 1565 r. Szymona Pruskiego, dziedzica części w Prusach Pośrzednich cz. Szlacheckich. Brat Paweł asystował jej w r. 1570, kiedy kasowała swoją oprawę na częściach tej wsi (I. i D. Z. Kal. 6 k. 545; I. Kal. 36 s. 823). Eufrozyna, wdowa po Piotrze Gomolińskim 1620 r. Panna Konstancja, chrzestna 1692.3/II. r. (LB Strzelno). Józef otrzymał 1768 r. od ks. Antoniego Belęckiego, proboszcza  żernickiego, cesję procesu toczonego przeciwko Teofilowi Rozdrażewskiemu (G. 100 k. 297).

>Lubszyńscy, zob. Lubsińscy

>Luchowscy z Luchowa w p. nakielskim. Arnold L., krewny Pietrasza Wałdowskiego 1404 r. (G. 1 k. 48v). Kasper z Luchowa w l. 1427-1430 (G. 3 k. 101; 4 k. 91v). Janusz z Luchowa 1451 r. dał swej żonie Małgorzacie użytkowanie sum na dwóch częściach Luchowa, trzecią pozostawiając sobie, i oprawił jej na owych dwóch częściach 100 grz. posagu i tyleż wiana (N. 143 k. 489v). Nie żył już w 1465 r., kiedy to Myślimir z Iwna wraz ze swymi synami, Wincentym i Szymonem, oraz gromadą złożoną z trzydziestu szlachty i trzydziestu ludzi niższego stanu najechał Garbowo i porwał stamtąd córkę Janusza, Annę. Uwiózł ją do Iwna i zaślubił synowi swemu Wincentemu. Wszystko to stało się bez zezwolenia rodzonego stryja i opiekuna Annym Piotra L-go, zwanego Laszkindej(!) który o ów gwałt pozwał Myślimira (G. 20 k. 102). Zapewne przeciwko temu samemu Piotrowi z Luchowa występował 1453 r. Markusz zwany Daronią z Górki, działając imieniem kmiecia z Górki (N. 14 k. 54v).

Wincenty, syn Myślimira z Iwna, pisany Kunowskim, brał w zastaw 1465 r. od swej żony Anny (Hanny) za 100 zł. węg. trzecią część w Luchowie Starym i Nowym (N. 144 s. 22). Potem od dóbr żoninych zwany Luchowskim. W 1471 r. na trzeciej części kmiecej w Luchowie oprawił Annie jej 100 zł. posagu (P. 1382 s. 145). Założone zostało vadium 1475 r. między nim i jego bratem Szymonem Kunowskim (N. 145 s. 40). Wraz ze swymi bratankami (nepotes): Katarzyną, Agnieszką, Janem, Urszulą i Elżbietą, rodzeństwem niedzielnym z Liszkowa, zobowiązał się 1480 r. wyderkować Jakubowi Staręskiemu za 15 grz. trzy łany w Wielkim Liszkowie (N. 144 s. 253). Występował 1482 r. jako stryj Jana i Wincentego, synów zmarłego już Jurgi Iwieńskiego (ib. k. 315). Jako podsędek zasiadał na rokach w Nakle 1488 r. (N. 146 s. 18). Zapisywał 1496 r. dług 20 zł. Szymonowi Doślińskiemu, dziedzicowi w Dźwiersznie (ib. s. 113). Zapewne już nie żył w 1497 r., kiedy działała jego żona sama, najpierw kwitowana z 20 zł. przez Annę, żonę Szymona Goślińskiego, potem z racji vadium założonego między nią a Mikołajem Łobżeńskim (N. 146 s. 148). Jako wdowa po Wincentym L-m wyderkowała w 1500 r. Janowi Bługowskiemu za 14 zł. dwa łany puste w Luchowie (ib. s. 241, 308). Synowie: Maciej, Janusz, Jan, Natisław (Wacław), Kasper, Wawrzyniec i Bieniasz. Córka Wincentego, Marta, w 1504 r. żona Jana Broniewskiego, otrzymała była od ojca w posagu części w Wielkim i Małym Liszkowie (N. 146 s. 322, 365). Oboje Broniewscy żyli jeszcze 1513 r.

1. Maciej L., syn Wincentego i Anny L-ej, wspólnie z niedzielnym bratem Januszem współdziedzic w Luchowie, ręczył wraz z nim 1407 r. Siedleckiemu za braci z Więcborka (N. 146 s. 163). Mąż Anny Sławianowskiej, kwitował 1498 r. jej braci, Jana i Wincentego, dziedziców w Sławianowie, z trzech grzywien pruskich na poczet 90 grz. jej posagu (ib. s. 198). Od Wojciecha Iwieńskiego nabył też wtedy sposobem wyderkafu za 30 grz. prus. trzy łany osiadłe w Dembionku p. nakiel. (ib. s. 197). Żonie tej w 1501 r. na połowie dóbr, które należały mu się z działów braterskich, oprawił posag (ib. s. 316), bowiem od swych szwagrów Sławianowskich otrzymał wtedy z tytułu tego posagu wyderkowy zapis 60 grz. na czwartej części miasta Mieście cz. Mieścisko w p. nakielskim (ib. s. 316). Posesję owej części Mieścia ustąpił 1506 r. Wojciechowi Potulickiemu, kasztelanowi kamieńskiemu, wyderkując mu  ją w tej samej sumie (ib. s. 417, 425). Wspólnie z braćmi Janem, Natisławem, Kasprem i Wawrzyńcem części w Wielkim i Małym Liszkowie sprzedał 1511 r. szwagrowi Broniewskiemu (N. 213 k. 4). Dwa łany roli w Luchowie 1512 r. wyderkował za 13 zł. węg. Maciejowi Błogowskiemu (ib. k. 11). Na tej wsi oprawił t. r. posag 100 zł. węg. żonie swej Annie (ib. k. 10). Żył jeszcze 1514 r., kiedy występował jako stryj Beaty Tłukomskiej, żony Jana Pilatowskiego (ib. k. 15). Nie żył już 1516 r. (N. 213 k. 25). Anna ze Sławianowskich, już jako wdowa, występowała jeszcze 1540 r. (ib. k. 80). Syn Macieja i Anny - Jan.

Jan, syn Macieja i Sławianowskiej, na połowie Luchowa oprawił w 1521 r. posag 120 zł. żonie swej Elżbiecie Gliszczyńskiej (ib. k. 52). Tę połowę swoich dóbr w Luchowie, która pozostała wolna od powyższej oprawy, wyderkował 1526 r. swej matce Annie (ib. k. 72v). Oboje z żoną spisali wzajemne dożywocie 1531 r. (ib. k. 5v). Jan dwa łany w Luchowie wyderkował 1538 r. za 30 zł. Stanisławowi Topolskiemu (ib. k. 70v). Nie żył już 1540 r., kiedy owdowiała Elżbieta z Gliszczyńskich nabyła wyderkafem za 100 grz. od swojej teściowej Anny tę część w Luchowie, którą Annie wyderkował zmarły Jan (ib. k. 80). W 1542 r. już jako 2-o v. żona Macieja Ostrowskiego, owe prawa do Luchowa nabyte od matki pierwszego męża, rezygnowała za 100 grz. Andrzejowi Poczałkowskiemu (ib. k. 90). Już wdowa i po drugim mężu, nabyła 1545 r. wyderkafem za 30 grz. od Stanisława Topolskiego dwa łany w Luchowie, które wyderkował mu był kiedyś za tęż sumę jej pierwszy mąż (ib. k. 108v). W 1555 r. jako wdowa i po trzecim mężu, Wojciechu Dembińskim, skwitowała Jana Krotowskiego, kasztelana inowrocławskiego dziedzica połowy Luchowa, z sum oprawnych jej przez pierwszego męża (N. 213 k. 184v). Jan był bezdzietny a spadek po nim w Luchowie dostał się siostrze stryjecznej Małgorzacie L-ej zamężnej Kolebskiej i bratu ciotecznemu Mikołajowi Broniewskiemu (N. 213 k. 76v. 77).

2. Jan, syn Wincentego i Anny L-ej, zwany też czasem Januszem, występował w 1497 r. wraz z bratem Maciejem jako niedzielny z nim współdziedzic w Luchowie (N. 146 k. 163, 194). Kwitował 1506 r. swych młodszych braci z 20 zł. należnych mu z jego części (ib. s. 416). Jako spadkobierca rodzonego stryja Piotra, dziewięć łanów roli osiadłej w Iwnie p. kcyń., które ten stryj nabył wyderkafem od Wojciecha i Jerzego braci niedzielnych, dziedziców w Iwnie, wyderkował 1516 r. za 150 grz. Marcinowi Słupowskiemu (G. 335a k. 41).

3. Natisław (Wacław), syn Wincentego i Anny L-ej, wspomniany obok braci 1501 r. (N. 146 s. 316, 416). Pleban w Luchowie, od swych braci niedzielnych, Jana, Kaspra, Wawrzyńca i Benedykta nabył w 1506 r. za 20 zł. dwa łany roli w Luchowie (ib. s. 425). Żył jeszcze w r. 1511 (N. 213 k.4)

4. Kasper, syn Wincentego i L-ej, wspomniany obok braci 1501 r. (N. 146 s. 316), ręczył 1507 r. za Jana z Domaborza, kasztelana rogozińskiego, Marcinowi Nieżychowskiemu (ib. s. 428). Od swego brata Wawrzyńca nabył 1508 r. za 30 kop gr. jego części z działów braterskich (ib. s. 444) i skwitował tego brata 1510 r. z 30 kop gr. (ib. s 483). Występował 1511 r. jako wuj Agnieszki Koszewskiej (N. 213 k. 4v). Na połowie swej części w Luchowie oprawił 1512 r. żonie swej Katarzynie Żaleńskiej posag 100 kop gr. (N. 213 k.10).

5. Wawrzyniec, syn Wincentego i Anny L-ej, wspomniany obok braci 1501 r. (N. 146 s. 316), oprawił 1516 r. żonie swojej szl. Katarzynie Świrkoczynie na połowie swej części w Luchowie posag 100 kop gr. (N. 213 k. 23v). Trzy łany osiadłe w tej wsi wyderkował 1524 r. za 20 zł. węg. Marcinowi Nieżychowskiemu (G. 335a k. 82), ale już t. r. całe swe części w Luchowie, to jest 23 łany (w tym osiem osiadłych) sprzedał za 500 zł. Andrzejowi Radzickiemu (N. 213 k. 67). Można z liczby tych łanów wnosić, iż Wawrzyniec był już wówczas obok bratanka Macieja spadkobiercą swych braci. Nie żył w 1540 r., kiedy to jego córka Małgorzata, żona Jerzego Kolebskiego cz. Kołybskiego (z Kołybek), odziedziczoną po swym stryjecznym bracie Janie L-m część Luchowa sprzedała za 300 kop gr. Mikołajowi Broniewskiemu, bratu swemu cio-

@tablica: Luchowscy

teczno-rodzonemu (N. 213 k. 77). Małgorzata wyszła potem 2-o v. za Andrzeja Knybowskiego i już nie żyła w 1578 r. Była bezdzietna.

6. Bieniasz (Benedykt), syn Wincentego i Anny L-ej, wspomniany obok braci 1501 r. (N. 146 s. 316), żył jeszcze 1506 r. (ib. s. 425), ale chyba nie żył w 1511 r., kiedy transakcja między braćmi a nim już milczy (N. 213 k. 4). Zob. tablicę.

>Lucimscy, Łucimscy nie wiem skąd pochodzili i od jakiej miejscowości uformowali swe nazwisko. Mogłaby to być wieś Lucim w p. nakiel. ale bardzo późne pojawienie się owej rodziny na kartach ksiąg sądowych wielkopolskich świadczy niezbicie, iż byli albo niedawnymi do tej dzielnicy przybyszami, albo, co może bardziej w tym wypadku prawdopodobne, samozwańczą szlachtą świeżej daty. Heraldycy takiej rodziny szlacheckiej nie cytują.

Aleksander nie żył już 1739 r., kiedy wdowa po nim, Helena z Małachowskich, córka Stanisława i Anny Górskiej, żona 1-o v. Jana Gortatowskiego (Gotartowskiego), cedowała konwentowi w Bieniewie 480 zł. z sumy 1.500 zł., którą jej dziadowi Maciejowi Górskiemu zapisał był na części wsi Dobrosołowo i Jabłonka jego stryjeczny brat Jan Górski (I. Kon. 77 k. 159v). Jan, syn Aleksandra, był dzierżawcą Jaroszewic, z której to dzierżawy kwitował się 1754 r. z posesorem tej wsi Benedyktem Kamińskim (ib. 78 s. 816). Franciszka Bardskiego, dziedzica części Jaroszewic Mniejszych, kwitował 1755 r. ze sprawy sądowej (ib., s 901). Jego żona Konstancja Raczyńska, córka Andrzeja i Katarzyny Chrząstowskiej, jako spadkobierczyni swojej matki, kwitowała Władysława Gurowskiego, podkomorzego J.Kr.Mci, byłego posesora części zwanej Kozłowszczyzna w dobrach kleczewskich. (ib. 79 k. 197). Jan skwitował 1766 r. Krzysztofa Szczuckiego, dziedzica Dobrosołowa z prowizji od sumy 5.000 zł. posagowej swojej żony (G. 100 k. 188v). Żył jeszcze 1773 r. (ib. 80 k. 270), a w 1782 r. owdowiała już Konstancja skwitowała z 5.000 zł. swego posagu, lokowanego na Dobrosołowie, Maksymiliana Otto Trąmpczyńskiego (ib. 82 k. 312). W 1783 r. wspólnie ze swym synem Bartłomiejem L-m kwitowała małżonków Kościelskich, dziedziców Paniewa, z 2.568 zł., należnych wedle dekretu zjazdowego w Paniewie (G. 110 k. 75v). Bartłomiej uzyskał 1788 r. za kontraktem z 23/VI. od Piotra Wierzchlejskiego cesję posesji wybraniectwa we wsi Dembna ze starostwa kolskiego za sumę 2.500 zł. (ib. 84 k. 53). Jego żona Teresa Krzymska, 1-o v. rozwiedziona Dąmbska, jako współspadkobierczyni zmarłych sióstr swych, panien Magdaleny i Wiktorii, kwitowała się z procesu ze swym rodzeństwem (G. 115 k. 76, 91v). Zob. tablicę.

Nie wiem, czy z powyższym Janem identyczny był Jan Lucimski, posesor ról plebańskich w Gołuchowie, który z żony Katarzyny Brodnickiej miał Kajetana Wawrzyńca, ur. w Gołuchowie, ochrzcz. 1743.11/VIII. r. (LB Gołuchów).

@tablica: Lucimscy

>Luck, Luckow, Luckaw, Luka h. Własnego dla podobieństwa godła identyfikowanego z Rogalą. Do Wielkopolski przybyli chyba już w początkach XV wieku pierwsi przedstawiciele tej rodziny. Przybywali przeważnie z Brandenburgii, ale siedzieli i na Śląsku (zob. Kozierowski, Obce ryc.). W dokumentach łacińskich i polskich pisani niemal stale "Luka", sami w podpisach własnoręcznych lub w aktach redagowanych w języku niemieckim używali form: Luck, Luckow, Luckaw. Zrazu dziedzice Kurska, a potem w XVIII wieku niemal wszyscy przedstawiciele tej rodziny zamieszkujący Polskę pisali się "Lukami z Kurska" lub "Kurskimi Lukami". Rodzina aż po kres wieku XVIII tylko w bardzo nieznacznym stopniu i w osobach nielicznych przedstawicieli uległa polonizacji.

Jan zw. Luckow miał w r. 1400 proces z sędzią kaliskim Maciejem (Kozierowski, Obce rycerstwo) Występował ów Jan i w r. 1401 (P. 2 k. 70v). Jego bratem był Piotr 1400 r. (P. 2 k. 44). Andrzej zw. Luckow w r. 1400 (P. 2 k. 43v).

Jerzy Luka w 1520 r. nabył od Jana Sczanieckiego wieś Kursko z folwarkiem Zamostowo w p. pozn., dając mu zamian część wsi Starepole w ziemi świebodzińskiej i dopłatę 300 zł. węg. (P. 1392 k. 339). Odtąd pisano go "Kurskim Luką". Na połowie Kurska w 1521 r. zapisał wyderkowy czynsz roczny 10 grz. od sumy 100 kop groszy na ołtarz, który miał erygować Abraham ze Zbąszynia, kasztelan bydgoski (ib. k. 390v). Połowę Kurska i Zamostowa sprzedał 1522 r. za 750 zł. węg. Franciszkowi, Jerzemu i Marcinowi, braciom Sczanieckim (ib. k. 442v). Części folwarku i dwór w Kursku wyderkował 1524 r. za 50 grz. synowi swej rodzonej siostry Franciszkowi Kurskiemu (P. 1393 k. 25v). Bracia Wolfgang i Jerzy Lukowie w r. 1528 dali Jerzemu Stainiczowi Kurskiemu części wsi Pieski w p. pozn. w zamian za część Kurska i dopłatę 250 zł. reń. (P. 1393 k. 237). Chyba ten sam Jerzy "Kurski zwany Luką" na połowie dóbr w Kursku i Zamostowie oprawił 1562 r. posag 200 grz. żonie swojej Jadwidze, córce Wolfganga Łąkomińskiego Noss (P. 1397 k. 168). Była to chyba jego nie pierwsza już żona. Swoim niezamężnym córkom: Annie, Urszuli, Katarzynie i Elżbiecie zapisał t. r. każdej po 200 zł. posagu. Inna jego córka, Dorota, zapewne najstarsza, była wówczas żoną Kaspra Sczanieckiego (P. 904 k. 645v, 646). Jadwiga Łąkomińska Nossowna, wdowa po Jerzym Kurskim zwanym Luką, skasowała 1567 r. swoją oprawę na Kursku i Zamostowie (P. 911 k. 585). Dnia 1583.16/VIII. r. chora, nie mogąca się już osobiście udać do Poznania do grodu, spisała testament w Kursku, w domu swego pasierba i szwagra w jednej osobie, Jurgi Luki "Młodszego", dziedzica tej wsi. Kazała pochować się w Kursku. Wykonawca tej jej ostatniej woli, Kasper Sczaniecki miał wypłacić jej siostrom: Magdalenie, żonie Jurgi L., 100 grz., innym jej rodzonym siostrom, Annie i Urszuli z Łąkomina, drugie 100 grz. Ruchomości rozdarowała, zaś kościołowi w Kursku zapisła 25 grz. (P. 941 k. 318).

Jerzy (Jurga) Luka Kurski, zwany Młodszym, syn Jerzego Starszego z pierwszej, nieznanej mi żony, dał 1579 r. zobowiązanie swojej macosze Jadwidze Nossowej z Łąkomina (P. 932 k. 638). Czy nie był identyczny z Jerzym L., mężem w 1570 r. Barbary Langenau (Langnowskiej) z Wandritsch w księstwie głogowskim (Ws. 7 k. 366). Jak już widzieliśmy, żoną Jerzego Młodszego była w 1583 r. siostra owej macochy Magdalena z Łąkomina. Byłaby więc to ewentualnie druga żona. Umarła krótko potem, bowiem już 1585.25/VI. r. Jerzy na połowie części w Kursku i Zamostowie oprawił posag 500 grz. przyszłej swej żonie Katarzynie, córce uczciwego Jarosława ze wsi Bukowo (Bukowiec?) (P. 1399 k. 544v). Od Melchiora Jarosława Kurskiego Polaka, dziedzica części w Kursku, kupił 1591 r. za 100 tal. części karczmy w tej wsi (P. 1400 k. 791v). Postrzelony w nogę w Zamostowie przez Krzysztofa Warnsdorfa (Wermistorf), umarł od tej rany 1592 r. i 28/X. na wezwanie wdowy, Katarzyny "Jarosławówny" we dworze w Kursku dokonano wizji jego ciała (P. 958 k. 922). Swiadkami owej wizji, obok innej szlachty, Niemców i Polaków, był Maksymilian Dudycz. Katarzyna Jarosławówna z Bukowia oblatywała 1593 r. dokument, mocą którego król dla dzieci zmarłego Jerzego mianował opiekunami: ją samą jako matkę, Abrahama Bukowieckiego, Baltazara Stentzsch (Stainicz) Pieskowskiego, Stanisława Piekarskiego i Erazma Stentzsch (Steincz) Kurskiego (P. 960 k. 180). Żyła jeszcze 1598 r., kiedy ją kwitowała pasierbica Ewa Szlichtynkowa z zapisów, które dała była w imieniu własnym i swoich wtedy nieletnich synów, Jerzego i Ryszarda, ze spadków po matce Ewy i po jej ciotce Jadwidze z Łąkomina (Lękomina) (P. 968 k. 194v). Jerzy Iunior miał z pierwszego swego małżeństwa córki: Ewę, Sabinę i Dorotę. Ewa, żona Jerzego (Jurgi) Szlichtynka z Międzyrzecza, kwitowała 1591 r. ojca z 500 grz. oraz z 25 grz. stanowiących część sumy 200 grz. legowanej przez zmarłą ciotkę Jadwigę z Łąkomina matce Ewy (P. 956 k. 3v). Żyła jeszcze 1599 r. Sabina była 1593 r. żoną Jana Feffelt(?). Dorota, niezamężna, nie żyła już 1598 r. (P. 968 k. 184v). Chyba z tego małżeństwa pochodził też syn Joachim, o którym słyszymy tylko w 1593 r., kiedy siostra Feffeltowa kwitowała swych braci z posagu (P. 959 k. 625). Z drugiego małżeństwa byli synowie Jerzy i Ryszard.

1. Jerzy (Jerzy Abraham), syn Jerzego Młodszego i Jarosławówny, wspólnie z braćmi Joachimem i Ryszardem skwitowany 1593 r. przez siostrę Feffeltową z 500 grz. zapisanych jej przez ojca w posagu (ib.). Od Jerzego Rottenberga dostał 1614 r. łan w Zamostowie, pozostawiając mu ów łan w dożywotnie użytkowanie (P. 1409 k. 149). T. r. z bratem Ryszardem zawierał kontrakt o Kursko (P. 992 k. 936v). Na połowie części Zamostówka oprawił 1623 r. posag 240 zł. żonie swej Annie Hakównie (Hacke) (P. 1414 k. 8). Skwitowany 1636 r. z 300 zł. długu przez Jana Haka, syna zmarłego Baltazara (P. 1033 k. 59v), t. r. zapisał dług 1.000 zł. swojej żonie (ib. k. 768v). Tego też roku sprzedał całe części w Kursku za 3.900 zł. Witowi Sczanieckiemu (P. 1418 k. 885). Wdowa żyła jeszcze w 1660 r. (Ws. 76 k. 267). Córka Jerzego, Helena, żona Jakuba Rożyckiego, nie żyła już w 1680 r.

2. Ryszard, syn Jerzego Młodszego i Jarosławówny, całe swoje części w Kursku sprzedał 1614 r. za 6.000 zł. Witowi Sczanieckiemu (P. 1409 k. 61). Jego syn Leon, jako jedyny spadkobierca zmarłej bezdzietnie stryjecznej siostry heleny, zamężnej Rożyckiej, odziedziczone po nij części w Zamostówku z młunem Kurskim sprzedał 1680 r. za 2.000 zł. Janowi Erazmowi Zaidlicowi. Podpis jego niemiecki (P. 1102 VI k. 26). Zob. tablicę 1.

@tablica: Luck h. Własnego 1

Bracia rodzeni, Jan i Krzysztof Lukowie ze wsi Miechowo (Mchów niem. Mechau) koło Góry na Śląsku, otrzymali 1563 r. zapis 53 i pół zł. węg. długu od Jana Kotwicza Gorczyńskiego (Ws. 5 k. 251).

Melchior z Meszęcina (niem. Muschten) w Brandenburgii, nie żyjący już 1594 r. (P. 1401 k. 314v), był ojcem Jerzego, Fabjana, Katarzyny, w l. 1594-1610 żony Jana Szlichtynka, dziedzica w Gorzeniu nie żyjącej już 1624 r., i Małgorzaty, w l. 1615-1617 żony Franciszka Sczanieckiego. Stryjecznym bratem Katarzyny Szlichtynkowej nazwany w 1609 r. Fryderyk L. (P. 143 k. 647v), o którym jeszcze będzie mowa. O Jerzym, występującym w 1609 r. (ib.), nie wiem nic więcej. Fabian L. z Meszecina od Piotra Watty Gorzyckiego nabył wyderkafem za 1.200 zł. dwa łany we wsi Gorzyce w p. pozn. (P. 1401 k.28v). W 1624 r. wraz ze swym bratankiem Krzysztofem (czy po Jerzym?), obaj pisani z Meszecina, mienili się spadkobiercami siostry i ciotki Katarzyny zamężnej Szlichtynkowej. Części w Gorzeniu w p. pozn., które Katarzyna kupiła była od Łukasza Gorzeńskiego, sprzedali wówczas za 6.000 zł. Krzysztofowi Unrugowi (Ws. 206 k. 61). Ale Gorzeńscy pozwali stryja i bratanka o to, iż pochodząc z Meszecina, wsi położonej za granicą Rzeczypospolitej, nie posiadając indygenatu polskiego, nie będąc w dodatku żadnymi krewnymi zmarłego dziedzica w Gorzeniu, Jana Szlichtynka, bezprawnie zajęli owe dobra (P. 152 k. 1252). Chyba wspomniany tu Krzysztof L. był identyczny z Krzysztofem, który w 1642 r. zabił w Liniu Melchiora Siekowskiego (P. 167 k. 379v). Może też identyczny z tym Krzysztofem, Krzysztof L., nie żyjący już 1687 r., kiedy to syn jego Jerzy Melchior cedował sumę Kasprowi Zaidlicowi (P. 1113 I k. 5).

Wspomniany wyżej Fryderyk, stryjeczny brat Katarzyny zamężnej Szlichtynkowej, a więc i Fabiana z Meszecina, był synem Antoniego L., piszącego się z tegoż Meszecina.

Antoni Luke z Meszecina (Myszęcino) kupił 1574 r. od Joachima Gorajskiego za 3.500 zł. czwartą część (bez dwóch łanów) we wsi Goraj i czwartą część w połowie Krobielowa w p. pozn. (P. 1398 k. 419). Od Jana Sczanieckiego w 1583 r. lub krótko przed tą datą kupił części w Czarmyślu w p. pozn. (P. 941 k. 606) i na połowie dóbr swoich w tej wsi oprawił 1585 r. posag 550 grz. żonie Katarzynie Zaidlicównie, córce Wawrzyńca (P. 1399 k. 520). Swoje części w Czarmyślu sprzedał 1607 r. za 8.700 tal. Mikołajowi Selchow (Zelche) z Grochowa (P. 1406 k. 62v). Od Jerzego Szlichtynka kupił 1608 r. za 12.000 zł. części wsi Gorzyca w p. pozn. (ib. k. 257v) i już 1612 r. posany "Luką z Gorzycy" (P. 988 k. 653v). Żył jeszcze chyba 1616 r. (P. 1410 k. 13), nie żył w 1636 (P. 1033 k. 770v). Jego synowie, Fryderyk, o którym niżej, oraz Jan, występujący w 1636 r. Córka Elżbieta, niezmężna, żyła jeszcze 1663 r. (P. 1073 k. 777).

Fryderyk zwany Starszym, syn Antoniego, od Stanisława Gorzyckiego kupił 1631 r. za 9.000 zł. części w Gorzycy (P. 1417 k. 466). Od swego brata Jana kupił 1636 r. za 12.000 zł. części po rodzicach w Gorzycy i folwarku Głęboczku, z tym, iż ów folwark sprzedał zaraz za 7.000 zł. Abrahamowi Kręskiemu (P. 1418 k. 761). Jemu i Janowi Barbara Grynberkówna, żona Aleksandra Wojciechowskiego, scedowała w r. 1636 zabezpieczoną na Gorzycy sumę posagową swej matki, zmarłej Bogumiły Szlichtinkówny, żony Beniamina Grinberka (P. 1033 k. 205). Jego pierwszą żoną była Marianna Elżbieta Hornówna, drugą Helena Nostitzówna. Na połowie swych części w Gorzycy oprawił 1640 r. posag 3.000 zł. trzeciej żonie Barbarze Kręskiej, córce Eliasza i Heleny Schmolcke (Szmulkówny) (P. 1420 k. 88v). Wspólnie z synem Kasprem podniósł 2.000 zł. od szl. Krzysztofa Denasza ze Śląska i w 1645 r. dał mu zobowiązanie, iż po uzyskaniu konsensu królewskiego scedują mu obaj swe prawa do sołectwa we wsi królewskiej Kęszyca w starostwie międzyrzeckim (W. 38 k. 766cv). Skwitował ich Denasz z owego zobowiązania 1647 r. (Ws. 51 k. 94). Córkom swym, Ewie, urodzonej z pierwszej żony, oraz Elżbiecie i Annie Mariannie, urodzonym z drugiej, zapisał 1648 r. posagi, po 1.500 zł. każdej (Ws. 51 k. 176). W 1652 r. spisywał w Gorzycy po niemiecku kontrakt z Henrykiem Zaidlicem pod zakładem 21.000 zł. (P. 1064 k. 138). Nazwany starcem w 1663 r., kiedy jego żona Barbara Kręska w asyście swego jedynego syna Samuela zawierała kontrakt z Adamem Abrahamem Unrugiem (P. 1073 k. 499) i kwitowała męża z sumy 4.500 zł. zapisanej jej sposobem wyderkafu na części Gorzycy (ib. k. 502), zaś mąż zapisał jej dług 3.000 zł. jako rekompensatę kasaty praw na Gorzycy (ib. k. 506v). T. r. "zmorzony starością", wspólnie z synami Fryderykiem i Bonawenturą cz. Godfrydem części w Gorzycy, które kupił był w 1631 od nieżyjącego już teraz Stanisława Gorzyckiego, sprzedał za 70.000 zł. Melchiorowi Lossowowi (P. 1425 k. 225v). Już nie żył w r. 1664 (W. 85 k. 99). Owdowiała Barbara Kręska, w myśl zobowiązania danego przez syna Samuela, skwitowała 1667 r. siostry Wolcogenówny, Zawadzką i Szlichtynkową, z kontraktu dotyczącego Gierłachówka, Goliny i części Bukówki (Ws. 68 k. 169). Umarła w 1668 r. i pochowana 3/VI. (LM Zaborowo, dyssyd.). Z pierwszego małżeństwa z Hornówną byli synowie Fryderyk i Kasper oraz córka Ewa, niezamężna, nie żyjąca już 1663 r. (P. 1073 k. 774). Z Nostitzówny rodził się syn Bonawentura zwany też Godfrydem lub Dobrogostem, oraz córki Elżbieta i Anna Marianna, obie niezamężne, już nie żyjące w r. 1663 (ib. k. 765v, 775). Z Kręskiej był tylko syn Samuel.

1. Fryderyk zwany Młodszym, syn Fryderyka Starszego i Hornówny, ur. ok. 1626 r., od Elżbiety Szlichtynkówny, wdowy po Abrahamie Kręskim, kupił 1649 r. za 7.000 zł. folwark na gruncie wsi Gorzyce zwany Głęboczkiem i jednocześnie spisał wzajemne dożywocie z żoną swoją Barbarą Katarzyną Kalckreuth, córką Hieronima (P. 1424 k. 336, 338; Ws. 51 k. 259v). Ów folwark sprzedał 1651 r. za 7.000 zł. Henrykowi Zaidlicowi (Ws. 208 k. 111). Drugiej swojej żonie, Jadwidze Szlichtynkównie oprawił 1660 r. posag 2.000 zł. (ib. k. 337v). Jako spadkobierca swej siostry, panny Ewy, zapisaną jej przez ojca sumę 1.500 zł. cedował 1663 r. Baltazarowi Zaidlicowi (P. 1073 k. 774) i wespół z bratem Godfrydem i bratem Samuelem skwitował Barbarę Kleistównę, wdowę po Henryku Zaidlicu oraz Jana, Henryka i Fryderyka Zaidliców, synów, z pretensji do wsi Gorzycko Górne przez Fryderyka L. Starszego Henrykowi Ziadlicowi rezygnowanej (P. 1073 k. 776v). Od Władysława Cieleckiego kupił 1670 r. za 19.000 zł. części wsi Karna i Reklin w p. kośc. (P. 1868 VII k. 41, 44v) i t. r. na połowie owych części oprawił 5.500 zł. posagu żonie swojej Jadwidze Szlichtynkównie (ib. k. 14). Tej żonie zapisał jeszcze ponadto w 1671 r. "z miłości małżeńskiej" dług 6.000 zł., a ona skwitowała z 2.000 zł. swego brata Samuela, rotmistrza J.Kr.Mci (Ws. 68 k. 529). Fryderyk umarł na udar serca 1678.1/VIII. r., mając lat 52. Chowano go 5/VIII. (LM Wolsztyn, dyssyd.). Owdowiała Jadwiga z Szlichtynków zapisy dane sobie przez męża cedowała w 1689 r. synowie Dobrogostowi cz. Godfrydowi (Ws. 76 k. 156v). Żyła jeszcze chyba w r. 1690 (Kośc. 356 k. 138v). Z pierwszego małżeństwa pozostała córka Elżbieta, w l. 1669-1679 żona Kaspra Zygmunta Kalckreutha, nie żyjąca już w 1694 r., Czy nie ta sama Elżbieta w 1687 r. jako żona Falkenhagena (Krzysztofa?), zapisała sumę 1.500 zł. Jadwidze z Szlichtynków wdowie po Fryderyku L.? (P.  1113 V k. 4). Z drugiegi małżeństwa Fryderyka pochodzili synowie, Dobrogost cz. Godfryd i Sebastian, oraz córka Helena, której matka i brat Dobrogost zapisali w 1685 r. sumę 6.000 zł. długu jako jej posag (Ws. 76 k. 15v). Wyszła ona w Wolsztynie w r. 1685, 27 lub 28/XI. za Jana Gruszczyńskiego z Drogoszewa i żyła z nim jeszcze 1699 r. Umarła w r. 1711 lub 1712.

1) Dobrogost cz. Godfryd, syn Fryderyka Młodszego i Szlichtynkówny, pisany z Kurska Luką, ur. ok. 1661 r., w 1683 r. w imieniu własnym i swojej matki poddanego ze wsi Karna dał Władysławowi Cieleckiemu (Kośc. 306 k. 250). Bratu Sebastianowi zapisał 1689 r. dług 6.000 zł. (Ws. 76 k. 157v). Jego żoną była 1689 r. Ewa Elżbieta Dziembowska, córka Krystiana i Heleny Troschke (ib. k. 190v), a w r. 1690 oprawił jej 15.000 zł. posagu (P. 1431 k. 605). Od Maksymiliana Hazy kupił 1692 r. za 45.000 zł. Belęcin w p. kośc. (P. 1124 XII k. 14). W imieniu własnym i brata Sebastiana części Karny i Reklina sprzedał 1693 r. za 33.100 zł. Stanisławowi Kurowskiemu (P. 1432 k. 325v). Wraz ze swym szwagrem Janem Gruszczyńskim sprawował 1700 r. opiekę nad nieletnimi dziećmi swego stryja Samuela (P. 1139 XII k. 31), zaś w 1711 r. wspólnie z bratem Sebastianem opiekowali się jako stryjowie Janem L. synem zmarłego Floriana i Zaidlicówny (P. 1146 I k. 115v), których stopień pokrewieństwa nie jest mi jasny. Będzie o nich niżej. Dzieciom swej zmarłej siostry Gruszczyńskiej zapisał 1713 r. sumę 5.000 tynfów (Ws. 77 IX k. 10). Córce Annie Helenie, żonie Bogusława Bojanowskiego, wypłacił 1714 r. posag 12.000 zł. (P. 1148 II k. 168v). Skwitowany 1727 r. przez swoją córkę Ewę Dorotę zamężną Zaidlicową z posagu 12.000 zł. (P. 1210 II k. 19v, 20). Dochodząc swych lat siedemdziesiątych, stary i schorowany, mając sam liczne potomstwo, zrzekł się 1729 r. opieki nad Anną Elżbietą Lukówną, córką swego stryjecznego brata Dobrogosta (Kośc. 164 k. 133). Belęcin sprzedał 1736 r. za 70.500 zł. synowi Zygmuntowi, podpisując ów akt jako "Dobrogost Luka" (P. 1243 k. 98v). Poddanych z tej wsi, mieszkających obecnie za swym pozwoleniem, w Rogowie, wsi dziedzicznej syna Aleksandra, rezygnował 1738 r. temu synowi (Ws. 87 k. 30v). Jak się zdaje, żył jeszcze 1739 r. (P. 1257 k. 46v), nie żył już 1741 r. (P. 1264 k. 56). Elżbieta z Dziembowskich chyba jeszcze żyła 1741 r. (ib.), nie żyła już 1743 r. (Kośc. 322 k. 27v). Ich synowie: Bogusław, ochrzcz. 1691.4/IV. r., Jan Władysław, ochrzcz. 1700.23/VII. r. (LB Wolsztyn, dyssyd.), Aleksander, Zygmunt i Sebastian. Córki: Anna Helena, w l. 1714-1736 za Bogusławem Bojanowskim, nie żyła już 1736 r., Ewa Dorota, w l. 1722-1727 żona Baltazara Fryderyka Zaidlica, wdowa po nim w l. 1734-1766, i wreszcie Krystyna Elżbieta, w 1735 r. żona Jana Ernesta Seherr Thoss z Wygnańczyc, już nie żyjąca w 1751 r.

(1) Aleksander, syn Dobrogosta i Dziembowskiej, występował jako chrzestny 1709.20/I. r. (LB Niepart). Kapitan wojsk Rzpltej, spisywał 1733 r. wzajemne dożywocie ze swą żoną Krystyną Konstancją Bronikowską, córką Aleksandra i Marianny Pretwiczówny (Ws. 85 k. 17; P. 1240 k. 166). Od swych nieletnich siostrzeńców, Samuela, Sebastiana, Aleksandra, Zygmunta i Baltazara Zaidliców, synów zmarłego Baltazara i swej siostry Ewy Doroty L., kupił 1735 r. za 65.300 wieś Rogowo w p. kośc. (P. 1240 k. 163) i zrazu na połowie swych dóbr oprawił żonie 30.000 zł. posagu (ib. k. 166). Ojca swego skwitował 1738 r. (Ws. 87 k. 21v). W imieniu własnym i żony skwitował 1739 r. jej brata Jana Zygmunta Bronikowskiego z 3.900 zł. (ib. k. 53v). Żył jeszcze w sierpniu 1747 r. (LM Bojanowo, dyssyd.), nie żył w 1757 r., kiedy to 31/XI. owdowiała Krystyna Konstancja Bojanowska szła powtórnie za Jerzego ze Skrzypny Twardowskiego (LC Gołańcz). Ów Twardowski skwitował swoją żonę t. r. z sumy 16.950 zł. (Kośc. 327 k. 190v). Dzieci Aleksandra i Bojanowskiej: Ewa Elżbieta Bogumiła, ur. w 1735 r., umarła 1736.31/I. r. mając 27 tygodni i 5 dni, Bogumił (Godfryd) Aleksander, ur. w Rogowie 1747.28/V. r., umarł w lipcu t. r., mając osiem tygodni bez pięciu godzin (LB i LM Bojanowo, dyssyd.).

(2) Zygmunt, syn Dobrogosta i Dziembowskiej, działał 1735 r. jako plenipotent ojca, zapisujęc Janowi Ernestowi Seherr Thossowi, dziedzicowi Wygnańczyc, sumę 12.000 zł. (P. 1240 k. 161v), niewątpliwie posagową za siostrą Krystyną Elżbietą L. Jan już widzieliśmy, w 1736 r. kupił od ojca Belęcin, Ożenił się 1737.20/X. r. z Anną Konstancją Bojanowską, córką Karola, dziedzica Bojanowa (LC Bojanowo, dyssyd.), i Konstancji Wiśniewskiej. Oboje małżonkowie spisali wzajemne dożywocie 1738 r. (P. 1252 k. 122v). W 1739 r. oprawił jej 30.000 zł. posagu (P. 1257 k. 46v). Od Joanny Marianny z Kotwiczów Unrużyny kupił 1741 r. za 92.000 zł. Sierpowo i Woliszewo w p. kośc. (P. 1264 k. 56). Bojanowska żyła jeszcze 1745 r. (Kośc. 323 k. 43). Zygmunt Sierpowo i Woliszewo sprzedał kontraktem 1756.14/VI. r. za 150.000 zł. Karolowi Aleksandrowi Bojanowskiemu, podkomorzemu J.Kr.Mci, dziedzicowi Starego Bojanowa (Kośc. 360 k. 15). Uzyskawszy indygenat od króla pruskiego, po śmierci pierwszej żony osiedlił się na Śląsku, gdzie ożenił się powtórnie i w Głogowie spisywał 1756.6/V. r. testament, oblatywany w Wschowie w 1757 r. Z pierwszej żony było wtedy przy życiu sześcioro dzieci. Synom nieletnim, Bogusławowi, Stefanowi i Karolowi dał do równego podziału Belęcin. Odstąpił też na ich rzecz swej posesji wsi Drzewce w ziemi wschowskiej, dziedzicznej Bojanowskich, na której to wsi miał łącznie 40.000 zł. Zobowiązał się też zrezygnować im Rogowo w p. kośc., którą to wieś odziedziczył po bracie Aleksandrze wspólnie z bratankami po zmarłym bracie Sebastianie, pułkowniku J.Kr.Mci. Posag 30.000 zł. wniesiony na Belęcin przez zmarłą żonę podzielił na sześć części, wobec czego każda z trzech córek, Szarlota, Konstancja i Fryderyka, miały dostać po 6.000 zł., zaś z substancji ojcowskiej po 25.000 zł. Opiekunem dzieci mianował siostrzeńca Ernesta Sherr Thoss (Ws. 92 k. 121). Żył jeszcze 1764 r. (Ws. 93 k. 274v). Nie żył już 1773 r. (Ws. 96 k. 1). Synowie Zygmunta i Bojanowskiej: Stefan Gotlib, ur. w Sierpowie, ochrzcz. 1742.30/IX. r. (LB Śmigiel, dysyd.), niewątpliwie zmarły dzieckiem, Bogusław, inny Stefan i Karol. Ten ostatni umarł niewątpliwie między r. 1758 a 1759 (Kośc. 328 k. 4v; Ws. 93 k. 10). Córki: Szarlota, wspomniana raz tylko w testamencie ojca w r. 1756, Joanna Konstancja, w r. 1762 żona Zygmunta Lossowa, Fryderyka, znana mi tylko ze wzmianki z r. 1756.

a. Bogusław, syn Zygmunta i Bojanowskiej, jak widzieliśmy, wymieniony w testamencie ojca z r. 1756, wspólnie z braćmi otrzymał w1758 r. cesję sumy od braci Kosickich (Kośc. 328 k. 4v). Opiekunem jego i brata Stefana, Ernest Sherr Thoss, ich cioteczny brat, spisywał 1759 r. punkta sprzedaży ich wsi Rogowa z Andrzejem ze Skrzypny Twardowskim (Ws. 92 k. 186). Ten opiekun w ich imieniu wieś ich Belęcin wydzierżawił 1761 r. Zygmuntowi Lossowowi (Ws. k. 10). O Bogusławie nie wiem nic więcej.

b. Stefan Aleksander, syn Zygmunta i Bojanowskiej, ur. w Sierpowie i ochrzczony 1747.30/IX. r. w kościele katolickim, mimo, iż syn rodziców luteran (LB Radomicko), zaś 10/VIII. w zborze luterańskim (LB Śmigiel, dyssyd.). Belęcin sprzedał kontraktem 1764.30/VI. r. Zygmuntowi Lossowowi, dotychczasowemu dzierżawcy tej wsi (Ws. 93 k. 247v). W 1773 r. dokonał generalnego zakwitowania z opieki swego ciotecznego brata Ernesta Seherr Thoss, podpułkownika wojsk koronnych, potwierdzając jednocześnie wszystkie dokonane przezeń w charakterze opiekuna transakcje (Ws. 96 k. 1). Innych wiadomości o nim nie posiadam.

(3) Sebastian, syn Dobrogosta i Dziembowskiej, pułkownik J.Kr.Mci, już nie żyjący w 1756 r. (Ws. 92 k. 121). Zrodzeni z żony Fryderyki Zofii Bernhard jego synowie: Aleksander, kapitan wojsk kor. 1759 r., Karol Jakub, wtedy jeszcze małoletni, i Konstanty, również małoletni, chorążowie wojsk kor. T. r. Aleksander w imieniu swoim i tych braci a wspólnie z Ernestem Dobrogostem Sherr Thossem, opiekunem Bogusława i Stefana L-w, stryjecznych braci Aleksandra, odziedziczone po wspólnym ich stryju Aleksandrze dobra Rogowo z przyl. w p. kośc. sprzedali za 71.000 złp. Andrzejowi Twardowskiemu (Ws. 184 k. 218v).

2) Sebasiat, syn Fryderyka Młodszego i Szlichtynkówny, ur. 1672.2/II. r. (LB Wolsztyn, dyssyd.), na połowie dóbr oprawił 1700 r. posag 7.000 zł. żonie swojej Barbarze Bogumile (Teofili) Lossow, córce Melchiora i Anny Elżbiety Drzewieckiej 2-o v. żony Krzysztofa Fryderyka Luki (P. 1138 VI k. 37v; Ws. 77 IV k. 17). Od Mikołaja Bronikowskiego kupił 1700 r. za 36.500 zł. połowę Mierzewa w p. kośc. (P. 1138 VI k. 20). Z Maksymilianem Szlichtynkiem, od którego dzierżawił wsie Rogalino, Świątniki i Dobiertki, kwitował się t. r. z kontraktu (P. 1139 XI k. 18). W imieniu własnym i żony skwitował 1712 r. jej matkę (Ws. 77 VIII k. 61)., Dzieciom swej zmarłej już siostry Gruszczyńskiej zapisał t. r. 3.000 tal. (ib. k. 59v). Swoje części w Mierzewie sprzedał 1721 r. za 35.000 zł. Sebastianowi Prusimskiemu (P. 1182 k. 16), a oprawę posagu swej żony w sumie 5.000 zł. przeniósł t. r. na połowę swoich dóbr (ib. k. 58v). Ta żona, spadkobierczyni brata rodzonego Jana Aleksandra Lossowa i brata przyrodniego Samuela Bogusława Luki, skwitowała 1722 r. innego swego brata przyrodniego, Krzysztofa Teofila Lukę z sum pozostałych po tych braciach na Dębowejłęce (Ws. 80 k. 174v). Sebastian, zastawny posesor wsi Golina, zpbowiązał się t. r. oprawić żonie na połowie swoich dóbr posag 10.750 zł. (ib. k. 19v). Swoją część po matce w Dębowejłęce, zwaną "Kowalską", Barbara Bogumiła sprzedała 1723 r. za sumę 10.750 zł. wspomnianemu wyżej przyrodniemu bratu, Krzysztofowi Teofilowi Luce (ib. k. 73). Sebastian zrzekł się 1728 r. opieki danej sobie t. r. nad Anną Elżbietą L., córką swego stryjecznego brata Dobrogosta (Kośc. 316 s. 25). Barbara Bogumiła z Lossowów umarła 1731.23/XI. r., mając lat 46. Jej mąż był wówczas dzierżawcą Gierłachowa w p. kośc. (LM Bojanowo, dyssyd.). Sebastian, jak się zdaje, żył jeszcze 1740 r. (P. 1260 k. 148). Nie żył już w 1744 r. (Ws. 89 k. 8). Jego synowie: Sebastian, Zygmunt Władysław, Samuel Aleskander, Bogusław Fryderyk. Córki: Helena Elżbieta, ur. ok. 1709 r., wyszła 1-o v. 1732.11/V. r. za Zygmunta Korzboka Zaidlica i żyła z nim jeszcze 1740 r., 2-o v. w l. 1743-1772 żona Stefana Żychlińskiego, zmarła mając lat 66, w r. 1775 i została pochowana w Obrzycku 22/XII., wreszcie Anna Szarlota, ur. 1718.15/III. r., zmarła 1723.5/II. r. (LM Bojanowo, dysyyd.).

(1) Sebastian, syn Sebastiana i Lossówny, major wojsk koronnych, więc chyba do niego odnosi się wiadomość z 1732.20/VIII. r., iż został majorem w regimencie pieszym królowej komendy Flemminga (Kurier Pol., nr 139). Dziedzic dóbr Tornow koło Krosna nad Odrą w Brandenburgii, spisywał testament w Elblągu 1759.12/XII. r. i zmarł bezdzietnie (Ws. 95 k. 56). Samuel Zygfryd Szlichtynk, jako opiekun spadkobierców, to jest potomstwa po trzech braciach zmarłego, spisał w Elblągu 1760.27/IX. r. kontrakt sprzedaży dóbr Tornow (Terranowa) za cenę 33.000 zł. prus. z Jerzym Wilhelmem Goltzem, generałem lejtnantem wojsk koronnych (Ws. 96 k. 65v). Do pozostałej po Sebastianie sumy 10.680 zł., złożonej w depozycie miasta Elbląga, pretendowali w l. 1762-1781 jako spadkobiercy bratankowie i bratanice (Ws. 93 k. 86v), 87; 100 k. 22, 112v, 185 k. 247).

(2) Zygmunt Władysław, syn Sebastiana i Lossówny, jako posesor Szlichtynkowej i Gorczyny mianował 1737 r. plenipotentem swego brata Samuela Aleksandra (Ws. 86 k. 2). Od Antoniego Bartoszewskiego kupił 1738 r. za 120.000 zł. Czerwonąwieś z folwarkiem Kąty i Kocywie w p. kośc. (P. 1254 k. 69v; Ws. 87 k. 16, 37v). T. r. spisywał wzajemne dożywocie ze swoją drugą żoną Heleną Szlichtynkówną, córką Aleksandra i Anny Heleny Kindlerówny (Ws. 87 k. 3). Zaślubił ją 1737 r., krótko po 3/III., kiedy to przed ślubem zapisywał jej sumę 2.000 tal ces., t. j. 12.000 złp. (Ws. 186 k. 58), zaś. po 4/IV., kiedy od jej matki otrzymał w posagu za nią z dóbr macierzystych zapis 37.333 zł., zabezpieczonych na Gorczynie (Ws. 89 k. k. 8). Pierwszą żoną Zygmunta Władysława była Magdalena Katarzyna Lukówna, nie wiem czyja córka za którą wziął posag 3.000 tal. ces. i zabezpieczył zrazu na Czerwonejwsi, potem za Sulejewie, Wyciążkowie i Boszkowie (Ws. 180 k. 97). Czerwonąwieś sprzedał wraz z Kątami i Kocywiem 1744.5/II. r. za 150.000 zł. Michałowi Franciszkowi Chłapowskiemu (Ws. 88 k. 16). Mianowany 1744.22/XI. r. łowczym bracławskim (Ws. 179 k. 106). Kupił 1745.9/II. r. od Piotra Żychlińskiego, wojszczyca wschowskiego, za 32.000 zł. Boszkowo w p. kośc. (Ws. 89 k. 32, 32v). W 1746 r. był posesorem Sulejewa i Wyciążkowa (Kośc. 323 k. 160v). Umarł w 1748 r. przed 12/VIII. i po jego śmierci wdowa najpierw potwierdziła zapis sumy 18.000 zł. podniesionej ze Śląska, posagowej pierwszej żony swego męża zabezpieczonej na Sulejewie, Wyciążkowie i Boszkowie (Ws. 180 k. 144), a wkrótce potem, jeszcze t. r., już od siebie "z miłości macierzyńskiej" zapisała swym pasierbicom, pochodzącym z pierwszej żony, Magdaleny Katarzyny z Luków, więc Amelii Szarlocie i Henryecie Mariannie Lowizie, 2.000 tal. ces. czyli 12.000 zł., każdej po 6.000 zł., którą to sumę sama dostała była od męża zapisaną jako dług w 1737 r. (Ws. 90 k. 24; P. 1291 k. 37v). Potem w 1764 r. protestowała przeciwko temu swemu zapisowi, który dać miała "nieświadoma praw", z krzywdą swoich własnych córek (Ws. 186 k. 58). Boszkowo sprzedała Zygmuntowi Żychlińskiemu, mężowi starszej z tych pasierbic, Amelii Szarloty, i w 1750 r. została przez tę Żychlińską skwitowana z 9.000 zł., należnych jej jako macierzyste (P. 1750 II k. 106v). Druga z pasierbic, Henryeta Marianna Lowiza, już żona Bogusława Lossowa, skwitowała ją 1754 r. z 9.000 zł., na poczet posagu 18.000 zł. (Ws. 92 k. 47). Anna Helena Szlichtynkówna w imieniu własnych córek to jest Ludwiki, Karoliny i Zofii, jako spadkobierczyń bezpotomnie zmarłego stryja Sebastiana Luki, skwitowała 1762 r. z 2.650 zł. z sumy spadkowej po nim, Andrzeja Aleksandra Szlichtinka, podkomorzego J.Kr.Mci (Ws. 93 k. 87). Jednej z tych córek, Karolinie, wtedy żonie Augusta Kalckreutha, zapisała 1770 r. z dóbr jej macierzystych posag 22.500 zł. (Ws. 95 k. 60). T. r. trzecia z jej córek, Zofia, żona Krzysztofa Piotra Unruga, skwitowała matkę z 3.750 tal. ces. (ib. k. 39v). Anna Helena, jako dziedziczka po ojcu części Szlichtynkowskiej w Dryżynie, rezygnowała ją 1777 r. swemu bratankowi Andrzejowi Aleksandrowi Szlichtynkowi (Ws. 97 k. 21). Skwitowana 1779 r. przez córkę Karolinę zamężną za Kalckreuthem z 30.000 zł., w czym mieścił się jej posag z dóbr macierzystuch i udział w spadku po stryju Sebastianie (Ws. 100 k. 22). Łowczyna bracławska żyła jeszcze 1786 r. (Ws. 104 k. 15). Córki Zygmunta Władysława z pierwszej żony: Amalia Szarlota, w l. 1750-1751 za Zygmuntam Żychlińskim, już nie żyła 1760 r., Henryeta Marianna Lowiza, w l. 1754-1777 za Bogusławem Lossowem, wdowa 1777 r., z drugiej: Ludwika, w r. 1770 żona Zygmunta Żychlińskiego, wdowa w l. 1778-1779, Karolina Konstancja zaślubiła 1766.17/IV. r. Augusta Leonarda Kalckreutha i żyła z nim jeszcze 1779 r., Zofia Małgorzata wyszła zamąż jednego dnia z poprzednią siostrą, zaślubiając Krzysztofa Piotra Unruga, Oboje żyli jeszcze 1790 r.

(3) Samuel Aleksander, syn Sebastiana i Lossówny, mianowany plenipotentem przez brata Zygmunta Władysława 1737 r., od swej przyszłej żony, Sigundy Eleonory Wize (Wiese), wdowy 1-o v. po Krzysztofie Teofilu Luce z Debowejłęki (zob. niżej), otrzymał 1738 r. zapis sumy 10.000 zł. (Ws. 86 k. 76v). Poślubiwszy tę wdowę po dziedzicu Dębowejłęki, objął w posesję ową wieś i 1739 r. był kwitowany przez Fryderyka Czischwitza, wuja i opiekuna pasierbicy swej żony a córki Krzysztofa Teofila Luki, panny Eleonory Lukówny, z rocznych prowizji z tej wsi (Ws. 87 k. 87). Od Anny Teresy Stibitz, wdowy po Erneście Fryderyku Nostitz Drzewieckim, mającej oprawę i dożywocie na Starych Drzewcach w p. wschow., otrzymał 1745 r. cesję jej sum wraz z posesją tej wsi (Ws. 89 k. 30v), a 1746.27/VI. r. kupił część owej wsi za 25.000 zł. od jednej ze spadkobierczyń tego Drzewieckiego, jego stryjecznej siostry, panny Anny Jadwigi Nostitz Drzewieckiej (ib. k. 96). Nie żył już w 1748 r. (Ws. 90 k. 22). Wdowa umarła w Drzewcach 1756 r., między 28/I. a 16/II. (Ws. 183 k. 289). Synów Samuela Aleksandra było dwóch, Zygmunt i Karol Aleksander.

a. Zygmunt Teofil (Gotlib), syn Samuela Aleksandra i Wizówny, w 1761 r. wspólnie z młodszym bratem pozostawał pod opieką Samuela Zygfryda Szlichtynka (Ws. 93 k. 2). Wespół z tym bratem zobowiązał się 1762 r. ich część w Dębowejłęce sprzedać za 82.668 zł. ich przyrodniej siostrze Ludwice Teofili Lukównie, córce Krzysztofa Teofila i Wizówny, żonie zaś swego rodzonego stryja Bogusława Fryderyka Luki (ib. k. 131). Dokonał z tym bratem działu dóbr w Drzewcach 1763.11/VIII. r. (ib. k. 181v, 183). Ożeniwszy się z Julianną Wilhelminą Żychlińską, córką Piotra i Wilhelminy Julianny Neerhoff (Neerfoff v. Holderberg), spisywał z nią wzajemne dożywocie 1764 r., przy czym oboje podpisali się po niemiecku (Ws. 93 k. 209). Ponowili ów zapis 1765 r. a Zygmunt Teofil nazwany wtedy dziedzicem części w Starych Drzewcach (ib. k. 259v). Od brata Karola Aleksandra, w dopełnieniu działów z 1763 r., kupił 1773 r. za 25.000 zł. jego część w Starych Drzewcach (Ws. 96 k. 56). Jako dziedzic części w tej wsi, zwanej Dolny Folwark, należącej przedtem do zmarłego Ernesta Nostitz Drzewieckiego, skwitowany został 1774 r. z sumy 10.500 zł. przez jego stryjeczną siostrę i współspadkobierczynię Annę Jadwigę Nostitz Drzewiecką, wdowę po Pawle Winterze (ib. k. 103). W 1781 r. obok brata rodzonego i braci stryjecznych, synach stryja Bogusława, występował jako spadkobierca stryja Sebastiana, majora wojsk koronnych (Ws. 100 k. 112v). Jako dziedzic części w Starych Drzewcach spisał po niemiecku 1785 r. komplanację z Janem Karolem Nostitz Drzewieckim, dziedzicem w Drzewcach Średnich, Nowych i w części Starych, oraz z Józefem Jonemanem, dziedzicem w części Starych Drzewców. Przyłożył do tego aktu pieczątkę z herbem i położył podpis "Sigismund Gottlib von Luck" (Ws. 102 k. 107). W 1790 r. zrzekł się opieki nad synem swego stryjecznego brata Fryderyka (Ws. 106 k. 19v).

b. Karol Aleksander, syn Samuela Aleksandra i Wizówny, od Baltazara Lossowa kupił 1768.25/IV. r. części wsi Łysiny w p. wsch. (Ws. 94 k. 153). W r. 1771 manifestował się (czynił to już i 1766 r.) przeciwko swej przyrodniej siostrze z jednej matki, Ludwice Teofili z Luków 1-o v. Lukowej, teraz 2-o v. Bronikowskiej, posesorce części Dębowejłęki, o nieważność tej transakcji (Ws. 188 k. 185). swoją część w Starych Drzewcach, jak już widzieliśmy, sprzedał 1773 r. bratu swemu Zugmuntowi Teofilowi. Jako dziedzic części Dębowejłęki skwitowany 1775 r. przez pannę Ewę Dziembowską (Ws. 96 k. 153v). Ze swoją żoną Joanną Teofilą Zaidlicówną, córką Zygmunta i Joanny Konstancji Kurnatowskiej, spisywał 1785 r. wzjemne dożywocie. Oboje podpisali ów akt po niemiecku (Ws. 102 k. 188v). Joanna Teofila żyła jeszcze 1790 r. (Ws. 106 k. 45). Karol, dziedzic części w Dębowejłęce, w r. 1789 zeznał, iż ma z niej prowizji 1.815 zł. z czego skarbu oddaje 182 zł. i 26 gr. (Ws. 197 k. 669). Jako spadkobierca stryja Floriana L. sumę 2.000 zł. zapisaną ojcu tego stryja, Florianowi Luce w 1720 r. przez Jana Zaidlica, cedował 1793 r. Wojciechowi Zambrowskiemu (P. 1369 k. 307v).

(4) Bogusław Fryderyk, syn Sebastiana i Lossowówny, porucznik regimentu pieszego wojsk koronnych 1748 r., mąż Ludwiki Teofili (Bogumiły) Lukówny, córki Krzysztofa Teofila z Sigundy Eleonory Wize (Wiesen), 2-o v. swej bratowej Samuelowej, z którą dożywocie spisał w grodzie ostrzeszowskim 1748.17/IX. r. (Ws. 180 k. 262, 263), a kwitował 1749 r. ową Sigungę, w jednej osobie teściową i bratową, z 600 zł. jako części posagu zapisanego swej żonie przez matkę 1748.17/VII. r. (Ws. 90 k. 66). Bogusław Fryderyk żył jeszcze 1751 r., kiedy to żona jego wespół ze swoją siostrą zamężną Festenberg Packisch nabyła 1751 r. od swej matki części w Dębowejłęce (Ws. 91 k. 13v). Był w ostatnich latach życia kapitanem piechoty J.Kr.Mci. Ludwika Bogumiła, już wdowa, będąc spadkobierczynią ciotki swej Barbary Wiesen, zamężnej Tschirnhaus, w imieniu własnym i dzieci swych mianował 1759 r. plenipotentem Ernesta Seherr Thossa z Wygnańczyc (Ws. 92 k. 187). W imieniu swoich nieletnich synów, Józefa Fryderyka i Jana Henryka, spadkobierców stryja Sebastiana, kwitowała 1762 r. z 3.560 zł. Andrzeja Aleksandra Szlichtynka, Samuela Zygfryda Szlichtynka (Ws. 93 k. 86v). W 1768 r. była już 2-o v. żoną Jana Aleksandra Bronikowskiego, częśnika ostrzeszowskiego, dziedzica części Dębowejłęki (Ws. 94 k. 153). Żyła z nim jeszcze 1775 r. (Ws. 96 k. 170v). Skarżyła się 1776 r. przeciw przyrodniemu bratu Karolowi Luce w sprawie transakcji o Dębowąłękę, której dokonał z tym jej "szkodliwym mężem" (Ws. 190 k. 403). W 1777 r. jako jego żona rozwiedziona kwitowała Karola Lukę, dziedzica części Dębowejłęki, z rocznej prowizji od sum (Ws. 97 k. 68v). Jako była dziedziczka części tej wsi, skwitowana 1778 r. przez tegoż Karola Lukę z 1.500 zł. (ib. k. 108v). Już po śmierci swego drugiego, rozwiedzionego męża skwitowała 1786 r. jego syna Andrzeja Bronikowskiego, wojskiego wschowskiego, dziedzica po ojcu Wyciążkowa, z 75 zł. prowizji od sumy 3.000 zł., wedle komplanacji z 1778.6/VII. r. (Ws. 104 k.9v). Żyła jeszcze 1791 r. (Ws. 106 k. 100v).

a. Józef Fryderyk, syn Bogusława Fryderyka i Lukówny, zwany zazwyczaj tylko swym drugim imieniem, podchorąży wojsk pruskich, mianował 1768 r. plenipotentem brata swego Jana Bogusława (Ws. 94 k. 117). Chorąży "zielonegi regimentu" huzarów pruskich, kwitował 1773 r. swoją matkę (Ws. 96 k. 38v). Jako współspadkobierca stryja Sebastiana, w imieniu własnym i brata sumę 22.000 zł. zabezpieczoną im oraz innym spadkobiercom tego stryja w 1760 r. przy okazji sprzedaży wsi Tornow, scedował 1774 r. Andrzejowi Aleksandrowi Szlichtynkowi, pułkownikowi wojsk pruskich (Ws. 96 k. 65v). Był w 1775 r. komisarzem salin króla pruskiego (ib. k. 170v). Żył jeszcze 1781 r. (Ws. 100 k. 112v), nie żył już 1780 r., kiedy to jego stryjeczny brat Zygmunt Teofil zrzekł się opieki nad jego synem Karolem Henrykiem Fryderykiem Rudolfem, urodzonym z Eleonory Zofii Rabenau. Zrobił to, bo zakwestionowała jego opiekę babka dziecka, Ludwika Bogumiła z Luków 2-o v. Bronikowska (Ws. 106 k. 19v).

b. Jan Henryk Bogusław, syn Bogusława Fryderyka i Lukówny, wachmistrz regimentu konnego "kargopolskiego" wojsk rosyjskich, mianował 1771 r. swymi plenipotentami matkę i brata (P. 1348 k. 23v). Chorąży wojsk rosyjskich 1775 r. Już jako porucznik wojsk rosyjskich, kwitował 1780 r. z 3.540 zł. Karola Modlibowskiego, cześnika wschowskiego, dziedzica Kromolic, Kokronosa i innych dóbr (Ws. 100 k. 100v). Jednak w 1781 r. występował jako współspadkobierca stryja Sebastiana znów tylko z rangą chorążego wojsk rosyjskich (ib. k. 112v).

2. Kasper, syn Fryderyka Starszego i Hornówny, nazwany szlachcicem pomorskim, widocznie więc osiadły na Pomorzu, swoje części w Gorzycy w p. pozn. scedował 1664 r. braciom Fryderykowi, Godfrydowi i Samuelowi (W. 85 k. 99).

3. Godfryd (Dobrogost, Bonawentura), syn Fryderyka Starszego i Nostitzówny, brat rodzony i spadkobierca panny Anny Marianny Lukówny, zapisaną jej przez ich ojca sumę 1.500 zł. cedował 1663 r. Baltazarowi Zaidlicowi (P. 1073 k. 765v). Zarówno on jak i jego żona Dorota Zaidlicówna nie żyli już w 1684 r., kiedy to ich córce Barbarze Elżbiecie Franciszek Jakub Zaidlic zapisał jako posag 2.000 zł. z części Czarmyśla (P. 1107 V k. 86).

4. Samuel, syn Fryderyka Starszego i Kręskiej, jedyny spadkobierca matki, był już w r. 1663 dostatecznie dojrzały, aby asystować jej przy zawieraniu kontraktu z Unrugiem (P. 1073 k. 499). Był w 1668 r. mężem Elżbiety Szlichtynkówny i spisywał z nią t. r. wzjemne dożywocie (Ws. 68 k. 297v; 208 k. 282). Dopisał jej w 1669 r. do pierwotnie oprawionego posagu, to jest do 2.500 zł. jeszcze dalsze 2.000 zł.,  wypłacone mu przez jej braci (P. 1866 k. 76). Wspólnie z tą żoną kupił 1685 r. za 16.000 zł. od Anny Urszuli Zaidlicówny, żony Jana Ernesta Knobelsdorfa ze Śląska, jej części w Czarmyślu (P. 1110 IX k. 14). Występował 1694 r. już po śmierci swej żony, w imieniu zrodzonych z nią dzieci (P. 1128 XII k. 63v), sam nie żył już 1697 r. (Kośc. 308 k. 380). Synowie: Krzysztof Fryderyk, Dobrogost cz. Godfryd, Zygmunt (Jerzy Zygmunt). Córki: Ewa Elżbieta, niezamężna (Ws. 77 III k. 44v), zmarła w wieku 56 lat w 1732 r. i pochowana 29/I. (LM Rakoniewice, dyssyd.), Sabina, w l. 1708-1732 (kontrakt małżeński spisany był 1708.21/II. r.) żona Krzysztofa Henryka Szarzyńskiego wdowa w 1737 r., zmarła w Łagiewnikach 1753.23/XII. r., Marianna, w 1715 r. żona Floriana Luki, zmarła przed r. 1719.

1) Krzysztof Fryderyk, syn Samuela i Szlichtynkówny, przez małżeństwo dziedzic części Dębowejłęki (P. 285 k. 147v), spisywał 1697 r. dożywocie wzajemne z żoną Anną Elżbietą Nostitz Drzewiecką, córką Jana Jerzego i Barbary Krzyskiej, wdową 1-o v. po Melchiorze Lossowie (Kośc. 308 s. 380). Anna Elżbieta, dziedziczka części Dębowejłęki, kupionej prze nią od braci Kowalskich, skwitowana 1700 r. przez pannę Katarzynę Kowalską z rocznego czynszu 200 zł. od sumy 2.000 zł. zapisanej jej na tej wsi (P. 1139 X k. 13). Została ona 1712 r. skwitowana przez córkę z pierwszego męża, Barbarę Bogumiłę (Zofię) Lossowównę i jej męża Sebastiana Lukę, stryjecznego brata Krzysztofa Fryderyka (Ws. 77 VIII k. 61). Krzysztof Fryderyk otrzymał 1714 r. od Franciszka Kowalskiego cesję 1.000 zł. jako część sumy 2.000 zł., należnej jego zmarłej siostrze Katarzynie Kowalskiej, z ceny części Dębowejłęki (Ws. 77 IX k. 54v). Wspólnie ze swą żoną i jej zięciem, Sebastianem Luką zawierał 1715 r. kompromis z zabójcą jej syna Jana Aleksandra Lossowa, Baltazarem Zaidlicem (P. 1149 IV k. 31). Anna Elżbieta z Drzewieckich już nie żyła 1721 r. (Ws. 79 k. 181). Krzysztof Fryderyk kwitował się 1722 r. z Janem Ernestem Sczanieckim z kontraktu spisanego 1720 r. w Dębowejłęce (Ws. 80 k. 24). Nie żył już 1723 r. (ib. k. 73). Jego synowie: Samuel Bogusław i Krzysztof Teofil. O pierwszym z nich wiem tylko tyle, że był bezpotomny i w 1722 r. już nie żył. (Ws. 80 k. 17v).

Krzysztof Teofil, syn Krzysztofa Fryderyka i Drzewieckiej, dziedzic części w Dębowejłęce, zwanej "Kowalską", skwitowany został w 1722 r. przez swoją przyrodnią siostrę Barbarę Teofilę z Lossowów Lukową z sum pozostałych na tej wsi po jej zmarłych braciach, rodzonym Janie Aleksandrze Lossowie i przyrodnim Samuelu Bogusławie Luce (ib.). T. r. swojej rodzonej ciotce pannie Elżbiecie Lukównie dał zapis 5.000 zł. (Ws. 91 k. 57v). Eleonora Cziswchwitz (Tschischwitz), córka Gustawa i Ludmiły Abszacówny (Abschatz), żona Krzysztofa Teofila Luki, skwitowała 1722 r. swego ojca z 3.000 tal. ces. posagu i z 1.000 tal. ces. legowanych jej przez wuja bar. Adolfa Juliana Abschatza ze Steine na Śląsku w księstwie oleśnickim (Ws. 80 k. 29). Krzysztof Teofil od swej wspomnianej już przyrodniej siostry Lukowej kupił 1723 r. za 10.750 zł. te części w Dębowejłęce "Kowalskiej", które ona odziedziczyła była po ich wspólnej matce (ib. k. 73). Po śmierci pierwszej żony zawarł 1727.24/II. r. w Dębowejłęce umowę ślubną z Sigundą Eleonorą Wize (Wiese), córką Ludwika Krystiana i Barbary Małgorzaty Wiese, wnosząc mężowi w posagu 3.500 tal. ces. (Ws. 82 k. 27). Żył jeszcze 1735 r., kiedy Franciszek Kowalski skwitował go z 2.000 zł. pozostawionych 1693 r. przy sprzedaży Dębowejłęki jego matce na tej wsi (Ws. 85 k. 69). W 1737 r. owdowiała już Sigunda Eleonora Wiese została skwitowana przez Michała Rynarzewskiego z 2.000 zł., zapisanych mu przez jej zmarłego męża w 1732 r. (Ws. 86 k. 26v). Wyszła ona 2-o v. 1738 r. za Samuela Aleksandra Lukę, stryjeczno-stryjecznego brata swego pierwszego męża (zob. wyżej). W 1751 r. córkom swym, Festenbergowej i Lukowej sprzedała swą część w Dębowejłęce. Z uzyskanej z tej sprzedaży sumy ulepszyła posagi owych córek, przydając każdej po 2.000 zł. (Ws. k. 13v, 14, 14v). Sigunda Eleonora umarła w Drzewcach 1756 r. między 28/I. a 16/II. (Ws. 183 k. 289). Córka Krzysztofa Teofila urodzona z pierwszej żony, Eleonora pozostawała pod opieką rodzonego swego wuja Fryderyka Czischwitza, który w 1739 r. kwitował z rocznych czynszów jej ojczyma Samuela Aleksandra Lukę (Ws. 97 k. 87). Była potem w 1749 r. żoną Krzysztofa Wiese Łąckiego. Z drugiego małżeństwa pochodziły córki: Ernestyna Małgorzata Elżbieta i Ludwika Teofila. Pierwsza z nich była w l. 1748-1763 żoną Jerzego Zygmunta Festenberg Pakisch. Druga, najpierw w l. 1748-1751 żona Bogusława Fryderyka Luki, wdowa po nim w l. 1759-1762, 2-o v. w l. 1768-1775 żona Jana Bronikowskiego, cześnika ostrzeszowskiego, rozwiedziona z nim 1777 r., występowała jako wdowa 1786 r., umarła po r. 1790 (zob. wyżej).

2) Dobrogost (Godfryd), syn Samuela i Szlichtynkówny, współspadkobierca ojca 1699 r. (Ws. 77 III k. 44v), jeszcze nieletni, pozostawał w 1700 r. wraz z młodszym rodzeństwem pod opieką stryjecznego brata Dobrogosta i męża stryjecznego siostry, Jana Gruszczyńskiego. Ci opiekunowie kwitowali wtedy Przecława Potockiego, kasztelana rogozińskiego, z prowizji od sumy 20.000 zł., zpisanej 1699 r. tym nieletnim Lukom (P. 1139 XII k. 31). Spisywał 1714 r. wzajemne dożywocie z żoną Szarlotą Eleonorą Kalckreuth, córką Adama i Anny Heleny Seherr Thoss (P. 1148 III k. 169v). Kapitan J.Kr.Mci w regimencie pieszym Zaidlica, stojącym załogą w Poznaniu 1715 r. (LB Fara, Poznań; LB Wolsztyn, dyssyd,; P. 1149 IV k. 20, 23v). T. r. jego żona skwitowała swych braci, Karola Zygmunta, Adama Leona i Ludwika Kalckreuthów z 15.000 t. z dóbr rodzicielskich (P. 144ę IV k. 41). Od Stanisława Skarbka Malczewskiego, podstolica kaliskiego Dobrogost kupił 1720 r. za 10.500 zł. Jaskółki w p. kośc. (P. 1178 k. 33v). Zastawny posesor Restarzewa w p. kośc. wydzierżawił tę wieś t. r. Baltazarowi Frydrykowi Zaidlicowi (Ws. 79 k. 116v). Od Aleksandra Bronikowskiego kupił 1722 r. za 35.000 zł. całą wieś Płaczkowo, zwaną też Bartoszewicami Mniejszymi w p. kośc. (P. 1187 k. 30). Szarlota Eleonora Kalckreuth żyła jeszcze 1720 r. (Ws. 79 k. 116v). Po jej zgonie Dobrogost ożenił się 2-o v. we Wroniawach 1723.10/V. r. z Ewą Heleną Dziembowską, najstarszą córką Konrada, dziedzica Wroniaw, i Ewy Heleny Bojanowskiej. Nazwany wtedy byłym kapitanem J.Kr.Mci (LC Wolsztyn, dyssyd.; Kośc. 315 s. 188). Umarł w 1725 r. i 12/XII. odprawiono za niego egzekwie (LM Wolsztyn, dyssyd.). Wdowa kwitowała 1727 r. swoich rodziców z 15.000 zł. posagu (Kośc. 315 s. 188). W 1734 r. już jako żona 2-o v. Jana Mańkowskiego, byłego dziedzica Rudek, skwitowała swego brata Jana Dziembowskiego z 19.000 zł. swego posagu (P. 1239 k. 84). Z pierwszego małżeństwa miał Dobrogost następujące potomstwo: Krzysztof Godfryd, ochrzcz. 1716.26/I. r., Erdman Bogusław, ochrzcz. 1718.14/VI. r., zmarły 1719.9/X. r., Karol Abraham, ochrzcz. 1721.19/IV. r. (LB i LM Wolsztun, dyssyd.) i Anna Elżbieta, opieki nad nią zrzekł się najpierw w r. 1728 Sebastian Luka, brat stryjeczny jej ojca (Kośc. 316 s. 25), a potem w 1729 r. Dobrogost Luka, inny stryjeczny brat ojca (Kośc. 164 k. 133). W l. 1732-1736 była żona Cypriana Szlichtynka, już nie żyła w 1754 r. Wszystkie inne dzieci Dobrogosta niewątpliwie pomarły młodo, bo ona nazwana w 1736 r. jedyną spadkobierczynią rodziców (P. 1243 k. 148v).

3) Zygmunt, syn Samuela i Szlichtynkówny, w 1715 r. pozostawał w służbie wojskowej poza granicami kraju (P. 1149 IV k. 23v), żył jeszcze 1703 r. (Ws. 77 V k. 7) i niwątpliwie był identyczny z Jerzym Zygmuntem, majorem regimentu moskiewskiego, któremu w 1722 r. Dobrogost, dziedzic Jaskółek, cedował sumę 2.000 zł., zapisaną sobie w r. 1721 przez Krzysztofa Teofila Lukę (Ws. 80 k. 25v). Zob. tablice 2-3.

@tablica: Luck h. Własnego 2

@tablica: Luck h. Własnego 3

@tablica: Luck h. Własnego 4

W bliskim pokrewieństwie z powyższymi  pozostawała linia Luków, którą jednak podaję osobno, ze względu na brak pewności co do osoby protoplasty owej linii. Pisałem wyżej, iż Antoni z Meszecina i jego żona Zaidlicówna mieli między innymi dziećmi syna Jana, występującego w 1636 r., o którym nie posiadam innych wiadomości. Nie wiem więc, czy był z nim identyczny Jan, już nie żyjący w 1680 r., kiedy to jego syn Florian kupił za 24.000 zł. od Jana Zaidlica połowę Grochowa w p. pozn. (P. 1102 VI k. 19). Ów Florian (czy, jak się zdaje, Jan Florian) miał starszego brata Jana Fryderyka ożenionego z Elżbietą Falkenhagen, zwamą również Sokołowską (P. 1151 k. 42v). W 1687 r. oboje ci małżonkowie już nie żyli, a Florian jako opiekun pozostałych po nich dzieci kwitował Unrugów z prowizji rocznej od sumy 1.650 zł. (P. 113 VI k. 15). Z owych dzieci znam tylko córkę Barbarę Zofię, która w 1694 r. jeszcze niezamężna skwitowała swego opiekuna z prowizji od sumy 1.600 zł. (P. 1128 XI k. 18). Potem w l. 1700-1705 była żoną Stanisława Radzińskiego (Radzyńskiego), a jako wdowa po nim występowała w 1717 r. Wracam do Floriana. Tem w roli opiekuna osieroconych przez ojca Zaidliców, wnuków swych po córce Elżbiecie, kwitował 1684 r. Jerzego Unruga starościca gnieźnieńskiego (P. 1107 V k. 84). Na połowie swoich dóbr oprawił 1688 r. posag 5.000 zł. żonie Barbarze Sabinie Zaidlicównie, wdowie 1-o v. po Melchiorze Sczanieckiem (P. 1116 XII k. 76v). Połowę Grochowa sprzedał 1690 r. za 25.000 zł. Aleksandrowi Unrugowi (P. 1431 k. 337v). Od Zofii Marszewskiej, żony Jerzego Iłowieckiego, kupił t. r. za 13.000 zł. wieś Wysoką w p. gnieźn. (ib. k. 615) i t. r. żonie swojej oprawił ponownie 5.000 zł. posagu (ib. k. 662). Florian z Kurska L. żył jeszcze 1702 r., kiedy go kwitowała Konstancja z Objezierskich Obałkowska. Był wtedy dziedzicem Wysokiej (P. 1142 III k. 122). Nie żył już 1706 r. (P. 1144 k. 86). Jego drugą żoną była Urszula Elżbieta Kalckreuth, która w 1711 r., już 2-o v. małżonka Jana Zaidlica, kwitowała swoich pasierbów Luków, Jana i Ewę Helenę zamężną Zaidlicową (P. 1146 I k. 115v). O Janie tym będę mówił niżej. Z córek, Elżbieta, czasem zwana Anną Elżbietą, o której już wspomniałem, była zrazu żoną Daniela Zaidlica, potem 2-o v. w l. 1690-1708 Fryderyka Wilhelma Luki, nie żyła już 1715 r., Ewa Helena (Ewa Barbara?), w l. 1710-1715 za Jerzym Zaidlicem.

Jan, a właściwie Jan Florian, syn Floriana i Zaidlicówny, w 1710 r. obok siostry swojej zamężnej Zaidlicowej współdziedzic Wysokiej (P. 1145 k. 143), pozostawał jeszcze w 1711 r. pod opieką "stryjów", Dobrogosta i Sebastiana L-ów, braci między sobą rodzonych (P. 1146 I k. 115v). Gdyby przjąć, iż dziad tego Jana, Jan, był identyczny z Janem synem Antoniego i Zaidlicówny, Dobrogost i Sebastian wypadaliby mu nie stryjami, lecz braćmi stryjeczno-stryjecznymi. Jednak takie nieścisłości w określeniu pokrewieństwa zdarzały się nader często, zwłaszcza przy większej różnicy wieku. Jan w 1712 r. nazwany tylko zastawnym posesorem Wysokiej, zaś małżonkowie Zaidlicowie jej dziedicami (P. 284 k. 38v), ale chodziło tu niewątpliwie tylko o połowę tej wsi należącą do Zaidliców. Na połowie swoich dziedzicznych dóbr w Wysokiej Jan Florian w 1715 r. oprawił 4.000 zł. posagu żonie swej Mariannie Lukównie, córce Samuela i Szlichtynkówny (zob. wyżej), którą to sumę wypłacił mu jej brat Dobrogost (P. 1149 IV k. 19v). Umarła ona wcześnie, przed 1719 r., bowiem t. r. Jan Florian był już mężem drugiej żony, Eleonory Elżbiety Nostitz Drzewieckiej, córki Ferdynanda i Anny Eleonory Riesenstein. Odbierał wtedy od teścia sumę 10.000 zł. należną swej żonie po jej zmarłej matce i oprawił kwotę tę jako posag. Jego podpis pod zapisem polski, jej zaś niemiecki (P. 1170 k. 10). Sprzedał 1731 r. Wysoką za 23.000 zł. Janowi Szlichtynkowi, a oprawę posagu żony, to jest 10.000 zł. przeniósł na połowę swych dóbr (P. 1230 k. 24, 26). Jako spadkobierca Franciszka Zaidlica, dziedzica części Czarmyśla, sprzedał 1737 r. tę część owej wsi Chryzostomowi Kalckreuthowi (P. 1251 k. 55v). Żył jeszcze 1739.26/IV. r., kiedy to przebywając wraz z żoną na Łazarzu koło Poznania chrzcił w kościele Św. Marcina, mimo iż oboje byli inowiercami, syna Aleskandra Floriana (LM Św. Marcin, Poznań). Mieli oni jeszcze innego syna, Floriana, już nie żyjącego w 1792 r., po którego bezpotomnej śmierci w charakterze spadkobiercy po "stryju" występował Karol L., dziedzic Dębowejłęki (P. 1369 k. 307v), o którym wyżej. Gdybyśmy identyfikowali dwóch Janów z XVII wieku, byłby ów Karol istotnie o jedno pokolenie młodszy od tego Floriana. Zob. tabl. 5.

@tablica: Luck h. Własnego 5

Adam L., w 1604 r. jeden z opiekunów dzieci zmarłego Krzysztofa Nostitz Drzewieckiego (Ws. 21 k. 11v). Katarzyna, wdowa po zmarłym 1620 r. Henryku Kotwicu z Gorczyny, dziedzicu Drożkowa (Droschkau) w księstwie głogowskim, Eremian (Henryk?) ze swoją żoną Elżbietą Warmsdorf otrzymał 1626 r. zapis długu 2.500 zł. od małżonków Sczanieckich (P. 1017 k. 222, 222v). Jan L. z księstwa legnickiego, mąż Anny Nostitz Drzewieckiej, kwitował 1629 r. jej brata Mikołaja z jej posagu 4.000 tal. oraz z sumy 2.000 tal. legowanej jej testamentem przez matkę Małgorzatę Falkenhahn (Ws. 41 k. 568). N. Lukówna, żona Kalckreutha z Gogołowic (niem. Gugelwitz) na Śląsku, koło Milicza. występowała 1646.28/V. t. jako chrzestna w zborze w Poniecu. Helena, wdowa po Janie Złyńskim, w 1654 r. 2-o v. żona Stanisława Dąbrowskiego. Anna, wdowa po Godfrydzie Hornie 1663 r. Fabjan, syn zmarłego Dawida, występował t. r. (P. 1073 k. 777). Anna Barbara, zamężna Stosch, dziedziczka wsi Trzebosz, występowała w l. 1677-1689. Maria, wdowa po Janie Pannwitz, burgrabim w Wąsorzy (niem. Herrnstadt) koło Góry na Śląsku, 1680 r. Melchior i jego żona Helena Knobelsdorff, rodzice Urszuli Heleny, w 1686 r. żony Kaspra Henryka Zaidlica z Czarmyśla (P. 1112 VIII k. 3v). Hryderyk Wilhelm L., mąż 1715 r. Anny Elżbiety Lukówny, córki Floriana (zob. wyżej), wdowy 1-o v. po Danielu Zaidlicu (P. 1149 II k. 166). Urszula Helena (Urszula Elżbieta?), w 1716 r. żona Kaspra Henryka Zaidlica, dziedzica Czarmyśla, wdowa 1719 r., już nie żyła 1723 r. Ewa Elżbieta, w l. 1715-1723 wdowa po Mikołaju Zygmuncie Zaidlicu, dziedzicu Czarmyśla. N. Lukówna, zamężna von Buntsch, umarła 1725 r. i pochowana w Wolsztynie 27/XII. t. r. Helena, żona Ferdynanda Nostitza, byłego zastawnika Niałka, umarła w r. 1726 mając lat 44 i pochowana w Wolsztynie 1/II. Magdalena Katarzyna, już nie żyjąca w r. 1737, była pierwszą żoną Zygmunta Władysława L-i (zob. wyżej). Anna Katarzyna i jej mąż Jan Krzysztof Konarski, oboje już nie żyli w r. 1742. Panna Dorota zaślubiła w Czerwonejwsi 1743.29/I. barona Karola Schönaich. Świadkami tego ślubu był Zygmunt Władysłąw L., dziedzic Czerwonejwsi (zob. wyżej). Może więc to jego siostra lub córka? Salomea Zofia, w l. 1760-1766 wdowa po Janie Szlichtynku, dziedzicu Popówka, już nie żyła 1777 r. Joanna i jej mąż Karol Fischer nie żyli już oboje 1793 r. Eleonora w 1813 r. żona Macieja Dembińskiego, rewizora celnego w Lesznie. Joanna, akatoliczka, przed 1821.22/IV. r. zaślubiła Jana Szczepkowskiego, katolika, posesora Tarchalina, a ich syna podawali do chrztu w r. 1821 Edward Leipziger, dziedzic dóbr Wenstadt w księstwie głogowskim, z żoną z domu Lucke (LB Bojanowo-Gołaszyn).

>Lucławscy z Lucławic w p. pyzdr., wsi w parafii biechowskiej, dzisiaj nieznani. Kozierowski poczytywał ową wieś za starą siedzibę Wczeliczów (BNT). Lucław z Lucławic wraz z synami w l. 1402-1403 (Py. 1 k. 114, 143, 151v). Tolisław z Lucławic w l. 1402-1403 (Py. 1 k. 115, 123; G. 1 k. 40). Jego synowie Przecław i Nasław 1402 r. (Py. 1 k. 115). Stanisław w l. 1403-1404 (G. 1 k. 37, 53v). Wincenty 1412 r. (P. 3 k. 189). Andrzej 1412 r. (Py. 2 k. 111). Jaracz występował 1423 r. (Py. 7 k. 126v), a miał 1443 r. termin ze strony Stanisława Stawskiego (Py. 10 k. 37).

Ks. Piotr, pleban w Iwnie, cedował 1462 r. całą swoją część w Lucławicach, odziedziczoną po rodzicach, rodzonemu swemu bratu Jakubowi L-mu (P. 1384 k. 130v). Jadwiga, wdowa po Jakubie L-im, pozywała 1467 r. Jana, dziedzica w Dębiczu (Py. 14 k. 113). W sprawie między nią, już 2-o v. żoną Jana Orzeszkowskiego, a tym Janem, dziedzicem z Dębicza, zapadł dekret 1468 r. (Py. 14 k. 218v). Może dziećmi tego Jakuba było rodzeństwo: Jan, Jakub, Piotr i Barbara, w l. 1485-1500 żona Macieja Myślęckiego, już nie żyjąca 1509 r. Jan połowę Lucławic wymienił 1467 r. z Jakubem ze Starczynowa na dwa łany w Kołaczkowie w p. pyzdr. i za dopłatą 330 zł. węg. (P. 1383 k. 255). Nabył 1476 r. sposobem wyderkafu od Wojciecha Górskiego, kasztelana lędzkiego i starosty wschowskiego, za 124 zł. węg. roczny czynsz 10 zł. węg. na wsi Bogusław w p. pyzdr. (P. 1386 k. 46v). Wspólnie ze swym niedzielnym bratem Jakubem zastawił 1480 r. połowę Lucławic Wojciechowi z Czasułtowa (Zasutowa) i żonie jego Jadwidze (Py. 15 k. 252). Obaj 1482 r. wezwani przez swoją rodzoną ciotkę Barbarę L-ą, żonę Macieja Roszkowskiego, do uiszczenia jej 10 grz. (Py. 16 k. 50v), winni byli jej t. r. płacić winę (Py. 167 k. 98), bo się najwidoczniej z tego długu nie uiścili. Jan, bezdzietny, nie żył już w 1485 r., kiedy to ks. Piotr L., pleban w Biechowie, brat jego rodzony, prawo swoje do 10 zł. węg. czynszu zapisanego przez Górskiego, kasztelana lędzkiego, na wsi Bogusław wyderkował za 120 zł. węg. swej siostrze Barbarze Myślęckiej (P. 1387 k. 47v). Jakuba L-go, trzeciego z trzech braci, wzywała 1486 r. do uiszczenia sumy 10 grz. wspomniana już ciotka Barbara Roszkowska (Py. 168 k. 11). Swoje dobra po rodzicach we wsi Lucławski(!) p. pyzdr. zobowiązał się rezygnować 1495 r. za 100 grz. Ambrożemu Pampowskiemu, wojewodzie sieradzkiemu (Py. 15 k. 372), a dopełnił tego sprzedając połowę Lucławek wojewodzie 1496 r. (P. 1383 k. 116v). Nie żył już 1499 r., kiedy to wdowa po nim Bogumiła Czyrmińska otrzymała od swego ojca Macieja zapis długu 6 grz. (I. Kal. 5 k. 72). Żyła jeszcze 1500 r. (ib. k. 187). Barbara, córka Jakuba, była w 1499 r. żoną Pawła Dłońskiego z Chociczy. Wspomniana wyżej Barbara L., żona Macieja Roszkowskiego, żyła jeszcze 1500 r., kiedy toczyła sprawę z braćmi Górskimi z Miłosławia o wygnanie jej ze wsi Kozubiec (G. 24 k. 103). Zob. tablicę 1.

Bartłomiej L., wójt w Kaczanowie w p. pyzdr., został w 1545 r. zamordowany przez Łukasza Cienińskiego cz. Bielawskiego, jego synów i

@tablica: Lucławscy 1

ich wspólników, Macieja i Jana Sarnowskich. Wizji ciała dokonano 3/XII. na wezwanie dzieci wójta: Andrzeja, Mikołaja, Wojciecha, Marcelego, Jakuba i Małgorzaty (Py. 172 k. 180).

1. Andrzej L. cz. Kaczanowski, syn wójta Bartłomieja, chyba już nie żył 1584 r. (P. 943 k. 203), a był ojcem Zofii L-ej cz. Kaczanowskiej, wówczas żony Stanisława Buszkowskiego, już nie żyjącej 1593 r.

2. Mikołaj L. cz. Kaczanowski, syn wójta Bartłomieja, żył jeszcze 1563 r. (Py. 179 k. 445v). Chyba identyczny z Mikołajem L-im, którego żona Anna Dziećmierowska, córka Wojciecha, już nie żyła 1553 r., a spadek po niej brała siostra jej Katarzyna, żona Pawła Wolickiego (Py. 174 k. 545v).

3. Wojciech L. cz. Kaczanowski, syn wójta, sam też wójt w Kaczanowie, występował 1558 r. w imieniu własnym i brata Marcelego przeciwko Maciejowi Gołaczyńskiemu (Py. 175 k. 328). Przeciwko temu Wojciechowi i jego braciom, Mikołajowi, Marcelemu i Jakubowi, jako posesorom sołectwa w Kaczanowie, występował 1563 r. ks. Marcin Gałczyński, kustosz poznański i tenutariusz wsi Kaczanowo (Py. 179 k. 445v). Wojciech mocą cesji uzyskanej od Wojciecha Sędziwoja Czarnkowskiego, intromitowany 1564 r. do wójtostwa wsi Zrzenica w starostwie średzkim (Py. 179 k. 590v). Wspólnie z żoną swoją Wiktorią Żernicką dostał 1567 r. od króla zapis 260 grz. na tym wójtostwie. Trzymał je do śmierci (P. 960 k. 406). Nazwany 1571 r. stryjem Katarzyny Włościejewskiej, żony Stanisława Sapińskiego (P. 1398 k. 208). Od Jana, Mikołaja, Andrzeja i Jerzego braci Brodowskich kupił w 1577 r. sposobem wyderkafu za 1.200 zł. sześciu kmieci osiadłych w Nietrzanowie w p. pyzdr. (ib. k. 734v). Intromitowany 1580 r. do części Dębicza p. pyzdr., kupionej za 4.000 grz. od  Stanisława Markowskiego (P. 945 k. 310). Części w Dębiczu nabyte od Markowskiego względnie od innych osób sprzedał 1585 r. za 4.000 zł. Piotrowi Dębołęskiemu (P. 1399 k. 612), a żona jego Wiktoria Żernicka, córka Jana, która miała tam swoją oprawę, skasowała ją (P. 945 k. 392v). Od Piotra Czarnkowskiego, podkomorzego poznańskiego, nabył Wojciech sposobem wyderkafu 1592 r. za 3.000 zł. części wsi Korcz i Hamrzysko w p. pozn. (P. 1400 k. 960). Bezpotomny, nie żył już 1593 r. (P. 959 k. 409). T. r. spotykamy się z Wiktorią z Żernickich jako wdową (P. 960 k. 409). Nie żyła już 1605 r. (P. 976 k. 189).

4. Marceli L. cz. Kaczanowski, syn wójta Bartłomieja, zapisał 1581 r. dług 104 zł. Dorocie Nadarzyckiej, wdowie po Jakubie Grzybowskim Biernacie (P. 936 k. 366v). Od Andrzeja Pigłowskiego nabył 1584 r. wyderkafem za 1.000 zł. części Pigłowic w p. pyzdr. i na połowie swoich dóbr 9/IV. oprawił sumę 1.000 zł. posagu narzeczonej swej Zofii Pigłowskiej, córce tego Andrzeja (P. 1399 k. 287v). Od Macieja Pigłowskiego, brata swojej żony, kupił 1588 r. za 1.000 zł. jego część w Pigłowicach (P. 1400 k. 213v), zaś w 1590 r. kupił za takąż sumę część tej wsi od innego jej brata, Mikołaja (ib. k. 475v). Żonie swej na połowie Pigłowic oprawił 1591 r. posag 1.200 zł. (ib. 756v). Jako współspadkobieca swego brata Wojciecha i opiekun innych spółspadkobierczyń, to jest bratanic po bracie Jakubie, oddawał wieczyście 1593 r. Piotrowi Czarnkowskiemu, podkomorzemu poznańskiemu, części wsi Krocz i Hamrzysko, które podkomorzy wyderkował był zmarłemu Wojciechowi (P. 959 k. 941). Dla swej córki Katarzyny, oraz dla Zofii i Jadwigi, bratanic po bracie Jakubie, ustanowił w 1594 r. opiekę: żonę Zofię Pigłowską, Jana i Mikołaja braci Bieganowskich oraz Marcina Brodowskiego (P. 961 k. 412v). Części wsi Krocz i Hamrzysko w imieniu własnym i bratanic wydzierżawił 1595 r. podkomorzemu Czarnkowskiemu (P. 964 k. 397), a w 1598 r. wydzierżawił mu je ponownie (P. 968 k. 270). Swoje części Pigłowic sprzedał 1599 r. za 4.250 zł. Maciejowi z Pigłowic Manieckiemu (P. 1403 k. 112). Już po śmierci Marcelego owdowiała Zofia z Pigłowskich skwitowała 1600 r. Czarnkowskiego z 1.500 zł., to jest z połowy sumy 3.000 zł., za którą ów Czarnkowski wyderkował był Krocz i Hamrzysko (P. 970 k. 436). Żyła jeszcze 1610 r. (P. 984 k. 846v). Marceli miał dwie córki, Katarzynę, w l. 1599-1636 żonę Stanisława Mężyńskiego, skarbnikowicza kaliskiego, i Annę, którym w 1600 r. ich stryjenka Jakubowa dała zobowiązanie, iż stawi swoje córki, kiedy tylko dojdą do lat, aby skwitowały te swoje stryjeczne siostry z sum zapisanych na sołectwie wsi Zrzenica i z opieki, jaką nad córkami Jakuba sprawował zmarły Marceli L. (P. 970 k. 358v). Anna wyszła w 1612 r. za Stefana Wysockiego.

5. Jakub L. cz. Kaczanowski żenił się 1579 r. z Anną Jemielińską i przed ślubem dostał od jej ojca Stanisława zapis 200 zł. (P. 933 k. 160). Żył jeszce 1588 r. (P. 949 k. 182). Nie żył już 1593 r., a jego córki, Zofia i Jadwiga pozostawały pod opieką stryja Marcelego (P. 959 k. 941). Po śmierci tego stryja opiekę sprawowali obok matki Sebastian Małachowski i Jan Kuczkowski. Oni to skwitowali 1600 r. Piotra Czarnkowskiego z 3.000 zł. zapisanych na wsiach Krocz i Hamrzysko (P. 970 k. 670). Anna z Jemielińskich żyła jeszcze 1605 r. (P. 976 k. 656v). Zofia była potem w l. 1602-1610 żoną Rafała Chwalikowskiego, zaś Jadwiga szła w 1610 r., krótko po 18/I., za Bartłomieja Chraplewskiego. Jadwiga odebrawszy od Stanisława Mężyńskiego sumę 100 zł. należną jej z zapisu 200 zł., który stryj Marceli zrobił dla swych bratanic, skwitowała 1610 r. z tej kwity obie córki Marcelego, Mężyńską i pannę Annę (P. 984 k. 518). Zob. tablicę 2.

@tablica: Lucławscy 2

>Luczylinscy, zob. Łuczylinscy

>Lüderitz h. Własnego z Brandenburgii. Jan, nie żyjący już w r. 1722, miał z żony Marianny Schütz (Szycówny) córkę Franciszkę, która jeszcze jako panna dostała w 1715 r. od Filipiny Heister, wdowy po Franciszku Rozdrażewskim, kasztelanie międzyrzeckim, zapis 5.000 zł. długu (Ws. 83 k. 35v; I. Kal. 161 s. 248; Kośc. 313 s. 187). W 1722 r. była żoną Wawrzyńca Zaleskiego, a już nie żyła w 1728 r.

>Luderscy. Sebastian, celnik królewski w Międzychodzie, zmarły 1750.11/V. r., miał z żony Elżbiety dzieci: Elżbietę Katarzynę, ochrzczoną 1727.13/XI. r., Mariannę Antoninę, ochrzczoną 1729.18/VI. r., Eufrozynę Rozalię, ochrzczoną 1733.6/IX. r., Wojciecha, ochrzczonego 1735.23/IV. r., (LM i LB Międzychód). Józef, posesor ról proboszczowskich w Stawie, mąż Agnieszki N., mający około 40 lat, umarł w Stawie 1787.6/VII. r. (LM Staw).

>Lüdingshausen Wolff. zob. Wolff v. Lüdingshausen

>Ludkowscy. Anna, wdowa po Łukaszu Godziątkowskim 1579 r., Antoni, dzierżawca Chrostowa 1779 r. (LB Objezierze).

>Ludomscy z Ludomia (dziś Ludomy) w p. pozn., na zachód od Rogoźna. Heraldycy (Niesiecki, Boniecki) dawali im h. Łodzia, za Łodzica bowiem poczytywał Długosz Piotra L-go, który w 1474 r. walczył w szeregach Macieja Korwina przeciwko własnej ojczyźnie (Opera Omnia XIV, s. 614). Tego Piotra nie znajduję w materiałach, którymi dysponuję, nie umiem więc powiedzieć, czy łączyły go węzły pokrewieństwa z tymi o których tu będę mówić.

Dobrogost L. z Ludomia na sądach w Poznaniu 1389 r. (Leksz. I, nr 592), nazwany dziedzicem w Ludomiu 1396 r., miał wówczas sprawę z Nastką Wełneńską o jaz miedzy Wełną i Dąbrówką (ib., nr 2243, 2247). Był mężem Katarzyny, córki Sędziwoja z Uzarzewa (Urzazewa) 1398 r. (ib., nr 2777). O. Halecki niesłusznie zowie go chorążym poznańskim w 1401 r. (Ród Łodziów, Mies. Herald. V 1912, s. 108), był nim bowiem wtedy Sędziwój z Ostroroga (zob. G.). Dobrogost z Ludomia zapewne umarł właśnie w r. 1398 r, bowiem t. r. pani Katarzyna występowała sama z dziećmi (Leksz. I, nr. 2792).  Nie wiem, czy ta sama "pani Ludomska", w 1402 r. już żona Marcina Zwanowskiego, miała wtedy termin z panią Rogowską (Ks. Z. Pozn., nr 845, 907). Katarzyna z Uzarzewa miała 1421 r. termin o 80 grz. ze strony synowej swej Anny z Ludomia (P. 6 k. 131v). Podjęła ona z Uzarzewa od ojca 40 grz. i te wniosła ongiś do Ludomia. Nie żyła już 1428 r. (P. 10 k. 137v). Synami Dobrogosta i Katarzyny byli trzej bracia, z którymi w pierwszej połowie XV wieku spotykamy się często: Mścisław cz. Mściszek, Wojciech i Dobrogost. Była też zapewne córka, zamężna za Dziersławem z Roswarowa, już nie żyjąca 1428 r. (ib. k. 134, 137v).

Mścisław, Mściszek, dziedzic części Ludomia, nie żył już w 1418 r., kiedy to jego dzieci i brat "Wojtek" procesowali się o dziedzictwo w Ludomiu z Jutą, żoną Cherubina z Goryszewic (P. 5 k. 42v, 59). Żoną Mściszka była Anna, którą szwagier Wojtek dzielił 1421 r. z dziećmi Mściszka (P. 6 k. 131v) i która t. r. wraz z tymi dziecmi miała termin z Niemierzą Luboskim (ib. k. 137). Te dzieci to: syn Wojciech, któremu w 1420 r. sąd przydał 8 lat w toczonej przeciw Klemensowi, mieszczaninowi z Obornik, sprawie o 8 grz. (ib. k. 80v), zmarły chyba niedługo po r. 1421, Małgorzata i Katarzyna oraz, jak się zdaje, Mścichna cz. Mściszka (ib. k. 93v). Stryj Dobrogost w imieniu dzieci Mściszka uzyskał 1420 r. termin przeciwko Cherubinowi z Gorzyc o dziedzictwo w Ludomiu (ib. k. 50). Małgorzata i Katarzyna występowały jako wpółdziedziczące w tej wsi 1424 r. (ib. k. 143, 8 k. 7v). W 1428 procesowały tego stryja o należną im część w dobrach Swięcino, Uzarzewo i Ludomie. Małgorzata już w 1427 r. była żoną Piotra Żuńskiego (Żońskiego, Szuńskiego) (P. 9 k. 126, 10 k. 8v, 38v, 92, 113).

Wojciech, Wojtek, syn Dobrogosta i Katarzyny z Uzarzewa, występował obok matki 1420 r. (P. 6 k. 123). Dziedzic w Ludomiu, miał 1422 r. termin ze strony, ks. Jana, kanonika poznańskiego, posesora Głuszyny, i Wojciecha, braci rodzonych z Morawska (ib. k. 29). Nazwany 1424 r. Wojciechem "niegdy z Ludomia" (ib. k. 154), a więc wyzbył się swego dziedzictwa w tej wsi, lub zgoła wtedy już nie żył?

Dobrogost z Ludomia, z Dąbrówki, pisany czasem L-im z Dąbrówki, wspomniany jako jeden z trzech braci 1418 r. (P. 5 k. 59). I on miał w 1422 r. obok brata Wojciecha termin ze strony braci z Morawska, a szło o donację uczynioną przez zmarłą Fronę (P. 6 k. 16v, 29). Wespół z owym bratem miał t. r. termin ze strony Daszczoła i jego żony z Ludomia (ib. k. 16vb). Jego pierwszą żoną była w l. 1420-27 Chemka z Dąbrówki (P. 6 k. 60, 80v; 9 k. 126). Wspólnie z Anną z Ludomia zyskał 1421 r. termin przeciwko Niemierzy z Kiszew (ib. k. 137). Dziersławowi z Rosfarowa (Rostworowa) zeznał 1424 r. 45 grz. za swego rodzonego brata Wojciecha "niegdy z Ludomia" (ib. k. 154). Dzieciom Dziersława z Rosforowa zeznał 1428 r. należną mu po ich matce piatą część w Swiecinie i Urzazewie (P. 10 k. 137v). Płacić miał 1428 r. winę, bo, pozwany przez bratanice Małgorzatę i Katarzynę z Ludomia, nie stanął (P. 10 k. 8v, 25), a szło o dziedzictwo jego bratanic w Swiecinie, Urzazewie i Ludomach (ib. k. 113). Bratanicuy Małgorzacie odstąpił t. r. połowę dziedzictwa w Tomiszowie (ib. k. 116). Miał 1438 r. termin ze strony Ramsza z Golenczewa (P. 14 k. 29). Wraz z Bieniakiem Rosforowskim (Rostworowskim) w imieniu brata Dobroszka Łowęckiego odstąpił 1443 r. wieczyście bliższość w Urzazowie (Uzarzewie) i Święcinie po siostrze ich rodzonej (!) Dorocie, zakonnicy owińskiej, Andrzejowi i Wojsławowi, braciom z Gryżyny (ib. k. 176). Jego drugą żoną była w 1452 r. Katarzyna z Morawska, córka Dziersława Lulińskiego, dziedzica wtedy wespół ze swoją siostrą niedzielną Małgorzatę w Morawsku (P. 18 k. 25, 57v, 59v). Dobrogost miał 1453 r. termin ze strony Mikołaja i Hieronima braci z Rosnowa (P. 18 k. 173). Nie żył już w 1459 r., kiedy to synom jego Andrzejowi i Mścichowi sąd przydał siedem lat w sprawie toczonej z Bartoszem Palędzkim (ib. k. 204v). Synów tych było więcej: Wincenty, Leon, Andrzej, Mścich, Wojciech i córka Dorota, która w 1468 r. pozywała swego brata Wincentego, wtedy plebana w Ludomiu, o sumę 50 grz. (P. 854 k. 8v).

1. Wincenty, syn Dobrogosta, niedzielny z braćmi dziedzic w Ludomiu 1459 r. (P. 18 k. 197v), t. r. pleban w Ludomiu, wspólnie z braćmi Leonem i Andrzejem po śmierci ojca przypozywany przez Jana Nienińskiego (ib. k. 241). jako "niegdy pleban w Ludomiu" i dziedzic w tej wsi występował 1462 r. przeciwko bratowej Katarzynie, żonie Leona (P. 1384 k. 135). Wspólnie z bratem "Lewkiem" siedem łanów osiadłych sprzedał 1462 r. za 90 grz. Janowi Wełmińskiemu (ib. k. 97v), a w r. 1464, nazwany znów plebanem w Ludomiu, uczestniczył w zapisywaniu przez tego brata oprawy jego żonie (P. 1383 k. 274). Jako dziedzic i pleban w Ludomiu uzyskał 1466 r. intromisję do trzeciej części tej wsi stanowiącej własność brata Wojciecha, a to z tytułu należności 4 grz. (P. 18 k. 163). W działach braterskich przeprowadzonych w 1467 r. wziął wspólnie z Leonem i Wojciechem całą wieś Ludomie (P. 1383 k. 239v), a że zobowiązał się wraz z tymi braćmi dopłacić pozostałym braciom do ich działu 60 grz., czego nie dopełnił, wzywany był wraz z Leonem i Wojciechem do uiszczenia tej sumy najpierw w 1468 r. (P. 854 k. 3v), potem znów w 1470 r. (ib. k. 56, 56v). Z plebanii w Ludomiu przeniósł się na plebanię w Sławnie, gdzie go widzimy już w 1471 r. (P. 854 k. 11v). W 1475 r. doszło do ugody między nim a bratem jego Mścichem z jednej strony a Andrzejem Górskim z drugiej strony o ósmą część w Ludomiu, którą skonfiskowano Wojciechowi L-mu z racji niedopełnienia obowiązku wojennego i dano Górskiemu (P. 20 k. 27). Ów Górki, starosta wałecki, części w Ludomiu, które otrzymał od króla prawem kaduka, sprzedał 1476 r. ks. Wincentemu i Mścichowi za 1.000 zł. węg. Pieniądze na tę transakcję dwaj bracia zdobyli przynajmniej w części od Andrzeja Przecławskiego, któremu jednoczesnie wyderkowali za 550 zł. węg. jedynaście łanów osiadłych w Ludomiu (P. 1386 k. 47). Ks. Wincenty, już będąc plebanem w Margoninie, wspólnie z bratem niedzielnym Mścichem 1484 r. 11 łanów osiadłych w Ludomiu wyderkowali za 550 zł. węg. Włodkowi Laskownickiemu (P. 1387 k. 8), 1488 r. znów temuż Włodkowi wyderkowali 10 łanów tamże, w tym jeden pusty, za 600 zł. węg. (ib. k. 92v) Dziesięć łanów osiadłych w Ludomiu, siedem karczem osiadłych i ósmą opustoszałą wyderkował 1489 r. za 600 zł. węg. Janowi i Mikołajowi braciom z Gorzewa (P. 1387 k. 109v). Nazwany znów dziedzicem i plebanem w Ludomiu, miał 1493 r. sprawę z siostrami z Wielkiego Sławna (P. 22 k. 94v). Nie żył już 1502 r. (P. 24 k. 66).

2. Leon cz. Lewek, syn Dobrogosta, obok braci niedzielny dziedzic w Ludomiu 1459 r. (P. 18 k. 197v), w 1462 r. mąż Katarzyny, która na Ludomiu miała oprawę 100 kop groszy posagu (P. 1384 k. 135), wspólnie z bratem ks. Wincentym oprawił jej 1464 r. na dwóch częściach należnych im po rodzicach dóbr we wsiach Ludomie i Drzonek ów posag (P. 1383 k. 274). Jak już widzieliśmy, z działów w 1467 r. wspólnie z braćmi, ks. Wincentym i Wojciechem, otrzymał Ludomie (ib. k. 239v). Żył jeszcze w 1471 r. (P. 854 k. 11v). W 1475 r. wdowa po nim Katarzyna swoją oprawę na dwóch częściach Ludomia i Drzonka rezygnowała za 200 kop gr. Andrzejowi Górskiemu, staroście wałeckiemu (P. 1386 k. 36v). Wyszła 2-o v. za Jana Łężeckiego i jeszcze żyła 1509 r., kiedy oprawę na wsiach Kąpiel i Przecław rezygnowała temu drugiemu mężowi (G. 19 k. 94v). (P. 786 s. 91).

3. Andrzej zwany Ludot (Ludet?), syn Dobrogosta, obok braci dziedzic w Ludomiu (P. 18 k. 241). Z działów 1467 r. wspólnie z bratem Mścisławem otrzymał całą wieś Drzonek i dopłatę 60 grz. (P. 1383 k. 239v), o którą upomniał się kilkakrotnie w l. 1468-1470 (P. 854 k. 3v, 56). Zapewne krótko potem umarł, bo go już nie spotykam więcej w transakcjach między braćmi zawieranych.

4. Mikołaj zwany Mścichem, syn Dobrogosta, obok braci współdziedzic w Ludomiu 1459 r. (P. 18 k. 197v). Z działu braterskiego, jak widzieliśmy, otrzymał 1467 r. wspólnie z Andrzejem Drzonek i dopłatę 60 grz., o którą dwaj ci bracia musieli się upomnieć. Brata ks. Wincentego pozywał w 1468 r. (P. 854 k. 9). Na połowie swych części Ludomia i Drzonka oprawił 1485 r. posag 30 grz. żonie swojej Eufemii cz. Fiemce Chraplewskiej, córce Macieja (P. 21 k. 216; 859 k. 99v; 1387 k. 25). Pozywała ona swych braci, Mikołaja, Jana i Marcina Chraplewskich, którzy nie stanęli (P. 21 k. 216). Mścich zapisał 1496 r. Janowi Gorzewskiemu 100 grz. w posagu za swoją córką Agnieszką (P. 856 k. 188). Dobra Mścicha uległy konfiskacie 1497 r. z powodu niedopełnienia przez niego obowiązku wojny. (Arch. Kom. Hist. IX, s. 286). Żona jego otrzymała od swych braci 1500 r. zapis 15 grz. w zamian za dobra po rodzicach (P. 859 k. 99v), a 1502 r. skwitowała tych braci z dóbr ojczystych w Chraplewie i z posagu matki wniesionego z Rokietnicy (P. 859 k. 233). Mścich w l. 1501-2 procesował się z Laskownickimi, którzy go pozywali o posag swej babki Dobrochny, oprawiony jej przez zmarłego Dobrogosta I-go, i o spadek po Annie, żonie Wawrzyńca Laskownickiego (P. 24 k. 20, 37v, 65v). Pozywał Feliksa, Grzegorza i Mikołaja braci z Gaju, tenutariuszy Obornik, o wygnanie z borów wsi Gaj w p. pozn., a ponieważ nie stanęli, zasądzono ich 1516 r. na płacenie winy (P. 866 k. 372). W jego imieniu syn Andrzej oświadczył 1517 r., iż ojciec gotów złożyć przysięgę wobec Feliksa z Gaju w sprawie o ten las przylegajacy do Ludomia (ib. k. 406). Nie żył już w 1527 r. (P. 1393 k. 185). Jego wynowie: Andrzej i Wojciech, córki: Agnieszka, w l. 1496-1528 żona Jana Gorzewskiego, wdowa po nim 1539 r., i Zofia, 1-o v. w 1541 r. żona Stanisława Grochowskiego, 2-o v. l. 1524-1529 za Benedyktem Kęszyckim.

1) Andrzej, syn Mikołaja cz. Mścicha, występował 1513 r. wraz z bratem Wojciechem jako brat stryjeczny Klary Gackiej, córki Macieja, żony Jerzego Kaczlińskiego (P. 786 s. 443), sam w 1516 r. jako wuj Małgorzaty, żony Wierzbięty Mruka Bobrownickiego (P. 1392 k. 67), w r. 1517 jako wuj Agnieszki, żony Szymona Złotkowskiego, miecznika kaliskiego (ib. k. 182), w r. 1518 jako wuj Małgorzaty Łukowskiej, żony Wojciecha Trąmczyńskiego (ib. k. 189). Żył jeszcze 1521 r. (ib. k. 409v).

2) Wojciech, syn Mikołaja cz. Mścicha, mąż Anny Grabianki, córki Jana, dał 1521 r. zobowiązanie jej braciom, Janowi i Wojciechowi Grabiom, dziedzicom w Grabinej Woli w p. piotrk., iż ją stawi do akt dla skwitowania ich dóbr rodzicielskich (P. 867 k. 584v). Na połowie części w Ludomiu i Drzonku mających mu przypaść z działu z bratem oprawił 1521 r. 100 grz. posagu tej żonie (P. 1392 k. 409v). Połowę w Ludomiu, nabytą wyderkafem od siostry i szwagra, małżonków Gorzewskich, wyderkował 1528 r. za 537 grz. Maciejowi Wełmińskiemu (P. 1393 k. 226). T. r. występował jako wuj Anny Karnowskiej, córki Stanisława Grochowskiego, dziedzica w Wielkim Karnowie, i siostry swej Zofii L-ej (N. 213 k. 89v; P. 871 k. 97). Żonie swej Annie Grabiance oprawił 1530 r. posag 120 grz. na połowie połowy Ludomia i połowie wsi pustej Drzonek (P. 1393 k. 336). Jako stryj Anny Skrzetuskiej z Małego Skrzetusza występował 1536 r. (P. 1394 k. 39). Całe wsie Ludomie i Drzonek sprzedał 1537 r. za 3.000 zł. zięciowi Maciejowi Starczynowskiemu, zachowując dla siebie i żony dożywotnie posiadanie owych wsi (P. 1394 k. 162v). Żył jeszcze 1538 r. (ib. k. 210). Nie żył w r. 1540, kiedy to owdowiała Anna sumę 200 grz. swej oprawy na Ludomiu i Drzonku sprzedała swej córce Zofii (ib. k. 417). Córce Annie zapisała 1542 r. dług 250 grz. (P. 881 k. 168), zaś w r. 1543 tejże Annie zapisała jeszcze dług 1.000 grz. (P. 1391 k. 111). Żyła jeszcze 1561 r. (P. 903 k. 410v, 411). Córki Wojciecha: Anna, w r. 1537 żona Macieja Starczynowskiego, który zmarł 1541 r., poczem ona była w l. 1545-1549 2-o v. żoną Krzysztofa Pampowskiego, a jako wdowa występowała w l. 1550-1572, Zofia poślubiła w 1542 r. Jana Łopateckiego z z. sieradzkiej, Katarzyna, nabyła wyderkafem 1538 r. od Wincentego Kierskiego za 1.200 zł. połowę Swadzimia i połowy w częściach wsi Wielkie i Złotniki oraz połowę pustki Prześmirowo w p. pozn. (P. 1394 k. 210), a była potem żoną tego Wincentego Kierskiego i nie żyła już 1554 r.

5. Wojciech, syn Dobrogosta, obok braci współdziedzic w Ludomiu 1459 r. (P. 18 k. 197v). Do jego części w tej wsi intromitowany został 1466 r. jego brat ks. Wincenty (ib. k. 163). Wspólnie z tym ks. Wincentym i Leonem otrzymał w działach braterskich z 1467 r. całe Ludomie (P. 1383 k. 239v). Dobra jego w Ludomiu zostały skonfiskowane z racji niedopełnienia obowiązku wojny i w r. 1475 oddane Andrzejowi Górskiemu, staroście wałeckiemu (P. 20 k. 27; 1386 k. 47). Zob. tablicę.

@tablica: Ludomscy

Dorota, 1526 r. żona 1-o v. Piotra Dembińskiego cz. Iwieńskiego, dziedzica w Dembionku w p. nakiel., była 2-o v. w 1544 r. za Wojciechem Wolskim. N. Ludomski był mężem Apolonii Siedlemińskiej, córki Macieja, w r. 1559 współspadkobierczyni brata Andrzeja (I. Kal. 24 k. 487).

Zapewne z powyższymi nie miała nic wspólnego Ewa L., nie żyjąca już w 1657 r., żona Stanisława Muchlińskiego, występującego wówczas jako wdowiec.

>Ludwig h. Własnego z Brandenburgii. Jadwiga Zofia, 1687 r. żona Jana z Bytynia Kurnatowskiego, nie żyjącego już 1715 r., nie żyła sama 1723 r. Barbara Zofia, żona Joachima Fryderyka Misbacha, nie żyjącego w 1723 r.

>Ludziccy, Ludziscy ze wsi Ludzicko cz. Ludzisko (dziś wieś ta zwie się Ludziska) w p. inowrocł. Boniecki daje im h. Grzymałę, nie zdaje mi się jednak, by wszyscy tu przezemnie wymienieni należeli do jednej rodziny. Byli między nimi napewno i Kotwicze.

Jarosław Brzozogłowy Ludzicki, sędzia ziemski imowrocławski, mąż Katarzyny, wdowy 1-o v. po Andrzeju Piotrkowskim cz. Ozorzyńskim, która w 1473 r. wraz z synem Otą, urodzonym z drugiego małżeństwa cedowała swoim córkom z pierwszego, to jest Annie, żonie Jana Czechowskiego, i Elżbiecie, żonie Wojciecha Przetockiego, wieś Denkowo w p. gnieźn., zaś w myśl ugody one winny były wypłacić matce 70 grz. (G. 20 k. 272, 272v). Ocie, synowi Jarosława Brzozogłowego, winien był w 1474 r. zapłacić winę Hektor, dziedzic w Orchowie (G. 21 k. 5v).

Orchowscy siedzieli i w Ludziskum bowiem Stanisław Orchowski już w 1446 r. na połowie Ludziska oprawił 400 grz. posagu swojej żonie Piechnie (P. 1379 k. 169v).

Achacy L., mąż Apolonii, rodzonej siostry Mikołaja i Wincentego Szczycieńskich, która 1494 r. kwitowała brata Mikołaja z prawa bliższości do dóbr rodzicielskich Szczytniki, Kosmowa i Łowiczyn (P. 23 k. 37). Sprawa o posag Apolonii, toczyła się już w r. 1499, trwała jeszcze i w r. 1513 (P. 865 k. 353v, 396). Achacy L. w r. 1515 występował jako stryj niedzielnego Jana Orchowskiego (P. 1392 k. 55v). Synem Achacego był Wojciech L., córką panna Agnieszka, której w r. 1537 bracia Melchior i Kasper Turzyńscy zapisali dług 30 grz. (G. 31 k. 165v). Szl. i sław. Wojciech L., mąż Katarzyny Górskiej, wdowy 1-o v. po Wojciechu Kijankowskim, która w 1519 r. oprawę na części Wiśniewa i na jednym łanie pustym we wsi Biela w p. kon., scedowała sobie przez swoją matkę Annę, wdowę po Mikołaju, dziedzicu w Wiśniewie, wyderkowała za 100 kop gr. Jakubowi i Janowi braciom Oświsłowskim (P. 1392 k. 263v). W 1531 r. występował jako rodzony stryj ks. Floriana Kotwicza, proboszcza Św. Jerzego na zamku gnieźnieńskim (G. 29 k. 182). Skwitował w 1537 r. braci Turzyńskich z 30 grz., które byli po swym ojcu Szymonie winni siostrze Wojciecha, Agnieszce (G. 31 k. 272). Wojciechowi Mikołaj Zagórki 1541 r. w sumie 200 zł. długu zastawił wieś Kijewiec w p. gnieźn. (I. R. Gr. Kon. 3 k. 239).

Hieronim, w r. 1527 brat rodzony Katarzyny, żony Macieja Łubowskiego (P. 1393 k. 152v).

Barbara L., nie żyjąca już 1533 r., żona Łukasza Bielawskiego z Bielaw w p. kon. Janowi L-mu zapisał był przed r. 1582 dług 500 zł. Maciej Myślecki, on zaś scedował ów zapis siostrze Macieja Annie (G. 60 k. 290v). W r. 1595 dostał ów Jan od Małgorzaty Skarpskiej, wdowy po Macieju Myślęckim, i od jej syna Jana zapis długu 200 zł. (P. 963 k. 787v). Jan L., urodzony z Myślęckiej, bezpotomny, nie żył już 1625 r. (Kc. 19 k. 400). Małgorzata z Ludzicka, 2-o v. wdowa po Marcjanie Niemojowskim 1632 r., była, jak się zdaje, 1-o v. za Krzysztofem Burzyńskim (ZTP 28b s. 2673). Jadwiga z Ludzicka, 1650 r. wdowa po Jakubie Sławieńskim. Zofia Ludzicka, 1680 r. żona Mikołaja Grabowskiego. Gdzieniegdzie Mikołaj Grabowski nazwany t. r. mężem Zuzanny L-ej.

>Ludziński Andrzej, w r. 1514 stryj Małgorzaty Przyborowskiej, żony Marcina Rakojeckiego (P. 866 k. 156v).

>Lugostowiczówna Domicella, w l. 1770-77 żona Antoniego Sobockiego.

>Lukanowscy. Dymitr, gwardiam kaliskiego konwentu franciszkanów 1641 r. (I. Kal. 107a s. 423). Ur. Wawrzyniec, posesor plebanii w Żydowie, z żony Justyny Witowskiej miał córkę Teresę Jadwigę Katarzynę, ur. tamżę 1802.10/X. r. (LB Żydowo).

>Lukowie, zob. Luck

>Lulińscy z Lulina w p. pozn. Wojciech L. na sądach w Poznaniu w l. 1400-1409 (P. 2 k. 45v, 144, 261v; 3 k. 5v, 210). Bracia Dziersław i Jan w r. 1414 (P. 4 k. 60). Ten Jan nazwany 1429 r. Januszem z Wielkiego (P. 10 k. 177). Dziersław występował 1424 r. (P. 7 k. 146). i 1426 r. (P. 9 k. 3). W r. 1443 Dziersław niegdy L., teraz z Glinna, miał termin ze strony Dziersława Jabłkowskiego (P. 14 k. 230). Nie żył już 1452 r., kiedy to występowały jego córki, Małgorzata i Anna (P. 18 k. 30, 32, 57v, 58v). Była jeszcze i trzecia córka, zdaje się że najstarsza, Elżbieta, żona Mikołaja Morawskiego. Wszystkie trzy miały 1459 r. termin ze strony Jakuba z Gunic (P. 18 k. 189, 203, 231v). Mikołaj z Morawska Annie i Małgorzacie zeznał t. r. 95 zł. węg. (ib. k. 200). Trzy siostry miały 1462 r. termin ze strony Jakuba niegdy z Drogocina (ib. k. 291v). Jeszcze jako siostry niedzielne miały 1464 r. sprawę z Jakubem Gunickim (ib. k. 18). Elżbieta już nie żyła w 1465 r. (ib. k. 104). Anna i Małgorzata z dóbr rodzicielskich w Morawsku skwitowały 1472 r. Jana Morawskiego (P. 854 k. 141v). Obie one cztery łany w Morawsku p. pozn. wyderkowały 1473 r. za 20 grz. Bartłomiejowi Chomęckiemu (P. 1383 k. 216v). Szl. Małgorzata niegdy z Lulina, żona op. Stefana, karczmarza w Drogocinie, wspólnie z tym mężem cztery puste łany w Morawsku wyderkowała 1484 r. za 20 grz. Jerzemu z Naramowic, rajcy poznańskiemu (P. 1387 k. 9v).

Piotr, dziedzic w Wielkim Lulinie, na tej wsi i na gaju w Wielkim Baworowie oraz na wsi Małe Lulino oprawił 1451 r. posag 150 grz. żonie swojej Małgorzacie (P. 1381 k. 42v).

>Lussowscy z Lussowa i Lussowca Małego w p. pozn. Jan z Lussowca 1411 r. (P. 3 k. 11). Wojciech i Mikołaj z Lussowca wraz z siostrą 1413 r. (P. 4 k. 14). Dorota z Małego Lussowca, matka Jana 1419 r. (P. 6 k. 5). Mikołaj z Lussowca miał sprawę o Niwkę 1420 r. (ib. k. 60v), a ten sam niewątpliwie Mikołaj z Lussowa (!) t. r. miał sprawę o tęż Niwkę z Bartoszem Sokołowskim (ib. k. 83). Dorota z Lussowa miała 1422 r. termin z Andrzejem Krupką ze Skorzewa o woła (P. 6 k. 52). Mikołaj L., mąż Doroty z Wąsowa 1434 r. (P. 12 k. 128v). Dorota i jej syn, Mikołaj z Lussowca Małego, mieli 1425 r. termin z Dziersławem z Riswarowa. Dorota, matka Mikołaja, w r. 1436 (P. 13 k. 140v), niewątpliwie identyczna z Dorotą z Wąsowa. Jej syn Mikołaj to oczywiście Mikołaj "Młodszy" z Lussowa występujący już w l. 1424-1427 (P. 7 k. 140v; 9 k. 113). Dorota, żona Mikołaja L-go, miała 1438 r. termin ze strony Jana Czolnochowskiego (P. 14 k. 23v). Jako wdowa po Mikołaju z Lussowca miała w l. 1447-1448 terminy ze strony Anny ze Strzelewa, wdowy po Ozefie (P. 17 k. 80v, 108, 148, 161). Piotr z Lussowa, podpisek Jerzego pisarza ziemskiego 1434 r. (P. 12 k. 124). Piotr i Jan, bracia rodzeni niedzielni z Lussowa, mieli 1442 r. termin z Andrzejem Słomowskim (P. 14 k. 142v), a 1445 z Wyszkiem z Gnuszyny (P. 15 k. 76). T. r. na połowie połowy Lussowca i połowy Kawczyna zabezpieczył 150 grz. posagu matce swej Dorocie (P. 1379 k. 116). Dorota, wdowa po Janie L-im, pani wienna, miała sprawę 1442 r. z Tomkiem Gądkowskim (P. 14 k. 164v).

>Luteccy. Boniecki znał L-ch z Lutczy w p. pilz., występujących w XV wieku. Czy wymienieni tutaj byli z nimi identyczni, nie wiem. Katarzyna, w 1568 r. żona Walentego Krassowskiego (Kraszowskiego). Konstancja, mająca lat 30, umarła w Międzychodzie 1745.9/XII. r. (LM Dolsk). Ta Konstancja była zapewne identyczna z Konstancją, żoną Jana L-go (oboje już nie żyli 1752 r.), a matką Józefa L-go, który w 1750 r. wspólnie ze swą żoną Agatą Charzewską mianował plenipotentów (Kc. 141 k. 82). Józef z tą żoną, córką Adama Charzewskiego i Dembińskiej, spisywał wzajemne dożywocie w 1752 r. (Kc. 142 k. 45v).

>Lutnicka Regina, w 1771 r. żona Franciszka Rosnowskiego.

>Lutoborscy h. Lubicz z Lutoborów w p. raw. Maciej Dzierżek L. z wojew. rawskiego w imieniu swych synów: Serafina, Baltazara, Macieja i Piotra, spadkobierców zmarłego ich brata a swego syna Stanisława, kwitował 1575 r. z 100 złp. Sebastiana Dąbrowskiego (P. 926 k. 537v). W imieniu opieki nieletniego Macieja L-go, brata rodzonego zmarłego Stanisława, Sebastian Dąbrowski w 1575 r. kwitował z 1.000 zł. Małgorzatę z Radzewskich Białośliwską (P. 926 k. 63). Baltazar i Piotr L-cy h. Lubicz, synowie zmarłego Macieja Bartłomiejowica L-go (oczywiście powyższego Macieja Dzierżka) i Agnieszki Studzieńskiej, bracia cioteczni Bartłomieja Studzieńskiego h. Bylina, poświadczyli w 1595 r. przed aktami ziemskimi bialskimi jego szlachectwo naganione przez Aleksandra Prądzyńskiego, który Studzieńskiego pozywał na Trybunał zarzucając mu, iż jest mieszczaninam poznańskim (G. 337 k. 174v). Ks. Andrzej, pleban w Kołrdąbiu w l. 1651-1653 (G. 82 k. 402, 651). Antoni, regent ziemski rawski 1758 r. (I. Kon. 79 k. 85). Mikołaj, mąż Reginy Łaskawskiej, córki Stanisława i Małgorzaty Gorzyckiej, która 1637 r., jako spadkobierczyni rodzonego wuja Stanisława Gorzyckiego, części po nim w Gorzycku Starym i w Gorzeniu p. pozn. sprzedała za 634 zł. Stanisławowi i Janowi braciom Ossowskim, a od męża dostała jednocześnie zapis 917 złp. (P. 1419 k. 175, 177).

>Lutoccy h. Prawdzic z Lutocina w p. sierpskim. Katarzyna, 1576 r.żona Walentego Krassowskiego. Sebastian, już nie żyjący 1619 r., ojciec Małgorzaty, wówczas żony Feliksa Adaukta Przeradzkiego, podstarościego konińskiego (I. Kon. 40 s. 261).

>Lutogniewscy z Lutogniewa w p. pyzdr. Boniecki uważał ich za Doliwczyków. Istotnie dziedziczyli w tej wsi Doliwczycy z Gogolewa (zob. Gogolewscy), ale czy wszyscy dziedzice w Lutogniewie, o których to będzie mowa, byli Doliwczykami, nie wiem.

Samson z Lutogniewa 1400 r. (Kośc. I k. 103, 151). Maciej Tumigrała na połowie swego dziedzictwa w Lutogniewie oprawił 1463 r. posag 200 grz. swej nie wymienionej z imienia żonie (P. 1383 k. 180). Na połowie tej wsi oprawił 1467 r. 200 grz. posagu żonie Marcie (P. 1384 k. 246v). Maciej L. miał 1467 r. termin ze strony Mikołaja, syna Andrzeja z Dąbrówki 1470 r. (P. 1385 k. 57v). Katarzyna L-a trzecią część w Lutogniewie dała wieczyście 1502 r. swemu mężowi Janowi Cerekwickiemu. Asystował jej przy tej transakcji brat Bartosz Konarzewski (P. 1389 k. 232). Żyli jeszcze oboje ci małżonkowie 1517 r., a Katarzyna występowała jako wdowa 1550 r. Tomasz L. kwitował 1514 r. z 30 grz. Wawrzyńca i Jana braci z Baszkowa (Py. 24 k. 163v). Od Wojciecha i Andrzeja braci z Chociszewic kupił 1515 r. za 80 grz. całe ich części w  Marszewie w p. kal. (I. i D. Z. Kal. 2 k. 38). Jako dziedzic w Marszewie pozywał 1519 r. Sędziwoja Szurkowskiego (Kośc. 25 k. 138). Od Bartłomieja Jutroskiego kupił t. r. wyderkafem za 18 grz. dwa łany osiadłe w Witaszycach p. kal. (I. i D. Z. Kal. 2 k. 59). Siostrą rodzoną Tomasza była Anna, w r. 1521 żona Feliksa Zimnowodzkiego (P. 867 k. 429). Nie żyła już 1533 r.

>Lutolscy z Lutola Suchego w p. pozn. Hincza Szkapa z Lutola 1402 r. (Kośc. I k. 28v). Małgorzata i Agnieszka z Lutola oraz Małgorzata z Bukowca procesowane 1424 r. przez Katarzynę z Myśliszewa i jej dzieci o ich ojcowiznę w Myśliszewie i Łagówcu (P. 6 k. 161v). Piotr Kubacki z Lutola nie żył już 1437 r., kiedy to występowała wdowa po nim Helena (Kośc. 17 s. 32). Mikołaj L., syn Piotra Kubackiego, miał 1438 r. termin ze strony Hinczki i Jana z Ujazdu (Kośc. 17 s. 62). Tomasz L., mąż Doroty, która wraz z Agnieszką, żoną sł. Szymona, tkacza poznańskiego, zyskała 1499 r. termin przeciwko Jakubowi Kunowskiemu i Katarzynie, córce zmarłego Zachariasza Kunowskiego, o okup za dobra ojczyste w Kunowie (P. 859 k. 36). Tomasz L. nie żył już 1526 r., kiedy jego córka Anna, żona op. Jerzego, krawca z miasta Skwierzyny, sprzedała część we wsi Gorzyca w p. pozn. za 50 grz. Łukaszowi Polickiemu. Towarzyszyli jej przy tej transakcji Leonard Głupoński jako stryj i Adam Kunowski jako wuj (P. 1393 k. 129v). Jan L., może syn Tomasza a brat Anny, skwitowany został w 1519 r. przez Agnieszkę, żonę Macieja Gorzyckiego, z 50 grz., za którą to sumę nabyła ona wyderkafem czwartą część w Gorzycy od Anny, wdowy po Janie, mieszczaninie międzyrzeckim, i od Doroty, wdowy, po Tomaszu L-im (P. 867 k. 162). Swoją dziedziczną część w Gorzycy, jak i drugą część w tejże wsi, nabytą wyderkafem za 33 grz. od Wawrzyńca Gorzyckiego, wyderkował w 1524 r. za 100 grz. Łukaszowi Chraplewskiemu cz. Polickiemu (P. 1391 k. 62). Temu Łukaszowi w 1531 r. całe swe części w tej wsi sprzedał za 136 grz. (P. 1391 k. 87v).

>Lutomierscy, Lutomirscy h. Jastrzębiec z Lutomierska w p. szadkowskim. Wacław L., dziedzic w Ciświcy, oprawił 1441 r. posag 300 grz. żonie swojej Małgorzacie, która w 1444 r. skwitowała ze swego posagu Marcina z Magnuszewic (Py. 10 k. 172). Dadźbóg i Gotard, dziedzice w Lutomiersku, sprzedali 1449 r. Albrachtowi, synowi Marcina Magnuszewskiego, wieś Ciświcę w p. pyzdr. i wieś Przenieczna(?) w p. kal., każdy z nich biorąc za to 80 grz. (P. 1380 k. 86). Tomasz L. nabył wyderkafem 1513 r. za 10 grz. od Jakuba Cerekwickiego trzy ćwierci roli osiadłej (gdzie?) (Py. 23 k. 12). Mikołaj, wojski większy sandomierski i celnik koronny 1546 r. (I. Kon. 5 k. 7). Jan, kasztelan brzeziński i podskarbi nadwirny koronny 1551 r. (MRPS V, nr 5261). W 1564 r., kiedy był już kasztelanem sieradzkim, stacje trzemeszeńskie, dane mu w r. 1548 r, zostały uznane za nieważne, ale suma 5.500 zł., dana 1493 r. na stacjach trzemeszeńskich jednego dnia, potwierdzona 1558 r., uznana za starą i dobrą, i wedle dożywocia danego kasztelanowi 1555 r. zachowana (I. Kal. 29 s. 713). Spadkobiercy kasztelana, to jest Michał, wojski większy sieradzki, Baltazar, starosta sieradzki i leżajski, oraz Piotr, synowie zmarłego Mikołaja, kasztelana zawichojskiego, Stanisław, sekretarz królewski, i Piotr, synowie zmarłego Piotra, podkomorzego sieradzkiego, wreszcie Mikołaj i Stanisław, synowie zmarłego Jerzego, zostali intromitowani 1572 r. do wsi Russocice w p. kon., dóbr Jerzego Russockiego, kasztelana nakielskiego, z tytułu długu 350 tal. oraz zysków i przezysków (I. Kon. 16 k. 225).

Piotr, mąż Anny Kiełbowskiej (Kiebłowskiej?), wdowy 1-o v. po Jakubie Wizwaku(?), która 1580 r. procesowała Stefana Kiełbowskiego (N. 158 k. 109).

Mikołaj L. z Chełmicy zapisał był na wsiach Kurów i Mała Wiśnica w p. czchowskim sposobem zastawnym sumę 3.000 zł. Piotrowi Mączyńskiemu i w 1584 r., już po śmierci tego Piotra, skwitowany został z owej sumy przez jego bratanka i spadkobiercę Andrzeja Mączyńskiego (I. Kal. 50 s. 766).

Andrzej z p. sieradzkiego, mąż  Elżbiety Kozirowskiej, która 1596 r. kwitowała z 50 zł. długu Mikołaja Słupskiego (N. 162 k. 632). Beata, w r. 1600 wdowa po Janie Bojanowskim, łożniczym królewskim, staroście bobrujskim, była 2-o v. w 1602 r. żoną Adama z Chomięży Balińskiego, kasztelana bydgoskiego i starosty kruszwickiego, 3-o v. w l. 1605-1606 Adaukta cz. Zbożnego Smerzyńskiego, wojewodzica inowrocławskiego, wdowa 1609 r., nie żyła już 1612 r.

Jan, syn zmarłego Piotra z p. płockiego, spisywał 1615 r. wzajemne dożywocie z żoną Agniszką Palędzką (I. R. D. Z. Kon. 18 k. 296v). Była to córka Wojciecha i Zuzanny Krąpiewskiej, a idąc za L-go była już wdową po Piotrze Lubstowskim. W 1622 r. wspólnie z siostrą Anną zamężną Kłobukowską występowała przeciwko Stanisławowi Konarskiemu, łowczemu kaliskiemu, posesorowi Chojnicy, Nowejwsi i pustki Osiny, gdzie był zapezpieczony posag ich matki, to jest suma 1.200 zł. (I. Kon. 42 k. 92v). Jemu i jego żonie Agnieszce Palędzkiej winien był 1624 r. za część Lubstówka sumę 1.200 zł. Serafin Głembocki, który t. r. kupił je od nich za 3.000 złp. (N. 173 k. 474v, 480, 223 k. 555). Oboje małżonkowie zostali 1631 r. intromitowani z tytułu zysków i przezysków od pewnych sum do wsi Lichinek, należącej do Jerzego Michałowskiego (I. Kon. 46 k. 519). T. r. pozywali Mikołajewskiego i jego żonę o dług 440 zł. (ib. k. 610v). Skwitowali 1637 r. Mikołajewskiego z 400 zł. zapisanych im w grodzie przedeckim (ib. 48 k. 401).

Szl. Katarzyna L. była żoną Koczorowskiego i matką Jakuba, sługi Doroty Niemojewskiej, któremu w 1618 r. zarzucono nieszlachectwo (N. 62 k. 153v-154).

Adam, syn zmarłego Stanisława L-go z Chełmicy, zaś brat rodzony Mikołaja, wedle zobowiązania danego w 1636 r. przez tego brata, miasto Lutomiersko i wsie Czołczyn, Zolew i Wrząca w p. szadkowskim sprzedał 1638 r. za 15.600 zł. Andrzejowi Grudzińskiemu, wojewodzicowi rawskiemu (ZTP 29 s. 617). Adam z Chełmicy, zapewne ten sam, był w r. 1639 mężem Katarzyny Szyszkowskiej, wdowy 1-o v. po Piotrze Bogdańskim (I. Kon. 48 k. 706v). Ta Katarzyna odraczała 1644 r. uiszczenie jej sumy 2.500 zł. przez Stanisława Kobierzyckiego, kasztelana krzywińskiego (I. Kal. 110a s. 390), a ponowiła ową prolongatę 1647 r. (ib. 113 s. 469). Oboje małżonkowie kwitowali 1650 r. Franciszka Teodora Bykowskiego (I. Kal. 116 s. 686). Katarzyna, już jako wdowa, skwitowała 1652 r. Kobierzyckiego z 250 zł. na poczet należnych 2.500 zł. (ib. 118 s. 737). Żyła jeszcze 1666 r. (ib. 126 s. 362), nie żyła już 1673 r. (ib. 133 s. 750).

Zofia, żona 1-o v. Stanisława Trembińskiego, była 2-o v. w 1670 r. żoną Franciszka z Szamowa Szamowskiego, żyli jeszcze oboje 1685 r. Agnieszka, w l. 1674-1694 za Janem Podleckim, nie żyła już 1701 r. Stanisław, syn zmarłego Jana, skwitował 1677 r. Jana Krzuckiego i Jana Doruchowskiego z zadanych sobie ran (I. Kal. 138 s. 366). Stanisław, nie wiem czy ten sam, spisywał 1679 r. wzajemne dożywocie ze swoją żoną Jadwigą Wysocką (Ws. 208 k. 453), córką jakuba i Anny Miedzianowskiej, Ta Jadwiga, już jako wdowa, dziedziczka po ojcu części wsi Szczury i Będzieszyn, zwanych "Wysoczyzna" w p. kal., zobowiązała się 1698 r. sprzedać owe dobra za 2.200 zł. Wojciechowi Bartoszewskiemu (I. Kal. 153 s. 5). Swoje części Wysocka, odziedziczone też po rodzicach, sprzedała 1700 r. za 4.500 zł. Walerianowi Kołdowskiemu (ib. 154 s. 346). Umarła 1706.22/VIII. r. (LM Szczury-Górzno). Stanisław ze wsi Bieniew 1690 r. (LV Skalmierzyce) i Stanisław chrzestny 1692.30/XI. r. (LB Droszew), zapewne identyczni z mężem Wysockiej.

>Lutomscy h. Prawdzic z Lutomia w p. pozn. byli gałęzią Przesieckich. Dorota z Wielkiego Lutomia, zapewne siostra (chyba jednak raczej stryjeczna) Marcina, Mikołaja i Jakuba, braci z Wielkiego Lutomia, żona Wawrzyńca Przesieckiego 1469 r. (P. 18 k. 204v). Dzidziczka w Lutomiu, miała t. r. sprawę z Dobiesławem z Rozbitka (P. 20 k. 22v). Pozwana przez Marcina, Mikołaja i Jana(!), braci z Wielkoiego Lutomia, nie stanęła i 1470 r. winna była płacić winę (ib. k. 53). Swoją połowę w Wielkim Lutomiu darowała 1475 r. mężowi (P. 1386 k. 31). Ten Wawrzyniec nie żył już w 1500 r. (P. 859 k. 125). Miał dwóch synów, Michała i Jana, oraz córki: Annę, w r. 1496 żonę Jana Gorskiego, i Małgorzatę, w l. 15098-1514 żonę Piotra Bielejewskiego.

Michał L. cz. Przesiecki, syn Wawrzyńca i Lutomskiej, obaj z bratem piszący się wtedy z Łagiewnik, dziedzice w Wielkim Lutomiu dostali 1496 r. poręczenie od szwagra Gorskiego, iż jego żona a ich siostra skwituje ich z dóbr po rodzicach w Łagiewnikach, Olekszynie, obu Lutomiach i Rokszynie (P. 856 k. 176). Obaj otrzymali w r. 1500 ze strony córek Mikołaja Młyńskiego wezwanie do uiszczenia 25 grz. (P. 859 k. 125), ale 1502 r., kiedy owe siostry uzyskały z tytułu sumy intromisję do ich dóbr w Wielkim Lutomiu, nie dopuścili do tej intromisji (ib. k. 307v). Michał, jak się zdaje, żył jeszcze 1514 r. (G. 25 k. 443v).

Jan L. cz. Przesiecki, syn Wawrzyńca z Lutomskiej, cztery łany roli w Małym Lutomiu wyderkował 1499 r. za 30 grz. i jedną kopę groszy Mikołajowi Sławieńskiemu (P. 1389 k. 23). Na połowie Lutomia Wielkiego i na połowie Rokszyna, którą trzymał zastawem w sumie 60 grz., oprawił t. r. posag 100 kop gr. żonie swojej Barbarze Studzieńskiej, córce Marcina (ib. k. 50). swoim rodzonym stryjom, Piotrowi i Wojciechowi, dziedzicom w Przesiece, zaręczył 1500 r., iż uwolni ich z poręczycielstwa wobec Latalskiego, które dotyczyło oswobodzenia od obciążeń połowy Łagiewnik, Olekszyna i Żukowa w p. gnieźn. (P. 859 k. 84v). Chyba tego to Piotra Przesieckiego żoną była Anna, która występowała wspólnie z Janem L-im 1516 r. (P. 866 k. 361). Od teścia, Marcina Studzieńskiego, Jan otrzymał t. r. w posagu za jego córką zapis 100 zł. węg. (P. 859 k. 113v). Miał 1502 r. ze strony Marcina, Mikołaja i Jakuba braci z Lutomia termin o połowę Rokszyna (ib. k. 308). Marcinowi Kwileckiemu wyderkował 1503 r. za 40 grz. i 42 zł. węg. sześć łanów osiadłych i jeden pusty w Małym Lutomiu (P. 1389 k. 294v). Wincentemu Przecławskiemu sprzedał wyderkafem 1507 r. za 100 zł. węg. piąte części w Knyszynie i Drogocinie w p. pozn., które sam za takąż sumę nabył wyderkafem od Barbary, żony Marcina Studzieńskiego (P. 1390 k. 130v). Piotrowi Bielejewskiemu zapisał 1508 r. dług 100 grz. jako posag za swoją siostrą Małgorzatą (P. 863 k. 112). Wuja swego, Jakuba L-go kwitował 1509 r. z 30 grz., które zmarły ojciec wyderkował mu był na połowie Rokszyna (ib. k. 161v). Na Rokszynie i na połowie swej części w Małym Lutomiu oprawił 1509 r. posag 100 grz. drugiej swojej żonie Zofii Bożejewskiej, córce Piotra (P. 786 s. 133). Nie uiściwszy 60 grz. posagu swej siostrze Bielejewskiej, winien był 1510 r. zapłacić szwagrowi trzy grzywny winy (P. 863 k. 293). Skwitowany przez tego szwagra 1511 r. z 28 i pół grz. na poczet należnych 100 grz. (P. 865 k. 109), a w r. 1514 z 80 grz. (P. 866 k. 60). Całe swoje połowy Wielkiego i Małego Lutomia oraz Rokszyna sprzedał 1517 r. za 800 grz. Wojciechowi Bylęckiemu, kupując jednocześnie te dobra sposobem wyderkafu od Bylęckiego za 300 grz. (P. 1392 k. 109). T. r. Zofia Bożejewska, żona Jana, skwitowała męża z 100 grz. i 100 zł. węg. posagu oprawionego jej na częściach w Rokszynie i na połowie części w Małym Lutomiu (P. 866 k. 408). Od Sebastiana Jaktorowskiego kupił Jan w 1517 r. za 200 kop gr. całą jego część Studzieńca w p. pozn. (P. 1392 k. 164v). Inną część w tej wsi, to jest dwie części dworu i dom kupił 1519 r. za 40 grz. od Małgorzaty Studzieńskiej, żony Jana Noskowskiego (P. 1391 k. 44v). T. r. na swej części w Studzieńcu oprawił 100 grz. posagu żonie Zofii (P. 1392 k. 261v). W 1527 r. przy okazji wyderkowej sprzedaży czterech łanów Studzieńca on nazwany "Studzieńskim", zaś żona jego "Lutomską" (P. 1393 k. 157). Część w tej wsi sprzedał 1529 r. za 100 grz. Maciejowi Wełmińskiemu (ib. k. 265). Żona skwitowała wówczas Jana ze 100 grz. swej oprawy na połowie jego części w Studzieńcu (P. 871 k. 282v). T. r. od braci Andrzeja i Jana Jemielińskich Jan L. kupił za 500 grz. całe ich części w Jemielnie Kościelnym i Chwałkowie w p. gnieźn., a sposobem wyderkafu nabył od nich za 44 grz. połowę Złotnik z częścią jeziora i rzeki zwanej Główna (P. 1393 k. 288). Żył jeszcze 1530 r. (ib. k. 345v), nie żył już 1531 r. (ib. k. 395). Wdowa, Zofia Bożejewska żyła jeszcze 1541 r., kiedy to kwitowała swych synów Piotra, Jana, Józefa i Stanisława, zwanych Jemielińskimi, z oprawy, którą jej zabezpieczyli na Jemielnie Kościelnym i na Chwałkowie (G. 32 k. 366). Z pierwszego małżeństwa ze Studzieńską miał Jan syna Wojciecha i córkę Annę. Jako ich ojciec i opiekun zobowiązał się w 1516 r. zawrzeć ugodę z Małgorzatą, żoną Jana Noskowskiego (P. 866 k. 361). Anna, niezamężna w l. 1516-1517, potem w l. 1528-1529 żona Stanisława Retkowskiego. Z Bożejewskiej byli synowie wymienieni wyżej i córka Barbara wydana w r. 1531, krótko po 13/II. za Wawrzyńca Przyborowskiego zwanego Mieszała, z którym żyła jeszcze 1535 r.

Wojciech, syn Jana i Studzieńskiej, wspólnie z siostrą Anną kwitowali 1517 r. ojca z oprawy ich zmarłej matki (P. 866 k. 408). Oboje jako współdziedzice Studzieńca pozywali około 1518 r. Mikołaja Mielżyńskiego o należną im część z posagu Katarzyny Łążeckiej (G. 259 k. 62av). Anna, już jako żona Retkowskiego, część w Studzieńcu odziedziczoną po zmarłym wuju Wojciechu Studzieńskim sprzedała 1529 r. za 300 grz. Maciejowi Wełmińskiemu (P. 1393 k. 283). Stanisław, Piotr, Józef i Jan L-cy, synowie z drugiego małżeństwa, niedzielni dziedzice w Jemielnie Kościelnym, połowę Złotnik w p. gnieźn. wyderkowali 153.. r. za 45 grz. szwagrowi Przyborowskiemu (ib. k. 393v). Janowi L-mu dała uczc. Anna "Włochowa", wdowa po sł. Augustynie Italczyku, obywatelu poznańskim, oprawę posagu jej 600 zł. zabezpieczonego na dobrach ruchomych oraz 150 zł. jej własnych (ib. k. 682). Piotr L., dziedzic w Jemielnie Kościelnym, żył jeszcze 1544 r. (G. 44 k. 49). Zob. tablicę.

@tablica: Lutomscy h. Prawdzic

>Lutomscy h. Samson, zob. Belęccy h. Samson

>Lutomscy h. Własnego, zwanego Szeliga Odmienna z Lutomia w p. tucholskim. Jan L. był rodzonym wujem Jana Piechowskiego i po jego śmierci wdowa Elżbieta z Krupockich została w 1654 r. skwitowana przez tego siostrzeńca z zapisu testamentowego zmarłego (N. 227 k. 179).

Adam, mąż Elżbiety Korytowskiej, córki Bartłomieja i Elżbiety z Minostowskich, która w 1654 r. sumę 1.500 zł., zapisaną jej przez Adama Biskupskiego, Samuela i Kaspra Sierakowskich oraz Stanisława Smoszewskiego, scedowała Mikołajowi Chrząstowskiemu (ib. k. 158). Adam nie żył już 1654 r., kiedy to Elżbieta kwitowała tegoż Chrząstowskiego z prowizji od sumy 1.500 zł. Wspomniane też wtedy dzieci jej i Adama: Wojciech, Jakub i Marianna (ib. k. 380v). W r. 1661 była już 2-o v. żoną Jana Kaliskiego. Jej dzieci były jeszcze wtedy nieletnie (ib. k. 868). Oboje małżonkowie Kaliscy żyli jeszcze 1695 r. (G. 90 k. 67v). Z wymienionych wyżej dzieci, córka Marianna był w r. 1695 żoną Zygmunta Szudrawskiego. Syn Wojciech odebrał 1675 r. od Mikołaja Chrząstowskiego czynsz 60 zł. od sumy 500 zł. zapisanej niegdyś ojcu (N. 185 k. 464v). Żył jeszcze 1695 r. (G. 90 k. 67v).

Jakub, syn Adama i Korytowskiej, od Jana Ługowskiego i żony jego Katarzyny z Komaszyc 1679.7/VIII. r. wziął w zastaw za sumę 1.500 zł. Gwiazdowo, wieś dziedziczną Przyborowskich (G. 86 k. 164). Z żoną swoją Zofią Zabłocką spisywał wzajemne dożywocie 1684 r. (P. 1107 VI k. 1). Skwitowany 1697 r. przez Aleksandra Stańczykiewicza i jego żonę Teresę z Kaliskich z 200 zł. (G. 90 k. 137). Córce swej pannie Mariannie idącej za Wojciecha Tłockiego zapisał 1706 r. sumę 1.000 zł. (G. 92 k. 79v). W 1708 r. kwitował się z kontraktu z małżonkami Krzywosądzkimi (ib. k. 142v). Nie żył już 1712.22/XI. r., kiedy to owdowiała Zofia z Zabłockich zapisała sumę 3.000 zł. córce Barbarze idącej za Antoniego Czarneckiego (G. 93 k. 122). Wspólnie z zięciem Czarneckim i Wiecheckim oraz niezamężną córką Heleną kwitowała 1717 r. Władysława Radomickiego, kasztelana poznańskiego, z prowizji od sumy 4.400 zł. (G. 93 k. 286). Chyba jeszcze żyła w 1721 r. (P. 1181 k. 136). Córki Adama i z niej zrodzone: Marianna zaślubiła krótko po 1706.12/II. r. Wojciecha Tłockiego, Barbara wyszła w Gnieźnie 1712.22/XI. r. za Antoniego Czarneckiego, żyła z nim jeszcze 1718 r., już nie żyła 1730 r., Zuzanna, w l. 1717-1730 żona Franciszka Wiecheckiego, nie żyła już 1760 r., bezpotomna, wreszcie Helena, w l. 1728-1730 żona Wojciecha Zaruckiego. Syn Barbary Czarneckiej, Jakub występował w l. 1759-1789 jako jedyny spadkobierca dziadków Lutomskich (G. 99 k. 163; 115 k. 87v). Zob. tablicę 1.

@tablica: Lutomscy h. Własnego 1

Jan nie żył już 1654 r., kiedy to wdowę, Elżbietę Krupocką kwitował siostrzeniec jego rodzony Jan Piechowski z zapisów testamentowych wuja (N. 227 k. 179).

N., dziedzic Mokrego w p. tczewskim, zmarły przed r. 1695, po którym z żony Elżbiety Ossowskiej synowie Jakub i Marcin, dziedzice tychże dóbr (N. 189 k. 96).

I. Jakub, w 1703 r. mąż Teresy Kiełpińskiej (N. 192 s. 41), być może żył jeszcze w 1714 r. (N. 197 k. 131). Oboje małżonkowie nie żyli już 1725 r. (N. 202 k. 133v, 134v). Ich córka Joanna była w l. 1699-1703 żoną Franciszka Zeygutt Stanisławskiego, umarła w 1715 r. Synowie Jan i Mikołaj.

1. Jan, syn Jakuba i Kiełpińskiej, mąż Elżbiety Węsierskiej, córki Grzegorza i Tersy Kleistówny. Wspólnie z bratem Mikołajem dziedzic do r. 1721 wsi Zamarte w p. tuchol. (Bär). Kwitował 1714 r. stryja i opiekuna swej żony Andrzeja Węsierskiego z 2.500 zł. prus. z sumy 5.000 zł. prus., którą w 1700 r. zapisał był temu Węsierskiemu jako opiekunowi bratanic, Anny i Elżbiety, Jan Franciszek Tuchołka, starosta jasienicki (N. 197 k. 131, 131v). Jako opiekun siostrzeńców Stanisławskich był 1723 r. posesorem ich wsi Gumnowice (ZTP 42 k. 129). Od ks. Aleksandra Działyńskiego, kanonika katedralnego gnieźnieńskiego i proboszcza łęczyckiego, wydzierżawił 1724.22/IX. r. wsie Dzierżążno, Wiśniewka i młyn Wiśniewski w p. nakiel. (N. 202 k. 80). Będąc w rezultacie działów braterskich dziedzicem połowy wsi Mokre w p. tczewskim oraz części wsi Odry i Wojtal w p. tucholskim, sprzedał owe dobra w 1725 r. za 8.000 zł. prus. bratu swemu Mikołajowi (ib. k. 133, 134v). Z siostrzeńcami Stanisławskimi dokonał t. r. generalnego rozrachunku z posesji Gumnowic, ich dziedzicznej wsi, za lat dziesięć, to jest od śmierci ich matki w r. 1715 (N. 206 s. 207). Asesor ziemski tucholski, kupił kontraktem z 1736.17/VIII. r. od Mikołaja Brezy, kasztelanica santockiego, wsie Leśnica i Kamionka w p. kcyń. za 58.000 zł. (N. 206 s. 16). W 1737 r. występował jako opiekun swych bratanków po bracie Mikołaju (ib. s. 102). Oleśnicę i trzy części we wsi Kamionka w p. kcyń. sprzedał 1746 r. za 88.000 zł. Karolowi Grudzińskiemu, kasztelanowi nakielskiemu (P. 1283 k. 84v). W l. 1748-1758 był zastawnym posesorem Bzowa w p. pozn. (LC i LB Lubasz; P. 1292 k. 124). Nazwany w ostatnich latach życia sędzią i asesorem ziemskim tucholskim (P. 1338 k. 112). Oboje małżonkowie, Jan i Elżbieta z Węsierskich, posesorzy Bzowa, zostali pochowani 1758.6/V. r. (Nekr. Reformatów w Szamotułach). Synowie Jana: Marcin, Antoni, Józef, Stanisław i Franciszek. Spośród nich, Antoni był jezuitą w kolegium poznańskim. Kwitował 1748 r. rodziców (P. 1292 k. 124).

1) Marcin, syn Jana i Węsierskiej, 1741 r. zastawny posesor wsi Trąmpczyno, Osiny, Łazy, Nowawieś i innych (Rel. Kal. 117 s. 283), od Melchiora Gurowskiego, kasztelana gnieźnieńskiego, 1741.17/X. r. brał w zastaw za 51.000 zł. Cienino Kościelne, Nowąwieś, Kamień, Pępocin i Wielopole (I. Kon. 77 k. 237). W 1744 r. mąż Heleny Bystramówny, córki Władysława, dziedzica Otusza w p. pozn. z Marianny Miełaczewskiej. Helena wespół ze swoją siostrą Dorotą, żoną Stanisława Śniegockiego, i nieletnią Barbarą sprzedała Otusz 1745.30/VII. r. za 70.000 zł. swemu mężowi (P. 1280 k. 221; 1289 k. 7; 1297 k. 62v), a ten ze swej strony oprawił wtedy żonie posag 23.333 zł. (P. 1280 k. 223). W 1752 r. Helena wraz z tymiż swymi siostrami, Dorotą, teraz już 2-o v. zamężną Stanisławową Krzyżanowską, i Barbarą zamężną Wojciechową Zbijewską, jako współspadkobierczynie obok niej ojcowego stryja Jerzego Bystrama, stolnika kamienieckiego, Gołembowa Średniego w p. tczewskim, wedle ugody spisanej w Wierzei 12/IV. t. r., część wsi Wętkowy w p. tczew. dała swemu stryjowi Kazimierzowi (P. 1307 k. 162). Przed r. 1754 cedował Marcin bratu Józefowi trzymane od Melchiora Gurowskiego zastawem wsie: Cienino Kościelne, Nowawieś i Wilczyma z folwarkami, Kamień, Pępocin i pustka Janopole w p. kon. (P. 1313 k. 236). Od Kazimierza, podstolego sandomierskiego, Walentego i Ignacego braci Zbyszewskich kupił 1755 r. za 50.150 zł. połowę Cienina Zabornego w p. kon. (I. Kon. 78 s. 934). Inny zapis mówi o kupnie tych dóbr t. r. od braci Kazimierza, Walntego i Jana Zbyszewskich za sumę 50.000 zł. (P. 1315 k. 213). Marcin połowę Cienina Zabornego sprzedał 1764 r. za 84.850 zł. Ewie Aleksandrze Bronikowskiej, wdowie po Krzysztofie Fryderyku Hornie (P. 1338 k. 112). Od Konstancji z Cieleckich Działyńskiej dzierżawił Chrzypsko Wielkie 1774 r. (Kośc. 332 k. 27v). Umarł w r. 1774 i pochowany został 3/II. (Nekr. Reformatów Pozn.). Wdowa zawierała 1791.21/I. r. ugodę z Karolem Brudzewskim o sumę 220 cz. zł. (G. 115 k. 18). Dzieci Marcina i Bystramówny: Wawrzyniec, o którym niżej, Brygida Jadwiga Teresa Franciszka, ur. w Wierzei, ochrzcz. 1745.11/X. r. (LB Ceradz), Katarzyna, zmarła 1747.18/III. r., jako dziecko 17 tygodniowe, Łucja Wiktoria, ur. w Otuszu, ochrzcz. 1747.21/XII. r., umarła 1749.14/IV. r.  Paweł Antoni, zmarły 1749.23/I. r., Stanisław Stefan Wojciech i Jan Nepomucen Jerzy, bliźniaki, ochrzcz. z wody 1750.12/IV. r., z ktorych Stanisław zmarł 1752.11/VII. r., a Jan Nepomucen został księdzem, był proboszczem w Wieszczyczynie 1781 r. (LB Brenno), a żył jeszcze 1811.26/X. r. (LB Srem). Jakub, zmarł 1752.5/I. r., Franciszek Maksymilian, ochrzcz. 1752.10/X. r., Gertruda Mechtylda, ochrzcz. 1758.27/III. r., Marianna, zmarła 1759.26/X. r. (LB i LM Niepruszewo), może identyczna z Agnieszką Marianną, ur. w Wierzei, ochrzcz. 1757.16/III. r. (LB Ceradz Kośc.), Elżbieta zaślubiła w kwietniu (po 12) 1761 r. w Niepruszewie Witalisa Boguckiego, kolejno skarbnika, wojskiego, podwojewodziego poznańskiego, z którym żyła jeszcze 1779 r., zmarła w Gnieźnie 1817.19/X. r., mając lat 73, Dorota, występująca jako chrzestna 1766.12/XII. r. (LB Iłowiec), Walenty, o którym niżej, Franciszek, chorąży wojsk pruskich 1774 r. (Kośc. 332 k. 27v).

(1) Wawrzyniec Ignacy, syn Marcina i Bystramówny, ur. w Wierzei, ochrzcz. 1744.17/VIII. r. (LB Ceradz), właściciel wójtostwa w Dobieżynie w bukowskim kluczu biskupów poznańskich, sprzedał 1774 r. to wójtostwo za 11.500 zł. Stanisławowi Świderskiemu (Ws. 96 k. 77). T. r. wespół z braćmi, Walentym, Franciszkiem i ks. Janem Nepomucenem wieś Otusz z folwarkiem Wygoda sprzedał za 180.000 zł. swemu szwagrowi Witalisowi Boguckiemu, który zaraz owe dobra wraz z innymi jeszcze odprzedał za 420.000 zł. Józefowi Krzyckiemu, stolnikowi poznańskiemu (P. 1351 k. 304, 304v). Wspólnie z braćmi, Franciszkiem i Walentym skwitowany został 1776 r. z 700 zł. przez Franciszka L-go, posesora Goślinki (P. 1353 k. 254). Żył jeszcze 1781.2/V. r. (LB Wieszczyczyn). Był chyba identyczny z Wawrzyńcem, który 1800.3/II. r. był plenipotentem Lutomskich, dziedziców Gowarzewa (LC Kórnik).

(2) Walenty, syn Marcina i Bystramówny, kapitan wojsk koronnych 1784 r., był 1785 r. mężem Katarzyny Pniewskiej (I. Kal. 225 k. 253).

2) Józef, syn Jana i Węsierskiej, od Jana L-go kupił 1751 r. za 30.000 zł. Mościska z folwarkiem Kostrzynkiem w p. nakiel. (P. 1313 k. 242v). W 1754 r. mocą praw nabytych od brata Marcina, posesor Cienina Kościelnego, Nowejwsi z folwarkiem, Wilcznej z folwarkiem, Kamienia, Pępocina i pustek Janopola w p. kon., dóbr dziedzicznych Melchiora Gurowskiego, kasztelana gnieźnieńskiego, teraz poznańskiego, potem zaś jego syna Władysława (P. 1313 k. 236). Pierwszą żoną Józefa była w l. 1750-1751 Barbara N., drugą, Ewa Łakińska, córka Pawła i Marianny Tuchołczanki, która w 1765 r. kwitowała swego brata Pawła Łakińskiego z 40.000 zł. posagu. Józef nazwany przy tej okazji dziedzicem Mościsk (N. 212 k. 140). Spisywał z żoną wzajemne dożywocie w 1785 r. (P. 1362 k. 387v). Był też dziedzicem Gowarzewa i Synowic koło Poznania, które to wsie kupił 1776.9/VI. r. od Witalisa Boguckiego, skarbnika poznańskiego, za 165.000 zł. (P. 1353 k. 255). Umarł w Poznaniu i pochowany 1785.27/X. r. (Nekr. Reformatów Szamotul.). Wdowa występowała jako pani oprawna i dożywotnia Gowarzewa 1787 r. (P. 1375 k. 168). Dla spraw dotyczących Mościsk w Prusach Zach. mianowała 1788 r. plenipotentem brata Pawła Łakińskiego (P. 1365 k. 380v). Żyła jeszcze 1791.27/VI. r. (LB Żydowo). Z pierwszej żony byli synowie: Maciej, ur. w Pierwoszewie 1751.24/II. r. (LB Biezdrowo), niewątpliwie zmarły dzieckiem, bowiem syn z drugiej żony otrzymał to samo imię, oraz Marcin, ur. w Brzączewie, ochrzcz. 1752.11/XI. r. (LB Stobnica). O Macieju, synu z drugiego małżeństwa, niżej. Córka Elżbieta, urodzona z Łakińskiej, zaślubiła 1785.17/IX. r. w Poznaniu Melchiora Korytowskiego, podstolica kaliskiego. Żyli jeszcze oboje 1791 r.

Maciej, syn Józefa i Łakińskiej, nieletni 1786 r., kiedy to matka swoje prawa do opieki nad nim i nad córką Elżbietą scedowała swmu bratu Pawłowi Łakińskiemu (P. 1363 k. 303v). W 1791 r. skwitowała go z 50.000 zł. siostra Elżbieta, już zamężna z Korytowskim (P. 1368 k. 381v). Od Wawrzyńca Zbijewskiego, porucznika wojsk koronnych, kupił 1791 r. za 4.500 zł. trzecią część Rostworowa ((. 1368 k. 631v). Żoną jego była w r. 1797 Jadwiga Miaskowska. Odziedziczył po ojcu Gowarzewo, bowiem Jadwiga występowała 1804.24/VI. r. jako dziedziczka tej wsi. Umarła w Gowarzewie, już jako wdowa, 1812.25/VIII. r. mając lat 42 (LB, LM Tulce; LM Kórnik, tu data 24.VIII.). Syn owej pary, Hilary Franciszek, ur. 1798.7/I. r., ochrzcz. 1800.4/V. r. (LB Kcynia), umarł w Gowarzewie 1814.26/I. r. (ib.).

3) Stanisław, syn Jana i Węsierskiej, występował 1758 r. jako starszy brat Franciszka (Ws. 92 k. 160v). Kapitan J.Kr.Mci, zaślubił 1759.16/V. Kordulę Ermanowską, córkę Aleksandra, dziedzica Turkowa (LC Duszniki). Był dziedzicem Mościsk 1765 r. (Kc. 147 k. 18), niewątpliwie wspólnie z bratem Józefem (zob. wyżej). Nazwany 1766 r. dziedzicem Turkowa (LB Michorzewo). Kordula z Ermanowskich umarła w Turkowie 1766.23/VII. r. po urodzeniu syna Józefa, który był tylko trzy godziny. Matka i sym pochowani w Woźnikach (LM Duszniki). Stanisław żył jeszcze 1781.15/V. r. (LC Duszniki), nie żył już 1788 r. (P. 1365 k. 165v). Dzieci jego: Jan Nepomucen, o którym niżej, Cyprian Antoni Jan Nepomucen Franciszek, ochrzcz. 1762.17/IX. r., Antoni Leon Jan Nepomucen, ochrzcz. 1764.16/IV. r., pochowany 1795.1/VI. r., Józef, zmarłu 1765.7/VII. r. (LB i LM Duszniki) i Teofil.

(1) Jan Nepomucen, a właściwie Ezechiel Wojciech Jan Nepomucen Ignacy, syn Stanisława i Ermanowskiej, ochrzcz. "niegodnie" 1760.10/IV. r., a potem uroczyście 1779.15/II. r. (LB Duszniki), wespół z bratem Teofilem jako spadkobierca ojca skwitowany 1784 r. przez Petronelę z Pigłowskich Mokierską (P. 1361 k. 470). Kapitan wojsk koronnych, w imieniu własnym i tego brata cedował 1788 r. Konstancji z Mężyńskich Kołdowskiej i jej synowm 7.737 zł. z sumy 14.403 zł. (P. 1365 k. 165v). Dziedzic Turkowa i mąż Katarzyny Urbanowskieuj, która mając 30 lat umarła 1794.11/II. po urodzeniu córki Scholastyki Józefy. Pochowana w Woźnikach (LM Duszniki). Ta Scholastyka, ochrzcz. 1794.20/II. r., zmarła po kilku godzinach (LB Ostroróg). Jan Nepomucen umarł w Opalenicy 1825.13/I. (LM Opalenica). Starsza córka, Honorata Wiktoria Weronika, ur. 1792.20/XI. (LB Duszniki), 1815.3/IX. r. żona Rocha Drwęskiego, dzierżawcy Opalenicy (LB Michorzewo), zmarła w Poznaniu 1835.12/II. r. (LM Św. Marcin, Poznań; LM Lwówek).

(2) Teofil Jakub, syn Stanisława i Ermanowskiej, ur. w Turkowie, ochrzcz. 1766.23/VII. r. (LB Duszniki), przez całe życie chorując, umarł w Yurkowie na gruźlicę 1794.26/XI. r. (LM Duszniki).

4) Franciszek, syn Jana i Węsierskiej, ur. ok. 1727 r., posesor Bzowa 1752 r. (LC Lubasz), mąż 1767 r. Julianny Potockiej (LB Witkowo), zastawny posesor Goślinki 1772 r. (LC Św. Jan, Poznań; P. 1363 k. 254), umarł mając ok. 60 lat w Goślince 1787.8/XI. r. (LM Murowana Goślina). Wdowa po nim, Julianna, mianowała 1788 r. swym plenipotentem Antoniego (P. 1356 k. 374). Była i córka Zuzanna Elżbieta, ur. w Goślince, ochrzcz. 1775.11/VIII. r. (LB. Murowana Goślina).

Antoni, syn Franciszka i Potockiej, sumę 16.790 zł. przyznaną ojcu mocą dekretu zjazdowego na terenie Goślinki 1776 r. w sporze z ks. Melchiorem Gurowskim, proboszczem i oficjałem gnieźnieńskim, cedował 1791 r. Karolowi Brudzewskiemu (G. 115 k. 40). Zastawny posesor Goślinki, cedował 1791 r. sumę Ignacemu Łaszkowskiemu (P. 1368 k. 293). Zapewne ten sam Antoni kwitował uprzednio, w 1788 r. Rogalińskich, dziedziców Marcinkowa (G. 115 k. 155v).

Syn Antoniego L-go i Katarzyny Biskupskiej zmarł w Unii 1795.7/XII. r. zaraz po urodzeniu (LM Staw), Czy to właśnie Antoni, syn Franciszka i Potockiej? Pamiętajmy, iż wśród synów Stanisława i Ermanowskiej był Cyprian Antoni Jan Nepomucen, ur. w 1762 r., lata byłyby więc odpowiednie. Czy imię Biskupskiej nie podane tu będnie? Antoni L. i Magdalena z Biskupskich mieli syna Melchiora, o którym niżej, i córkę Karolinę Józefinę, ur. w Wełmicy koło Gniezna 1800.19/I. r., zmarłą t. r. w "domu ojca" w Siernicach (Siernice, dziś Sirnicze). Drugą żoną tego Antoniego, posesora Wełmicy, była Konstancja Potrykowska, córka Franciszka i Joanny z Owarzankowskich (Obwarzankowskich), zmarła w Wełmicy po połogu 1811.22/XII. r. w wieku 27 lat i 10 miesięcy. Z niej dzieci, wszystkie urodzone w Wełmicy: Józef Kazimierz 1802.2/III. r. (jego chrzestnym był Jan Nepomucen L., zapewne syn Stanisława i Ermanowskiej!), zmarły 1803.28/I. r., Franciszek Stefan 1803.31/VIII. r., Jakub 1805.16/VII. r., Ignacy 1806.29/VII. r., Kajetana Wawrzyniec 1808.7/VIII. r., zmarły 1809.26/XI. r., Urszula Elżbieta 1819.19/X. r., zmarła 25/X. t. r. (LB i LM Św. Michał, Gniezno).

Melchior, syn Antoniego i Biskupskiej, urodzić się miał w Szydłowie koło Powidza w 1799 r., co w zastawieniu z dalszymi datami jest niemożliwe. Wszedł 1811 r. do 11 pułku piechoty Księstwa Warszawskiego, 1817 r. mianowany podporucznikiem 1 pułku strzelców pieszych, 1819 r. porucznikiem, umarł w Płocku w 1824 r. Odbył kampanie 1812 i 1813 r. (Ursuki).

2. Mikołaj Franciszek (Franciszek Mikołaj), syn Jakuba i Kiełpińskiej, asystował przy transakcji swej siostrze Joannie zamężnej Stanisławskiej (N. 192 s. 41). Od brata Jana w działach braterskich nabył 1725 r. za 8.000 zł. prus. połowę wsi Odry i Wojtal w p. tuchol. (N. 202 k. 234). i jednocześnie oprawił posag 6.289 zł. prus. żonie swej Annie Gockowskiej, córce Krzysztofa i Konstancji Stolińskiej (ib. k. 133v, 134). Od Jana Siedleckiego w 1734 r. kupił za 25.000 tal. połowę wsi Mościska zwaną Barszczyzna wraz z folwarkiem Kostrzynek w p. nakiel. (N. 205 s. 93, 96). Od Jana Bogusława Kurnatowskiego nabył 1735.11/VII. r. za 25.000 tal. połowę Mościsk zwaną Dembińszczyzna, jego dziedziczną, oraz część zwaną Nietążkowszczyzna, którą Kurnatowski trzymał posesją a teraz scedował L-mu (ib. s. 97, 99). Mikołaj nie żył już w 1736 r. Przeżyła go żona, ale i ona już nie żyła w r. 1737, kiedy to Jan L. jako stryj i opiekun ich dzieci: Jana, Jakuba, Władysława, Franciszki i Cecylii, mianował w ich imieniu plenipotentów (N. 206 s. 102). Niesiecki daje im jeszcze córkę Mariannę, ale w źródłach jej nie znajduję. O Władysławie nie wiem już nic więcej, zapewne umarł młodo. Franciszka była najpierw w l. 1756-1767 żoną Nereusza Krzywosędzkiego, po którym wdowa w l. 1771-1779, potem 2-o v. żona 1783 r. Józefa Prus Urbanowskiego. Cecylia, w l. 1757-1770 za Adamem Poleskim, nie żyła już 1782 r. Była zapewne jeszcze jedna siostra, Teofila, zakonnica w Bydgoszczy, która w 1751 r. miała sumę na Mościskach i Kostrzynku (P. 1304 k. 122v).

1) Jan, syn Mikołaja Franciszka i Gockowskiej, wspólnie z bratem Jakubem sprzedał Mościska i Kostrzynek kontraktem spisany w Nakle 1751.15/VII. r. za 88.000 zł. stryjecznemu ich bratu Józefowi L-mu (N. 211 k. 52; P. 1304 k. 122v). Jan skwitował 1754 r. Józefa L-go z 30.000 zł. ceny tych dóbr (P. 1313 k. 242v). Obaj bracia, jak również i nabywca Mościsk Józef L., zostali 1766 r. skwitowani przez Franciszkę L-ą zamężną Krzywosędzką z 14.000 zł. jej posagu, zapisanego jej przez braci w 1751 r. (P. 1319 k. 19; Kośc. 328 k. 43v). Jan, posesor Choryni, skwitował 1758 r. za 14.500 zł. z kontraktu dzierżawnego o tę wieś jej dziedziczkę Franciszkę z Radomickich Szołdrską, wojewodzinę inowrocławską (ib. k. 74v). Był potem posesorem Gronowa w p. kośc. w l. 17667-70 (LB Grodzisk; LB Wiry). Żona jego Zofia Kurcewska, córka Jana i Barbary Swinarskiej, chrzestna 1769.9/VII. r. (LB Granowo) kwitowała 1770 r. swego ojca z 30.000 zł. posagu (Ws. 95 k. 1v). Oboje w l. 1776-1780 mieszkali w Sierosławiu, wsi trzymanej zastawem. Spisywali wzajemne dożywocie 1778 r. (P. 1355 k. 224; LB Lussowo). W 1780 r. był Jan posesorem w Iłowcu (LB Granowo). Jako plenipotent chorego Jana L-go występował 1781 r. Stanisław Kurcewski (Kośc. 334 k. 46). Nie wiem czy jeszcze żył w grudniu 1785 r., kiedy to Zofia przemieszkiwała w Granówku (LB Granowo; Konarzewo). Jan, bezdzietny, nie żył już napewno w 1790 r. (Py. 163 k. 835). Owdowiała Zofia z Kurcewskich żyła jeszcze 1792 r. (P. 1369 k. 159v).

2) Jakub (Ksawey Jakub), syn Mikołaja Franciszka i Gockowskiej otrzymał 1758 r. od Piotra Kaliszkowskiego zapis 10.000 zł. (P. 1325 k. 152v). Mąż Augustyny Śniegockiej, córki Stanisława i Doroty Bystramówny, która to Augustyna w 1764 r. dobra swe dziedziczne Jarosławice i Urniszewo w p. pyzdr. koło Środy sprzedała za 109.147 zł. Stanisławowi Krzyżanowskiemu. Jakub żonie swej oprawił wtedy 40.000 zł. posagu (P. 1338 k. 259v). W l. 1767-1768 był tenutariuszem Lubowni, w p. kośc. Od Marianny z Kołaczkowskich Rostworowskiej, starościny żytomierskiej, jako opiekunki nieletnich Adama i Ignacego Kołaczkowskich, sędziców ziemskich poznańskich, kupił kontraktem spisanym w Głuchowie 1768.22/X. r. za 17.000 zł. Manieczki i Psarskie w p. kośc. (Kośc. 330 k. 263; P. 1345 k. 110v). Umarł rażony apopleksją 1771.23/I. r. i pochowany w kościele w Śremie (LM Śrem). Wdowę po nim skwitowała t. r. jego siostra, owdowiała Krzywosędzka z 12.540 zł. (Kośc. 331 k. 77v). Augustyna wyszła 2-o v. za Józefa Zabłockiego, starostę trzebiesławskiego, któremu w 1772 r., jeszcze przed ślubem, zapisała sumę 20.000 zł. (P. 1349 k. 79v). Ten Zabłocki, już jako cześnik poznański, skwitowany został 1786 r. przez pasierbicę Rozalię L-ą i jej męża Józefa Bojanowskiego z 15.000 zł. jej posagu (P. 1363 k. 567v). Augustyna żyła jeszcze 1792 r. (P. 1369 k. 159v). Dzieci Jakuba z niej zrodzone: Mikołaj, Rozalia, ochrzcz. z ceremonii 1767.22/IX. r., zaślubiona w Koszutach 1785.22/X. r. Józefowi Bojanowskiemu, kapitanowi wojsk polskich, zmarłemu 1827.27/II. r., którego, jak się zdaje, przeżyła, wreszcie Marianna, ochrzcz. 1768.17/IV. r. (LB Poniec.).

Mikołaj, syn Jakuba i Śniegockiej, ochrzcz. z ceremonii 1767.22/IX. r. (ib.), w 1790 r. jako współspadkobierca obok sióstr (więc Marianna chyba jeszcze wtedy żyła) bezdzietnie zmarłego stryja Jana, swoją część spadkową po nim scedowała szwagrowi Bojanowskiemu (Py. 163 k. 835). Między nim a tym szwagrem w sprawie o spadek po tym stryju wydany został 1792 r. dekret kompromisarski (P. 1369 k. 159v). Może identyczny z nim Mikołaj, dziedzic Koszut, chrzestny 1796.8/X. r. (LB Sroda).

II. Marcin, syn N. L-go i Ossowskiej, poborca powiatu tucholskiego, mąż Konstancji Wieckiej, dziedzic wsi Wysoka w p. tuchol., skwitowany 1692 r. przez Stanisława Falęckiego z 3.000 zł. prus., zapisanych przez zmarłego Jakuba Wysockiego, poprzedniego dziedzica tej wsi (N. 189 k. 16v). Wspólnie z matką i bratem Jakubem w 1694 r. dziedzic Mokrego w p. tczewskim (ib. k. 96). Był też dziedzicem Lutomia i Zapendowa w p. chojnickim. Umarł w r. 1713 (Bär). W 1716 r. Konstancja, już wtedy wdowa 2-o v. po Andrzeju Kiełpińskim, sędzim ziemskim tucholskim, wspólnie ze swoimi synami, Marcinem i Franciszkiem L-mi, została skwitowana przez Kiełpińskich z pretensji płynących przede wszyskim z zapisów testamentowych sędziego z 1715.16/IV. r. (N. 199 s. 37).

1. Marcin, syn Marcina i Wieckiej, asesor sądowy ziemski tucholski i dziedzic wsi Lutom, wydzierżawił ową wieś 1719 r. małżonkom Górskim (N. 201 II k. 21v), sam zaś t. r. 5/X. wziął w zastaw od Pawła i Michała Działyńskich, kasztelaniców chełmińskich, miasto Mrocz z folwarkiem i młynem oraz wsie: Drzązno, Krukówko, Ostrów i młyn Chwałka w p. nakiel. za sumę 50.000 tal. (ib. k. 35). Jego żoną była już w r. 1723 Katarzyna Tuchołczanka, córka Kazimierza, kasztelanica gdańskiego, i Marianny z Czapskich, która w 1724 r. kwitowała matkę i braci z 1.000 zł., zapisanych jej przez Magdalenę z Łysakowskich Tuchołczynę, kasztelanową gdańską, w 1713 r. (N. 202 k. 13; P. 1314 k. 152v zob też Niesiecki). Ta Katarzyna, zwana potem niekiedy mylnie "kasztelanką gdańską" (G. 97 k. 443; 98 k. 221, 307). Marcin posłował na sejm grodzieński 1730 r. z Prus (Nies.). Był 1732 r. posesorem Bojenic (G. 96 k. 420). Dziedzicem Lutomia był jeszcze 1734 r. (G. 96 k. 575v). Trzymał też zastawem w sumie 44.000 zł. od Andrzeja Raczyńskiego Bojanice, Pępice i Dziadkowo w p. gnieźn. (G. 97 k. 427). Oboje z żoną już nie żyli 1740 r. (ib. k. 443). Jego synowie: Kazimierz i Franciszek, córki: Marianna, w l. 1732-1767 żona Ludwika Niewieścińskiego, zmarła po r. 1778, Konstancja, w l. 1744-1745 jeszcze niezmężna (N. 209 k. 95; G. 97 k. 758v). zaślubiła 1746.20/I. r. Antoniego Ignacego Szeliskiego (LC Łubowo), była wdową po nim w l. 1754-1757, wyszła 2-o v. za Wojciecha Korzbok Łąckiego, z którym żyła w l. 1760- 1771, Cecylia, panna w l. 1744-1745 (ib.), zaślubiła 1747 r. Aleksandra Wierzchlejskiego (ib.), wraz z którym żyła jeszcze 1760 r.

1) Kazimierz (Józef Antoni Kazimierz) (G. 87 k. 765), syn Marcina i Tuchołczanki, podstoli rzeczycki 1733 r., zawierał 1737 r. z Łukaszem Józefem Tańskim kontrakt zastawu Dziadkowa w p. gnieźn. (G. 97 k. 192v). Od Franciszka i Chryzostoma braci Korytowskich kupił 1745.25/VIII. r. Łubowo i Łubówko w p. gnieźn. (G. 97 k. 758v). Swej siostrze Mariannie i jej mężowi Ludwikowi Niewieścińskiemu cedował w 1740 r. 10.000 zł. z sumy zastawnej na Bojanicach, Pępicach i Dziadkowie (G. 97 k. 427). Ożenił się 1746.4/VII. r. z Marcjanną Malczewską (LC Łubowo) córką Stefana i Doroty z Pierzchlińskich, wspólnie z którą spisywał 1747 r. w Owieczkach kompromis z jej braćmi Wojciechem, Marcinem i Maksymilianem (G. 98 k. 141, 153). Marcjanna t. r. uzyskała od braci wyposażenie w sumie 7.000 zł. ze Strychowa, sprzedanego właśnie wtedy przez nich Józefowi Przybyszewskiemu (. 1288 k. 75). Kazimierz bratu Franciszkowi sprzedał 1751.13/V. r. Łubowo i Łubówko w p. gnieźn. oraz Zapędowo i część w Zarzeczu zwaną Sękowszczyzna w powiatach tuchol. i człuchow. za łączną sumę 81.000 zł. (P. 1303 k. 42; G. 98 k. 446v), a Marcjanna z Malczewskich skasowała t. r. swoje prawa na Łubowie i Łubówku (ib. k. 503). T. r. kupił od Michała Dobiejewskiego wieś Kamionek cz. Kamioneczek w p. gnieźn. za 17.000 zł. (P. 1304 k. 129v). Po śmierci pierwszej żony ożenił się 2-o v. z Anną Głowacką, córką Michała i Marianny Żuchowskiej, z którą spisywał wzajemne dożywocie 1755 r. (P. 1314 k. 152v). Od Franciszki Mielżyńskiej, wdowy po Stanisławie Trzcińskim, kupił 1757 r. za 60.000 zł. Zakrzewo, Słębowo oraz części w Kamionku i Czechach (Kc. 143 k. 202v). Po raz trzeci zaślubił przed 1760.30/III. t. Ewę Szeliską (LB Łubowo), córkę Franciszka i Barbary Żórawskiej, której t. r. zapisał dług 15.000 zł. (G. 99 k. 210). Od Teofili z Kurnatowskich Andrzejowej Kurnatowskiej, od Kazimierza Skoroszewskiego i od Michała Zagórskiego kontraktem z 1762.17/XII. r. skupił ich części Skrzetuszewa w p. gnieźn., płacąc Skoroszewskiemu i Zagórskiemu po 10.000 zł. (G. 99 k. 417v; 420, 421; P. 1337 k. 126v, 148). Inną część tejże wsi kupił w 1764 r. za 2.000 zł. od Macieja Zielińskiego (G. 100 k. 41v, 43). Ale Zieliński uważał się za właściciela połowy tej wsi i pozywał L-go do ziemstwa kaliskiego. Kazimierz L. z tej racji odstąpił od transakcji kupna Skrzetuszewa od Skoroszewskiego, jednak w r. 1770 tę część, wedle dawnej ceny 6.450(!) zł. od Skoroszewskiego ponownie kupił (G. 100 k. 404). W Łubowie spisywał 1776.22/VII. r. kontrakt dzierżawy Łubówka z Wincentym Dzierżykrajem Morawskim (G. 103 k. 93), najwidoczniej więc odziedziczył te dobra po swym bracie Franciszku. Ewa z Szeliskach, wdowa po Kazimierzu L-im, dziedzicu Łubowa z przyległościami, oraz spadkobiercy tego Kazimierza byli 1779 r. kwitowani przez Niewieścińskich (G. 106 k. 68, 68v). Ta Ewa miała dożywocie na Łubowie i Łubówku (G. 115 k. 20). W 1788 r. od swych pasierbów Antoniego i Aleksandra L-ich odkupiła ich części w tych wsiach. Umarła w Łubówku mając lat 80, 1817.19/XII. r., pochowana w kościele łubowskim (LM Łubowo). Z pierwszego małżeństwa miał Kazimierz synów: Walentego Jana Nepomucena, ur. w Łubówku 1749.13/II. r. (LB Łubowo), zapewne zmarłego młodo, i Antoniego, o którym niżej. Były i córki: Rozalia, ur. w Łubówku 1747.30/V. r. (ib.), zapewne zmała młodo i Honorata, która 1772.4/II. r. w Poznaniu (Murowanej Goślinie?) zaślubiła Ksawerego Miełaczewskiego, szambelana królewskiego, występowała jako wdowa w l. 1782-1786, a 2-o v. wyszła w Chojnicy 1786.9/V. r. za Franciszka Głębockiego, kapitana, potem z kolei podpułkownika i pułkownika wojsk koronnych, a żyli jeszcze oboje 1796 r. Z Głowackiej był syn Aleksander, o którym niżej, i córka Teodora Elżbieta, ur. w Łubowie, ochrzcz. 1760.8/XI. r. (LB Łubowo), niezmężna, występująca w l. 1780-1813 (G. 108 k. 109; LB Kłecko; LB Łubowo). Z Szeliskiej wreszcie synowie: Wojciech, Jan, ochrzcz. 1768.29/III r. (LB Łubowo), zapewne zmarły młodo, i Maksymilian, o którym niżej, oraz córki: Wiktoria Marianna, ur. w Łubowie, ochrzcz. 1761.12/I. r. (ib.), wydana w Chojnicy 1781.18/VII. r. za Michała Guttrego, zmarła w Poznaniu 1844.25/III. r. w wieku lat 80, i Joanna, niezamężna w l. 1787-1782 (LB Łubowo; G. 118 k. 68), w l. 1795-1804 za Janem Palędzkim, nie żyjąca już 1826.17/II. r., kiedy umierał jej mąż (LM Łubowo).

(1) Antoni, syn Kazimierza, podstolego rzeczyckiego, i Malczewskiej, chyba identyczny z Sewerynem Antonim, ur. w Łubowie 1750.7/I. r. (LB Łubowo), wspomniany 1779 r. (G. 106 k. 68v), kwotę należną sobie z sumy 5.000 zł ze spadku po bracie Maksymilianie cedował 1781 r. bratu Aleksandrowi (G. 108 k. 134v). W latach 1782-1784 mieszkał w Woli Czewujewskiej, którą trzymał od Kazimierza Nowowiejskiego, miecznika łomżyńskiego, i od Wojciecha Jaraczewskiego. Żoną jego była wówczas Ludwika Zalewska (LB Izdebno; G. 112 k. 61v). Wspólnie z braćmi Aleksanderem i Wojciechem zawierał 1786 r. ugodę z macochą jego i Aleksandra a matką Wojciecha, Ewą z Szeliskach (G. 113 k. 112v). Swoją część Łubowa i Łubówka sprzedał 1788 r. za 41.606 zł. macosze (G. 115 k. 68v). Synami Antoniego byli: Jakub, Kazimierz i Bartłomiej.

a. Jakub, a raczej Aleksay Jakub czy Jakub Aleksy, syn Antoniego i Zalewskiej, ur. w Woli Czewujewskiej 1782.17/VII. r. (LB Izdebno), właściciel Jarotek koło Kleczewa w Król. Polskim, wylegitymowany tam ze szlachectwa przed Heroldią w 1837 r. z h. Szeliga (Bon.; Urski), niewątpliwie identyczny z Jakubem, mężem Brygidy Czachórskiej, których to małżonków syn, Leopold Teodor, ur. w Łubowi 1813.16/X. r., podawany był do chrztu 24.X.  t. r. przez pannę Teodorę L-ą z Łubowa, jak widzieliśmy, siostrą przyrodnią ANtoniego, dziada dziecka (LB Łubowo.

Żychliński Józefa L-go, przodka L-ch dziedziczących w XIX wieku w Stawie i Grzybowie, nazywa synem Jakuba Aleksago, ale jako żonę tego Jakuba Aleksago wymienia Augustynę Śniegocką. Była już wyżej mowa o Jakubie Ksawerym i Auguście ze Śniegockich oraz o ich dzieciach, wśród których z całą pewnością nie było Józefa. Temu Jakubowi wspomniany autor każe być synem Antoniego i Barbary Miaskowskiej (Barbara z Miaskowskich była w rzeczywistości żoną Aleksandra a bratową Antoniego, ojca Aleksego Jakuba), wnukiem Franciszka i Julii Potockiej (ten Franciszek był stryjeczno-stryjecznym bratem Kazimierza, podstolego rzeczyckiego, ojca Antoniego, a dziada Aleksego Jakuba), prawnukiem Marcina i Heleny Bystramówny (Marcin był jeszcze jednym stryjeczno-stryjecznym bratem Kazimierza), praprawnukiem Kazimierza i Ewy Szeliskiej (Kazimierz był, jak widzieliśmy ojcem Antoniego, ale nie z Szeliskiej tylko z Malczewskiej, dziadem zaś Aleksego Jakuba). A więc w sumie całkowity groch z kapustą, świadczący o zupłnie przypadkowym, dowolnym łączeniu osób znalezionych w skorowidzu akt grodzkich poznańskich z XVIII wieku. Jeśli Aleksy Jakub czy Jakub Aleksy był istotnie przodkiem L-ch ze Stawu i Grzybowa, a wiele na to wskazuje, najłatwiej go zidentyfikować z wymienionym wyżej synem Antoniego i Ludwiki Zalewskiej. Miał mieć wedle Żychlińskiego syna Józefa, o którym mamy też niektóre wiadomości z pierwszej ręki.

Józef, w 1828 r. dziedzic Jabłonki w Kr. Polskim koło Kleczewa (koło Kleczewa leżały też Jarotki Aleksego Jakuba!) i posesor Otoczny koło Wrześni (LB Jarząbkowo), w l. 1836-1845 dziedzic Poklatek koło Środy (LB Krekowo), umarł 1856.20/XI. r. (Żychl.). Jego pierwszą żoną, zaślubioną przed r. 1828, była Rozalia Broniszówna, córka Nazarego i Estery Apolonii Chrzanowskiej, dziedziców Stawu w p. wrzesińskim. Majętność tę wniosła mężowi. Umarła 1845.9/XII. r., przy czym wiek jej podano na 28 lat, co jest oczywistą niemożliwością, zważywszy podany w akcie zejścia wiek jej najstarszego syna Izydowa - lat 18! (LM Św. Marcin, Poznań). Drugą żoną Józefa była Kazimiera Miłkowska, która po śmierci jego wyszła 2-o v. za Kotarskiego z Przecławia (Żychl.). Dziećmi Józefa i Broniszówny byli: Izydor, Teodor, Bolesław, Wanda Józefa, ur. w Stawie 1837.10/I., wyszła przed 1860.22/VI. r. za Józefa Krasickiego, właściciela Karsewa, zmarła w Krakowie 1898.24/V. r. (ib.).

a) Izydor, syn Józefa i Broniszówny, ur. 1828.11/III. r. w Jabłonce, poległ w bitwie pod Miłosławiem 1848.30/IV. r. (ib.).

b) Teodor, syn Józefa i Broniszówny, ur. 1830.9/XI. r. w Jabłonce, ożenił się przed r. 1869 z Marią Budziszewską, córką Konstantego, dziedzica Książa, i Jadwigi z Suchorzewskich, był w r. 1861 dziedzicem Poklatek (LM Czerlejno), potem Radłowa koło Raszkowa, który to majątek w r. 1879 poszedł na subhastę (Dz. P.), umarł w Inowrocławiu 1911.30/III. r., mając lat 78 i tu został pochowany (Dz. P.). Jego dzieci: Konstanty, ur. w Radłowie 1869.18/II. r., Władysław, ur. 1871.7/I. r., Jadwiga, ur. 1872.11/II. r., Helena, ur. 1874.10/VII. r. zaślubiła we Wrześni 1900.30/I. r., Gustała Szafera z Magdeburga. Teodora Albertyna Elżbieta, ur. w Wierzenicy 1877.20/V. r. (LB Wierzenica), Zofia, ur. w Radłowie ochrzcz. z ceremonii 1883.28/VI. r. w kościele Św. Marcina w Poznaniu, przy czym podana tam data urodzenia, 1877.7/VI. r., jest nie do przyjęcia zważywszy datę urodzin siostry Teodory, Marcin, ur. 1878.30/III. r., Dionyzy, ur. 1879.9/X. r. (Żychl.).

c) Bolesław Józef, syn Józefa i Broniszówny, ur. w Stawie 1838.14/III. r., uczestnik powstania 1863 r., dziedzic Stawu, nad którą to majętnością został z tej racji ustanowiony 1863.23/VI. r. zarząd sądowy (Dz. P.). Umarł w Stawie 1887.26/III. r. (Ib.). Jego żoną była Jadwiga Trąmpczyńska, córka Leona i Praksedy z Trąmpczyńskich, zmarła w wieku 68 lat dnia 1915.25/VII. r. w Stawie i tam pochowana (ib.). Z niej córki: Zofia, ur. 22.VII.1867. r., zaślubiona w Stawie 1888.30/IV. r. Romualdowi Rzewuskiemu z Arcugowa (ib.), Maria, ur. 1873.28/XI. r., żona Franciszka Skrzydlewskiego z Ocieszyna, oraz synowie, Stefan i Henryk.

(a) Stefan, syn Bolesławs i Trąmpczyńskiej, ur. 1869.15/VI. r., właściciel Grzybowa Robieżyc w p. wrzesińskim (288 ha), ożenił się w Jarząbkowie 1904.26/IV r. ze Stefanią Brzeską, córką Erazma, dziedzica Mierzewa, i Wandy z Zielonackich (Żychl.). Umarł w Grzybowie 1936.6/XI. r. i tam pochowany (Dz. P.). Ich syn Bolesław.

(b) Henryk, syn Bolesława i Trąmpczyńskiej, ur. w Stawie 1872.19/I. r., dziedzic Stawu w pow. wrzesińskim (444 ha).

b. Kazimierz Józef, syn Antoniego i Zalewskiej, ur. w Woli Czewujewskiej 1784.1/III. r. (LB Izdebno), chyba identyczny z Kazimierzem, posesorem Chwałkowa, który z żony Tekli z L-ch miał córkę Pelagię Kunegundę, ur. w Chwałkowie 1827.9/VII. r. (LB Staw).

c. Bartłomiej, syn Antoniego i Zalewskiej, ur. w r. 1790 w Woli Czewujewskiej, wstąpił 1808 r. do 10 pułku piechoty Ks. Warszawskiego, był 1812 r. podporucznikiem, 1815 r. w 5 pułku piechoty liniowej, 1816 r. został porucznikiem, dymisjonowany 1818 r., w r. 1831 major w 14 pułku piechoty. Odbył kampanie 1809 r., 1812 r. oraz oblężenie Gdańska 1813 r. (Uruski). Mieszkał w r. 1828 w Kcyni i uzyskał wtedy cesję pewnych pretensji od wierzycieli Piotra Radzimińskiego (Hip. Wągr. Rusiec). Był posesorem wsi koło Powidza, najpierw Rzymachowa 1830 r., potem Polanowa w l. 1834-1839, gdzie umarł 1839.30/XI. r. Ożenił się ok. 1830 r. z Julią Gliszczyńską, ur. ok. 1800 r. zmarłą w Stojkowie (w Powidzu?) 1869.28/II. r., po całkowitej utracie mienia (LM Powidz; Dz. P.). Ich synowie: Stanisław, Kasper, Antoni Felicjan, ur. 1838.21/III. r. (LB Powidz), o którym nic nie więcej nie wiem. Córki: Wiktoria Wanda, ur. w Rzymachowie 1830.1/XII. r., jej chrzestnym był Alojzy L., zaślubiła 1830.1/II. wdowca Jana Maciejewskiego, umarła w Gnieźnie i pochowanav w Powidzu 1901.29/III. r. (LB, LC, LM Powidz), Maria, ur. w Polanowie 1836.8/XII. r., zaślubiła w Powidzu 1862.13/X. r. Józefa Tylewskiego ze Słowikowa (LB i LC Powidz), Florentyna, ur. w Polanowie 1834/26.X. r. (LB Powidz).

a) Stanisław Bartłomiej, syn Bartłomieja i Gliszczyńskiej, ur. w Polanowie 1840.29/IV. r., zaślubił 1866.7/II. r. Marię Kozłowską, ur. ok. 1848 r. w Powidzu, umarł w Zielątkowie-Wylatkowie koło Powidza 1915.23/I. r., gdzie miał chłopskie gospodarstwo (LB, LC, LM Powidz). Synowie: Kazimierz, Ignacy, ur. w Zielątkowie 1873.23/I. r., Edmund, ur. tamże 1892.9/X. r. (LB Powidz).

Kazimierz, syn Stanisława Bartłomieja i Kozłowskiej, ur. w Zielątkowie 1848.22/II. r., już jako wdowiec ożenił się w Powidzu 1909.17/II. r. ze Stanisławą Imbierowiczówną w Wylatkowa, ur. ok. 1888 r.

b) Kasper, syn Bartłomieja i Gliszczyńskiej, ożeniony z Marią Imbierowiczówną, z której córka Maria, zmarła w Wylatkowie 1910.2/II. r. (LM Powidz).

Nie wiem którego z tych braci córką, Stanisława Bartłomieja czy też Kaspra, była panna Józefa L. z Wylatkowa, ur. ok. 1878 r., która 1900.20/II. r. wyszła w Powidzu za Jana Nowakowskiego ze wsi Witkowo. Lutomscy ci, wedle notatki zrobionej przez proboszcza powidzkiego w księdze metrykalnej z początku XX wieku, mieszkali wówczas po części w Wylatkowie, gdzie mieli gospodarstwo chłopskie, po części w Gnieźnie. Zachowali świadomość swego pochodzenia i uważali się za bliskich krewnych właścicieli Stawu.

(2) Aleksander, syn Kazimierza, podstolego rzeczyckiego, i Głowackiej, kwitował 1781 r. macochę swoją Ewę z Szeliskich, dożywotniczkę Łubowa, z 5.000 zł. (G. 108 k. 106). Od brata Antoniego otrzymał t. r. cesję jego udziału w sumie spadkowej 5.000 zł. po zmarłym bracie Maksymilianie (ib. k. 134v). Swoją część w Łubowie i Łubówku sprzedał 1787.24/XI. r. za 41.666 zł. macosze (G. 114 k. 140). Z żoną swoją Barbarą z Miaskowskich, córką Wojciecha i Petronelli Kosińskiej, spisał wzajemne dożywocie 1788 r. (G. 115 k. 6) Był dziedzicem (posesorem?) Lennej Góry (Lednogóry) w p. gnieźn., wsi wziętej za żoną. Żyła jeszcze 1792 r. (G. 117 k. 14). Jego syn, ur. w Lennej Górze, Filip Nereusz Urban, ochrzcz. 1791.26/V. r. (LB Węglewo).

(3) Wojciech, (Mikołaj Wojciech) syn Kazimierza, podstolego rzeczyckiego, i Szeliskiej (G. 114 k. 140), ur. 1767.14/IV. r. (LB Łubowo) występował w l. 1808-1819 jako dziedzic Łubowa, Lennej Góry i Rusocina. Potem był dziedzicem Chwałkowa i Pierzysk. Umarł w Pierzyskach 1835.19/I. (LM Łubowo). Żoną jego była w 1808 r. Józefa Miaskowska, która wniosła mu część Lennej Góry (LB Łubowo).

(4) Maksymilian, syn Kazimierza, podstolego rzeczyskiego, i Szeliskiej, ur. w Łubowie, ochrzcz. 1770.12(?)/I. r. (LB Łubowo),  wspomniany w r. 1772, bezpotomny, nie żył już w r. 1781 (G. 108 k. 134v).

2) Franciszek, syn Marcina i Tuchołczanki, odziedziczył po ojcu Lutom, z której to wsi spłacił brata i siostry. Odziedziczył również Zapendowo, gdzie pozostały zapisy hipoteczne na rzecz sióstr. Te obie wsie w 1753 r. były już własnością Franciszka Orlikowskiego (Bär). Franciszek otrzymał 1740 r. od brata Kazimierza cesję połowy sumy 12.000 zł., zapisanej ich ojcu na mieście Mrocza przez ks. Pawła Działyńskiego, proboszcza dębnickiego (G. 97 k. 443). Od wspomnianego brata kupił 1751.13/V. r. za 81.000 zł. dobra Łubowo, Łubówko w p. gnieźnieńskim, Zapendowo i część Zarzecza zwaną Sękowszczyzna w p. tucholskim i człuchowskim (P. 1303 k. 42; G. 98 k. 446v). Jako dziedzic Łubowa i Łubówka, skwitowany został 1757 r. przez siostrę Szeliską z 349 zł. węg. (G. 99 k. 33v), zaś w 1758 r. z 13.700  zł. przez siostrę Wierzchlejską i jej męża (P. 1325 k. 189v). Umarł zapewne bezpotomnie, bowiem Łubowo i Łubówko były już w 1776 r. z powrotem w rękach brata Kazimierza (G. 103 k. 93, 93v).

2. Franciszek, syn Marcina i Wieckiej, poseł na sejm grodzieński 1733 r. i na konwokację t. r. (Niesiecki). Po ojcu z działu z bratem przeprowadzonego w 1713 r. wziął Wysokę w p. tuchol. Był też od 1729 r. dziedzicem Ogorzelin w p. chojnickim (Bär). Był asesorem ziemskim tucholskim (Kc. 142 k. 172v). Umarł chyba w 1760 r. (Bär), a w każdym razie zarówno on sam jak i jego żona, Marianna z Czarlińskich, oboje już nie żyli w 1763 r. (N. 212 k. 95v). Z córek: Joanna była żoną Feliksa Pląskowskiego, Aleksandra w 1763 r. za Franciszkiem Dąbrowskim z Karnówka, chorążym kijowskim, żyła jeszcze 1767.20/VI. r. (LB Nakło), Marianna za Ludwikiem Czarlińskim. Syn, ks. Teodor, kanonik katedralny warmiński 1777 r. (Boniecki), po śmierci ojca był w 1760 r. dziedzicem dóbr Ogorzeliny i Wysoka. Siostry spłacił (Bär). Zob. tablice 2-4.

Nie mam pewności, czy wszyscy, których tu podaję, należą do właśnie tych L-ch.

Stanisław, świadkował 1686.24/II. r. (LC Droszew). Jakub, mąż 1687 r. Zofii Zabłockiej, córki Wojciecha i Izabeli Mniskiej (P. 1114 XII k. 37).

Konstancja, w 1696 r. żona Jana Węsierskiego, nie żyła już w r. 1731. Ludwika była 1-o v. za Franciszkiem Wilczyńskim, 2-o v. za Franciszkiem Karskim, po którym wdową była 1713 r. Ewa i jej mąż Bartłomiej Rudnicki, oboje już nie żyli 1717 r. Barbara i jej mąż Piotr Próchnicki nie żyli już 1723 r. Urszula, żona Mikołaja Skorzewskiego, oboje nie żyli 1732 r. Konstancja zaślubiła 1749.6/X. r. uczc. Jakuba Głosińskiego (LC Biezdrowo). Ks. Józef, opat koprzywnicki, umarł w maju 1753 r., mając lat 51 (Nekr. Cystersek w Owińskach). Zofia, wdowa po N. Szabrowskim, już nie żyła 1754 r. Paweł, liczący około 11 lat, pochowany 1776.15/IX. r. Jego ojciec mieszkał wówczas w Kunowie (Nekr. Reformatów Szmotul.). Panna Honorata, mieszkajaca w klasztorze owińskim (czy zakonnica?), chrzestna 1768.24/VI. r. (LB Chludowo-Owińska). Może z nią identyczna Honorata, córka Kazimierza poźniejsza 1-o v. Miełaczewska, 2-o v. Głębocka, o której była mowa wyżej? Mikołaj, chrzestny 1776.2/V. r., a Antonina 1777.6/VII. r. (LB Koszuty). Melchior, wdowiec, zaślubił 1778.29/VIII. r. Kunegundę Błachowską, wdowę z Drzonka (LC Śrem). Elżbieta, chrzestna 1783.19/I. r. i 1874.16/IX. r. (LB Tulce). Antoni, leśniczy, chrzestny 1784.1/VII. r. (LB Nietrzanowo). Z żony Marianny syn jego Kasper, ur. w Murzynówku, ochrzcz. 1788.21/I. r. (ib.). Zofia, żona Hieronima Stanisławskiego, już nie żyjącego 1787 r., sama chyba jeszcze żyła 1790 r. Melchior i Kunegunda, rodzice Michała Jana Kantego, ochrzcz. 1788.19/X. r. (LB Nowemiasto). Chyba ten sam Melchior, chrzestny 1792.21/I. r. (LB Jarocin). Mikołaj i Elżbieta, rodzice Wojciecha Jakuba Stanisława, ur. w Dąbrowie parafii radolińskiej, ochrzcz. 1789.27/IV. r. (LB Nowemiasto). Nie wiem czy ten sam Mikołaj, dziedzic Koszut, chrzestny 1786.8/X. r. (LB Sroda). Konstancja, wdowa, umarła w Jadownikach 1793.24/XI. r., licząc lat 70 (LM Góra k. Żnina). N., ożeniony z Urszulą z Bnińskich, wdową po Andrzeju Chwałkowskim, skarbniku wschowskim, i po Walentym Gozimirskim, kasztelanie elbląskim, umarła w Gułtowach 1799.24/VI. r., licząc ponad 60 lat (LM Gułtowy). Mikołaj, chrzestny w Poznaniu 1801.15/V. r. (LB Sw. Marcin, Pozn.). Elżbieta, wdowa po Boguckim, zmarła w Gnieźnie 1804.3/ IV. r., licząc lat 36 (LM Sw. Trójca, Gniezno). N., ożeniony z Joanną z Korytowskich, 1-o v. Krzyżanowską, która umarła 1813.5/VII. r. (LM Św. Marcin, Poznań). Justyna przed 1815.20/VII. r. wyszła za Kazimierza Dziekczyńskiego, ekonoma dóbr lutogniewskich (LB Lutogniew). Michał ze wsi Adamki koło Błaszek w Król. Polskim, liczący lat 28, zaślubił Franciszkę Bylinównę, wdowę po Boguckim, zmarłą w Gnieźnie zcvg 1816.6/VI. z dworu w Lipowcu, liczącą lat 21 (LC Lutogniew). Wojciech umarł 1816.5/IX. r., mając 25 lat (LM Św. Małgorzata, Poznań). Marianna, żona uczc. Kaspra Miedzielskiego, leśniczego w Brodach, zmarła 1821.26/VII. r. (LM Św. Michał, Gniezno). Teofila wyszła w Gnieźnie 1830.29/XI. r. za Jana Krzyżanowskiego, sędziego pokoju pow. witkowskiego, potem 1840 r. sędziego w Buku. W chwili zamęścia liczyła lat 17. Weronika przed 1833.20/XI. r. wyszła za Antoniego Kwiryna Otto Trąmpczyńskiego. Żyli oboje 1846.10/II. r. On był wtedy sędzią i notariuszem w Srodzie. Wojciech świadkował w Gnieźnie 1834.26/XI. r. (LC Sw. Trójca, Gniezno). N., profesor w Trzemesznie, mąż Józefy Meissner zaślubionej przed 1845.27/I. r. (LB Sw. Trójca, Gniezno), zmarłej w Gnieźnie 1867.8/XII. r., pochowanej w Trzemesznie (Dz. P.). Waleria zaślubiła przed 1845.27/I. r. Ignacego Janowskiego, sędziego. Chrzestną jej córki była wtedy Józefa L-a (LB Sw. Trójca, Gniezno). Umarła w Gnieźnie 1868.16/VI. r. (Dz. P. Adolf świadkował 1856.1/VII. r. (LB Objezierze). Roch, kupiec i Katarzyna Tadora(?), rodzice Macieja, ur. w Naramowicach na Hubach 1859.17/II. r. (LB Sw. Wojciech Pozn.). Stanisława, chrzestna w Gnieźnie 1860.22/VIII. r., niezamężna, zmarła w Gnieźnie 1875.12/V. r., licząc lat 36 (LB, LM Sw. Trójca, Gniezno). W Lutomski miał 1914 r. w Inowrocławiu magazyn sprzetów kuchennych i gospodarstwa domowego. (ib.).

>Lutomscy z Lutomia Wielskiego i Małego w p. pozn., nie wiem, czy

@tablica: Lutomscy h. Własnego 2

@tablica: Lutomscy h. Własnego 3

@tablica: Lutomscy h. Własnego 4

należący do jednej rodziny. Janek L. z Lutomia występował 1387 r. przeciwko Piotrowi Połajewskiemu (Leksz. I, nr 118). Bracia, Klemens "Szopa" (Sopa, Soppa) i Gniewomir, chyba synowie Przecława, bowiem w 1413 r. występował "Gniewomir Przecława" (P. 4 k. 25v). Gniewomir z Lutomia na rokach w Poznaniu w l. 1388-1397 (Leksz. I, nr 201, 2401). Żył jeszcze 1414 r. (P. 4 k. 68v). Klemens wspólnie z bratem Gniewomirem miał 1388 r. termin z Bogusławem z Dąbrowy (Leksz. I, nr 481). Świadczył w Poznaniu 1391 r. (ib., nr 1060), a najpewniej już nie żył w r. 1398, kiedy to występowała pani Lutomska z dziećmi, niewątpliwie wdowa po nim (ib., nr 2759, 2766, 2797). Procesowała się m. in. z Żydem Abrahamem, z którym o dług ojcowski miał sprawę t. r. i jeden z jej synów, Bodzęta (ib., nr 2786, 2820). Jan i Bodzęta, bracia rodzeni, synowie Klemensa. W 1433 r. występował Jan, syn Przechny (P. 12 k. 91v), może identyczny z tym Janem synem Klemensa. Byłaby w takim razie Przechna wdową po Klemensie. W 1417 r. występowali wspólnie Jan, Bodzęta, Dzietrzych i Przecław (P. 5 k. 41). Być więc może, że Dzietrzych i Przecław to też synowie Klemensa? Będę jeszcze o nich mówił.

Jan z Lutomia Wielkiego miał 1428 r. termin przeciwko Wojciechowi z Lubasza i t. r. zostało dokonane między nimi rozgraniczenie (P. 10 k. 4v, 18). Pozywał go 1437 r. Nikiel Turowski (P. 14 k. 13v). Żył jeszcze 1459 r., kiedy pozywał Dorotę, żonę Jana Skockiego (P. 18 k. 245). Nie wiem czy to tego samego Jana z Lutomia żoną była w l. 1432-1434 Małgorzata (P. 12 k. 73, 138). Jan z Lutomia na swych połowach w tej wsi, należnych mu z działów braterskich, oprawił 1462 r. posag 40 grz. żonie swej Annie (P. 1384 k. 158). Może i to ten sam Jan, a Anna była po Małgorzacie drugą jego żoną? Równie jednak możliwe, iż to ktoś z następnego już pokolenia.

Bodzęta z Lutomia Wielkiego wspólnie z bratem Janem swoją wieś dziedziczną Grobię w p. pozn. sprzedał 1434 r. za 300 grz. Przecławowi z grobi (P. 1378 k. 51), to jest Przecławowi L-mu, może ich bratu. W r. 1435 obaj ci bracia, Bodzęta i Jan, w Lutomiu Wielkim i Małym oraz Rokszynie, wsi dziś nieznanej (P. 13 k. 68). Bodzeta miał 1437 r. termin przeciwko bratu Janowi (P. 14 k. 11v). Wspólnie z tym bratem i Katarzyną (nie wiem kim była dla nich?) miał 1443 r. sprawę z Niemierzą z Grodziska oraz z Sędziwojem Milińskim i jego synami o granice między Lutomiem a Łężcami Wielkimi i Mościejewem (ib. k. 215v). Niedzielny z bratem Janem, winien był 1445 r. przysięgać wobec Jakuba Sierakowskiego (P. 15 k. 66v). T. r. obaj ci bracia z Lutomia Wielkiego mieli termin z Przedpełkiem Bytyńskim z Małego Lutomia (ib. k. 86c), i połowę Małego Lutomia, którą trzymał wtedy ów Przedpełk, zastawili za 100 grz. Piotrowi Popowskiemu (ib. k. 92). Bodzęta na tej połowie Małego Lutomia, jaka mu przypadła z działu z bratem, zapisał 1449 r. jedną grzywnę czynszu wyderkowego ks. Janowi, plebanowi w Lwowie cz. Lwówku (P. 1380 k. 52v).

Przecław L. miał w l. 1398-1399 terminy z Mikołajem Paszkowskim (Leksz. I, nr 2725, 2967), zaś w 1400 r. ze Śmiechną Orzelską (Ks. Z. Pozn. nr 64). Nazwany w r. 1420 "Pliszką" (P. 6 k. 65). Pisany z Grobi, od Bodzęty i Jana z Wielkiego Lutomia kupił za 300 grz. w 1434 r. Grobię (P.1378 k. 51) i w r. 1435 pisząc się już L-im, gdzieindziej "niegdy L-im", Grobię sprzedał za 400 grz. Janowi i Wincentemu braciom z Sierakowa. Praktycznie wyglądało to tak, iż wziął za tę wieś dwa łany w Jaroszewie i 40 grz. gotowizny (ib. k. 92). Syn Przecława, Mikołaj "niegdy z L-i", miał 1443 r. sprawę z Janem ze Szczepów, stającym za Gotarda alisa Dołegę (P. 14 k. 244v). T. r. ów Mikołaj oraz Michał i Stanisław z Pożarowa mieli termin ze strony braci Jana i Wincentego z Kargowej (ib. k. 257v).

Teodoryk cz. Dzietrzych L. występował 1406 r. w sprawie z Tomaszem Buszewskim (Ks. Z. Pozn., nr 2571). Żył jeszcze 1417 r. (P. 5 k. 41).

Dołęga z Lutomia 1428 r. (P. 10 k. 72v). Mikołaj z Wielkiego Lutomia miał 1438 r. termin ze strony Dobki, żony Tomasza Nosalewskiego (P. 14 k. 23). Był Mikołaj mężem Jadwigi z Kolna, 1438 r. (P. 14 k. 50v), którą 1440 r. pozywali jej rodzeni bracia, Grzegorz i Maciej z Kolna, a on stawał za żonę (ib. k. 68v, 94). Jan niegdy z Lutomia miał 1442 r. termin ze strony Mikołaja niegdy z Brodziszewa zwanego Brlok (ib. k. 120). Dorota, wdowa po N. L-im miała 1462 r. termin ze strony Stanisława Lipnickiego (P. 18 k. 280).

W drugiej połowie XV wieku mamy do czynienia z trzema braćmi: Marcinem Mikołajem i Jakubem, niedzielnymi dziedzicami w obu Lutomiach. Jak się zdaje, siostrą ich, ale raczej stryjeczną, była Dorota z Wielkiego Lutomia, w l. 1469-1475 żona Wawrzyńca Przesieckiego. Jej potomkowie pisali się przeważnie L-mi (zob. Lutomscy h. Prawdzic). Spośród wspomnianych wyżej trzech braci:

Marcin wspólnie z Mikołajem i Jakubem miał 1462 r. termin ze strony Dobiesława z Rozbitka (P. 18 k. 279v). Wciąż wspólnie z braćmi siedem i pół łanów w Małym Lutomiu oraz czwartą część pustej wsi Rokoszyno (koło Lutomia) wyderkował w 1466 r. za 100 kop gr. Stanisławowi Niemierzewskiemu (P. 1384 k. 233v). Wespół z bratem Jakubem miał 1475 r. sprawę z Dobiesławem z Rozbitka i Posadowa, któremu oni obaj winni byli uiścić sumę 18 grz. (P. 21 k. 19). W 1485 r., już jako pleban w Rozdrażewie, wspólnie z bratem Mikołajem części po rodzicach w Wielkim Lutomiu dał bratu Jakubowi (P. 1387 k. 36) W 1502 r. był plebanem w Sierakowie i wtedy wspólnie z braćmi miał termin z Janem Przesieckim z Lutomia (zapewne rodzonym ich siostrzeńcem!) o połowę Rokszyna (P. 859 k. 308). Plebanem w Lwówku był 1504 r. (P. 1390 k. 18).

Mikołaj, drugi z braci, występujący, jak widzieliśmy, od r. 1462, był w l. 1485-1502 plebanem w Lutomiu (P. 859 k. 308; 1387 k. 36).

Jakub, trzeci z braci występujący od r. 1462, dziedzic w Wielkim i Małym Lutomiu, jak już widzieliśmy, otrzymał od braci 1485 r. ich części w Wielkim Lutomiu i zaraz na połowie tej wsi oprawił 100 kop. gr. posagu żonie swojej Annie (P. 1387 k. 36). Switowany w r. 1509 przez swego siostrzeńca Jana L-go z 30 grz., które ów siostrzeniec miał sobie zapisane na połowie Rokszyna wyderkafem przez ojca Wawrzyńca Przesieckiego (P. 863 k. 161v). Anna, wdowa po tym Jakubie, żyła jeszcze w 1537 r., kiedy to oprawę swoją na Wielkim Lutomiu dała swym niezamężnym córkom: Elżbiecie, Dorocie i Katarzynie (P. 1394 k. 106). Chyba ta to właśnie Dorota była w r. 1542 żoną Jana Skrzetuskiego. Oprócz tych trzech miał Jakub i inne córki: Barbarę, która wydana w r. 1521, krótko po 28/V., za Mikołaja Gnuszyńskiego, żyła z nim jeszcze 1552 r., a była wdową 1567 r., i Annę, w r. 1537 żonę Andrzeja Gorzeńskiego, wdowę w l. 1542-1545. Synowie: Andrzej, Jan i Wincenty.

1. Andrzej, syn Jakuba, swemu przyszłemu szwagrowi Gnuszyńskiemu zapisał 1521.28/V. r. w posagu za siostrą sumę 50 grz. (P. 8667 k. 459v). Wspólnie ze swymi dwoma niedzielnymi braćmi na częściach Małego Lutomia zapisał 1525 r. szpitalowi ubogich w Lwówku 5 grz. czynszu wyderkowego rocznie od sumy 60 grz. (P. 1393 k. 67). Nie żył już w r. 1545, kiedy to owdowiała Katarzyna Grobska występowała przeciwko braciom męża, Janowi i Wincentemu (P. 884 k. 17v). Syn Andrzeja i Grobskiej, Mikołaj L. całe części ojczyste i te odziedziczone po rodzonym stryju Janie L-im w Lutomiu Wielkim i małym oraz w pustce Rokszynie dał 1562 r. swemu wujecznemu bratu Andrzejowi Grobskiemu  "z powodu doznawanych od niego dobrodziejstw" (P. 787 k. 44; 904 k. 582v; 1397 k. 167). Nie wiem, czy można go identyfikować z Mikołajem L-im, który w r. 1589 kwitował z 10 grz. Stanisława Pieczkowskiego cz. Gnuszyńskiego (P. 952 k. 15).

2. Jan, syn Jakuba, obok braci współdziedzic w Lutomiu Wielkim i Małym orraz pustce Rokszyno, wspólnie z bratem Wincentym zapisywał 1545 r. dług 125 grz. owdowiałej siostrze Gorzeńskiej (P. 884 k. 184). bezpotomny, nie żył już 1554 r., kiedy jako jego spadkobierca występował brat Wincenty (P. 895 k. 65v).

3. Wincenty, syn Jakuba, nabył wyderkafem 1546 r. od Aleksandra Bylęckiego za 20 grz. jeden łan roli w Wielkim Lutomiu (P. 1395 k. 301v), zaś w r. 1547 otrzymał tytułem wieczystej donacji od Jana Bylęckiego, dziedzica w Lutomiu, jego części w Małym Lutomiu i w Rokszynie (ib. k. 344), ale na tę transakcję położyła zaraz areszt Helena Mniska, żona tego Bylęckiego, która miała tam swoją oprawę i prawo użytkowania (P. 886 k. 173v). Na połowie Wielkiego i Małego Lutomia oraz pustek Rokszyno oprawił Wincenty 1551 r. posag 1.000 zł. żonie swojej Apolonii Brzozogajskiej, cz. Siedlemińskiej, córce Macieja (P. 1395 k. 606v). Jednocześnie ta Apolonia sprzedała za 1.000 zł. ojcu swoje części w macierzystym Siedleminie w p. pyzdr. (ib. k. 606). Pozywała Wincentego 1556 r. Helena z Mniskich Bylęcka o zajęcie części w Wielkim i Małym Lutomiu i Rokszynie (P. 897 k. 878v). Apolonia i jej siostra Anna, zamężna Janowa Dobczyska, w dziale z pozostałymi siostrami, Ponińską i Zdzarowską, wzięły w r. 1563 całe części Siedlemina w p. pyzdr., im oddając części wsi Lubień i pustki Kamień oraz łąki w pustce Żygówki w p. kośc. (P. 1397 k. 243v, 244). Wincenty mianował w 1565 r. tę żonę obok innych osób opiekunką swych dzieci (ib. k. 405v). Nie żył już w r. 1566, kiedy to wdowa i córki: Anna, Zofia, Dorota, Katarzyna, Barbara i Apolonia zawierały układ z Andrzejem Grobskim. Ów Grobski pozywał je o wydzielenie mu części w Wielkim i Małym Lutomiu oraz Rokszynie, darowanych mu przez Mikołaja L-go, a teraz mocą kompromisu zawartego przy pośrednictwie arbitrów zrzekł się praw swych do owych części, których zrasztą ani Mikołaj L. ani on nigdy nie posiadali i otrzymał w zamian za to zapis 950 zł. (P. 397 k. 456v). Apolonia w r. 1567 była już 2-o v. żoną Jana Chraplewskiego, który jej wtedy pożyczył 400 zł na spłacenie Grobskiego (P. 911 k. 1). Wszystkie sześć córek skwitował t. r. z 850 zł. mąż ich córki Brzozogajskiej, Jan Dobczyński (ib. k. 510). Apolonia już nie żyła w 1568 r. (Py. 107 k. 97v). Spośród córek, Anna była najpierw żoną Wojciecha Wełmińskiego, wdowa po nim 1575 r., 2-o v. w l. 1576-1578 za Stanisławem Kłodzińskim, nie żyła już 1589 r., Zofia, w l. 1571-1584 za Janem Naramowskim, Dorota, żona 1-o v. Wojciecha Gorzyckiego, 2-o v. wyszła 1574 r., krótko po 1/II. za Jana Bieganowskiego, żyli jeszcze oboje 1585 r., Katarzyna, w l. 1582-1585 za Wojciechem Krajewskim, nie żyła już 1589 r., Barbara, w l. 1576-1590 za Maciejem Boboleckim, żyła jeszcze jako wdowa w 1599 r., wreszcie Apolonia, jeszcze niezamężna 1577 r. (P. 929 k. 818), w l. 1593-1597 żona Jana Sokołowskiego. Anna będąc już wdową po Wełmińskim sprzedała 1575 r. za 2.000 zł. swoje części w Wielkim Lutomiu swemu przyszłemu mężowi Kłodzińskiemu (P. 1398 k. 521v). Barbara zamężna Bobolecka swoje części w tych dwóch wsiach i w Siedleminie, uzyskane z działu z siostrami, darowała 1576 r. mężowi (ib. k. 653v). Zofia Naramowska swe części w obu Lutomiach i w Rokszynie dała t. r. szwagrowi Kłodzińskiemu (ib. k. 644v), a od siostry Kłodzińskiej otrzymała wtedy jej część w Siedleminie (ib.). Katarzyna Krajewska swoje części w Siedleminie sprzedała 1583 r. za 700 zł. szwgrowi Naramowskiemu (P. 1399 k. 99v). Naramowskiemu t. r. sprzedała również swoją część w tej wsi za 300 zł. Dorota Bieganowska (ib. k. 25v). Krajewska części w Wielkim i Małym Lutomiu i Rokszynie sprzedała 1584 r. za 2.000 zł. szwagrowi Boboleckiemu (ib. k. 315). Bobolecki natomiast sprzedał jednocześnie za 1.000 zł. części w Siedleminie jej mężowi Wojciechowi Krajewskiemu (ib. k. 317). Bieganowska w r. 1585 sprzedała swoje części w Siedleminie za 800 zł. szwagrowi Naramowskiemu (ib. k. 456v). Temu Naramowskiemu sprzedał 1590 r. za 1.000 zł. części w tej wsi Krajewki (P. 1400 k. 530v). Apolonia Sokołowska w 1593 r. sprzedała za 1.200 zł. części w Wielkim i Małym Lutomiu szwagrowi Boboleckiemu (P. 1401 k. 43v), który już dawniej, w r. 1581 nabył części w tych wsiach od swej żony (P. 937 k. 612). Zob. tablicę.

@tablica: Lutomscy

Sikora L. miał 1396 r. termin ze strony pani Słopanowskiej o bydło wartości trzech grzywien (Leksz. I, nr 2142). Beata z Lutomia miała 1405 r. sprawę z Litwinem, obywatelem poznańskim (Ks. Z. Pozn., nr 2469). Dołega z Lutomia 1428 r. (P. 10 k. 72v).

Mikołaj z Małego Lutomia miał 1438 r. termin przeciwko Tomaszowi, synowi Owieczki z Konarzewa (P. 14 k. 56). Mikołaj z Małego Lutomia występował 1481 r. przeciwko Mikołajowi Jaromierskiemu o zabójstwo jego rodzonego bratanka Stanisława Kuszlińskiego, dokonane na drodze publicznej. Był ów Stanisław bratem stryjeczno-rodzonym Macieja i Wojciecha, synów zmarłego Wojciecha L-go. temu Mikołajowi, "niegdy L-mu", i jego rodzonym bratankom a synom zmarłego Wojciecha L-go, Maciejowi Bartłomiejowi, ów Jaromierski zeznał wtedy 20 grz. (Kośc. 227 k. 77).

>Lutosławscy, czasem Lutosławscy h. Jelita z Lutosławic w p. piotrk. Jan, mąż Anny, która była, jak się zdaje, wdową po innym, pierwszym mężu. W r. 1495 Anna ze swoją córką Jadwigą, chyba z tego poprzedniego małżeństwa, żoną Barłomieja Morawskiego, część w Morawkach p. kal. sprzedały za 30 grz. Janowi z Małego Sulimowa (P. 1388 k. 73v; I. Kal. 4 k. 338v). Nieznana z imienia córka Stanisława L-go "de familia Lalitorum", urodzona z Elżbiety Budkówny Kidałowskiej h. Traby, była żoną doktora Stanisława Nigra, którego nobilitował Zygmunt August w r. 1566 (P. 152 k. 1116v).

Feliks cz. Felicjan mieszkał 1649 r. we wsi Trzuskołom koło Trzemeszna, potem był poborcą podatków wojew. sieradzkiego. Nie żył już 1676 r. Z żony Anny jego córka Agnieszka, ochrzcz. 1651.29/I. r. (LB Witkowo). Syn Feliks Jakub, ochrzcz. 1649.22/VII. r. (PB Trzemeszno), towarzysz chorągwi usarskiej Marcina Cieńskiego, na wsi Karśnice w p. szadkowskim żonie swojej Urszuli Konarskiej, córce Stefana i Anny z Arciszewskich, zapisał 1676 r., "z miłości małżeńskiej" sumę 4.000 zł. (Ws. 68 k. 917). T. r. oboje małżonkowie spisali wzajemne dożywocie (ib. 208 k. 409). Był Feliks w 1685 r. dziedzicem części wsi Dziwle w p. piotrkowskim (I, Kal. 143 s. 93). Oboje z żoną żyli jeszcze 1692 r. (ib. 76 k. 375; Kośc. 307 k. 394). Ich syn Władysław, ochrzcz. 1677.28/I. r. (LB Św. Marcin, Poznań).

Piotr i żona jego Marianna Starczewska oboje już nie żyli 1695 r., kiedy to syn ich Jan kwitował Jana Starczewskiego z 500 zł. na poczet sumy 2.500 zł. zapisanych jego matce przez Sebastiana Starczewskiego, brata tego Jana (I. Kal. 152 s. 327). Ks. Franciszek był w l. 1711-1724 proboszczem we Wrześni (LB Września; G. 94 k. 330). Szymon L., syn zmarłego Adama i Franciszki z Koczanowskich, w r. 1776 plenipotent siostry swej panny Klary, kwitował Stanisława Jabłkowskiego, starościca zgierskiego, posesora Sulmowa, z 1.500 zł. na poczet sumy 3.000 zł., zapisanych w r. 1736 Klarze L-ej na tej wsi jako jej posag (I. Kon. 80 k. 47v). Żona Szymona L-go, Justyna Reorowiczówna córka Andrzeja i Marianny Humlówny (Homel), kwitowała 1785 r. z 600 zł. Pawła Wargowskiego. Przy tej okazji Szymon L. nazwany "małżonkiem uciążliwym" (I. Kon. 83 k. 211v). Stanisław, chrzestny 1789.7/III. r. (LB Sulmierzyce). Tekla, córka Stanisława, wojskiego chęcińskiego, zaślubiła 1790.19/V. r. Wojciecha Siewierskiego, cześnikowicza ostrzeszowskiego (LC, LB Parzynów). Łukasz, urodzony w Janiszewie koło Koła, w r. 1798 ekonom w Kobylinie (LC Kobylin).

W księgi inskrypcji poznańskich z lat 1763-1771 wpisano trzy zapisy zfałszowane niewątpliwie już w XIX wieku w sposób wielce prymitywny, a zawierające wywód genealogiczny L-ch na siedem pokoleń wstecz. Wedle owych zapisów mieli oni wynosząc się z Wielkopolski na Podlasie sprzedać w 1789 r. Kwileckiemu swoje części Kobylnik. Podane w owych zapisach osoby i okoliczności nie załugują na wiarę i stąd ich tu nie cytuję (P. 1336 k. 204; 1347 k. 28v; 1366 k. 87).

>Lutostańscy z Lutostania z ziemi łomżyńskiej. Katarzyna i jej mąż Ludwik Truszkowski oboje już nie żyli 1695 r. Lucyna (Łucja), wydana przed 1862.12/XII. r. za Michała Żerońskiego, posesora Grodziszczka i Brzozy, umarła w Brzozie 1893.14/VII. r., mając lat 51 i została pochowana w Niepruszewie (LM Niepruszewo; Dz. P.). Chrzestnym jej córki był 1863.15/II. r. Władysław, dziedzic Niebożyna (LB Niepruszewo). Maria z Mlickich L. umarła w Niebożynie w Król. Polskim 1905.25/III. r. i pochowana w Budzisławiu (Dz. P.). Florentyna wyszła przed 1861 r. za Antoniego Suchorzewskiego, dziedzica Budzisławia w Król. Polskim (LM Kostrzyn). Wacław, dziedzic Niebożyna, zmarł 1935.24/VIII. r. w 70-ym roku życia, pochowany w Budzisławiu. Pozostawił żonę, dzieci i siostrę (Dz. P.).

W księdze inskrypcji grodzkich poznańskich z r. 1762 znajduje się zapis notorycznie sfałszowany w XIX wieku, wedle którego Marcin, syn zmarłego Aleksandra i Reginy L-ch, dobra swoje dziedziczne Grzybowo w p. gnieźn. sprzedał za 45.000 zł. Józefowi Raczyńskiemu (P. 1334 k. 139v). To fałszerstwo było niewątpliwie potrzebne Bartłomiejowi L-mu, który legitymując się ze szlachectwa przed Heroldią Królestwa Polskiego w r. 1838, podał, iż jest synem Marcina, dziedzica Grzybowa w r. 1762 (Boniecki; Uruski).

>Lutrowski ur. Franciszek, w imieniu własnym i żony swej Anny Skrońskiej kwitował się 1720 r. z małżonkami Białoszyńskimi (I. Kon. 75 k. 213v). Posesor wsi Biała Panieńska, należącej do klarysek kaliskich, 1725 r. (ib. 76 k. 93).

>Lüttichau h. Własnego, rodzina saska, osiadła również i na Śląsku. Sara Krystyna nie żyła już 1726 r., a była żoną Zygmunta Brudzewskiego, generała JKMci. August, nie żyjący już w r. 1726, mąż Katarzyny Małgorzaty Altmansch, miał z nią syna Kaspra Henryka Gerarda (nazywanego przemiennie czasem tylko jednym z tych imion), pułkownika wojsk królewskich 1726 r., który t. r. spisywał wzajemne dożywocie z żoną swoją Marianną Jadwigą Golczówną, córką Franciszka Ekkarda, kapitana J.Kr.Mci, i Idy Katarzyny Golczówny (N. 202 k. 162). Był już pułkownikiem wojsk koronnych, kiedy w r. 1730 żona jego skasowała dane sobie w r. 1726 dożywocie (N. 204 k. 64v). Nie żył już w r. 1740, a żona jego, luteranka, licząca lat ponad 30, zaślubiła 2-o v. 1740.29/V. r. Józefa Gliszczyńskiego, liczącego ok. 30 lat, syna dziedziców Psarskiego (LC Śrem). W księdze chrztów parafii lubaskiej zanotowano, iż w 1739 r. (data roczna niewątpliwie błędna!) 2/X. Marianna Jadwiga z Golczów 1-o v. Litychowa, 2-o v. Gliszczyńska, licząca około 37 lat, przyjęła katolicyzm. Jako wdowa również i po Gliszczyńskim, mianowała 1742 r. plenipotentów (P. 1268 k. 138). Skwitowała w 1751 r. swoich braci, Karola Henryka i Franciszka Bogusława Golczów z sumy swej posagowej 14.000 talarów, należnej jej wedle kompromisu z r. 1742 (N. 211 k. 67v). Dzieci pułkownika i Golczówny: Karol Fryderyk Bogusław, ur. w Ratajach, ochrzcz. 1726.21/I. r. (LB Chodzież), Jan Ernest, ur. w Prusinowie, ochrzcz. 1727.1/V. r. (LB Lubasz), Franciszka Fryderyka Szarlota, ur. tamże, ochrzcz. 1729.10/II. (ib.).

>Lüttwitz h. Własnego ze Śląska, sporadycznie tylko przebywali w Wielkopolsce. Fabian, osiadły w księstwie głogowskim, był ojcem Jadwigi, w 1545 r. żony Kaspra Seherr Thossa z Łysiny (Ws. 3 k. 66v), wdowy 1558 r. Jerzy, w r. 1570 mąż Felicji Langenau z Wandritsch w księstwie głogowskim, współspadkobierczyni Barbary z Bystrzycy, żony Rafała Leszczyńskiego, kasztelana przemęckiego (Ws. 7 k. 366). Absalon w r. 1581 został inromitowany do części Drzewców w p. wschow. z tytułu sumy 1.100 talarów długu należnego mu od Kaspra Nostitz Drzewieckiego (Kośc. 261 k. 257). Jerzy, mąż Katarzyny Nostitz Drzewieckiej, córki Kaspra Starszego, ojciec zrodzonych z niej: Jerzego, Barbary i Anny, którzy w 1603 r. występowali przeciwko Kasprowi Nostitz Drzewieckiemu, synowi tego Kaspra seniora przy zapisie dokonanym przez Fryderyka Nostitz Drzewieckiego 1617 r. (Ws. 31 k. 148v). Zuzanna, córka zmarłego już Jana, była w 1621 r. żoną Jana Nostitza, dziedzica części w Drzewcach (Ws. 205 k. 162v). W r. 1625 mowa jednak o Zuzannie L., córce zmarłego Jana, jako o żonie Fryderyka Nostitz Drzewieckiego (Ws. 206 k. 121). Najprawdopodobniej oba imiona dotyczą tego samego człowieka.

Jan Krzysztof L. i Urszula Małgorzata Rausendorff, oboje już nie żyjący w r. 1702, mieli synów Walentego Leonarda i Krzysztofa Rudolfa oraz córki: Annę Małgorzatę, w r. 1702 żonę Jana Fryderyka Brudzewskiego, nie żyjącą już w 1722 r., Eufrozynę i Urszulę Mariannę, obydwie w r. 1722 niezamężne. Walenty Leonard, dziedzic wsi Reuthau, Suckau i Alten Gabel w p. szprotawskim na Śląsku, został skwitowany w 1702 r. przez szwagra Brudzewskiego z 8.000 tal. posagu swej siostry (P. 1142 I k. 128). Krzysztof (Krystian) Rudolf był w 1715 r. mężem Anny Magdaleny Abschatz cz. Ossowskiej, wdowy 1-o v. po Maksymilianie Szlichtynku, wojskim wschowskim (Ws. 158 k. 20). W 1722 r. występował w imieniu dwóch niezamężnych sióstr w sprawie spadku po bezpotomnej siostrze Brudzewskiej (P. 1190 k. 34v). Oboje małżonkowie żyli jeszcze 1724 r. (Ws. 80 k. 117v).

Marianna, żona Michała Chotkowskiego, porucznika J.kr.Mci, dziedzica wsi Bordziłówka w ziemi mielnickiej 1743 r. Krystian, siostrzeniec (sororarius) Henrietty Fryderyki bar. Bachof v. Echt, żony Ernesta Godfryda Seherr Thossa 1752 r. (Ws. 91 k. 64). Franciszek bar. L. i Judyta Wysocka, małżonkowie, chrzcili w Warszawie w kościele na Nowym Mieście jako swoje własne dzieci: Aleksandra Franciszka 1775.1/III. r. i Juliannę 1776.15/V. r. W rzeczywistości dzieci te pochodziły z nieślubnego związku ks. Franciszka Sułkowskiego, generała lejtenanta wojsk kor., i Judyty Mombelli (tożsamość imion rodziców!). Sułkowski zaślubiwszy 1776.11/VIII. r. w kościele w Włoszakowicach Judytę, te dzieci legitymował uznając jako własne (Ws. 193 k. 276). Karol Fryderyk, dziedzic wsi Popschütz na Śląsku (w pobliży Wschowy), otrzymał 1790 r. od panny Julianny Doroty Seherr Thoss cesję spadku po Eleonorze Elżbiecie Seherr Thoss, siostrze jej rodzonej, a żonie Krzysztofa Jerzego Seidl, dziedzica w Baudmannsdorf na Śląsku (Ws. 106 k. 17).

>Lutyńscy h. Korab z Lutyni w p. kal. Boniecki uważa ich, niewatpliwie słusznie, za odgałęzienie Korabitów z Gniazdowa i Kwiatkowa.

Dziersław z Lutyni na połowie miasta Lutyni z przyległościami oprawił 1435 r. posag 200 grz. żonie swojej Małgorzacie (P. 1378 k. 79v). Michałowi ze Strzeszewa dał dom drewniany w mieście Lutyni, biorąc od niego w zamian w 1437 r. jego części w Strzeszewie w p. kal. (ib. k. 133). Ręczył 1440 r. za stawienie Pawła i Dziersława, braci rodzonych z Kwiatkowa (Gr. Kal. 2 k. 177v). Drugiej swojej żonie Beacie oprawił 1446 r. 75 grz. posagu na połowie miasta, przedmieścia i wsi Lutynia (P. 1379 k. 198v). Jako opiekun swej wnuczki Doroty z Mieniszewa, kwitował 1456 r. z trzech grzywien należnego jej czynszu stryja jej rodzonego Piotra z Mieniszewa (Py. 11 k. 155v). Wspólnie z Pawłem Kwiatkowskim w charakterze arbitrów godzili 1461 r. Katarzynę, żonę Mikołaja z Pabjanowa, z jej pasierbem Stanisławem z Pabjanowa (I. Kal. 1 k. 63v). W r. 1469 arbitrzy godzili jego, Dziersława z Kwiatkowa, podczaszego kaliskiego, i Pawła z Kwiatkowa z Andrzejem Sapińskim, żoną tego Andrzeja Zofią i jej matką Jadwigą z Ociąża (I. Kal. 2 k. 55v). Zarówno on jak i jego druga żona Beata nie żyli już w r. 1475 , kiedy to arbitrzy dokonali działów miasta Lutyni między jego synami (ib. k. 336). Oprócz córki, nieznanej mi z imienia, żony N. z Mieniszewa (pochodzącej chyba z pierwszego małeństwa), miał Dziersław z pierwszej żony Małgorzaty synów Jerzego i Andrzeja, z drugiej żony Beaty pochodzili synowie Maciej, Stanisław i Dziersław. Nie wiem, z której żony chyba też z pierwszej, były córki Barbara i Beata. Barbara, w r. 1479 żona Andrzeja z Czekanowa, Beata, niezmężna jeszcze w r. 1478 (ib. k. 528), była w r. 1479 żoną Jana Rąbczyńskiego.

1. Jerzy, syn Dziersława i Małgorzaty, pleban w Lgowie 1475 r. (ib. k. 336), dziedzic w Lutyni, zapisał 1477 r. pięć grzywien długu wspóldziedziczącem z nim w tych dobrach bratu Andrzejowi (ib. k. 439v). Wspolnie z bratem Dziersławem, również współdziedzicem w Lutyni, skwitował 1478 r. brata Andrzeja z 20 grz. posagu siostry ich Beaty (ib. k. 528). Będąc plebanem w Twardowie swoją piatą część miasta Lutyni wyderkował 1481 r. za 60 grz. Wincentemu Chwalibogowskiemu (P. 1386 k. 139). Nie żył już w r. 1511 (P. 865 k. 58).

2. Andrzej, syn Dziersława i Małgorzaty, mąż Katarzyny, córki Mikołaja Koryckiego, która w r. 1468 zyskała termin przeciwko swym braciom, Marcinowi Bierwoldowi z Suchej i Małej Lubieni (ib. k. 463). Na połowie swej części miasta i wsi Lutyni oprawił żonie 1476 r. posag 100 grz. (P. 1386 k. 61v). Marcina zw. Brewka, dziedzica Suchej i Lubieni, skwitował 1479 z 60 grz. jej posagu (I. Kal. k 540). Chyba już wtedy nie żyła. Drugą żoną Andrzeja była Małgorzata, której posag oprawił w r. 1479 na połowie części własnej w mieście Lutyni i na połowie części w tymże mieście trzymanych zastawem od braci, ks. Jerzego, Macieja, Stanisława i Dziersława (P. 1386 k. 110v). Miał t. r. termin ze swą siostrą Beatą, żoną Jana Rąbczyńskiego (I. Kal. 2 k. 565v), zaś Andrzej z Czekanowa skwitował go z 10 grz. posagu po swej żonie a jego siostrze Barbarze (ib. k. 54). Trzecią żoną Andrzeja była Barbara Droszewska, córka Mikołaja od rodzonego brata której, Jana Kunata z Droszewa, dostał w r. 1485 zapis 660 grz. jej posagu (ib. 3 k. 270v). T. r. oprawił jej 80 grz. posagu na połowie swych dóbr w mieście Lutyni (P. 1387 k. 35). Od wspomnianego Jana Kunata z Droszewa domagał się 1487 r. uiszczenia 20 grz. posagu (I. Kal. 3 k. 356). Od swego brata Stanisława kupił 1493 r. za 40 zł. węg. i 7 grz. całą jego część we wsi Lutyni (P. 1387 k. 184). Jego żona wspólnie ze swymi braćmi, Janem i Grzegorzem toczyła 1493 r. sprawę z Janem i Piotrem z Równej o prawo bliższości do części wsi Zawodowo (P. 22 k. 64). Andrzej t. r. skwitował obu swych szwagrów z 60 grz. posagu żony i zobowiązał się ów posag oprawić na części Lutyni kupionej od brata Macieja (I. Kal. 4 k. 183). Na częściach Lutyni, które kupił był za jej pieniądze posagowe od brata Stanisława, oraz na dwóch młynach wodnych należących do tych części oprawił 1494 r. tej żonie 60 grz. posagu (P. 1383 k. 10). Od Kunata z Droszewa dostał jeszcze w 1495 r. zapis 10 grz. z posagu (I. Kal. 4 k. 298), a w r. 1497 najpierw 10, a potem 50 grz. (ib. k. 496, 553) Małżonkom Mikołajowi i Marcie z Małego Stojanowa zastawił za 9 grz. dwa łany osiadłe w Bugwidzach, do których zostali wwiązani 1497 r. (ib. k. 533v). T. r. 2/VIII. widzimy go uczestniczącego w wyprawie tureckiej (St. Pr. Pol. Pomn. VII, s. 18), podczas której może poległ, bo już nie żył 1498.10/IX. r., kiedy owdowiała Barbara wyprawiała z Lutyni pieszego na wyprawę turecką (ib., s. 153). T. r. ta Barbara od swego brata Jana Kunata dostała jeszcze zapis 8 grz. ze swego posagu (ib. 5 k. 15). Bezpotomna, już nie żyła  1506 r. (ib. 6 k. 127). Z pierwszej żony Katarzyny miał Andrzej syna Macieja, z drugiej, Małgorzty, syna Wojciecha.  Nie wiem, czy to tego Andrzeja córką była Marta, której mąż Mikołaj Stojanowski oprawił posag z 1517 r., ale ów Andrzej ojciec wymieniony bez zaznaczenia, ich chodzi tu o już zmarłego (P. 1392 k. 160v). O Macieju wiem tylko tyle, że ojciec dał mu dwóch kmieci w Lutyni, ale z tej wzmianki z r. 1513 nie można się zorientować, czy jeszcze wtedy żył, czy nie. Raczej nie (P. 865 k. 346v).

Wojciech, syn Andrzeja i Małgorzaty, nazwany niekiedy Szatankiem, miał 1499 r. termin ze strony Jana Wilczyńskiego (I. Kal. 5. 175). Całą część młyna wodnego "Rudzkiego" na rzece Lutyni we wsi Lutyni wyderkował 1505 r. za 6 grz. Agnieszce, żonie swego stryja Macieja L-go (I. i D. Z. Kal. 2 k. 5v). Tej Agnieszce w r. 1507 wyderkował również za 26 grz. tę część wsi Lutynia, którą jego ojciec kupił był od brata Stanisława, a która pozostawała pod oprawą zmarłej macochy Wojciecha, Barbary (ib. k.7). Po śmierci stryja Macieja wygnał ich siłą z tych części miasta cz. wsi Lutyni, które na nich spadły po śmierci ks. Jerzego, plebana w Twardowie. Pozwali go o to 1511 r. (P. 865 k. 58). On ze swej strony pozywał wdowę po stryju o wygnanie go z jego części miasta Lutyni, z połowy części, które jego ojciec trzymał tam zastawem od braci, i wreszcie z folwarku, który podlegał oprawie matki Andrzeja, Małgorzaty. Ponieważ stryjenka nie stanęła, miała płacić winę 1513 r. (P. 865 k. 346). Żona Wojciecha, Barbara pozywała również t. r. Agnieszkę o wygnanie z tychże dóbr (ib. k. 354). Wojciech tej żonie w 1514 r. wyderkował za 40 grz. połowę swych części miasta Lutynia (I. i D. Z. Kal. 2 k. 23). T. r. miał płacić winę, bo nie stanął z pozwu Stanisława L-go jako opiekuna dzieci Macieja L-go, o wygnanie ich z części Lutyni (P. 866 k. 36, 66). Między r. 1519 a 1529 doszło do arbitrażu między nim, Agnieszką, wdową po Macieju, i Katarzyną Pabjanowską w sprawie o granice między Lutynią a Pabjanowem (I. Kal. 3 k. 534). Wojciech już nie żył w r. 1529. Synem jego był Adam.

Adam L. cz. Milejowski, syn Wojciecha, dziedzic w Milejowie, całą swą część wsi cz. miasta Lutyni sprzedał 1529 r. za 40 grz. Janowi Oborskiemu (P. 1393 k. 299v; I i D. Z. Kal. 7 k. 411v). Nie żył już w r. 1550, kiedy wdowa po nim Anna Laskowska była powtórnie zamężna za Maciejem Rakjskim, a ten swemu pasierbowi, Piotrowi Milejewskiemu alias L-mu cedował swe prawa do dożywocia swojej żony, jakie miała od pierwszego męża a ojca Piotra, na Milejowie i Jeziersku w p. sier. (I. Kal. 12 s. 452).

3. Maciej, syn Dziersława i Beaty, uczestniczył w działach braterskich z 1475 r. (ib. 2 k. 336), ojczystą część w mieście Lutyni i we wsi czyli przedmieściu tejże nazwy wyderkował 1481 r. za 20 zł. węg. Wincentemu Kundejowi z Chwalibogowa, burgrabiemu kaliskiemu (P. 1386 r. k. 130). Jak już widzieliśmy, pewne części w Lutyni w r. 1493 lub nieco wcześniej sprzedał czy raczej zastawił bratu Andrzejowi. Od brata Dziersława nabył 1500 r. część miasta Lutyni, dając mu w zamian za to dom w Pleszewie (I. i R. Z. Kal. 4 k. 255). Żoną jego była w r. 1505 Agnieszka Chwalibogowska, córka Jana, wdowa 1-o v. po Stanisławie Wilczyńskim (I. i D. Z. Kal. 2 k. 5v) i stąd zwana przeważnie Wilczyńską, nawet wtedy kiedy była już żoną Macieja L-go. Miała ona t. r. termin ze strony córek Olbrachta Wilczyńskiego o wygnanie ich z części w Wilczy i Węgrzynowie, wsi sąsiadujących z Lutynią (I. Kal. 6 k. 81). Maciej wszystkie swoje części w Lutyni i Wilczy wyderkował 1507 r. za 200 grz. żonie (Py. 23 k. 4v), ona zaś w 1509 r. wyderkowała oprawiony jej na Wilczy przez pierwszego męża posag 60 grz. drugiemu mężowi (I. i D. Z. Kal. 2 k. 8v; Py. 23 k. 19v). Maciej umarł w r. 1511 (Py. 170 k. 17; P. 865 k. 58). Owdowiała Agnieszka dziedziczoną po bracie Janie Chwalibogowskim część wyderkową we wsi Ciosny w p. pyzdr., nabytą przez tego brata za 30 grz. od Jerzego Sokolnickiego, wyderkowała w 1513 r. za 15 grz. Michałowi N. (Py. 23 k. 10v). O jej zatargach z Wojciechem L-im była już mowa wyżej. T. r. wspólnie ze swoją siostrą Barbarą zamężną Kurczewską ich część w Strzałkowie p. pyzdr. ze spadku po wuju Jakubie Strzałkowskim sprzedała za 100 grz. Dorocie Grodzieckiej, wdowie po Stanisławie Piskowskim(?) (ib. k. 9v). Pozywana 1517 r. przez tę Dorotę o niedopełnienie obowiązku uwolnienia części Strzałkowa (Py. 24 k. 206). Żyła jeszcze 1520 r. (I. R. Z. Kal. 3 k. 752). Synów Macieja wymieniłem wyżej. Jego córkami były Anna i Helena pozostające wraz z braćmi w r. 1514 pod opieką stryja Stanisława L-go (P. 866 k. 36). Była też chyba jego córką i to najstarszą Agnieszka, żona Macieja z Lewkowa, której Jan i Blizbor wypłacili z Lutyni 25 grz. posagu, a mąż ów posag w r. 1512 oprawił (P. 786 s. 339). Helena była w l. 1531-1552 żoną Jana Krowickiego, wdową w l. 1558-1562, już nie żyła 1576 r. Z synów, z Blizborem spotykamy się w l. 1511-1514 (P. 865 k. 58; 866 k. 36, 66), zapewne umarł młodo.

Jan, syn Macieja i Chwalibogowskiej, wespół z rodzeństwem w l. 1511-1514, pozostając wtedy pod opieką stryja Stanisława, procesował się ze stryjecznym bratem Wojciechem o części w Lutyni, między innymi o te, które się należały po smierci stryja ks. Jerzego, plebana w Twardowie (ib.). Trzy łany w Lutyni i czwartą część wodnego młyna tamtejszego wyderkował 1526 r. za 30 grz. Janowi Sławińskiemu (I. i D. Z. Kal. 2 k. 115). Jako dziedzic części w mieście Lutyni występował jeszcze 1529 r. (ib. 7 k. 411v). Nie wiem, czy można z nim identyfikować Jana L-go zwanego Jerzykiem, któremu Michał Gniazdowski i jego syn Franciszek zapisali w r. 1533 dług 18 grz. (I i R. Z. Kal. 4 k. 442). Mogłoby się zdawać, iż Jan, syn Macieja, nie żył już w 1531 r., bowiem wtedy częściami w Lutyni władała jego siostra Helena Krowicka i sprzedała je za 400 grz. właśnie Franciszkowi Gniazdowskiemu (P. 1393 k. 482). Były to te części, które ongiś ojciec jej nabył od brata Dziersława w zamian za dom w Pleszewie (ib. k. 255). Syn tego Franciszka Gniazdowskiego będzie z czasem zwać się Lutyńskim cz. Gniazdowskim (Zob. Gniazdowscy).

4. Stanisław, syn Dziersława i Beaty, uczestniczył w działach braterskich z r. 1475 (I. Kal. 2 k. 336). Swoje części w mieście Lutyni sprzedał w 1494 r. bratu Andrzejowi (P. 1383 k. 10). W 1498 r. w zastępstwie Elżbiety, wdowy po Krzonie Sczeńskim, brał udział w wyprawie tureckiej (St. Pr. Pol. Pomn. VII, s. 142). W l. 1511-1514 występował jako opiekun dzieci swego brata Macieja (P. 865 k. 58; 866 k. 36).

5. Dziersław cz. Dzierżek, syn Dziersława i Beaty, uczestniczył w działach braterskich z r. 1475 (I. Kal. 2 k. 336). Mąż Doroty z Małych Złotnik, która w 1487 r. miała dokonać podziału swej ojcowizny w tej wsi z siostrą Heleną, żoną Jana Krąkowskiego (I. Kal. 3 k. 415). Wspólnie z żoną sprzedał części w Małych Złotnikach Maciejowi i Annie małżonkom Biernackim oraz Janowi i Helenie małżonkom Krąkowskim i został pozwany 1497 r. przez tych nabywców o danie intromisji do owych dóbr (I. Kal. 4 k. 516). Brał udział w r. 1497 w wyprawie tureckiejm w czasie której przed sądem polowym wojewodzińskim toczył dalej zaciekły spór z Piotrem z Wielkieogo Koźmina (St. Pr. Pol. Pomn. VII s. 25, 30, 47, 81). Pożyczywszy 20 grz. od Mikołaja Borzechowskiego, zastawił mu 1500 r. w tej sumie swoją część w Lutyni (ib. 5 k. 202). Nie żył już w r. 1515, kiedy to mowa o wdowie po nim, Róży (a więc drugiej żonie), mającej oprawę na dwóch łanach z Oszczeklinie p. kal. (I. i D. Z. Kal. 2 k. 34). W 1524 r. trzy córki Dziersława: Jadwiga i Marta niezamężne oraz Katarzyna, żona op. Mikołaja, uzdarza (rymarza) z Jarocina, swoje części w Lutyni po ojcu i matce wymieniły z Katarzyną Pabjanowską za jej folwark położony koło drogo z Brzeźnicy do Pabjanowa, dopłacając gotówką 100 grz. (P. 1393 k. 45). Marta była potem żoną Wawrzyńca Oszczeklińskiego 1528 r., zaś Katarzyna była 1532 r. 2-o v. żoną op. Błażeja zwanego Leszkiem, obywatela jarocińskiego. Jadwiga i Katarzyna części w Lutyni odziedziczone po ks. Jerzym L-im, rodzonym ich stryju, sprzedały 1532 r. za 120 grz. Franciszkowi Gniazdowskiemu (I. i D. Z. Kal. 4 k. 200).

@tablica: Lutyńscy h. Korab

Jan, pozwany 1530 r. Przecława Laskowskiego jako ojca już nie żyjącego Piotra Laskowskiego (I. D. Z. Kal. 7 k. 447). Zofia, wdowa w r. 1550 po Mikołaju Szczytnickim. Zofia L. cz. Kołudzka, w r. 1558 wdowa po Franciszku Gniazdowskim (zob. Gniazdowscy). Helena L., w r. 1558 wdowa po Janie Krowickim.

Z tej samej Lutyni, ale nie wiem, czy również Korabitą był Jan L., piszący się z Jedlca 1442 r. (Gr. Kal. 6 k. 102v). Dwa łany w Jedlcu zastawił 1445 r. za 24 grz. Elżbiecie Hinczkowej, siostrze Jana z Kalinowy, kasztelana santockiego (Gr. Kal. 3 k. 116). Nie żył już 1464 r. kiedy wdowa po nim Dorota wzywała Jana Rolę z Borkowa do uiszczenia 15 grz. (I. Kal. 1 k. 299v), zaś w r. 1466 żądała od swego rodzonego brata ks. Marcina, plebana w Siedleminie, uiszczenia 200 grz. swego posagu (Gr. Kal. 6 k. 3v). Inny jej rodzony brat, Jan z Nieniewa, kasztelan wieluński, gotów był 1471 r. uiścić się wobec siostry (I. Kal. 2 k. 154).

>Lutyńscy różni. Jan, administrator i ekonom starostwa powidzkiego, miał ze swej żony Zofii córkę Juliannę Scholastykę, ur. w Powidzu, ochrzcz. 1751.22/II. r. Żył jeszcze 1753.6/III. r. (LB Powidz). Nie wiem, czy identyczny z nim ur. Jan L. zmarły w Gnieźnie 1753.15/III. r. (LM Św. Trójca, Gniezno).

>Luzińscy v. Walde h. Własnego ze wsi zwącej się dziś Łoza (niem. Loosen, Loiisen) w p. człuchowskim. Maciej a Walde był w r. 1570 dziedzicem wsi Loiisen, Rautenberg i Gilgenfeld w p. człuch. (Baranowski). Niewątpliwie identyczny z Maciejem, który obok braci swych rodzonych, Heninga i Jerzego, występował kilkakrotnie przed aktami nakielskimi w drugiej połowie XVI wieku. Ci trzej bracia w 1570 r. kupili sposobem wyderkafu od Macieja Grudzińskiego za 5.000 tal. sr. całą wieś Radownicę i połowę wsi Lendyczek w p. nakiel., dobra leżące przy samej granicy p. człuch. (N. 115 k. 119v). Miasteczko Lendyczek znajdowało się już w obrębie p. człuch. T. r. Maciej zeznał, iż jego i braci, dziedziców w Loosen i Berwold (Berenwaldt) Grudziński zaspokoił z sumy 3.400 tal., za które wyderkował im Radownicę i Lendyczek (N. 156 k. 6v). Wszyscy trzej, dziedzice w Loosen i Berwolth, otrzymali 1572 r. od Stafana Grudzińskiego zastaw wsi Kaczkowo Wielkie i Uścikowo w p. kcyń. oraz części wsi Radownica, Lendyczek i Grodna w p. nakiel. za sumę 1.270 tal. sr. (N. 163 k. 241). Już po śmierci Heninga Maciej i Jerzy, jako jego spadkobiercy, pozwali w r. 1581 Stefana Grudzińskiego, kasztelana nakielskiego, o spadek po bracie z dóbr: Kaczkowo Wielkie, Uścikowo w p. kcyń., Radownica, Lendyczek i Grodna w p. nakiel. (N. 159 k. 191). W sprawie tego spadku występowali obaj i w r. 1583, a po śmierci Jerzego Maciej i jego bratankowie po Jerzym, to jest Hening (Henryk?) i Zabelius (Sebald?) dzielili w tej samej sprawie w 1584 r. (N. 56 k. 178v, 179). Maciej już nie żył w r. 1598. Miał z żony Katarzyny Konarskiej, siostry Michała, starosty hamersztyńskiego, i Feliksa, dwóch synów, Baltazara i Jana. T. r. Hening i Zabelius, synowie Jerzego, odziedziczoną po stryju Heningu część z zapisu Stafana Grudzińskiego z r. 1572 cedowali swoim stryjecznym braciom, Baltazarowi i Janowi (N. 163 k. 241). Z tych dwóch synów Macieja, Baltazar w r. 1600 już nie żył, kiedy to opiekunowie pozostałego przy życiu Jana L-go, to jest wujowie Konarscy i matka skwitowali jego imieniem Zygmunta i Stefana Grudzińskich synów zmarłego już Stefana kasztelana nakielskiego, z sumy 1.270 zł. (N. 164 k. 293). Zob. tablicę.

@tablica: Luzińscy v. Walde h. Własnego

>Lwowscy, zob. Ostrorogowie